အမွတ္တရ ဒီဇင္ဘာ

ထိုႏွစ္က ဒီဇင္ဘာသည္ ဒီဇင္ဘာ ပီသခဲ့သည္။
ဒီဇင္ဘာ၏ ေန႔ရက္မ်ားထဲမွာမွ ေအးျမစြာ ခ်မ္းစိမ့္ေနၿပီး မွဳန္လက္ေနေသာ ႏွင္းစက္မ်ား အၾကားတြင္ အလွၾကီး လွေနခဲ့ေသာ ေန႔စြဲတခု ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုေန႔စြဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၂၄ ရက္... ခရစ္စမတ္ေန႔ မတိုင္ခင္ အၾကိဳေန႔ ျဖစ္ပါသည္။

* * * * * *

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ သူက ဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔ေက်ာင္းကို လိုက္လည္ပါ ဟု (ထူးထူးဆန္းဆန္း) ဖိတ္ေခၚေလသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေနာက္တေန႔မွာ ခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား ေရာက္ေတာ့မည္က တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ စာသိပ္ မသင္မွာ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္လွ်င္ မသြားပဲ ေနႏိုင္ေသာ အေနအထားမွာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေက်ာင္းကို တခါမွ အလည္အပတ္ မသြားဖူးေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္ေနမိျပန္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို သိေနေသာ သူက ထပ္ေျပာသည္… သူတို႔ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲနီးေနၿပီမို႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္… ေအးေအးေဆးေဆး မုန္႔စားရင္း စကားေျပာ ၾကတာေပါ့… တဲ့…။ သူက ခဏ ခဏ ထပ္ေခၚေနေသာေၾကာင့္ အိုေကေလ… ဒါဆိုလည္း လိုက္လည္မယ္ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

တကယ္ဆို ယခုကဲ့သို႔ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူ႔ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာျခင္းသည္ သူ႔ကို ေခါင္းညိတ္ လက္ခံေတာ့မည္ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးမ်ား သက္ေရာက္သြားေလမလားဟု စိုးစဥ္းမွ် မေတြးတတ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ သာမန္ေန႔ရက္မ်ားမွာလိုပင္ ရိုးရွင္းေသာ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ဆင္ၿပီး ျပင္ဆင္ ျခယ္သမွဳ ကင္းကင္းျဖင့္ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ခါတိုင္း ေက်ာင္းသြားသလို မ်က္ႏွာေျပာင္တလင္းျဖင့္ သူ႔ေက်ာင္းကို အလည္ လိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သူ ေျပာထားသလိုပင္… သူ႔ေက်ာင္းက ကင္တင္းေတြမွာေရာ အတန္းေတြမွာပါ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူ မသိေအာင္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို တိတ္တိတ္ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက သိျဖစ္ေအာင္ သိကာ အေနရ မခက္ေစရန္ ကင္တင္းထဲမွ လူသိပ္မမ်ားေသာ ဆိုင္တခုမွာ ထိုင္ေစခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းသူတစု မလွမ္းမကမ္းမွ ျဖတ္သြားၿပီး ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ ေျပာျပေသာေၾကာင့္ သူ႔ အတန္းေဖၚမ်ားဟု သိရသည္၊ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ လူက အေငြ႕ပ်ံခ်င္ေနၿပီ။ မိန္းကေလး တန္မဲ့ ရွည္ရွည္ေရွာေရွာ လိုက္လာမိျခင္းအေပၚ ေနာင္တလည္း ၾကီးစြာ ရမိသည္…။ သူတို႔တေတြ အေဝးမွ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္သြားၾကၿပီး အနားကိုလာ ႏွဳတ္မဆက္ၾကသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးၾကီးစြာ တင္ရမလို…။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ လူက ထူပူေနၿပီး ေန႔လည္စာကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားမိခဲ့ေလသလား ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ စားမိခဲ့ေလသလား ဘာေတြ စားလို႔ ဘာေတြ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့သလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ…။

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ သူက စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာပါသည္။ အရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုလာလည္တတ္ေသာ အခ်ိန္ေတြက အလြန္ စကားနည္းေသာ သူသည္ တကယ့္ တကယ္မွာ စကားအလြန္မ်ားေၾကာင္း ထိုေန႔ကမွ သိလိုက္ရသည္။ သူ ေျပာျပေနသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕တေလကိုသာ မွတ္မိပါသည္။ တခ်ိန္လံုး နားေထာင္သူ သက္သက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႕လာသည္က တေၾကာင္း၊ ကင္တင္းထဲမွာ လူ က်ဲပါးသြားေသာေၾကာင့္ ေနရတာ အနည္းငယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္လာကာ မူလ ဗီဇစိတ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး သူ႔ကို ရစ္ခ်င္လာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့ စားခ်င္သည္ ဟု ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။

သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ နီးရာဆိုင္တဆိုင္မွ ေနၾကာေစ့ သံုးထုပ္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က မိုးပုလဲ ေနၾကာေစ့တထုပ္၏ တန္ဖိုးမွာ တက်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရစ္လက္စႏွင့္ ဆက္ရစ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့မ်ားကို အခြံ ခြာေကြ်းပါလား ဟု ေတာင္းဆိုလိုက္ပါသည္။ ဘာမဆို သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ လိုက္ေလ်ာခ်င္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခြာေကြ်းပါသည္။ ေနၾကာေစ့မ်ားအနက္က ဝဝေလးမ်ားကိုသာ ေရြးခြာရန္ႏွင့္ အသားမရွိေအာင္ ပိန္ေျခာက္ေနေသာ ေနၾကာေစ့မ်ားကို မခြာရန္လည္း ဆရာလုပ္လိုက္ေသးသည္။ သူခြာေကြ်းေသာ ေနၾကာေစ့အဆံမ်ားကို ခြာလို႔ လက္မလည္ အလ်င္မမွီေလာက္ေအာင္ပင္ တခုၿပီးတခု တလစပ္ ေကာက္စားေနေသာ ကိုယ့္ကို သူက သေဘာတက်ႏွင့္ ျပံဳးရယ္ေနပါသည္။ ေနၾကာေစ့ကို အေတာ္ၾကိဳက္သလား... ဟုလည္း ေမးပါသည္။ ခြာၿပီးသား စားရလွ်င္ ၾကိဳက္သည္ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ေသာအခါ သူ ေနာက္တၾကိမ္ အားရပါးရ ျပံဳးရယ္ျပန္ပါသည္။ ေနၾကာေစ့မ်ားကို မနားတမ္းခြာေနရေသာေၾကာင့္ အခုနကေလာက္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္ေတာ့ေသာ သူ႔ကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ၿပီး ရယ္ေမာေနမိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိတိုင္း ကိုယ့္ကို အလြန္တရာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ႏိုင္ေသာ မိန္းကေလး ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနၾကာေစ့ သံုးထုပ္ကုန္သြားေသာအခါ သူက လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လား.. ဟု ေမးပါသည္။ ထိုင္ေနရသည္မွာ ေညာင္းလွၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု အနားကိုေရာက္လာကာ ကိုယ့္ကို အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စကား အနည္းငယ္ေျပာကာ ထြက္သြားၾကပါသည္။ သူ ျပန္ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔က သူတို႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အားလံုး ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ ဆီမီးသံုးေထာင္ ပူေဇာ္ၾကမည္ဟု သိရပါသည္။ သူက ဘုရားကို လိုက္သြားခ်င္သလားဟု ေမးရာ လူမ်ားမ်ားၾကားထဲ မသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္လိုက္ပါသည္။

သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လူမရွိေတာ့သေလာက္ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ ကိုယ့္ကို စူးစမ္းေသာ၊ အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကမည့္သူမ်ား မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ ေပါ့ပါး သက္သာသြားကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။

တေနရာအေရာက္တြင္ သူက အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ဒါ လူေသေတြ ခြဲတဲ့ ေနရာေလ… ဟု ညႊန္ျပပါသည္။ ထိုစကားအဆံုးမွာ ေသြးဆုတ္ ျဖဴေဖ်ာ့သြားေသာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ေသာအခါမွ သူ႔စကား အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြားေၾကာင္း သူ သိသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္လက္ကို ဆြဲကာ ထိုအေဆာက္အဦးႏွင့္ ေဝးရာဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါသည္။ ေသလုေအာင္ ေၾကာက္ေနေသာေၾကာင့္ လူက ထူပူေနရာ လက္ဆြဲထားတာေတြ ဘာေတြလည္း ဘာမွ သတိမထားမိခဲ့ေခ်…။ မိနစ္အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုအေဆာက္အဦးႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္မွ အေမာေျဖရင္း တေယာက္ကို တေယာက္ သတိထားမိၾကပါသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဆြဲထားေသာလက္ကို မလႊတ္ေသးပဲ သူက ေမးခြန္းတခုကို ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။

