ကုန္ဆံုးလြယ္

အေရွ႕အရပ္မွာ ေတာင္ညိဳတန္းတို႕၏ ေနာက္ကြယ္မွ တိုးထြက္လာေသာ လင္းလင္းလက္လက္ ေနေရာင္ျခည္ေတြကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ… ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ေရလႈိင္းသံ တဝုန္းဝုန္းကေတာ့ တခ်က္ တခ်က္မွာ ျငိမ္သက္… တခ်က္တခ်က္ ျပင္းထန္… ၿပီးေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝး အုန္းပင္တန္းေတြဆီမွာ ငွက္ငယ္ ပိစိတို႕၏ မနက္ခင္းေတးသံ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေတြကို ၾကားေနရၿပီ…။

ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္စကားကို ဆိုၾကရေတာ့မည္ပဲ… ၿပီးေတာ့ ေဝးကြာ… ေဝးကြာ သြားၾကရေတာ့မည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဦးသား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္… ဘာေတြ ေတြးေနမိၾကသည္လဲ…။

ကုန္ခဲ့ေသာေန႕ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြမွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က သဲေသာင္ျပင္မွာ တေပ်ာ္တပါး ေျပးလႊားခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္မ်ား အေၾကာင္းကိုလား…။ လႈိင္းေတြၾကားမွာ ေရေတြစိုရႊဲ ေအးစက္ေအာင္ ေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ား အေၾကာင္းကိုလား…။ ကမ္းစပ္မွာ ႏွစ္ဦးသား အတူတူရြတ္ဆိုျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာ တပိုင္းတစ ကိုလား…။ သဲျပင္ေပၚမွာ အတူတူ ေရးဆြဲခဲ့ၾကေသာ အေပါင္းလကၡဏာ တခုႏွင့္ နာမည္စာလံုးေလးႏွစ္ခု… မၾကာခင္မွာ လႈိင္းတခ်က္ ရုိက္ခတ္လိုက္ေသာအခါ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါ ပ်က္စီးသြားေသာ အေၾကာင္းကိုလား…။ ဒါကေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာေနာ္…

သို႕တည္းမဟုတ္ ညေနေစာင္း အိပ္တန္းတက္ ငွက္ငယ္တို႕၏ အသံေတြလို ဆူဆူညံညံ ရင္ခုန္သံေတြ အေၾကာင္း… အုန္းပင္ အုန္းလက္ေတြကို ေလတိုးေသာ အသံမ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အသက္ရႈသံေတြ အေၾကာင္း… လမိုက္ည ေမွာင္ေမွာင္ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ လုယက္ ေရတြက္ခဲ့ေသာ ေပ်ာ္စရာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလွေသာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး အေၾကာင္း… ၿပီးေတာ့ ၾကယ္ေလး တပြင့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ေၾကြက်သြားခ်ိန္မွာ ျပိဳင္တူ ေတာင္းခဲ့ၾကေသာ ဆုတခု အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစား ျမင္ေယာင္ေနၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပဲ…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုန္လြယ္လြန္းေသာ အခ်ိန္ေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ မပါမျဖစ္ အားလံုး၏ ေရွ႕ဆံုးက ပါဝင္ေနလိမ့္မည္။

ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္မႈေတြကို အသံ တခုခုျဖင့္ ထိုးေဖါက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အသံေတြသည္ လည္ေခ်ာင္းဝမွ အျပင္ကို ေရာက္မလာ…။ လက္ထဲမွာသာ တခုခုရွိေနလွ်င္ ထိုအရာကို ဟိုး… ေရျပင္က်ယ္ၾကီးဆီသို႕ လွမ္းပစ္လိုက္မိမည္ ထင္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရသံတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ဝဲဂယက္ေတြထၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ေတာ့ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ သည့္ထက္ပို ျပင္းထန္လွ်င္ ေရစက္ေရေပါက္ ေရမႈန္ေရမႊား တခ်ိဳ႕ပင္ လူကိုလာေရာက္ ထိမွန္ႏိုင္ေသးသည္။ ထိုေရစက္ေတြကမ်ား ႏွစ္ဦးသားရင္ကို ေအးျမႏိုင္ေစမည္လား… ရင္ထဲက အပူေတြကို ျငိမ္းေအးႏိုင္မည္လား… အၾကာၾကီးအတြက္ မဟုတ္ေတာင္ တဒဂၤအဖို႕ေတာ့ ေအးခ်မ္းသြားေစႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါ…။

ထိုအေတြးစေတြႏွင့္ လက္ေတြကို ျပန္ငံု႕ၾကည့္မိသည္။ ေဝဝါးေနေသာ အျမင္ေအာက္တြင္ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ရုတ္တရက္ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ပင္ အသိစိတ္တို႕ႏွင့္ ေဝးကြာေနခဲ့သည္…။ အိုး… ေတြ႕ၿပီ... ေႏြးေထြးေသာ သူ႕လက္အစံုထဲမွာ ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးေလးေတြ နစ္ဝင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ပဲ...

ဤလက္မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ျဖိဳခြဲရန္ မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ…။ ထိုေႏြးေထြးမႈတို႕သည္ ေဝးကြာသြားၿပီးေနာက္ ျပန္မဆံုခင္ အခ်ိန္ေတြအထိ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာဝရ တည္ျမဲေနႏိုင္ရန္ တသက္စာ မွတ္သား ေနလိုက္မိသည္…။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႕ကေလးမွာပဲ သူ ညက ရြတ္ဆိုခဲ့ေသာ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ေနာက္တေခါက္ တိုးတိတ္စြာ ထပ္မံ ရြတ္ဆိုလိုက္တာ…

ခ်စ္သူရယ္
တကယ္ဆို ဒီည
ငါ့လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအံုးရင္း
ဗင္းနစ္ျမိဳ႕က ကုန္သည္ေလးအေၾကာင္း
ဒီနစ္ေဟာင္းမွာ
ငါ ဂ်ဴးေတြကို ဘယ္လိုမုန္းေၾကာင္း
ေဆာင္းကိုမုန္းေၾကာင္း
အနာေဟာင္းေတြ ေျပာျပ…

ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြအတူ
ဆြဲ ယူ ေရတြက္
မင္းရဲ႕ လက္ေတြ ေႏြးေထြး
ကိုယ့္ရဲ႕ ေသြးေတြ ေျပးခုန္
အေဟာင္းေတြ အကုန္ေမ့
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေတြ႕ပါရေစေတာ့…

တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာေလးက တပိုင္းတစႏွင့္ အဆံုးမသတ္ရေသး…
အဆံုးမသတ္ရေသး ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ အဆံုးသတ္ရန္ အခြင့္အေရး မရွိေသး ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္လိမ့္မည္…။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တပိုင္းတစ ဒီကဗ်ာေလးကို ကာရန္လွလွ ရွာေတြ႕ၿပီး အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္ ေရးသားႏိုင္ခြင့္ကို ႏွစ္ဦးသား ဆုေတာင္း ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ မက္ေနၾကရံုသာ…။

သို႕ေသာ္ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ထိုတပိုင္းတစ ကဗ်ာေလးကပဲ ဝမ္းနည္းစရာေတြၾကားက ေဝးကြာၾကရမယ့္ ေန႕သစ္ေတြအတြက္ ခြန္အားမ်ားစြာ ေပးစြမ္းခဲ့ျပန္သည္။ သူရြတ္ျပေသာ ကဗ်ာေလးကို နားေထာင္ကာ ကုန္ဆံုးလြယ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား အေၾကာင္းကို ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ညက ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္မွာ ေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းေလးကို အခ်ိန္တိုင္း ျပန္သတိရေနေနာ္… ဟု ဆိုကာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း… တျဖည္းျဖည္းခ်င္း… ကိုယ့္အနားမွ သူ တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေတာ့သည္…။
အေဝးဆံုး… သို႕



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ကဗ်ာေလးကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးေသာ ကဗ်ာဆရာကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္…။

အတူတူဆိုရင္
ကုန္ဆံုးလြယ္

Night Festival (New World 2010)

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ည ၇ နာရီကေန မနက္ ၂ နာရီအထိ National Museum ေရွ႕မွာ လုပ္တဲ့ စကာၤပူရဲ႕ Night Festival 2010 ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ည ၁၁ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ ၁၂ နာရီမွာ Paraboles 2.0 ဆိုတဲ့ ရႈိးရွိတယ္လို႕ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ စာအုပ္ေလးမွာ ေရးထားတာနဲ႕ အခ်ိန္နဲနဲ ေစာေနေသးလို႕ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနရင္း National Museum ထဲ ဝင္သြားမိတယ္။ Museum က ဒီႏွစ္ရက္စလံုး အတြက္ Free Admission ပါတဲ့…။

(National Museum)

အဲဒီ National Museum ကို ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူတန္းရွည္ၾကီးနဲ႕အတူ တခန္းဝင္ တခန္းထြက္ ေရြ႕လ်ားပါသြားၿပီး လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ လူေတြမ်ားေနေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႕ သိပ္မေကာင္းပါ။ ျပတိုက္ထဲမွာ အႏုပညာ ျပကြက္ဆိုၿပီး ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကို မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဘာေတြျပေနမွန္းမသိတဲ့ အျဖဴအမဲ ပိတ္ကား ႏွစ္ခု၊ ဆူဆူညံညံ သံစံုတီးဝိုင္းတခု၊ ေအာက္ကပံုမွာ ေတြ႕တဲ့အတိုင္း မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မီးဆိုင္း ရွစ္ခုက ေရွ႕ထိုး ေနာက္ငင္ လႊဲယမ္းေနၾကတဲ့ ျပကြက္...


