ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း - အပိုင္း (၁)

ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း ၃ ႏွစ္နီးပါးရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ Blog, Blogger နဲ႕ Blogging ဆိုတာေတြ အေပၚ ကိုယ္ ခံစား နားလည္မိတာေတြနဲ႕အတူ ကိုယ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြရယ္၊ ကိုယ္ ျမင္ေန ေတြ႕ေနတာေတြရယ္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ဒီပိုစ့္ကို ဖန္တီးပါတယ္။ ဘာမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္က ပိုစ့္ ၂၀၀ ျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္က အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေရးမလို႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က မေရးလိုက္ႏိုင္လို႔ အခုမွ ေရးရတာ။

ပထမ စဥ္းစားထားတာက ဒီပိုစ့္ကို Personal မပါပဲ Review ဆန္ဆန္ ေရးဖို႕ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီေနရာဟာ ကိုယ္ ေန႕စဥ္ အခ်ိန္ အမ်ားၾကီး ေပးၿပီး က်င္လည္ေနတဲ့ ေနရာတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရးရင္း ေရးရင္းနဲ႕ Personal ေတြပါ ေရာပါကုန္တယ္။ ျပန္ခြဲထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္…။

ေရးရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္သြားတဲ့အတြက္ ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႕စရာျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕ အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္း ခြဲလိုက္ပါတယ္။ တရက္ျခားရင္ ေနာက္တပိုင္းကို ဆက္တင္ပါ့မယ္။ စာေရးေဖၚ စာေရးဖက္မ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ စိတ္သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ ပိုစ့္တခုျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း

ဒီဘေလာ့ဂ္တခုအတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့တာ (စာ စမေရးခင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ ၂ လ ေလာက္ကို ထည့္မတြက္ပဲ) တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၂ ႏွစ္နဲ႕ ၈ လ ရွိခဲ့ၿပီ… ပိုစ့္ေပါင္းက ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ဒီဘေလာ့ဂ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတာေတြကို ျပန္တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္လြန္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္… ဒီအတြက္ အခ်ိန္ေပးရင္း က်န္တဲ့ ရံုးအလုပ္၊ အိမ္အလုပ္၊ မိသားစုအေရး ေဆြေရးမ်ိဳးေရး လူမႈေရး တာဝန္ေတြ ဝတၱရားေတြ အားလံုးကိုလဲ မွ်တေအာင္ ေက်ပြန္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းတယ္လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ ဝါသနာပါၿပီး ႏွစ္သက္တဲ့ အရာတခုကို လုပ္ရဖို႕ အခ်ိန္ေပးရတာ အပင္ပန္းခံရတာ အိပ္ေရးပ်က္ခံရတာ ေခါင္းကိုက္ရတာေတြကို တန္တယ္လို႕ ယူဆခဲ့ပါတယ္။ ညည္းလဲ မညည္းခဲ့ဖူး။ ဒီလိုနဲ႕ ေရွ႕ကို တိုး၍သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

အစပိုင္းေန႕ရက္မ်ား

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး စလုပ္ခါစက တကယ့္ကို မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႕ပါ။ နည္းပညာပိုင္းအတြက္လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာေလး ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ မတတ္ တတတ္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ မိတ္ေဆြ နဲနဲ၊ လာလည္တဲ့သူ နဲနဲ၊ မွတ္ခ်က္ေရးသူ နဲနဲေလးနဲ႕ စခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလွ်ာက္လည္ၿပီး စာဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကိဳက္မွ ၾကိဳက္ၾကပါ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္တဲ့ေနရာေတြမွာ မွတ္ခ်က္ေရးဖို႕ကို မရဲခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္အားျဖင့္ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ အရင္ကထက္စာရင္ မိတ္ေဆြ နဲနဲပါးပါး စ ရလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေတြဖတ္လာရင္းက စာေရးေနၾကသူေတြထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြကိုလဲ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ရိပ္မိလာၾကတယ္… ၿပီးေတာ့ စာေတြထဲကပဲ သူကေတာ့ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ သူကေတာ့ ဘယ္ဝါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ နဲ႕ ခန္႔မွန္းရင္း အခ်င္းခ်င္း ပိုသိလာခဲ့ၾကတယ္။ မသိေသးတဲ့သူေတြကိုလဲ စာထဲကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လာခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္က တဆင့္ ခင္မင္လာခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို အျပင္မွာပါ သိကြ်မ္းခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္…။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္…။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ… ဒီလိုနဲ႕ပဲ…

ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ

ဒီလိုနဲ႕ပဲ… ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုမွာ ေပ်ာ္ဝင္က်င္လည္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္သက္တာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ခဲ့ရသလို တခါတခါမွာ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ပဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာတခ်ိဳ႕နဲ႕ တိုက္ရိုက္ၾကီး မဟုတ္ဖူးလို႕ ဆိုႏိုင္တဲ့ ေဝဖန္မႈ နဲနဲပါးပါးကို ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ သို႕ေသာ္ ၾကီးၾကီးမားမားကိစၥေတြ မဟုတ္လို႕ အမ်ားၾကီး မခံစားခဲ့ရပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာေကာင္းေပမြန္ေလးေတြ ဖတ္ရရင္ ဝမ္းသာၿပီး ေရးတဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္၊ မွ်ေဝေပးတာေတြကို ဖတ္ရရင္လဲ အခ်ိန္ေပးၿပီး မွ်ေဝေပးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရျပန္တယ္။ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အသစ္အဆန္းေတြကို ဖတ္ရရင္၊ ကိုယ္မစားဖူးေသးတဲ့ စားစရာ အသစ္အဆန္းေလးေတြ ေတြ႕ရရင္၊ ကိုယ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေလးေတြကို ေတြ႕ရရင္ ဗဟုသုတ တိုးၿပီး အားရဝမ္းသာ ဖတ္ရႈမွတ္သားရတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ စာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ္ပါေရာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို ဝမ္းနည္းစရာေတြဆိုရင္လဲ ကိုယ္ပါ ေရာၿပီး ဝမ္းနည္းခံစားမိတယ္။ ခံစားမႈ ရသေတြ အမ်ိဳးအစား စံုစံုလင္လင္ ေပးႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလို႕ ေျပာခ်င္တယ္…။

သေဘာထား

တခါတခါ ျပႆနာေလးေတြ အျငင္းပြားေနၾကတာေလးေတြ ေတြ႕ရတဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူ႕ဖက္မွ မလိုက္ပဲ ေဘးကေန ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ တေယာက္အေနနဲ႕ပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တယ္…။ သတၱိမရွိဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ ေျပာပါေစ… အဲဒီလို ကိစၥေတြမွာ မလိုအပ္ပဲနဲ႕ ဝင္မပါခ်င္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တိုင္းသာ လိုက္ၿပီး အျငင္းပြားေနရရင္ ကိုယ္ နဲ႕ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ေန႕တိုင္းကို အတိုက္အခံျပဳၿပီး ျငင္းေနရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္နဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ အမွန္အမွားကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အသိဥာဏ္ကေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ မွားတာကို ျမင္တတ္သလို မွန္တာကိုလဲ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာကို သိသလို ဆိုးတာကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနပါတယ္။ ယဥ္ေက်းတာကို ဂရုျပဳမိသလို မယဥ္ေက်းတာေတြ မဖြယ္ရာတာေတြကိုလဲ သတိထားမိေနတာပါပဲ။

သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တန္ဖိုးထား ႏွစ္သက္ရတဲ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ေလးမွာ စာေရးေဖၚ စာေရးဖက္ေတြ အားလံုးနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျဖစ္ေအာင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ မုဒိတာပြားစရာေတြကို မုဒိတာပြား၊ လွ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြကို လွ်စ္လ်ဴရႈ၊ ဥပကၡာျပဳသင့္တာေတြကို ဥပကၡာျပဳရင္း ဒီလမ္းေပၚကို ေျဖးေျဖးနဲ႕ မွန္မွန္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနတတ္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

သာမန္လူတေယာက္မို႕ တခါတခါမွာ ကိုယ့္ စိတ္နဲ႕ မတိုက္ဆိုင္ရင္၊ အျမင္မေတာ္ရင္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္စရာ စကားလံုးေတြကေတာ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းစီေနတာေပါ့… ကိုယ္လဲ ဆူးရွိတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္… ကိုယ္ ဝင္ေျပာလိုက္လို႕ အက်ိဳး ရွိ မရွိ ဒါေတြ အားလံုးကို အျမဲတမ္း ခ်ိန္ထိုးၿပီး သတိထားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ၾကီး ထိပါးလာတာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ အသာပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အဲ… ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ထိပါး တိုက္ခိုက္လာခဲ့ရင္ေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ေသြးပူသြားမွာျဖစ္ေပမယ့္ အေရခြံထူၿပီး အျပံဳးမပ်က္ ေနတတ္ဖို႕ ခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းတတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြေပါ့…။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ တရာ ရာခိုင္ႏွဳန္း အျပည့္ စိတ္တိုင္းမက်တတ္တာ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ တျခားသူတေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းမ်ား စိတ္တိုင္းက်ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျမင္မေတာ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ဝင္ပါခ်င္စိတ္ေတြ၊ ႏႈတ္လွန္ထိုးခ်င္စိတ္ေတြ၊ အျငင္းပြားခ်င္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။

