ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း - အပိုင္း (၂)

ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း - အပိုင္း (၁) မွ အဆက္

မွတ္ခ်က္ (သို႕) ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ အႏွစ္သာရ

မွတ္ခ်က္ ဆိုတာကို ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ အႏွစ္သာရ တခုလို႕ ကိုယ္ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာ မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္… ဒီလိုေျပာလို႕ ရခ်င္မွလဲ ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ခ်က္ေရးတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ျမင္တာကို နဲနဲေျပာျပခ်င္တယ္။ မွတ္ခ်က္ေရးျခင္းဆိုတာက စာတပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး စာေရးသူကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ ႏွစ္သက္စကား ဆိုခြင့္ရတာ၊ တူညီတဲ့ ရႈေထာင့္က ျဖစ္ေစ၊ မတူညီတဲ့ ရႈေထာင့္က ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးကို စာေရးသူ သိေအာင္ ခ်ျပလို႕ရတာ၊ တျခား စာေရးေဖၚေတြ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးေတြကို ေတြ႕ျမင္ရတာ… အဲဒါေလးေတြဟာ စာတပုဒ္ကို ဖန္တီးမႈနဲ႕ စာေရးသူရဲ႕ အားထုတ္မႈ၊ ဘေလာ့ဂ္တခုရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ တို႕အျပင္ စာေရးသူနဲ႕ စာဖတ္သူကို တိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ရပ္တခုလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့ ေပါင္းကူးတံတားတခုလို႕လဲ ျမင္ပါတယ္။

ေရးထားတဲ့ စာကို သေဘာက်လို႕ အေၾကာင္းအက်ိဳး တိုက္ဆိုင္လို႕ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူညီလို႕ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႕ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ စာေရးတဲ့သူကို မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးေသာ္လည္း စာေတြကတဆင့္ ခင္ေနလို႕ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ စာေရးသူနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႕ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ သံတမန္ေရးရာအရ မွတ္ခ်က္ေရးတယ္။ ကိုယ့္ဆီလာေရးသြားလို႕ ကိုယ္ကလဲ တလွည့္ ျပန္သြားေရးတယ္… စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္…။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာတပုဒ္ျဖစ္လာဖို႕ စာေရးသူတေယာက္ဟာ အခ်ိန္ေရာ အေတြးေရာ အေရးေရာအတြက္ အားထုတ္ရသလို မွတ္ခ်က္တခုအတြက္လဲ မွတ္ခ်က္ေရးသူဟာ အတိုင္းအတာ တခုေတာ့ အားထုတ္ရတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ စာကို စစ ဆံုးဆံုး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရတယ္…။ ေနာက္ ခံစားၾကည့္တယ္… ေတြးၾကည့္တယ္… ျပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္တဲ့ သေဘာထားကို မွတ္ခ်က္အျဖစ္ ခ်ေရးတယ္…။ ယုတ္စြအဆံုး အေပ်ာ္ အပ်က္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ မွတ္ခ်က္မ်ိဳး ေရးရင္ေတာင္ မွတ္ခ်က္ေရးရန္ဆိုတဲ့ အကြက္မွာ စာလံုးေတြ တသီတတန္း ရိုက္ထည့္ရေသးတယ္ မဟုတ္လား…။ ဒီေတာ့ စာေရးသူတေယာက္အေနနဲ႕ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ မွတ္ခ်က္ဆိုတာ တန္ဖိုးထားသင့္တဲ့ အရာတခုလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လဲ မွတ္ခ်က္ေတြအေပၚမွာ အလြန္ ေလးေလးစားစား ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ စာဖတ္သူေတြကို ဒီေနရာကေန အသိေပးလိုက္ပါရေစ။

တခါတခါမွာ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပိုစ့္နဲ႕ မပတ္သက္တဲ့၊ မယဥ္ေက်း မဖြယ္ရာတဲ့၊ အျပဳသေဘာမေဆာင္တဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကိုလဲ ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ကိုယ္တိုင္ မၾကံဳဖူးေသးတာမို႕ အမ်ားၾကီး မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေရးထားတဲ့စာကို မႏွစ္သက္ရင္ မႏွစ္သက္တဲ့ အေလ်ာက္ စာဖတ္သူက သူ႕ရဲ႕သေဘာထားကို သူၾကိဳက္တဲ့ နည္းနဲ႕ ခ်ျပသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ပါပဲ…။