ၿပီးေတာ့ အေမွာင္ခန္းေတြမွာ ျပထားတဲ့ သူတို႕အေခၚ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ…
ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ဆိုလို႕ ဘာေတြလဲ မွတ္တယ္… ကိုယ္တို႕ဆီမွာ ဟိုးေရွးေရွးက သံုးတဲ့ အုန္းျခစ္ေတြ၊ ေၾကြရည္သုတ္ခ်ိဳင့္ အရြယ္စံု၊ ေရခဲျခစ္ ျခစ္တဲ့ လက္လွည့္စက္၊ ျငဳတ္ဆံု အရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ၾကိမ္နဲ႕ ယက္ထားတဲ့ စေကာ စကာ ေတာင္းပလံုးေလးေတြ၊ စင္းကားတံဆိပ္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ နဲ႕ ပံုစံ ေဟာင္းေဟာင္း ဒါးစက္၊ လမ္းမွာ ေရခဲမုန္႕လည္ေရာင္းတဲ့ ဆိုက္ကားလိုဟာမ်ိဳးေတြကို တခုတ္တရ ျပထားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးက ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ့ ကင္မရာ နဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့ ကင္မရာေတြ၊ ပိတ္ကားၾကီး ေထာင္ၿပီး ျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ေခတ္ က နာမည္ၾကီး မင္းသား မင္းသမီးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဟိုေရွးေခတ္က ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုေတြနဲ႕ အဝတ္အစား တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

(ဟိုးေရွးေရွးက ကင္မရာ)

ဓါတ္ပံုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ရိုက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုန္လံုးေတာ့ မတင္ေတာ့ဘူးေနာ္… အဲဒီကို ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိၾကမွာပါ။ ကိုယ္သာ ေတာသူမလိုပဲ အခုမွ ေရာက္ဖူးၿပီး အထူးတဆန္း ျဖစ္ေနတာ…။

ဒါကေတာ့ ခါတိုင္းဆို အခုလို ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲ ညမ်ိဳးမွာ ေတြ႕ရင္ ေၾကာက္လန္႕ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲထားမိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အမ်ားသူငါေတြကလဲ ဓါတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ေနၾကတာက တေၾကာင္း၊ ပိုစ့္ေလး ေရးျဖစ္ရင္ သံုးရေအာင္ဆိုတာက တေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ (ဇြတ္) ရဲေဆးတင္ၿပီး ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုပါ။ ခံုတန္းေပၚမွာ (မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕) ထိုင္ေနၾကတဲ့ အဲဒီလူေတြကို ေရာင္စံုအဝတ္စေတြနဲ႕ လုပ္ထားပါတယ္။ Creative Art လို႕ ဆိုၾကတယ္…။

(မ်က္ေစ့ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾကသူမ်ား)

အခုေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ သူတို႕က Night Festival လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး လူေတြ အမ်ားၾကီး လာၾကည့္ၾကတဲ့ စေနေန႕ ည ၁၂ နာရီမွာ ျပတဲ့ Paraboles 2.0 ဆိုတဲ့ ျပကြက္ေလးကိုပါ။ ဒီပံုမွာ ၾကည့္ပါ…။

(Paraboles 2.0 ႏွင့္ ေရႊပြဲလာမ်ား)

National Museum ေရွ႕မွာ ပံုထဲမွာေတြ႕ၾကတဲ့အတိုင္း ၿဂိဳလ္တု စေလာင္းလို အဝိုင္းျပားၾကီး ၆ ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ အဝိုင္းေတြကို အေနာက္ဖက္ကေန အတို အရွည္ ေျပာင္းလဲလို႕ရတဲ့ တိုင္အၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ ေထာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီအဝိုင္းျပားေတြကလဲ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္လို႕ ေျပာင္းလို႕ ရတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဝိုင္းျပားေတြရဲ႕ အေရွ႕ဖက္ အလယ္ေခါင္ကေန မီးေရာင္စံုေတြလဲ လင္းပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမရဲ႕ တဖက္ျခမ္းကေန ဆလိုက္ထိုးၿပီး အဲဒီ အဝိုင္းျပားေတြေပၚမွာ အရုပ္ ထင္ေစပါတယ္။ အဝိုင္းျပားေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ တူရိယာ တမ်ိဳးစီနဲ႕ တီးေန မႈတ္ေနတဲ့သူ ေတြရွိတယ္။ သူတို႕ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စင္အျမင့္တခုမွာ Conductor လို႕ ေခၚရမယ့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ရွိတယ္။ သူက အေရွ႕ကေန လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႕ ျပေနတာကို အတီးသမားေတြက တီးေနၾကတာမ်ိဳး...။

ၿပီးေတာ့ ဆလိုက္နဲ႕ထိုးျပတဲ့ ပံုေတြက အာကာသက ၾကယ္ေတြ လေတြ စိတၱဇ ဆန္ဆန္ အေရာင္ေတြ၊ အဆင္ေတြနဲ႕ မ်က္ေစ့ကို လွည့္စားတဲ့ အဝိုင္းေတြ အေခြ အလိပ္ေတြ၊ ကယ္လီဒို စကုတ္တ္ မွာၾကည့္ရင္ ျမင္ရတဲ့ ပံုမ်ိဳးေတြ၊ ေရဒီယို လႈိင္းေတြ၊ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ေတြနဲ႕ ECG Graph လို လႈိင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေဗြရာလို ပံုမ်ိဳးေတြပါ။ ဒီမွာၾကည့္ပါ...။



ေအာက္မွာေတြ႕ရတဲ့ ပံုကေတာ့ အဝိုင္းျပားတခုရဲ႕ အလည္မွာ စတီးေရာင္ ေျပာင္ေျပာင္ အလံုးတခုထည့္ထားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အဲဒီအလံုးထဲ ေျခေထာက္ေတြ ဒူးေခါင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အထိ ဝင္ေနၿပီး အဲဒီအလံုး ၃၆၀ ဒီဂရီနီးနီး လည္ေနသ၍ သူကလဲ ပံုစံအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အလိုက္သင့္ လိုက္လည္ေနတာပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ေလထဲမွာ ေဝွ႕ယမ္းၿပီး မူးေနာက္ေနေအာင္ လည္ေနရတာ အေတာ္မေခ်ာင္တဲ့ ကိစၥပါပဲ…။ တီးလံုးကလဲ ေျခာက္ျခားစရာ အသံဆန္းဆန္းေတြ ဆူဆူညံညံတီး၊ သူကလဲ ရုန္းထြက္လို႕မရေတာ့ ကူရာ ကယ္ရာမဲ့သလို လြင့္ေမ်ာရင္း သရုပ္ေဆာင္… အဟဲ… ညၾကီးေမွာင္ေမွာင္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႕ နဲနဲေတာင္ ေၾကာက္မိေသးတယ္…။


ေအာ္… သူတို႕ရဲ႕ New World Night Festival ဆိုလို႕ ဘာမ်ားပါလဲ လို႕… ။ တကယ္ကေတာ့ ညၾကီး ၁၂ နာရီမွာ လမ္းပိတ္ၿပီး တီးလံုး ဆန္းဆန္းေတြတီးၿပီး အရုပ္ ဆန္းဆန္းေတြကို အဲဒီ အဝိုင္းျပားတြ အေပၚမွာ မီးထိုးၿပီး ျပတာပါပဲ...။ ဘာနဲ႕တူသလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္မွာ ဘုရားပြဲေတြရွိရင္ လမ္းလည္ေခါင္ ပိတ္ကားၾကီး ေထာင္ၿပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြကို ၃ ကား မိုးလင္း ျပသလိုပါပဲ၊ အခု ပိတ္ကားကေတာ့ အဝိုင္းေတြေပါ့... ဒါပါပဲ…။

အဲလိုအခ်ိန္မေတာ္ၾကီးမွာ လာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြကလဲ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီးပဲ…။ အင္း… သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႔ဇာတ္ ကိုက္လဲ ကိုက္ပါတယ္ေလ လို႕ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို လာၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ ကင္မရာေတြ၊ ထရိုက္ေပါ့ထ္ေတြနဲ႕ ဝါသနာရွင္ေတြကိုလဲ အမ်ားၾကီး (အမ်ားၾကီး) ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထရိုင္ေပါ့ထ္ ပါမသြားပါဘူး… ဒါေၾကာင့္ ပံုေကာင္းေကာင္းေတြ မရခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေဝးလဲ ေဝးၿပီး ေတာ္ေတာ္လဲ ေမွာင္ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကင္မရာက Built-in Flash က မႏိုင္ပါဘူး…။ (ဒါ အကြက္ပဲ…)

အဲဒီပြဲၿပီးေတာ့ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ… ၂ နာရီပြဲကို ေစာင့္ရမွာ ေညာင္းတာေရာ ပ်င္းလဲ ပ်င္းလာတာေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္…။ အျပန္လမ္းမွာ နဲနဲ အိပ္ငိုက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ကို မ်က္ေစ့က်ယ္သြားေစျခင္း အလို႕ငွာ (စကားမစပ္ ဘာမစပ္နဲ႕) ေနာက္ကို ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕အတြက္ ကိုယ့္မွာ ဝယ္ရမယ့္ ပစၥည္းတခု ထပ္တိုးလာျပန္ၿပီ လို႕ ေျပာလိုက္မိပါေသးတယ္။

သို႕ေသာ္ သူ မ်က္ေစ့ က်ယ္ မက်ယ္ေတာ့ ကိုယ္ မသိပါဘူး… ကိုယ္ကေတာ့ ဟို မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ လူအရုပ္ေတြရယ္၊ အလံုးထဲ ေျခေထာက္စံုဝင္ၿပီး လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ စိတၱဇ ဆန္ဆန္ မိန္းမရယ္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ရေၾကာင္းပါ…။

အေရာင္မ်ားနွင့္ တညေန

အေရာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ညေနခင္းတခုအတြက္ အမွတ္တရပါ...