ထိုေမးခြန္းမွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရအံုးမွာလား… ဟူ၍ပင္…။
ရုတ္တရက္မို႔ ထိုေမးခြန္းကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ထံုးစံအတိုင္း လူက ေၾကာင္သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ သတိရသြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က သူ အေျဖေတာင္းစဥ္အခါက အသက္ငယ္ေသးတယ္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ စဥ္းစားႏိုင္မယ္... ဟူေသာ အူတိ အူေၾကာင္ ဆင္ေျခမ်ိဳး ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ျပန္သတိရသြားသည္။ ထိုအခါ ေၾကာက္ေနသည့္ၾကားမွ အလြန္အမင္း ရယ္ခ်င္သြားေသးသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ငါေတာ့ လိုက္လာမိတာ မွားပါေပါ့လား… ဟု ေနာင္တေတြ အၾကီးအက်ယ္ရကာ ဘုရားေရ ေပါင္းလည္း အခါတသိန္း တ မိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အစစ အရာရာ ေျပလည္ေနပါလ်က္ႏွင့္ တမင္ ညစ္တြန္း တြန္းၿပီး အခ်ိန္ဆြဲထားေသာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနေသာ သူက အေျဖကို ကိုယ္ျပန္ေျဖစရာမလိုေတာ့ေအာင္ လိမ္မာပါးနပ္စြာ အရ ယူသြားခဲ့ေလသည္။

* * * * * *

ထိုႏွစ္က ဒီဇင္ဘာသည္ ဒီဇင္ဘာ ပီသစြာ ထူးထူးျခားျခား အစြမ္းကုန္ လွပလို႔ ေနခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွ အစျပဳ၍ ဒီဇင္ဘာတိုင္းတြင္ လွပေသာ ႏွင္းပြင့္ျဖဴျဖဴမ်ား ထူထဲ သိပ္သည္းစြာ က်ေနရန္ မလိုပါ။ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္မ်ားမွာ အလွအပမ်ား ျပင္ဆင္ ခ်ိတ္ဆြဲစရာ မလိုပါ။ လွပေသသပ္စြာ ထုတ္ပိုးထားေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို အျပန္အလွန္ ေပးအပ္ရန္ မလိုအပ္ခဲ့ပါ။ အိမ္နံရံေပၚတြင္ ေျခအိပ္နီနီေလးမ်ား တန္းစီ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ခရစ္စမတ္ဖိုးဖိုးၾကီး အလာကို ေမွ်ာ္ေနစရာလည္း တကယ္ မလိုအပ္ခဲ့ပါ။

ထို႔အျပင္ ခရစ္စမတ္ အခ်ိန္မွာ စိတ္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သလား… ခရစ္စမတ္အခ်ိန္မွာ အမွတ္တရေတြ ရွိခဲ့ဖူးသလား… ခရစ္စမတ္ အၾကိဳညခ်မ္းမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနခ်င္သလဲ… အစရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖတခုကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ တမင္ အမွတ္တရ သတိရေနေစရန္ တကူးတက သတိထား မွတ္သားေနစရာ မလိုအပ္ခဲ့ေသာ တသက္ မေမ့စရာ အမွတ္တရမ်ားက ဒီဇင္ဘာႏွင့္ ခရစ္စမတ္ကို အလိုလိုေနရင္း လွသည္ထက္ လွပေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္သာ…။

ညီမ ရိုစ့္ (ကြ်န္မဘဝ၏ အမွတ္တရ ေနရာေလးတခု) ရဲ႕ ခရစ္စမတ္ အတြက္ အမွတ္တရ Tag Post ပါ။ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ခရစ္စမတ္ကို စြဲလန္း ခ်စ္ခင္တဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လွပေအာင္ ေရးသား ပံုေဖၚေပးထားပါတယ္…။ ညီမ ရိုစ့္ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕…

မ်က္ဝန္းညိဳ

ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္တဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္း E Book ထြက္ပါၿပီ…။
ဒီစာအုပ္မွာ ပါဝင္ေရးသားၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ကိုကိုသက္၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ ခိုင္စိုးလင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ညီဇံလွ၊ ညိဳမင္းခ၊ ေနဦး၊ ပန္ဒိုရာ၊ မိုးလွိဳင္ည မွိဳင္း ေဆး(၂)၊ Louise Jane Cher ၊ သက္ေဝ၊ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္ နဲ႔ ၾသျမိဳင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ ပံုေတြကို မေလးေမက ေရးျခယ္ၿပီး ခိုင္စိုးလင္းက စာျပင္ပါတယ္။

ဒီေနရာ မွာ Download ခ်ၿပီး ဖတ္လို႔ရပါၿပီ။

ဒီ E Book မွာ ကိုယ့္လက္ရာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္နဲ႔ အက္ေဆးတပုဒ္ ပါ ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုေလးက အသစ္ေရးထားတာျဖစ္ၿပီး အက္ေဆးကေတာ့ ဟိုးခပ္ေစာေစာက ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖူးတဲ့ အေဟာင္းတပုဒ္ကို နည္းနည္း ျပန္ျပင္ထားတာပါ။ ဝတၳဳတိုေလးကို အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…