ဘေလာ့ဂါဆိုတာ

ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရွိတိုင္း ဘေလာ့ဂါျဖစ္ေရာလား… ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စာေတြေရးတိုင္း ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္ေရာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ အက်ယ္ အက်ယ္ မေျပာလိုေတာ့ပါ…။ ကိုယ့္ ခံယူခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ ရပ္တည္ခ်က္ေတြနဲ႕ အတူ စိတ္တိုင္းက်ပဲ အကဲျဖတ္ၿပီး ယူဆ ေတြးေတာၾကပါေတာ့။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ဆိုင္တဲ့ မေက ရဲ႕ ပိုစ့္တခုမွာ အခုလို ေကာ္မန္႔ ေပးခဲ့ဖူးတာ ျပန္သတိရေနပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရွိတိုင္း ဘေလာ့ဂါျဖစ္ေရာလား ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးမၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ...။
စိတ္ထဲရွိသလို စိတ္ခ်မ္းသာသလို ခ်ေရးလို ့ရတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု..
သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ တိုးပြားလာေစတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု...
အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု...
စိတ္ေတြ ပင္ပန္းတင္းက်ပ္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ထြက္ေပါက္ေလးေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု...
အဲဒါေလးေတြေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေနျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့...
ဘေလာ့ဂ္ေရးတိုင္း ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္မျဖစ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ နားလည္တဲ့သူေတြ ဆံုးျဖတ္ၾကပါလိမ့္မယ္...

ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန

အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခား နဲ႕ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႕ေဘာင္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ဒီႏွစ္ ၂၀၁၀ မွာ စာေရးေဖၚ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လဲ စာအေရးက်ဲကုန္ၾကတာ သတိထားမိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အရွင္းကို ေပ်ာက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႕ မွန္မွန္ေလးေရးေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တလ ႏွစ္လ ေလာက္ေနမွ ပိုစ့္တခုေလာက္ တက္လာၾကတယ္။ ပိုစ့္ေတြ အဆက္မျပတ္ တင္ေနႏိုင္တဲ့သူေတြရဲ႕ ဝါသနာနဲ႕ အခ်ိန္ေပး အားထုတ္မႈကိုေတာ့ တကယ္ ေလးစားစြာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ အမ်ားစုက ဘေလာ့ဂ္ဂင္းဆိုတာကို ေခတ္မွီေအာင္၊ နာမည္ၾကီးေအာင္ ေပၚပင္သက္သက္ မဟုတ္ပဲ ဝါသနာပါလို႕ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႕ ေပ်ာက္ေနလဲ အခိုက္အတန္႕ပဲ… အခ်ိန္ရတာနဲ႕ ဒီေနရာကို ျပန္ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ…။

ဒီလို ေပ်ာက္ေနတဲ့ စာေရးေဖၚအေဟာင္းေတြ ေနရာမွာ စာေရးေဖၚ အသစ္ အသစ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္…။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္တို႕ထက္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာေလာက္ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ေတြေရးတဲ့ စာ ကဗ်ာေတြကိုလဲ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေလးေလးစားစား လိုက္ဖတ္ပါတယ္။ ကိုယ္မသိေသးတာေတြရွိရင္လဲ မွတ္သားပါတယ္။ ဖတ္ျဖစ္သမွ် စာတိုင္းမွာ မွတ္ခ်က္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါတယ္…။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္မရလိုက္လို႕ မွတ္ခ်က္ မေရးျဖစ္တဲ့ အခါေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္မရွိၾကေစဖို႕ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္…။

လက္ရွိ အေျခအေန နဲ႕ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ အသိ

အခုတေလာမွာ လူက ဘာျဖစ္ေနသလဲ မသိ… စာေရးရတာ တအား ေဘာင္က်ဥ္းလာတယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြကို စိတ္ရွိသလို မေရးရေတာ့ လူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးလာတယ္။ တခုခုေရးလိုက္ရင္ အမွားေတြပဲ ပါသြားေတာ့မလိုလို၊ ျပႆနာပဲ ျဖစ္ေတာ့မလိုနဲ႕ အလိုလုိေနရင္း ေျခာက္ျခားတတ္လာတယ္။

တဖက္ကလဲ ေလး ငါး ရက္ေလာက္ျခားလို႕မွ စာအသစ္ေလး မတင္ျဖစ္ရင္ စာလာဖတ္သူေတြအေပၚ တာဝန္ပဲ မေၾကသလိုလို၊ ဝတၱရားေတြပဲ ပ်က္ကြက္မိေနသလို (မလိုအပ္တဲ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေတြးမ်ိဳးေတြနဲ႕) အားတံု႕အားနာေတြ ခံစားေနရျပန္တယ္… သိပ္ခက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို တာဝန္ၾကီး တရပ္လို ခံစားေနရတာ မေကာင္းဘူး… ဝါသနာပါတာကို Relax ျဖစ္ခ်င္လို႕ လုပ္ပါတယ္… Relax မျဖစ္ပဲ Stress ျဖစ္ေနရတာ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ… သို႕ေသာ္ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာကို Stress ျဖစ္ေနလို႕ ရပ္မယ္လို႕ တခါမွ မေတြးမိတာ အမွန္ပါ…။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေရးေနမိမယ္ ထင္ပါတယ္…။