စိတ္ အကိုက္ခံရျခင္း

သူတို႕ကို သတိထားမိသည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကာဆို ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာကာစထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ အရင္အိမ္မွာတုန္းက သူတို႕ေတြကို တခါတေလေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါ။ သည္အိမ္ကို ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ အိမ္အဝင္ဝနားတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္ စီတန္း လွည့္လည္သြားလာေနေသာ သူတို႕ေတြကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သူတို႕သည္ တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း၏ အရြယ္အစားအားျဖင့္ ေသးေကြးသေလာက္ စုေပါင္းလိုက္လွ်င္ ခြန္အား ၾကီးထြားလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမင္ရ ေတြ႕ရသေလာက္ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ရွိၾကသည္။ ဇြဲ လံု႕လ ဝီရိယ ရွိၾကသည္။ သူတို႕သည္ တေနရာမွ တေနရာသို႕ ညီညီညာညာ စီတန္းသြားလာတတ္ၾကသည္။ တဦး တေယာက္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို အမ်ားစုက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံ က်င့္သံုးသည္ (ဟု ထင္ရသည္)။ တေယာက္ အားႏွင့္ မရသည္ကို စုေပါင္းအားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။

ကိုယ္သည္ အင္းဆက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အင္းဆက္မ်ိဳးကိုမဆို ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္အေသး အေကြးေကာင္ေလးမ်ားကိုေတာ့ ေၾကာက္ေသာ္လည္း သူတို႕၏ အရြယ္အစားကိုၾကည့္ရင္း သနား ၾကင္နာေသာ စိတ္ကေလး အနည္းငယ္ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ အရမ္းကာေရာ မႏွိမ္နင္းခ်င္။ သည္အတိုင္းသာ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲေတြ ျဖစ္မလာလွ်င္ ေတာ္လွၿပီဟု ေတြးထားသည္။ သူတို႕ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး နင္တို႕ ဒီအိမ္မွာ ေနခ်င္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေန လိမ္လိမ္မာမာေနၾက၊ ငါ့ကို ဒုကၡမေပးၾကရင္ နင္တို႕ကိုလဲ ငါ ဘာမွ မလုပ္ဘူး ဟူ၍ စိတ္ထဲကေန ခပ္တိုးတိုး ေျပာမိသည္။

သူတို႕… သူတို႕…
သူတို႕ ဆိုသည္မွာ အေရာင္ နီက်င္က်င္ႏွင့္ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

သို႕ေသာ္ သူတို႕သည္ ကိုယ့္ေျပာစကားကို နဲနဲမွ အေလးမထား၊ နားမေထာင္ၾကပါ။ သူတို႕သည္ တအိမ္လံုး ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ထမင္းစားပြဲနားသို႕လဲ လာၾကသည္။ မီးဖိုအနားမွာလဲ ဘာပဲ ခ်ထား ခ်ထား ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္တတ္ၾကသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ္စားေနက် သၾကားလံုးမ်ား ေခ်ာကလက္မ်ား ထည့္ထားေသာဗူးႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္မ်ားကို အပိုင္စီးၾကျခင္းပင္။ သူတို႕ကို မႏွစ္သက္ေသာ ကိုယ္သည္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းရန္လဲ အမွန္တကယ္ သတၱိမရွိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးၾကျခင္းကိုလဲ နဲနဲမွ မလိုလားေသာေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ကြင္း ဖယ္ရွားကာ သည္းခံေနခဲ့သည္။ သူတို႕ကို ကိုယ္ေပးခဲ့ေသာ အျပင္းဆံုး အျပစ္ဒါဏ္မွာ ေလႏွင့္ မႈတ္ထုတ္ ဖယ္ရွားျခင္းမွ်သာ။

သို႕ေသာ္ ညေနခင္းတခုမွာ သူတို႕အားလံုးကို နာက်ည္းမုန္းတီးမိၿပီး ေမတၱာထားမရေစေသာ အေၾကာင္းတခု ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုေန႕က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ ဖုန္းကို ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားခဲ့မိသည္။ အနားမွာ စားလက္စ ေက်ာက္ေက်ာ တပန္းကန္လဲ ရွိေနေသးသည္။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထိုေက်ာက္ေက်ာကို သူတို႕ လာစားၾကသည္။ သည္ေလာက္ႏွင့္ဆို ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုမွတဆင့္ ကိုယ္မသိလိုက္ခင္မွာ ေက်ာက္ေက်ာပန္းကန္အနီးမွာ ခ်ထားေသာ ဖုန္းကို လာတက္ၿပီး ေလ့လာၾကသည္။ အဆိုးဆံုးက ေနာက္တၾကိမ္ ဖုန္းျမည္လာေသာေၾကာင့္ ထိုဖုန္းကို နားျဖင့္ကပ္ကာ ေျပာအျပီးမွာ… ... ...

ဖုန္းနံပါတ္ မွားေခၚျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စုစုေပါင္း တမိနစ္ျပည့္ေအာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းခ်အၿပီး နားထဲမွာ တစီစီ ျမည္သံေတြ ၾကားေနရသလိုလို... ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာသလိုလို...။ အား…. တစံုတခုေသာ အသိေၾကာင့္ မွန္ေရွ႕သို႕ အျမန္ေျပးၾကည့္လိုက္ရာ ကိုယ့္ နားရြက္ အနီး အနားတဝိုက္မွာ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တခ်ိဳ႕က နားရြက္ အဝမွာ… ဒါဆို ေသခ်ာေနၿပီ… သူတို႕ေတြထဲက တခ်ိဳ႕က နားရြက္ထဲသို႕ ဝင္သြားသည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

ထိုတခဏမွာ နားထဲမွ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားလာရတာ… တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ လွမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခသံေတြ၊ အားရပါးရ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ရယ္ေမာသံေတြ၊ တခါတခါမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံေတြ၊ တခုခုကို လႊျဖင့္ ပြတ္တိုက္ဆြဲေနသလို တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္သံေတြ၊ တခုခုကို လႈပ္ခါယမ္းေနေသာ ကေလာက္ ကေလာက္ ျမည္သံေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို တရြတ္တိုက္ တြန္းေရႊ႕သံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲလာသလိုလို ခံစားမႈတခု… ေသခ်ာေနပါၿပီ။ သူတို႕ေတြ နားထဲက တခုခုကိုေတာ့ ကိုက္ျဖတ္ေနၾကၿပီ။ နားစည္ကို ကိုက္ျဖတ္ေနၾကတာလား… ဒါဆို မၾကာခင္ ကိုယ္ နားမၾကားသူတေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ နားစည္မွာ အေပါက္ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားရင္ေတာင္ အၾကားအာရံုေတြက ၂၀ ကေန ၃၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေလ်ာ့က်သြားတတ္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ နားထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သဘာဝကေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလဲ သူတို႕ေတြ ဟိုေရႊ႕သည္ေျပာင္းလုပ္ေနတာ အခုေလာက္ဆို ေနရာထိုင္ခင္း အထားအသိုေတြ မွားယြင္းကုန္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕…။

ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီး… မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ စဥ္းစားမိသည္။ ထိုသတၱဝါေလးေတြသည္ နားထဲမွ တဆင့္ ဦးေႏွာက္ဆီသို႕ ဆက္လက္ကူးသန္း သြားေနၾကၿပီလား… ပိန္ပါး ေသးေကြးကာ ေပါ့ပါးလွေသာ သူတို႕ေတြသည္ ေသြးေၾကာေတြ အာရံုေၾကာေတြ နာ့ဗ္ေၾကာေတြမွတဆင့္ ေနရာအႏွံ႕အျပားကို ဥဒဟို ကူးသန္း သြားလာေနၾကေလာက္ၿပီ…။ ဘုရား… ဘုရား… ေခါင္းနဘမ္းေတြ အေတာ္ၾကီးလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေတြက တစစ္စစ္ ထိုးကိုက္လာၾကသည္။ ထိုအရာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၾကတာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေၾကာက္အား လန္႕အားႏွင့္ မ်က္ေစ့ကို စံုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ေစ့ထဲမွာလဲ ခိုးလိုးခုလုႏွင့္… ထိုအခါ မရဲတရဲႏွင့္ မ်က္ေစ့ကိုဖြင့္… ၾကည့္မွန္ေရွ႕ကိုသြား…။ အားးးးး ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေဘးနားမွာ တရြရြသြားေနေသာ အေသးေကာင္ တေကာင္… သူက ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နားထဲမွ ဝင္ၿပီး မ်က္ေစ့ထဲမွ ျပန္ထြက္လာျခင္းပဲ ျဖစ္ရမည္။ သြားၿပီ… သြားၿပီ…။ သူတို႕ေတြ လုပ္ေနပံုႏွင့္ ကိုယ့္ဘဝေတာ့ ရစရာမရွိ၊ တတိတိႏွင့္ ဆံုးပါးေတာ့မည္။ အလြယ္တကူ အသက္မေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ လူစဥ္မမွီ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ပဲ။