မ်က္ဝန္းညိဳ

ဖုန္းသံႏွင့္အတူ ေပၚလာေသာ နံပါတ္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မႈမရွိေသာ ဂဏန္းမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုဖုန္းကို ေျဖရေကာင္းႏိုး မေျဖရ ေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံုရွိေနဆဲမွာ ဖုန္းေခၚသံက ရပ္သြားခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဖုန္းက ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ျမည္လာခဲ့သည္။ ဟဲလို ဟူေသာ ကြ်န္မအသံ အဆံုးမွာ တဖက္မွ အမ်ိဳးသားတဦး၏ ဟဲလို ဟူေသာ အသံ ခပ္တိုးတိုးကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံမွာ တိုးဖြေသာ္လည္း ၾကည္လင္ ပီသသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုအသံထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေဖၚမျပတတ္ေသာ အရာတခုခု ပါဝင္ စီးေမ်ာေနသေယာင္၊ တခုခု ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေနသေယာင္…။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ တဖက္မွ… ကြ်န္မနာမည္ကို ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူပါ… ဟု ဆိုလာေလေသာအခါ…

* * * * * * *

ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ သူ႔ကို စတင္ ေတြ႔ျမင္ဖူးခဲ့တာျဖစ္သည္။ အတန္းသားမ်ားထက္ အသက္ပိုၾကီးပံုရၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသားအေရႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ သာမာန္ ေယာက်္ားတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးျခားေနသည္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္သည္။ ရီေဝေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထို႔အတူ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပ စူးလက္ေနေသာ မ်က္ဆံညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ လွပေသာ ေယာက်္ားေလးတေယာက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကိုမူ သည္တခါသာ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသား James Dean ႏွင့္ တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္း စိတ္မဝင္စားႏိုင္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုသာ စပ္စပ္စုစု လုပ္ေနခဲ့မိပါသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အခုမွ ေက်ာင္းျပန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ သူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ခင္ခင္မင္မင္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွိမေနျခင္းျဖစ္သည္။ စေတြ႔ဖူးသည့္ေန႔မွ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အတန္းေတြတိုင္းကို တခ်ိန္မွ မပ်က္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာထား၊ တည္ျငိမ္ေသာ အမူအရာတို႔ႏွင့္ သူသည္ ေဘးဘီကိုလည္း သတိထား ဂရုျပဳ ၾကည့္ရႈေလ့မရွိပါ။ အတန္းမစခင္ ငါးမိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ ကြ်န္မတို႔ တက္ရေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း ကားေလးေမာင္းကာ ျပန္သြားတတ္သည္။ သူ ေမာင္းေသာ ေရႊအိုေရာင္ ဆလြန္းကားေလး၏ နံပါတ္ကို ယခုခ်ိန္အထိ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနဆဲ…။ သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

တမနက္မွာေတာ့ သူ ကားရပ္ၿပီး အတန္းဆီသို႔အသြား ေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ ကြ်န္မႏွင့္ ဆံုမိပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား စံုစမ္းခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ မလံုမလဲႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူက ေအးေအးသက္သာပင္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အတန္းရွိရာကို ဦးတည္၍ သြားေနခဲ့သည္။ သူ႔ပုခံုးတြင္ လြယ္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီရဲရဲေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ထိုေလွခါးထစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပမိရင္း ေနာက္တခါ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ျပံဳးရယ္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဟု တီးတိုး တိုင္ပင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာ… သူႏွင့္ ကြ်န္မ ေနာက္တခါ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ဆင္တူ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ေလးကို ကြ်န္မ ဝယ္ယူခဲ့မိပါသည္။ လြယ္အိပ္အသစ္ႏွင့္ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းက သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ကင္းေသာ အျပံဳးစစျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အို… ေက်ာင္းမွာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ လြယ္တဲ့သူေတြ တပံုၾကီးမွ တပံုၾကီး… ဟု ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဆင္ေျခေပးမိပါသည္။