ဒီေနရာမွာ မထူးဆန္းေပမယ့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ျဖစ္ေနက် ကိစၥတခုကို ေျပာခ်င္တယ္။ စာေရးေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေရးတဲ့စာေတြနဲ႕ စာေရးသူနဲ႕ အတူတူ ေရာေႏွာၿပီး မဖတ္ၾကဖို႕ပါပဲ…။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ပါစင္နယ္ပိုစ့္ေတြက ပါစင္နယ္မွန္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ စာစုေတြ၊ အက္ေဆးေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေန ၾကားေနရတာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေျပာျဖစ္ ဆိုျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ စာတအုပ္ကို ဖတ္ေနရင္းက ကိုယ့္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္တကားကို ၾကည့္ရင္းက ကိုယ့္အေတြးကို ဆြဲေဆာင္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ၊ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု၊ နားေထာင္မိတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္၊ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကေနေပးတဲ့ ခံစားမႈေတြ… အားလံုးကို ေရာေႏွာ ေတြးေတာ ခံစားၿပီးေတာ့ ဖန္တီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတေယာက္ကို သူေရးတဲ့စာေတြနဲ႕ ခ်ိန္ထိုးၿပီး သူ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ဘဝကို အဓိပၸါယ္ေကာက္ မလြဲၾကေစခ်င္ပါဘူး…။

ေစတနာ

လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ျမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ စာေရးတဲ့အခါ ေရးခ်င္တိုင္း မေရးပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတိထားၿပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေရးခဲ့တယ္… သုတ ရသဆိုတဲ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေလးေလးနက္နက္ စာမ်ိဳးေတြ အက်ိဳးျပဳစာ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မေရးတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာေလးပဲ ေရးေရး ေစတနာအျပည့္နဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေရးခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ ေရးလဲ ေစတနာနဲ႕ ေရးခဲ့တယ္။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေစတဲ့စကားလံုးမ်ိဳး၊ ေထ့တဲ့ ေငါ့တဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး ေတြကို ရိပ္ဖမ္း သံဖမ္းေလးေတာင္ မပါရေလေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစစ္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ထဲရွိသလို ေရးခ်င္တိုင္း ေရးခ်လိုက္ၿပီးရင္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို တင္ခါနီးမွာ အထပ္ထပ္ အခါခါ စဥ္းစားတယ္… (အရာရာမွာ မွန္တိုင္းလဲ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား) ကိုယ္တေယာက္တည္း စဥ္းစားလို႕ မရရင္ ရင္းႏွီးတဲ့ စာေရးေဖၚသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို ေပးဖတ္ၿပီး စဥ္းစားေပးဖို႕ အကူအညီေတာင္းမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ အခုအခ်ိန္မွာ ပိုစ့္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ တင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္။ ေရးၿပီး မတင္ျဖစ္တဲ့ စာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ… အခုအတိုင္းကေတာ့ ကိုယ္တင္ထားသမွ် ပိုစ့္ေတြထဲမွာ ျပႆနာၾကီးတဲ့ ပိုစ့္ နည္းပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာ ကိုယ္ေရးသမွ်က သိပ္ကို စဥ္းစဥ္းစားစား ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ လူဆိုတာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့နဲ႕ ျဖစ္တတ္တဲ့ အမွားေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ရွိေနၾကမွာပါပဲ။

ဒီအခ်က္မွာေတာ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ေစတနာနဲ႕ အမ်ားၾကီး သက္ဆိုင္တယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ္ေရးထားတာကို ခ်စ္ခင္တဲ့ စိတ္၊ ေကာင္းမြန္ေသာ ေစတနာ ေမတၱာေတြနဲ႕ အေကာင္းဖက္ကသာ ၾကည့္ျမင္ ဖတ္ရႈသြားၾကတာမို႕ ကိုယ့္ဆီ အလည္လာၾကတဲ့သူ၊ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ မွတ္ခ်က္ေရးသြားၾကသူမ်ားကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ခ်က္တခုကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို ေရးခဲ့တဲ့သူရဲ႕ အတြင္း စိတ္ေစတနာနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားကို အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ေနရတာ မဟုတ္လား…။ တဦးရဲ႕ ေစတနာကို တဦးက ေတြ႔ႏိုင္ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာတခု ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး…။

(ဆက္ရန္)