ေစာေစာက ျပာလဲ့လဲ့ ညေနခင္းသည္ ယခုအခါ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညအျဖစ္သို႕ အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားၿပီ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ အလားတူ ေမွာင္မိုက္ေသာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ ဆိုဖါေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနရင္း တခုခုကို တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမိသည္။ တေယာက္တည္း ဤသို႕ ျငိမ္ေတြေနသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ…။ ကိုယ္ သိလိုက္ေသာအခ်ိန္မွာ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အျပင္ဖက္တြင္ ေနေရာင္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ ႏွင့္ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။

ကိုယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါလား…။ မအိပ္ခင္က အျဖစ္အပ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားသည္။ သတိရရခ်င္း နား အၾကားအာရံုကို သတိထားမိသည္။ အခန္းထဲမွ ေရဒီယိုသံ ခပ္တိုးသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရသည္ပဲ။ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ၾကည့္မိသည္… တိုးသဲ့ေသာ္လည္း ပီပီသသ ၾကားေနရသည္က ကိုယ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ Celine Dion ၏ Because you Loved me သီခ်င္းသံ…။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တိမ္ျပာျပာေတြၾကားမွာ ဟိုဟို ဒီဒီ လူးလာ ပ်ံသန္းေနၾကေသာ အေရာင္စံု ငွက္ငယ္ပိစိေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည္သို႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ရဲ႕ အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ပံုမွန္အတိုင္း ရွိေနေသးသည္ပဲ။ ကိုယ္ ဝမ္းသာသြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။

သည့္ေနာက္တြင္မေတာ့ မနက္ခင္း၏ လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္ကာ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာ အသစ္တခုကို ေရာက္ေနသူတေယာက္ပမာ တအိမ္လံုး ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား သူတို႕ေတြကို ေတြ႕ရအံုးမလဲဟု မရဲတရဲ ရွာေဖြၾကည့္မိေသးသည္။ သည္တခါ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္လွ်င္ အရင္ကလို မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳကာ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမိမည္လား… သို႕မဟုတ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တခုခု လုပ္ျဖစ္မည္လား… သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အရြယ္အစား ေသးငယ္ေသာ္လည္း အစြမ္းထက္လွေသာ သူတို႕ေတြကို ကိုယ္ အရင္ကထက္ ပို၍ ေၾကာက္ရြံ႕သြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႕ေတြသည္ ကိုယ့္အသားကို ကိုက္သြားျခင္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုက္သြားျခင္းသာ…။ အသားကို ကိုက္လိုက္လွ်င္ တခဏသာ နာက်င္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ကို ကိုက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ ခံစား နာက်င္ေနအံုးမွာ ျဖစ္သည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ညေနေဈးသြားဝယ္ရန္ ေရးမွတ္ထားသည့္ ေဈးစာရင္းထဲတြင္ ပုရြက္ဆိတ္ ႏိုင္ေသာ ေဆးဗူး တဗူးကို ေနာက္တိုး စာရင္းအျဖစ္ ျဖည့္စြက္ ေရးသားထား လိုက္မိသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အေရးၾကံဳလွ်င္ သံုးႏိုင္ရင္ အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားေသာ္ မမွားႏိုင္ ဟု ထင္ျမင္ယူဆ မိပါသည္။



မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပိုစ့္အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ပံုေလး ခ်က္ခ်င္းေရးဆြဲေပးခဲ့ေသာ ပန္ပန္႕ကို ခ်စ္ခင္စြာ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။

အတူတူ ဖတ္စရာ - ျခားနားျခင္း

ကမာၻ႕ဖလား မွတ္တမ္း

ကမာၻ႕ဖလား ေဘာလံုးပြဲၾကီးၿပီးသြားၿပီ…။
ကိုယ္အားေပးေသာ အဂၤလန္၊ ဘရာဇီးလ္၊ အာဂ်င္တီးနား၊ အီတလီ စသည့္ အသင္းၾကီးေတြ တသင္းၿပီး တသင္း ထြက္ကုန္ၿပီး ကိုယ္ သိပ္မႏွစ္သက္လွေသာ အသင္းေတြသာ က်န္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၾကည့္ရတာ အားမရလွ။ အင္း… ရွိပါေစေတာ့ေလ… ကိုယ္တိုင္လဲ ဝင္မွ မကန္ႏိုင္တာ… ။ သည္ႏွစ္ပြဲမွာ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္တရ ျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္းတခုကေတာ့ ကိုယ့္လို ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အတူ ေဝဖန္ရင္း ေလကန္ရင္း ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ခဲ့ရျခင္းပင္။ အမွန္တကယ္ကို အမွတ္တရႏွင့္ အလြန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သည္။

ေျပာျပရရင္ ယံုမယ္မထင္... ေဘာလံုးပြဲကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ႏွင့္ အတူတူ ၾကည့္ရႈအားေပးသူမ်ားအနက္ အမ်ားစု (အမ်ားစု) မွာ မိန္းကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေယာက်ၤားေလးေတြ ဘယ္ဆီ ဘယ္ဝယ္ ေရာက္ေနၾကသည္ မသိ…။ (တကယ္ မသိပါ… ကာယကံရွင္မ်ားႏွင့္ သိသူမ်ား ေျပာျပၾကပါရန္…)

ေဘာလံုးပြဲ မစခင္ ညဦးပိုင္းေတြမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္မယ္ မၾကည့္ဖူး သတိေပး သတင္းေမးၾကသည္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း အပ်င္းေျပ အိပ္ခ်င္ေျပ စားစရာ အစားအေသာက္ေလးမ်ား စီစဥ္ၿပီး မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚတြင္ (မစားရ ဝခမန္း) မွ်ေဝ ေကြ်းေမြးၾကသည္။ မနက္ေစာေစာ ႏွစ္နာရီခြဲပြဲေတြမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ ႏိုးပလားေဟ့ ဟု လွမ္းေမးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို သဲသဲမဲမဲ ၾကည့္ေနရတာက တဖက္၊ အိပ္ခ်င္ေျပ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ စားေန ေသာက္ေနရတာက တဖက္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲမွ ဖုန္းျဖင့္ (အလြယ္တကူ) Twitter က တဆင့္ Status Update လုပ္ရတာက တမ်ိဳး၊ ပထမပိုင္းအျပီး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ မိမိ၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား၊ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေကာ္မန္႕ေတြေရးၿပီး ေပါက္ကြဲရသည္က တဖံု၊ ပြဲၿပီးသြားခ်ိန္မ်ား၊ ေနာက္တေန႕ မနက္ေတြမွာလဲ မိမိတို႕ စိတ္ထဲ က်န္ရွိေနေသးသည္မ်ားကို အခဲမေၾကႏိုင္ေသးပဲ အျပန္အလွန္ ေျပာၾက ဆိုၾကႏွင့္… ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္မွာ ကိုယ့္ေတြထက္ အလုပ္မ်ားသူေတြ ရွိႏိုင္မည္ မထင္။ အဲဒီေဘာလံုးပြဲေတြက တလထဲ မို႕သာပဲ... ႏွစ္လေလာက္ဆိုရင္ လူေတြလဲ ရူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္...။

ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ဒါေတြတင္မက… ေနာက္တေန႕ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ရံုးကိုေရာက္… အားေပးေသာ အသင္းခ်င္း မတူေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္လည္း အျငင္းပြားရင္း ရန္လုပ္ရေသးသည္။ KFC ေကြ်းေၾကး အေလာင္းအစား ျပဳၾကေသးသည္။ ဆိုးသည္ဟု ဆိုခ်င္ဆို… ဂ်ာမဏီကိုေတာ့ နဲနဲေလးမွ ေမတၱာမရွိ။ သူတို႕ အသင္းက ေဘာလံုးကန္ ေကာင္းေသာ္လည္း အလိုလိုေနရင္း အေၾကာင္းမဲ့ အသားလြတ္ ဂ်ာမဏီကို မုန္းေသာသူထဲမွာ ကိုယ္က ထိပ္ဆံုးက…။ သူကလြဲလွ်င္ ဘယ္သူႏိုင္ႏိုင္ ဟု သေဘာထားသည္။ ရံုးမွ ဂ်ာမဏီကို အမာခံ အားေပးသူတေယာက္ႏွင့္ဆို အခ်ိန္ရသ၍ ရန္ျဖစ္ေနမိသည္။ သူ ဂ်ာမဏီအသင္း၏ အမွတ္တံဆိပ္ပါေသာ ေဘာလံုးအက်ႌ ဝတ္လာေသာေန႕က လံုးဝကို အေခၚအေျပာ မလုပ္ျဖစ္…။ ဂ်ာမဏီအသင္း ျပဳတ္သြားၿပီးမွ သနားပါတယ္… တတိယေနရာေလာက္ကေတာ့ ေပးလိုက္ပါ့မယ္ေလ ဟု ေတြးကာ ျပန္ေခၚလိုက္သည္…။




ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေစကာမူ သည္ႏွစ္အတြက္ ကိုယ့္အၾကိဳက္ အသင္းမ်ား မႏိုင္ေသာ္လည္း ေဟာ္လန္ႏွင့္စာလွ်င္ စပိန္အသင္း ႏိုင္သည္ကို ဝမ္းသာမိသည္။ အေရးထဲ ေျခကားယား လက္ကားယား ေရဘဝဲေကာင္ေလးကလဲ ဒီႏွစ္ကမာၻ႕ဖလားမွာ အေရးၾကီးေသာ အခန္းက႑မွ ပါဝင္ေနေသးသည္…။ သူေလးကို ေမတၱာထားၾကသူမ်ားကလဲ အမ်ားသား… ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ခုထိေတာ့ ဘာဘီက်ဴး ေရဘဝဲ မျဖစ္ေသး…။ ကိုယ္သာ ေဘာလံုးသမားဆိုလွ်င္လည္း မကန္ရေသးခင္ ကိုယ့္ကို ႏိုင္မည္ ရႈံးမည္ဟု ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၾကိဳတင္ နမိတ္ဖတ္ေနေသာ သည္အေကာင္ကို အမႈန္႕ေျခခ်င္မည္မွာ မလြဲ…။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အေကာင္ေလး…

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကမာၻ႕ဖလား ေဘာလံုးပြဲၾကီး သည္တခ်ီေတာ့ ၿပီးသြားခဲ့ေလၿပီ။ အသင္းလိုက္ကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဘာလံုးသမားမ်ား တေယာက္ခ်င္းစီကို ေသာ္လည္းေကာင္း ကန္သူမသိတဲ့ အခ်စ္ေတြႏွင့္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ ေလးႏွစ္အၾကာ ကမာၻ႕ဖလား ေဘာလံုးပြဲၾကီးကို ၂၀၁၄ မွာ ဘရာဇီးမွာ က်င္းပမည္တဲ့…။ ဝါသနာ မပါရွာပံုကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကန္႕လန္႕တိုက္ၿပီး ရံုးခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနလွ်င္ ၾကည့္ရခက္ေနမယ္ေလဟု ဆိုကာ ဘရာဇီး ႏွင့္ စကာၤပူ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္ကို ရွာေဖြကာ တြက္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ သူတို႕က စလံုးထက္ ၁၁ နာရီ တိတိ ေနာက္က်သည္။ ေန႕နဲ႕ ည ေျပာင္းျပန္နီးပါးပင္…။ သည္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပေလာက္သည္…။

အဲဒီ ၂၀၁၄ ကမာၻ႕ဖလားပြဲ က်ရင္လဲ ဝါသနာတူ ဒီသူငယ္ခ်င္း ဒီမိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုပဲ လူစံု တက္စံု အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၾကည့္ႏိုင္ၾကေစရန္ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ တို႕ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ၾကပါစို႕…။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ေဘာလံုးပြဲ အမွတ္တရ ႏွင့္ အမာခံ ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳစကားကို ဒီမွာ လဲ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။

Two is better than One

ဒီရက္ပိုင္းမွာ နားေထာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ပါ…။
Boys Like Girls အဖြဲ႕က သီဆိုထားတဲ့ Two is better than One တဲ့…



Two is better than One

I remember what you wore on the first day
You came into my life, And I thought hey
You know this could be something…
Cause everything you do and words you say
You know that it all takes my breath away
And now I'm left with nothing…

Cause maybe it's true, that I can't live without you
Well.. maybe two is better than one
There's so much time, to figure out the rest of my life
And you've already got me coming undone
And I'm thinking two, is better than one…

I remember every look upon your face,
The way you roll your eyes, the way you taste
You make it hard for breathing…

Cause when I close my eyes and drift away
I think of you and everything’s okay
And finally now, we're leaving…

And maybe it's true, that I can't live without you
Well maybe two is better than one
There's so much time, to figure out the rest of my life
And you've already got me coming undone
And I'm thinking two, is better than one…

I remember what you wore on the first day
You came into my life, And I thought hey

Maybe it's true, that I can't live without you
Maybe two is better than one…
There's so much time, to figure out the rest of my life
And you've already got me coming undone
And I'm thinking…

Oooh I can't live without you…
Cause baby two is better than one…
There's so much time, to figure out the rest of my life
And I've figured out with all that's said and done…
Two… is better than one…
Two… is better than one…

ဒီသီခ်င္းေလးကို ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႕က က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မဆြီတီတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ရဲ႕ ၁၂ ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ နဲ႕ ဒီေန႕ ဇူလိုင္လ ၉ ရက္ေန႕မွာ က်ေရာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ရဲ႕ ၁၀ ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္ အမွတ္တရ ရည္ရြယ္ပါတယ္…။ ေပ်ာ္စရာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ရက္မ်ားမွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း တရာတိုင္ ခိုင္ျမဲစြာ ေရႊလက္တြဲႏိုင္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ကိုယ္ တက္ဂ္လုပ္လိုက္တဲ့ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ပိုစ့္ကို ခ်စ္ခင္စြာ ေရးေပးၾကတဲ့ အသြင္တူၾကေသာ စံုတြဲမ်ား၊ အသြင္မတူၾကေသာ္လည္း စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္ခင္ ၾကည္ျဖဴၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ စံုတြဲမ်ား နဲ႕ လာလတၱံ႕ေသာ အသြင္တူ စံုတြဲမ်ား၊ ထူးထူးျခားျခား ပံုျပင္ထဲက စံုတြဲမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အမွတ္တရ ရည္ရြယ္ပါတယ္…။ အဲဒီပိုစ့္ကို မေရးရေသးတဲ့သူေတြကိုလဲ ဒီပိတ္ရက္ေတြမွာ ေရးျဖစ္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းအားေပးတဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး…။

အဲ… တခုေတာ့ မွာလိုက္မယ္ေနာ္… သက္ေဝက ေျပာေနတယ္…။
Two is better than One ဆိုလို႕ ႏွစ္ေယာက္ရွိမွ ေကာင္းမတဲ့ ဟဲ့… ဆိုၿပီး အဓိပၸါယ္ေတြ တလြဲေကာက္ၿပီး ေနာက္တေယာက္၊ ေနာက္တေယာက္ေတြေတာ့ ထပ္မရွာၾကနဲ႕အံုးေနာ္… သက္ေဝ တရားခံျဖစ္ၿပီး ေျပးေပါက္ေတြ မွားေနပါအံုးမယ္…။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ေသာၾကာေန႕ အားလံုးအတြက္ ျဖစ္ပါေစ…။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒီသီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ဖို႕ မွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့ ညီမ ငယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ခ်စ္လို႕ တက္ဂ္တဲ့ ပိုစ့္

ၿပီးခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ကို စေရးမိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဒီပိုစ့္ကို တက္ဂ္ပိုစ့္ေလး လုပ္ရရင္ ေကာင္းမွာလို႕ ေတြးေနတာပါ။ ကိုယ့္ ေရးေဖၚေရးဖက္ေတြထဲမွာ ခ်စ္ခင္ၿပီး သာယာေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏွစ္ကိုယ္တူ ဘဝေလးေတြ၊ မိသားစုဘဝေလးေတြ ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ေနၾကသူေတြကလဲ (ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့) အမ်ားသားလား…။ ဒီလိုေလး တက္ဂ္လိုက္ရင္ေတာ့ျဖင့္ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အမူ အက်င့္ အသြင္အျပင္ တူတဲ့ လက္တြဲေဖၚေလးေတြကို ေတြ႕ရႏိုင္သလို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ဓေလ့စရိုက္ေလးေတြ၊ အၾကိဳက္ေလးေတြ မတူညီတဲ့ လက္တြဲေဖၚေတြက်ျပန္ေတာ့လဲ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္လို ညွိႏႈိင္းၾကတယ္၊ ဘယ္လို နားလည္မႈထားၾကတယ္၊ ဘယ္လို လိုက္ေလ်ာၾကတယ္ ဆိုတာေလးေတြကို ေတြ႕ရမွာ ေသခ်ာတယ္လို႕ တကယ္ ေတြးေနမိတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က စလို႕ တခါမွ တက္ဂ္ပိုစ့္ မေရးဖူးတာက တေၾကာင္း၊ ေကာင္းပါ့မလား… သူတို႕ေတြ ေရးေပးခ်င္ၾကပါ့မလား… စသည္ျဖင့္ ပူပန္ေနတာက တေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ညက ပိုစ့္ကို ဒီတိုင္းပဲ တင္လိုက္မိပါတယ္။

ဒီညေနေတာ့ အမ မခင္မင္းေဇာ္ က မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ တင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ Link ေအာက္မွာ “ဖတ္ၿပီးၿပီ... အဲဒါကို တက္ဂ္ပါလား သက္ေ၀ ညီမရ...” လို႕ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ ပိုမို ခိုင္မာလာၿပီး ဒီ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ စာေရးေဖၚေတြကို တက္ဂ္ပါေတာ့မယ္…။

ဒီဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကို ကိုယ္ ေရာက္လာခဲ့တာ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ သံုး ႏွစ္ နီးနီး ရွိခဲ့ၿပီမို႕ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၿပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနရတဲ့ သူေတြ အေတာ္ၾကီးကို မ်ားေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား မတက္ဂ္မိပဲ က်န္ေနခဲ့ရင္ မခ်စ္သလိုေတြ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕ အားလံုးကို မက်န္ခဲ့ရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၿပီး တက္ဂ္ပါ့မယ္။ ေရးေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးေတြ ရွိမယ္၊ ေရးလဲ ေရးေပးၾကလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အခ်ိန္မရလို႕ မအားမလပ္လို႕ ေရးမေပးႏိုင္ေသးရင္လဲ ရပါတယ္။ အခ်ိန္ရေတာ့ ေရးၾကတာေပါ့…။ ဘာမွ serious မဟုတ္ပါဘူး၊ အားလံုး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုး စၿပီး တက္ဂ္ခ်င္တာကေတာ့ ခ်စ္စရာ မိသားစုေလးေတြနဲ႕ ေပ်ာ္စရာဘဝေလးေတြ ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ၾကတဲ့ အမ မခင္မင္းေဇာ္ နဲ႕ ဆရာမ မေမျငိမ္း ကိုပါ။ ဆရာမ မေမျငိမ္းကို ေရးေပးဖို႕ အမ မခင္မင္းေဇာ္က ကူေျပာေပးပါေနာ္…

ၿပီးေတာ့ တခါတခါမွာ သူ႕အမ်ိဳးသား KMSL အေၾကာင္းေလးေတြကို ခ်စ္စဖြယ္ စီကာပတ္ကံုး ေရးတတ္တဲ့ ခ်စ္မမ မခင္ဦးေမ ကိုလဲ တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္။ မမက ေရးေပးမယ္ မဟုတ္လား ဟင္…

အခုတဖန္ အလွည့္က်လာသူမ်ားကေတာ့ အေတြးေကာင္းသလို အေရးလဲ ေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ညီမ ပန္ပန္ နဲ႕ မေက ပါ။ တက္ဂ္တယ္ေနာ္… ျမန္ျမန္ေရးေပးရမယ္ေနာ္ လို႕လဲ တဆက္တည္း နားပူလိုက္ပါတယ္…။

ေနာက္တဖြဲ႕ကေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကၿပီး အခုထိလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဆံုေတြ႕ေနၾကရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြ… တန္ခူး ၊ တီတီဆြိ ၊ စုခ်စ္သူ ၊ မသီတာ ၊ သင္းႏြယ္ဇင္ နဲ႕ သိဂႌႏြယ္ တို႕ပါ။ (အလုပ္မ်ားလို႕ ဆိုၿပီး ဆင္ေျခေတြ မလာနဲ႕ေနာ္… စိတ္ဆိုးပလိုက္မွာ…)

ၿပီးေတာ့ စာေရးအား သိပ္ေကာင္းတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ …။ (ညတြင္းခ်င္းေရးေပးမယ္ မဟုတ္လား ဟင္…)

ေနာက္တဖြဲ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ထက္ ငယ္တဲ့ ညီမေတြ အဖြဲ႕ပါ။

ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ဖို႕ အစေဖၚေပးခဲ့တဲ့ ညီမ ခ်ိဳသင္း နဲ႕ ေမ (ေမက မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေရးေပးပါ)

ၿပီးေတာ့ ညီမ စင္စင္ (ေခၚ) ဂြမ္းပံု (ေခၚ) ဆင္ဆင္ (မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေရးေပးပါ)

ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ရယ္စရာ ေကာ္မန္႕လာေရးသြားတဲ့ ညီမ မြန္ (သုႏွင္းဆီ)၊

ညီမ အျပံဳးပန္း ၊ မငယ္ႏိုင္ နဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ဟင္းလွလွေလးေတြ ခ်က္တတ္တဲ့ ညီမ Vista ၊ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ ညီမ ေမေလး (မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေရးေပးပါ)၊ ၿပီးေတာ့ ညီမ ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ နဲ႕ ညီမ ပြင့္ျမဳးဇင္ ...

ငယ္ေသးလို႕ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မအယ္ ကလဲ ခ်စ္ရင္ ေရးေပးပါေနာ္...

စာမေရးတာၾကာ မေတြ႕ရတာ အရမ္း ၾကာလွၿပီး ထူးထူးျခားျခား ဒီေန႕မွာ ကိုယ့္ဆီ အလည္ေရာက္လာတဲ့ ညီမ မီယာ

ခ်စ္စရာ သမီးေလးေတြရဲ႕ ေမေမေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ညီမငယ္ ႏုစံ ၊ ညီမ ခြန္ျမလႈိင္ နဲ႕

သမီးေလး စာေမးပြဲမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွတ္ မရရင္ ပညာေပးအစီအစဥ္ က်င္းပမယ့္ ဆိုးတဲ့ အမ်ိဳး ခ်စ္ေပါက္ ...

သူတို႕အားလံုး ဆီက မတူညီတဲ့ အျမင္ေလးေတြကို သိခြင့္ရဖို႕ ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ တက္ဂ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသားေတြ ရင္ေပါင္တန္းေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ မွ်မွ်တတျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵအရ အမ်ိဳးသား ဘေလာ့ဂ္ဂါ တခ်ိဳ႕ကိုလဲ အမွတ္တရ တက္ဂ္ပါ့မယ္။ အိမ္ေထာင္တခုမွာ အသြင္တူ၏ မတူ၏ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးသားေတြဖက္က အျမင္ေတြကလဲ တကယ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ (ယံုၾကည္ေနပါတယ္)

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြၾကီး ကိုလူသစ္ ၊ ကိုေပါ နဲ႕ ကိုကိုဒီဘီ တို႕ကို ေရးေပးဖို႕ တက္ဂ္ပါရေစ။ (ကိုယ္တိုင္မေရးႏိုင္ပါက မဒမ္မ်ား ထံမွ အၾကံဥာဏ္မ်ား ရယူပါရန္…)

ၿပီးေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ဗဟုသုတေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ကိုၾကီးေက်ာက္ ကိုလဲ သူ႕ဆီက ဘာေလးမ်ား ထူးထူးျခားျခားေလး ၾကားရေလမလဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ တက္ဂ္ပါတယ္...။

တကယ္ေတာ့ ဒီပိုစ့္က အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့သူမွ ေရးလို႕ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ အိမ္ေထာင္မရွိေသးေသာ္လည္း ရည္ရြယ္သူရွိေနၾကၿပီး မၾကာခင္မွာ ဘဝကို စၾကမယ့္ သူေတြလဲ ေရးလို႕တာ ေသခ်ာပါတယ္။ (သိပ္ေသခ်ာပါတယ္…)

လူတိုင္းဟာ အိမ္ေထာင္တခု ထူေထာင္ရာမွာ ေတြ႕ၾကံဳလာရမယ့္ ဘဝခရီးေဖာ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြနဲ႕ အသြင္တူျခင္း မတူျခင္းေတြ၊ အၾကိဳက္ တူျခင္း မတူျခင္းေတြ အတြက္ ဘယ္လို ညွိႏႈိင္းၾကမလဲ ဆိုတာကို အိမ္ေထာင္မျပဳခင္မွာ မလြဲမေသြ ေတြးၾကည့္မိၾကမွာပါပဲ…။ ဒီေတာ့ကာ ကိုရြာသားေလး ၊ ကိုပီတိ ၊ ကိုတီဇက္ေအ နဲ႕ ကိုခမမ တို႕ကို တက္ဂ္ခ်င္ပါတယ္။ (ဟမ္…. ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး… ဇြတ္…)

ၿပီးေတာ့ မတက္ဂ္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္...။ စိတ္မဆိုးၾကနဲ႕ေနာ္... ကေလးေတြမို႕ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာဖို႕ ငယ္ေသးတယ္လို႕ ယူဆလို႕ မတက္ဂ္တာပါ...။ အကိုေတြ အမေတြ ေျပာတာ အရင္ နားေထာင္ၾကေပါ့... အိုေက...

ကဲ… စာေရးေဖၚ စာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေစဖို႕ တက္ဂ္ပါတယ္…။
ခင္လို႕ တက္ဂ္ပါတယ္…။ ခ်စ္လို႕ တက္ဂ္ပါတယ္…။
ဒီေတာ့ အားလံုးဆီက ပိုစ့္ အသစ္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္…။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္



မွတ္ခ်က္ ။ ။ အခုလို တက္ဂ္ပိုစ့္ေလး ျဖစ္ေအာင္ အၾကံေပးခဲ့တဲ့ အမ မခင္မင္းေဇာ္ကို ေက်းဇူး အၾကီးၾကီး တင္ပါတယ္...။

အသြင္တူ၏ မတူ၏

ကိုယ္တို႕ ျမန္မာဆိုရုိးစကားေတြမွာ အသြင္မတူ အိမ္သူ မျဖစ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္ မဟုတ္လား…။ ဒီစကားအရ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြဟာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ လိုက္ဖက္ညီၾက၊ စိတ္သေဘာထားျခင္း တိုက္ဆိုင္ၾက၊ ဓေလ့စရိုက္ အမူအက်င့္ အသြင္အျပင္ေတြ တူညီၾကလို႕ စံုဖက္မိၾကတယ္လို႕ နားလည္ရပါတယ္။