Mid Term ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေမဂ်ာအလိုက္ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔လည္း ယွဥ္ျပိဳင္သမွ် ပြဲတိုင္းမွာ ကိုယ့္ေမဂ်ာမွ ကိုယ့္ေမဂ်ာ သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ တညေန ဘတ္စကက္ေဘာျပိဳင္ပြဲနားကို ေရာက္သြားေသာအခါ ကြ်န္မတို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကစားသမားတေယာက္မွာ သူ ျဖစ္ေနေလသည္။ လွပ သပ္ရပ္ေသာ သူ၏ ကစားကြက္မ်ားကို မင္သက္စြာ ေငးၾကည့္ အံ့ၾကေနမိသူမွာ ကြ်န္မသာ…။ ထိုေန႔ကပြဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ေမဂ်ာက အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၾကိမ္းစပ္ နီရဲေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားကို ေဆးလိမ္းရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္အထိ အသံေတြလည္း ဝင္ေနခဲ့ပါေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး စာေမးပြဲၾကီး ေျဖဆိုရန္ နီးကပ္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို အသာ ေမ့ေဖ်ာက္ကာ အိမ္က်ယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္မတို႔ တဖြဲ႔လံုး စာစုက်က္ၾကရပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီ ရွင္းလင္းေပးလွ်င္ စာက်က္ရ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရွင္းျပေနေသာ စာမ်ားကို နားမဝင္ႏိုင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမရွိေသာ သူ ဒီေလာက္ ခဲရာခဲဆစ္ စာေတြကို တေယာက္တည္း ဘယ္လိုမ်ား က်က္ေနပါလိမ့္ဟု ပူပူပင္ပင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မကသာ စိတ္ေတြပူေနတာ… သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲရက္မ်ားကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီစာေမးပြဲမ်ား ၿပီးသြားလွ်င္ ေနာက္ကို သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ အခြင့္အေရး မရွိႏိုင္ေတာ့ ဟု ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရန္ (သို႔မဟုတ္) အနည္းဆံုးေတာ့ ျပံဳးျပခြင့္ရရန္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္ရရန္ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ကြ်န္မ ကံမေကာင္းပါ…။ ကြ်န္မ စာေမးပြဲခန္းထဲမွ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာထြက္ၿပီး သူ ထြက္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ၊ သူႏွင့္ကြ်န္မ လြဲသြားၾကသည္။ အတန္းထဲမွာ လူအားလံုးကုန္သည့္အထိ သူ႔ကို မေတြ႔ရေသာအခါ သူ႔ကားေလး ရပ္ေနက်ေနရာကို သြားၾကည့္မိသည္။ သူရပ္ေနက် ေနရာမွာ ကားေလး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါဆို သူ ျပန္သြားၿပီေပါ့…။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ ကြ်န္မ အလြန္အမင္း ဝမ္းနည္းေနခဲ့ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနဆီသို႔ ဦးတည္ေနမိလ်က္သား…။ ဘာအတြက္ဟု မေရရာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွ ကြ်န္မႏွင့္ သိေနေသာ အန္တီၾကီးတေယာက္ထံမွ တဆင့္ သူ႔အိမ္လိပ္စာကို ရလာခဲ့ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ အိမ္ကလူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ ကားခိုးေမာင္းကာ သူ ေနထိုင္ရာ လမ္းထိပ္ကို မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္သြားခဲမိ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကားေမာင္းတတ္ခါစ ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ အိမ္ကမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးေမာင္းလာသည္က တေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ တိုးမည္ကို ေၾကာက္ေသာစိတ္၊ သူ ေနထိုင္ရာ အနီးအနားကို မဆီမဆိုင္ က်ဴးေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ကြ်န္မကို သူ ေတြ႔ျမင္သြားေလမလားဟု စိုးရြံ႕ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ လူတကိုယ္လံုး ထူပူကာ ေဘးဘီဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ရဲပဲ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန႔ညမွ စတင္ကာ တပတ္တိတိ ကြ်န္မ အျပင္းဖ်ားပါသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ေသာ၊ သိဖို႔လည္း မၾကိဳးစားခဲ့မိေသာ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေလး တခုသည္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ခင္ အခ်ိန္မွာပင္ အလုိအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီပဲ ဟု ေတြးရင္း တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကို သတိတရရွိလိုက္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္...။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လွပၿပီး သာယာေသာ ဘဝတခုမွာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ရင္း... သူ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ရံဖန္ရံခါမွသာ သတိရျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္တခုမက ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

* * * * * * *

တအံ့တၾသမ်က္ႏွာျဖင့္ ဖုန္းေျပာေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက အထူးတဆန္း ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းေျပာအျပီးမွာ ဖုန္းေခၚလာေသာသူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ တၾကိမ္တခါမွ် ေတြ႔ဆံုလိုေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ၾကည္ျဖဴစြာပင္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ကို လာလည္ေသာေန႔မွာ သူ၏ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ရိုးသားသန္႔စင္ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားႏွင့္ ပ်ဴငွာစကား သြက္လက္စြာ ဆိုတတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ တခဏအတြင္းမွာပင္ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အကြ်မ္းတဝင္ ရင္းႏွီးကာ စကားလက္ဆံု က်သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေဘးနားမွေန၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ေပးရင္း ကြ်န္မက နားေထာင္သူ သက္သက္သာ…။ သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာေတြက ကြ်န္မ နားမလည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း ပါသည္… သူ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဓါတ္ေငြ႕ေတြအေၾကာင္း၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြအေၾကာင္းလည္း ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈေတြႏွင့္ အတူ ျမန္မာ့ ကြ်န္းသစ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ပါေသးသည္။