ဘာလုပ္လုပ္ (ေက်ာင္းစာကလြဲလို႕) အားထုတ္ၾကိဳးပမ္း စြမ္းစြမ္းတမံ မအိပ္မေန လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ တခါတခါမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ျဖစ္ရတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ အသိ ေအာက္က လြတ္လြတ္သြားလို႕ပါပဲ…။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘဝမွာ အဓိကနဲ႕ သာမညကို ခြဲျခားသိတတ္ဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိေပးေနရတယ္။

လူ႕ဘဝဆိုတာ တိုတိုေလးလို႕ အားလံုးက ဆိုၾကတယ္.. အဲဒီ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဘယ္အရာက အေရးၾကီးသလဲ… ဘယ္အရာကို အဓိကထား ဦးစားေပးသင့္သလဲ၊ ဘယ္အရာကို လွ်စ္လွ်ဴရႈထားလို႕ ရသလဲ ဆိုတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္မိရင္ တခုခုဆို အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဆင္ျခင္ ေတြးေတာ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္္စြမ္း ရွိလာဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ မလိုအပ္ပဲ အတင္း ေခါင္းမာေနၿပီး ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာေတြကို ဆႏၵအေလ်ာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဇြတ္တရြတ္လုပ္ေနရေလာက္ေအာင္ ဘဝက ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး။ အသက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ…။ ဒီေတာ့ ေမာ္နီတာကို မ်က္ႏွာအပ္ေနခ်ိန္ေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး တျခား ကုသိုလ္ေရး လုပ္ငန္းေလးေတြ၊ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေလးေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ဖို႕ စဥ္းစားထားတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တန္ေဆး လြန္ေဘးဆိုတဲ့အတိုင္း အရာရာမွာ အသင့္အတင့္ပဲ ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားေတာ့မယ္။

ကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ လုပ္ခ်င္တာကို မခ်င့္မခ်ိန္ ေပေတၿပီး လုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို အထင္းသား ျပန္ျမင္လာရတယ္။ အအိပ္ပ်က္တာေတြရယ္ တေန႕တေန႕ မလႈပ္မရွားနဲ႕ ေမာ္နီတာနဲ႕ မ်က္ႏွာအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားတာရယ္ကလဲ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူး။ မၾကာ မၾကာကိုက္ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေခါင္း နဲ႕ တျဖည္းျဖည္း ေဝဝါးလာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္အာရံုအေၾကာင္းကို ကိုယ္သာသိတယ္…။ ေနာင္တ ဆိုတာ ေနာင္မွ တ ၾကရတာမွန္ေပမယ့္ ဒီဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ တခါမွ ေနာင္တ မရဖူးေသးပါဘူး။

မွတ္တမ္း

ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို ဒီစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တင္ၿပီဆိုမွေတာ့ စာဖတ္သူ ရွိေစခ်င္တာ ရိုးသား မွန္ကန္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ…။ စာဖတ္သူ မရွိေစခ်င္ရင္၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာကို သူမ်ားေတြ မဖတ္ေစခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူက လာ ခ်ျပပါ့မလဲ… ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိမ္းထားမွာေပါ့… ဟုတ္ဖူးလား..။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး လာဖတ္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အျမဲ အမွတ္တရရွိေနတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္စီေဘာက္စ္မွာ ပထမဆံုး ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုခဲ့သူ ေမာင္မ်ိဳး နဲ႕ ပထမဆံုး မွတ္ခ်က္ေရးခဲ့တဲ့ ေလးမ တို႕ပါ။ ေမာင္မ်ိဳးကေတာ့ ဟိုအရင္တေလာက ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အခုေတာ့ စာေတြမွန္မွန္ဆက္ေရးေနတယ္…။ ေလးမကေတာ့ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေပ်ာက္ေနၿပီး အဂၤလိပ္လိုေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပိုစ့္အသစ္တခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ပထမဦးဆံုး လက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးအတြက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အျမဲ အမွတ္တရ ရွိေနမွာပါ။

ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ စာေရးေဖၚ အကို အမ ေမာင္ ညီမမ်ား၊ စီေဘာက္စ္မွာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၾကသူမ်ား၊ မွတ္ခ်က္ေရးသြားၾကသူမ်ား၊ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ သိကြ်မ္းခင္မင္ခြင့္ရတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား နဲ႕အတူ အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားပါရေစ…။

ဒီ ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း ပိုစ့္ကို မတင္ခင္မွာ စာအၾကမ္းကို ကူဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုရြာသားေလး နဲ႕ စာကူဖတ္ေပးရံုသာမက အျပင္မွာထက္ ပိုလွတဲ့ ခ်စ္စရာပံုေလးကို (အလဲ့… ကိုယ့္ပံုကိုယ္ ခ်စ္စရာ ဆိုပဲ) ဆြဲေပးခဲ့တဲ့ ညီမ ပန္ပန္ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။

အခုေရးခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ စီးဆင္းရင္း သိျမင္ ေတြ႕ထိ ခံစားလာခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွတ္တမ္း ပါပဲ…။