အရင္ပိုစ့္မွာ လိုက္ဖက္ညီၾကတဲ့ စံုတြဲေတြအေၾကာင္းကို နတ္ေရးတဲ့ ဖူးစာ ဆိုၿပီး ေရးခဲ့တယ္။ မေန႕က ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကို အဲဒီပိုစ့္က ေကာ္မန္႕ေတြ ျပန္ဖတ္ျပရင္း ညီမ ခ်ိဳသင္း နဲ႕ ေမ တို႕ ရဲ႕ ေကာ္မန္႕ေတြမွာ ပါတဲ့ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႕ကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေရာ ဘာေတြ တူတာ ရွိသလဲ လို႕…။ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားရင္း ေတြေဝသြားၾကပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ဓေလ့စရိုက္ အမူအက်င့္ အသြင္အျပင္ေတြ၊ ဝါသနာေတြ၊ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာေတြခ်င္း မတူၾကလို႕ပါ။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူက ေအးခ်မ္းတယ္၊ စကားလဲ နည္းတယ္၊ ဘယ္အရာမဆို စိတ္ေအး လက္ေအးနဲ႕…။ ကိုယ့္လို စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ျပာျပာေလာင္ေလာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက ဝီရိယ ရွိတယ္၊ တခုခု လုပ္စရာရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္မဆြဲတတ္၊ ခ်က္ခ်င္းလုပ္တယ္။ ကိုယ္က တခုခုဆို အခ်ိန္နီးမွ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ မေရာက္ခင္အထိ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ဆြဲေလ့ရွိတယ္။ သူက စိတ္ေအးေတာ့ တခုခုဆို စိတ္တိုတာ ေဒါသထြက္တာေတြ မရွိဘူး၊ ေျပေျပလည္လည္ပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့လား… စေနသမီးေလ… သိတဲ့အတိုင္းပဲ။

သူက ပစၥည္း ပစၥယေတြ စာရြက္စာတမ္းေတြကို လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းဆည္းတတ္တယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ တခုခုဆို အစဥ္အျမဲ ရွာမေတြ႕တာရယ္၊ ေပ်ာက္ေနတာရယ္၊ မရွိေတာ့တာရယ္နဲ႕ပဲ…။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကိုယ္က အဖိုးမတန္တဲ့ အတိုအစေတြကို ကပ္သီးကပ္သတ္ စုေဆာင္းတတ္တယ္၊ သူက အိမ္ရႈပ္တယ္ဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတတ္တယ္။

ေနာက္ၿပီး စားစရာဆိုရင္လဲ သူၾကိဳက္တဲ့ ဆီေၾကာ္ေတြ၊ Spice ေတြပါတဲ့ အရသာ နဲနဲျပင္းတဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္မၾကိဳက္သလို ကိုယ္စားတတ္တဲ့ ျဖဴဖ်က္ဖ်က္ ဆီမပါ ျပားမပါ အျပဳတ္ေတြကို သူ မႏွစ္သက္တတ္ဘူး။ တီဗြီၾကည့္ရင္လဲ သူက Documentary ေတြနဲ႕ သတင္းေတြ၊ National Geographic တို႕၊ BBC Knowledge တို႔ေတြကိုသာ ၾကည့္တတ္ၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ရုပ္ရွင္ေတြကို သူ မၾကည့္ပါဘူး။ ကိုယ္က ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ ျမန္မာဝတၳဳေတြ၊ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ လက္ကမခ် ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ဘေလာ့ဂ္လည္ရင္း စာေရး စာဖတ္ရင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူက အင္တာနက္က Yahoo News ေတြ၊ ရီမုတ္ ကြန္ထရိုး ေလယာဥ္ပ်ံေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ အင္ဂ်င္ေတြ ေမာ္တာေတြ အေၾကာင္း ရွာဖတ္ေနတတ္ပါတယ္။

ကိုယ္က ရံုးပိတ္ရက္ေတြတိုင္းမွာ Shopping ေတြပဲ သြားဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူက ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဆင္ၿပီး ကြင္းက်ယ္က်ယ္မွာ သြားလႊတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတတ္တယ္။ တယ္လီဖုန္းတလံုးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တနာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ စကားေတြ ေဖါင္ဖြဲ႕ရင္း ကိုယ့္ဖုန္းေဘလ္ေတြဟာ အျမဲတမ္း Over Limit မွာ ရွိတတ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ Call List မွာ ကိုယ္ကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွ ရွိမေနတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က အေခြဆိုင္ေတြေရာက္ေလတိုင္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ၊ သီခ်င္းေခြေတြ ေလာဘတၾကီး ဝယ္တတ္ေပမယ့္ သူက လူသံမပါတဲ့ Richard Clayderman လို Vanessa Mae လို တီးလံုးသက္သက္ အေခြေတြကိုပဲ ဝယ္တတ္ပါတယ္။

ဒါ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေတြးလို႕ရသေလာက္ ေရးျပတာေနာ္…။ ၾကည့္ပါအံုး… ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္ေနရာေလးမွာမ်ား တူတာရွိလို႕လဲ…။ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေတြးမိၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူက တခုေျပာလာတယ္။ ဒီလို အျပင္ဖက္က ျမင္ႏိုင္ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အေပၚယံ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ အၾကိဳက္ေတြ မတူၾကေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ တူတာ တခုရွိတယ္ေလ တဲ့…။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲက ေစတနာေတြပါ တဲ့…။ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ စိတ္ ေစတနာေတြ တူၾကတယ္ေလ တဲ့…။ အဲဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ကိုယ္တကယ္ စိတ္သက္သာရာရၿပီး စိတ္ေတြလဲ အေတာ္ ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ (ဘုရားေရ… ေတာ္ေသးပါရဲ႕... ေတာ္ေသးပါရဲ႕…)

သူေျပာသြားတာ စကား တိုတိုေလး တခြန္းေပမယ့္ စကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို အရွည္ၾကီး ဆက္ေတြးေနမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေမာင္ႏွမထဲမွာ အၾကီးဆံုးေတြပီပီ ႏွစ္ဖက္ မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြအေပၚမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစတနာအျပည့္နဲ႕ တာဝန္ယူလိုစိတ္ ေစာင့္ေရွာက္လိုစိတ္ ရွိတာခ်င္း တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အေပၚမွာ၊ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ အားလံုးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာေတြ တူတယ္။ ေကာင္းမႈကို ႏွစ္သက္ၿပီး မေကာင္းမႈကို ဆန္႕က်င္တာျခင္း တူၾကတယ္။ လိုအပ္သူကို ကူညီခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ရွိတာခ်င္းလဲ တူတယ္။ တေယာက္ရဲ႕ သေဘာထားကို ေနာက္တေယာက္က သိပ္မႏွစ္သက္သည္ ထားအံုး၊ Reasonable ျဖစ္ေနတာဆိုရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေခါင္းညိတ္ၿပီး လက္ခံေပးတတ္တာခ်င္းလဲ တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ နားလည္ေပးတတ္တာ၊ လိုက္ေလ်ာတတ္ၾကတာခ်င္းလဲ တူပါေသးတယ္။

ဒီလို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ဓေလ့စရိုက္ အမူအက်င့္ အသြင္အျပင္ေတြ အၾကိဳက္ေတြခ်င္း မတူညီၾကေသာ္လည္း တကယ္ အေရးၾကီးတဲ့ ရင္ထဲက အေျခခံ စိတ္ေန စိတ္ထားေတြ ေစတနာေတြ တူညီၾကလို႕ အခုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ လက္တြဲႏိုင္တာမို႕ ေတြးစရာ အဓိပၸါယ္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ သူ႕စကားကို သေဘာက်ၿပီး အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။

သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို အခုလို အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေတြးေနမိရာက ခဏအၾကာမွာ (ထံုးစံအတိုင္း) ကိုယ့္ရဲ႕ ဗီဇက ျပလာတယ္။ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး “ဘေလာ့ဂ္ေလး တခုလုပ္ၿပီး စာေလး ဘာေလး ေရးပါလား…” လို႕ ေျပာမိတယ္။ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေတြ ေရးေနစရာမလိုပါဘူး၊ အခုတေလာမွာ တိုတိုနဲ႕ လိုရင္းေရးၾကတဲ့ ပိုစ့္ေတြကလဲ ေခတ္စားေနတယ္ မဟုတ္လား လို႕လဲ ဆက္ေျပာမိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႕ တခြန္းပဲ ျပန္ေျပာတယ္…

“ကိုယ္ စာေရးလိုက္ရင္ ပန္ပန္တို႕ သက္ေဝတို႕ ထိုင္ငိုသြားရမွာေပါ့ တဲ့…”

ကဲ… ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အသြင္တူေလလား… မတူေလသလား… ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ဖူးစာကို နတ္မင္းၾကီးက ေရးေလသလား… မေရးေလသလား ဆိုတာ ပရိတ္သတ္ၾကီးပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အကဲခတ္ ဆံုးျဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့ေနာ္…။ ညီမ ခ်ိဳသင္းနဲ႕ ေမ တို႔ရဲ႕ ေမးခြန္းအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေျဖကေတာ့ သည္မွ်ပါပဲကြယ္…။ ေက်နပ္ၾကတယ္ ဟုတ္… း))

နတ္ေရးတဲ့ ဖူးစာ

ရံုးပိတ္ရက္ တရက္ပါ။
မနက္ေစာေစာပိုင္း ေစ်းဝယ္ထြက္၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး တေန႕ခင္းလံုး ပ်င္းတာရယ္ ေနကလဲ အေတာ္ပူတာရယ္ေၾကာင့္ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ပါဘူး။ ၿငိမ္ေတြၿပီး စာေရးစရာ အာရံုေတြ စုစည္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရဘူး… ဒါနဲ႕ စိတ္ေရာ လက္ေရာ ေလွ်ာ့လိုက္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ အဆံုး ထမင္းစားၿပီး အခန္းထဲမွာ စာအုပ္တအုပ္နဲ႕ ဇိမ္လုပ္ေနတဲ့ ေမေမ့အနားပဲ သြား၊ သူဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို အတင္း လု ပိတ္ ပစ္လိုက္ၿပီး စာမဖတ္ပါနဲ႕ေတာ့ ပ်င္းစရာၾကီး… စကားေျပာၾကရေအာင္ပါလို႕ သြား အႏိုင္က်င့္လိုက္တယ္…။