သူတို႔ေျပာသမွ်ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာေနေသာ ကြ်န္မကို သူက သားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေသာ သူ႔မိသားစုေလးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း စကားဝိုင္းအတြင္း ေခၚသြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားၾကီးက ငါးႏွစ္၊ သားငယ္ေလးက ႏွစ္ႏွစ္ တဲ့…။ မိန္းမပီပီ သူ အိမ္ေထာင္က်ေသာခုႏွစ္ကို စိတ္ထဲမွာ အေျပးအလႊား ခန္႔မွန္းၾကည့္မိေသးသည္။ ထိုေန႔က စကားေတြေကာင္းၿပီး ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ သူ ျပန္သြားသည္။ မၾကာခင္ သူ႔မိသားစု လိုက္လာၾကေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ထိုအခါက်မွ တေခါက္ လာလည္အံုးမည္ဟုလည္း ေျပာသြားေသးသည္။ စကားနည္း ေအးေဆးကာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း နည္းပါးေသာ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ႏွစ္လိုစြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္သည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။

ၿပီးေတာ့… သူ…
ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မကို စိုးစဥ္းမွ် သတိထားမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တခု လြန္ေျမာက္လာသည္အထိ ကြ်န္မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို သတိတရ ရွာေဖြ ဆက္သြယ္လာျခင္းမ်ားအေပၚမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မွင္သက္ အံ့ၾသမိေနဆဲ…။ ေနာက္တေန႔မွာ ထို႔ထက္ ပိုမိုအံ့ၾသစရာတခုကို သူ ျပဳမူခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖုန္းထဲကို သူ႔သား ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔လာၿပီး သားေလးေတြ၏ အမည္ကိုပါ ေရးျပ မိတ္ဆက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာမွာ သူ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္၏ နာမည္စာလံုး သံုးလံုးအနက္မွ ေနာက္ဆံုးစာလံုးသည္ ကြ်န္မနာမည္၏ ေနာက္ဆံုးစာလံုးႏွင့္ တထပ္တည္း တူညီေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အရာရာကို ေသခ်ာခ်င္ေသာ ကြ်န္မသည္ အလကားေနရင္း ေလာဘကလည္း ပုတ္ေလာက္ၾကီး ၾကီးခ်င္ေနေသးသည္…။ ထိုဓါတ္ပံုေလးႏွင့္ နာမည္မ်ားကို လက္ခံရရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ ျပန္မဆိုႏိုင္ပဲ သိခ်င္လွေသာ ေမးခြန္းတခုကို ဒေရာေသာပါးႏိုင္လွစြာ ေမးခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မသိလိုေသာအရာကို သူကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြ အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ ျပံဳးေကာင္း ျပံဳးေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မ၏ ေမးခြန္းမွာ “ေက်းဇူးျပဳျပီး ရွင့္ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေလးမ်ား ေျပာျပႏိုင္မလား” ဟု ျဖစ္ၿပီး သူျပန္ေျဖလာေသာ အေျဖထဲမွာ ကေလးေတြနာမည္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ စာလံုး တလံုးတပါဒမွ မပါဝင္ပါ။

လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ…။
ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားထဲမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနခဲ့ၾကရင္း အၾကည့္တခ်က္၊ အျပံဳးတစ ဖလွယ္ရန္ ေဝးစြ… မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ တည့္တည့္ မဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ကြ်န္မ၏ တိတ္တခိုး ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုမႈကို သူသိသာ ျမင္သာေအာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မေဖၚျပခဲ့ဖူးေသာ၊ အတန္းေဖၚေတြထဲမွာ ဘာမွ မထူးျခားေသာ ကြ်န္မလိုလူတေယာက္ကို ယခုကဲ့သို႔ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု လံုးဝ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။

အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ႔ထံမွ သံေယာဇဥ္ တစြန္းတစကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာျမင့္မွ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းအတြက္ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါသည္။ ေလးနက္ လွပေသာ… ၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစမ်ားႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို ကြ်န္မ တသက္စာ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းသြားမည္သာ…။

သက္ေဝ
၇ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၁

ကာရန္မဲ့ညေန

ဒီဇင္ဘာရဲ႕အိပ္မက္ေဟာင္းေတြဟာ မေန႔ တေန႔ကလို ေႏြးေထြး လတ္ဆတ္ဆဲ အဲဒီ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကို ေပြ႕ပိုက္ သယ္ေဆာင္ရင္း ျပာမွိဳင္းမွိဳင္းညေနတခုမွာ တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ေအာခ်တ္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္စံု မီးပြင့္ မီးခိုင္ေတြက မ်က္စိက်ိန္းစရာ ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္ လင္းလက္လို႔ ျပဳျပင္မႈလြန္ကဲၿပီး သဘာဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ထင္းရွဳးပင္အတုေတြကလည္း ေနရာတကာမွာ စူးစူးရွရွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ျဖဴပြပြ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြဟာ အတုအေယာင္ ႏွင္းမွဳန္ေတြအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အျပံဳးတုေတြ ေဝလို႔ လမ္းေဘးပလက္ေဖါင္း တဖက္တခ်က္မွာ ႏိုင္ငံတကာက လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားေပါင္းစံုကို ကာရန္ မညီမညြတ္နဲ႔ အတိုင္းသား ၾကားႏိုင္တယ္ အဲဒီ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာပဲ ကဗ်ာလြတ္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့သူ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြ သီဆို ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့သူ ၾကိမ္ပုတီးလံုးေတြကို ခါးမွာပတ္ တပတ္ၿပီး တပတ္ လွည့္ျပေနတဲ့သူ သူတို႔ေတြနဲ႔အတူ ေရခဲမုန္႔လွည္းေတြကလည္း ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ရွိေနတယ္ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလွဆင္ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြေပၚမွာ သူ႔ထက္ငါ တိုးေဝွ႕ ေျပးလႊား အမ်ိဳးအမည္ စံုလင္လွတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ေစ်းခ်တဲ့ အခ်ိန္ ေနရာတိုင္းမွာ တန္းစီ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတယ္ အရာရာမွာ သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ အလိုလုိေနရင္း အေရးေတြၾကီးေနတတ္တဲ့ ခြင့္ျပဳပါ ငါ့ကို ခြင့္ျပဳပါ လို႔ တစာစာ ရြတ္ရင္း အေျပးတပိုင္းနဲ႔ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ သြားလာေနတတ္တဲ့ ကြ်န္းသူ ကြ်န္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ရွည္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို ဒီေနရာမွာ အထင္းသား ေတြ႔ႏိုင္တယ္ အမ်ားသူငါလို တိုးေဝွ႔ တေမ့တေမာ တန္းစီၿပီး မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္တဲ့သူတေယာက္အတြက္ ေနရာက အလြဲ အခ်ိန္က အလြဲ အရာရာဟာ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းေနေတာ့တာ လူေရစီးေၾကာင္းၾကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ရွားရင္း လူဦးေရ ထူထပ္မႈ နည္းမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အျပန္လမ္းပဲလို႔ ရုတ္တရက္ သိလိုက္တယ္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာ တပါတည္း လိုက္ပါ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ အမွတ္တရ မွာျဖစ္လိုက္တဲ့ မိုခါးတခြက္ဟာ သတိရျခင္းေတြကို ႏွစ္ဆမက တိုးပြားေစခဲ့တယ္ အဲဒီသတိရျခင္းေတြကို အရည္ေပ်ာ္လို ေပ်ာ္ျငား မိုခါးပူပူထဲ စိမ္လိုက္တယ္ အဲဒီေနာက္ စားပြဲေပၚ ေမးေထာက္လို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ စိန္႔မာတင္လမ္းၾကားမွာ သစ္ရြက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ မိုးေရေတြ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး လွဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနမိတဲ့ အၾကည့္ေတြမွာလည္း မိုးေရေတြ စိုစြတ္လာသလို ခံစားရတယ္ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး အလွဴခံေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ဆူနာမီ ႏွစ္ပတ္လည္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သတိရသြားတယ္ မၾကာခင္မွာ ခရစ္စမတ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္ ကူးေတာ့မယ္ ၿပီးေတာ့ အသက္တႏွစ္ ပိုၾကီးလာေတာ့မယ္ ၾကည့္ပါအံုး… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညက ေမွာင္လာတယ္ လမ္းေပၚမွာ မီးေရာင္ေတြ ပိုလင္းလာတယ္ ကားေတြ အသြားအလာ က်ဲပါးစ ျပဳလာၿပီ ခုနက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ စဲ စ ျပဳလာျပီ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာလည္း လူရွင္း စ ျပဳလာၿပီ စားပြဲေပၚက မိုခါးတခြက္ တဝက္တပ်က္နဲ႔ ေအးစက္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးထဲက သတိရျခင္းေတြကေတာ့ ေႏြးေထြးဆဲ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ခြာ ေမ့ေဖ်ာက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကို ႏွဳတ္တိုက္ ေရရြတ္ျပေနစရာ မလိုပဲ ေနရာမွန္ကို ေရာက္သြားေစဖို႔ မေမ့မေလ်ာ့ လွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တႏွစ္စာ…