ဒီလိုနဲ႕ ေမေမနဲ႕ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္းက စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကေသာ္လည္း တခါတခါမွာ မထင္မွတ္ပဲ ခြတီးခြက် ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ လူေတြ၊ တခါတရံမွာ ရိုးသားလြန္းေတာ့ အရိပ္အကဲ မသိတတ္၊ အလိုက္ မသိတတ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္…။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ တခါတရံမွာ နတ္ဖက္တဲ့ ဖူးစာလိုပဲ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အက်င့္တူ၊ စရိုက္တူ၊ ပံုစံ စိတ္ေန စိတ္ထားေတြ တူတဲ့ သူအခ်င္းခ်င္း ဖူးစာ ဖက္တတ္ၾကတယ္လို႕ ေမေမက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလို စံုတြဲေတြအနက္က ေမေမေျပာျပတဲ့ စံုတြဲ ႏွစ္တြဲအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္…။

ပထမ တတြဲက ေမေမတို႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႕ အေမနဲ႕ အေဖ... အသက္အရြယ္လဲ နဲနဲၾကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဖြားနဲ႕ အဖိုး စံုတြဲေလးပါ။ အဲဒီ အဖြားေလးက သူ႕အိမ္မွာ စပါယ္ရွယ္ ယြန္းကြမ္းအစ္ လွလွၾကီးနဲ႕ အျမဲတမ္း ကြမ္းစားသတဲ့…။ သူ႕အိမ္ကို လာလည္သမွ် လူတိုင္းကိုလဲ သူ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာတရား ထက္သန္တယ္၊ ဘယ္လိုေတြ လွဴတယ္ တန္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အျမဲေျပာျပေလ့ရွိသတဲ့…။ ၿပီးေတာ့ သူက သူကိုယ္တိုင္ စီစဥ္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ကြမ္းယာ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိဳးအစား ေကာင္းၿပီး အစပ္အဟပ္ ဘယ္လို တည့္ေၾကာင္းကို စကားၾကံဳတိုင္း ေျပာတတ္ေသးသတဲ့။ သူ႕အိမ္ကို လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကိုလဲ ကြမ္းယာစားခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး အားမနာတမ္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ယာစားႏိုင္ၾကေၾကာင္း အျမဲေျပာတတ္သတဲ့…။ ဒါေပမယ့္ ခက္ပံုခက္နည္းက သူက ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အဲဒီကြမ္းအစ္ၾကီးကို ေခါင္းအံုးၿပီး တခ်ိန္လံုး အိပ္ေနေတာ့တာပါပဲ တဲ့…။

အဲ… အဖိုးေလးကေတာ့ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေလာက္ကလြဲရင္ တေန႕လံုး ျခံထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိသတဲ့…။ ျခံထဲမွာက သီးပင္ စားပင္ နဲ႕ ပန္းအလွပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိတယ္တဲ့…။ သူကလဲ ျခံထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေနေနၿပီး လာလည္သမွ် လူတိုင္းကို အုန္းသီး စားခ်င္ရင္ ေျပာပါ… ဘုရားပန္းကပ္ဖို႕ လိုခ်င္ရင္ ေျပာေနာ္… ဘူးသီးႏုႏု လိုခ်င္ရင္ ေျပာေနာ္… နဲ႕ ေလာကဝတ္ေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့…။ သို႕ေသာ္လည္း အုန္းသီးလိုခ်င္လို႕ ေမးတဲ့သူေတြကို အုန္းပင္တက္သမား ေခၚမရေသးလို႕ လို႕ အေၾကာင္းျပတတ္ၿပီး ဘုရားပန္း ေတာင္းတတ္တဲ့သူေတြကို ပန္းခူးေပးဖို႕ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ပန္းညွပ္တဲ့ ကပ္ေၾကးရွာေနလိုက္တာ တနာရီမက ၾကာတတ္သတဲ့…။ အဲ… ဘူးသီးအေၾကာင္း ေမးမိရင္ေတာ့ ဘူးသီးက အရြယ္မေရာက္ေသးလို႕ ဒါမွမဟုတ္ မ်ိဳးေစ့လိုခ်င္လို႕ အေျခာက္ခံမွာ မို႕လို႕ စတဲ့ ဆင္ေျခေလးေတြ မရိုးရေအာင္ ေပးတတ္သတဲ့ေလ…။ ဒီလိုနဲ႕ ၾကာလာေတာ့ လူေတြလဲ အထာေတြနပ္ကုန္ၿပီး ေနာက္ကို ဘာမွ မေတာင္းလို ၾကေတာ့ဘူးတဲ့….။ လိုက္လဲ လိုက္ဖက္တဲ့ ခ်စ္စရာ ရယ္ခ်င္စရာ အဖိုးနဲ႕ အဖြားေတြပဲေနာ္…။

ေနာက္ထပ္ စံုတြဲတတြဲကေတာ့ လူၾကီးပိုင္းေရာက္ကာစ စံုတြဲတတြဲပါ။ သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အလြန္ လိုက္ဖက္ တင့္တယ္တဲ့ စံုတြဲတတြဲျဖစ္တာမို႕ ဟိုက ဒီက ဖိတ္ၾကားတဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကို အစဥ္သြားေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ရေလ့ရွိသတဲ့…။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုး အစားအစာေတြထဲက တခုက လဘက္သုပ္ ပါတဲ့…။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ အလွဴတခုမွာ တည္ခင္းတဲ့ ေန႕လည္စာကို စားအၿပီးမွာ အခ်ိဳပြဲစားတဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာသတဲ့…။ ထံုးစံအတိုင္း ျမန္မာအလွဴေတြပီပီ အခ်ိဳပြဲမွာ မပါရင္ မၿပီးတာက လဘက္သုပ္ေပါ့…။ ဒီေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ လဘက္ပန္းကန္မွာ တပ္ထားတဲ့ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို တေယာက္ တေခ်ာင္းက်စီ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး တဇြန္းၿပီး တဇြန္း ေအးေအးေဆးေဆး သံုးေဆာင္ၾကေလသတဲ့…။

သူတို႕နဲ႕ တဝိုင္းထဲ အတူတူစားတဲ့သူေတြထဲက အမ်ိဳးသားတေယာက္က ဒီလို စားစခ်င့္ဖြယ္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လဘက္သုပ္ကို သူလဲ စားခ်င္ေနတာ… သို႕ေသာ္ ဇြန္းက ဘယ္လိုမွ သူ႕လက္ထဲ ေရာက္မလာႏိုင္၊ လက္နဲ႕ ယူစားဖို႕ကလဲ မျဖစ္ႏိုင္နဲ႕ အေတာ္ အၾကပ္ရိုက္ေနတာေပါ့…။ ဒါေပမယ့္ သူက အင္မတန္မွ ဟာသဥာဏ္ ရွိတဲ့သူဆိုေတာ့ လဘက္ဇြန္း သူ႕လက္ထဲေရာက္လာဖို႕အေရး ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ ဆို အၾကံထုတ္ၿပီး ခဏေနေတာ့ သူက ဒီလိုေျပာသတဲ့…။

“အန္ကယ္ခင္ဗ်ား… အန္ကယ့္လက္ထဲက ဇြန္းက အလွဴက ဇြန္း ဆိုရင္လဲ ခဏေလာက္ ခ်ပါ… အန္ကယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဇြန္း ဆိုရင္လဲ ခဏေလာက္ ငွားပါလား ခင္ဗ်ာ… ”

အဲဒီလို ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့မွ အဲဒီ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လဲ သူတို႕ အပိုင္စီးထားမိတဲ့ လဘက္ဇြန္းေတြကို အသာခ်၊ ေဘးနားကလူေတြရဲ႕ ျပံဳးေစ့ေစ့ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ခဏေနေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႕ ထျပန္သြားၾကေလသတဲ့…။

ေမေမ့နားမွာ ေမေမေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း တခြိခြိနဲ႕ ရယ္ရင္း… တေျဖးေျဖး ေမွးေမွး ေမွးေမွးနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္…။ အခုမွ ႏိုးလာၿပီး မွတ္မိတာေလးေတြ ေမ့မသြားခင္ ကမန္းကတမ္း ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္…။ ဒါေလးကို ဖတ္မိၿပီး အနည္းဆံုးေတာ့ မ်က္ႏွာေၾကာေလးေတြ နဲနဲေရာ့ၿပီး တခ်က္ေလာက္ ျပံဳးမိသြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါၿပီေလ…။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ေမေမဒီမွာ ရွိေနတုန္းက ေျပာျဖစ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ။ ေရးထားၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ မတင္မိတယ္ မသိဘူး။ ဒီေန႕ ကြန္ပ်ဴတာထဲက မလိုတဲ့ ဖိုင္လ္ေတြ ရွင္းရင္းက ဒါေလးကို ျပန္ေတြ႕လိုက္လို႕ ဝမ္းသာမဆံုး တျပံဳးျပံဳးနဲ႕ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ...။