F-R-A-U-D

Credit Card သံုးၾကသူေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္…။

မၾကာေသးတဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ကိုယ့္ DBS Credit Card Bill ထဲမွာ စကာၤပူေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ အပိုပါေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ သံုးထားတဲ့ေနရာက Orchid Country Club မွာပါ။ အဲဒီေနရာဟာ ကိုယ္နဲ႔ေရာ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ပါ ဘယ္လိုမွ အဆက္အစပ္မရွိတဲ့ ေနရာတခုျဖစ္ၿပီး သံုးထားတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း စေနေန႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္မွာပါ…။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မိသားစုနဲ႔ အျပင္မွာ ထမင္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ Credit Card ကလည္း ကိုယ္နဲ႔ မကြာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီကိစၥကို တနလၤာေန႔ညမွာ သိၿပီး သိသိခ်င္း ဘဏ္ကို ဖုန္းဆက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ကဒ္ကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္က အဲဒီ Orchid Country Club ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ အရင္စံုစမ္းပါလို႔ ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အဲဒီ Orchid Country Club ကို ဆက္သြယ္ပါတယ္။ Orchid Country Club ရဲ႕ Reception ကေန တဆင့္ Account Dept. ကို လႊဲေပးတယ္။ Account Dept. က ဒီစံုစမ္းမႈကို Official ျဖစ္ေစဖို႔ Email ပို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ သူတို႔ဆီက စာျပန္လာပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ျပန္လာတဲ့ မွတ္တမ္း မွတ္ရာေတြအရ J နဲ႔စတဲ့ နာမည္၊ စကာၤပူ ေနရပ္လိပ္စာ အျပည့္အစံုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အဲဒီ Orchid Country Club မွာ တညတာ လာေရာက္ တည္းခိုအၿပီးမွာ က်သင့္ေငြကို ေပးသြားတာပါ။ Hotel ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း Check-in လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ကဒ္ကို Online Transaction နဲ႔ Verify လုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ Check-out လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ကိုယ့္ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ က်သင့္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ကို ယူထားတာပါ။

ဂဏန္း ၁၆ လံုးစီပါတဲ့ Credit Card မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ရဲ႕ ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ ကိုယ့္နံပါတ္နဲ႔က ေနာက္ဆံုး ဂဏန္း သံုးလံုးပဲ ကြာပါတယ္။ ျပႆနာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပိုက္ဆံယူတဲ့ေနရာက Credit Card ကို Offline Transactions နဲ႔ ကဒ္နံပါတ္ ၁၆ လံုးကို တလံုးခ်င္းစီ ႏွိပ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူလိုက္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီလို နံပါတ္ေတြ ႏွိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးနံပါတ္ သံုးလံုး မွားႏွိပ္မိတာ လို႔ Orchid Country Club ရဲ႕ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္က ရွင္းျပပါတယ္။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ Credit Card ကို Offline ကေန နံပါတ္ႏွိပ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူတဲ့အျဖစ္ကို ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကားဖူးတာပါ။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕ Bill လာခ်ရင္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္မွာပဲ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ေစ်းဝယ္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ေရွ႕ကို Bill ေရာက္လာရင္ နံပါတ္ေတြ ဘာေတြ ဘယ္ၾကည့္ျဖစ္မွာလဲ၊ ဒီလိုပဲ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ သူမ်ားလက္မွတ္ၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီကိစၥမွာ Cashier က Payment ကို Offline Transactions နဲ႔ ယူတာ ဘာေၾကာင့္လဲ… ဒါ ရိုးရိုးသားသား ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ေတြးစရာရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္က် Cashier ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က နာမည္ မေျပာျပပါဘူး ၿပီးေတာ့ အဲဒီလို Offline က ယူတာ ထံုးစံပါပဲလို႔ ေျပာတယ္…။ သူ အဲဒီလို ေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ဝန္ထမ္းေတြဖက္က ကာကြယ္ၿပီး ေျပာတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ (Hotel လုပ္ငန္းမွာ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့သူမ်ား Check-Out လုပ္ရင္ ဒီလို Offline နဲ႔ ပိုက္ဆံယူၾကတယ္မ်ား ၾကားဖူးပါသလား… သိရင္ ေျပာျပေပးေစခ်င္ပါတယ္)

ဒီကိစၥဟာ Fraud Transaction မို႔ ရဲတိုင္ၿပီး အမႈဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ပါ လို႔ Bank က ေျပာတယ္။ ရဲတိုင္မယ္ဆို Orchid Country Club က တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ Cashier... ၿပီးေတာ့ အဲဒီ J နဲ႔ စတဲ့ အမ်ိဳးသမီး... Hotel Reception က CCTV... စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြ… စတာေတြနဲ႔အတူ တိုင္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ဒီအမႈမွာ တခ်ိန္လံုး ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ နဲ႔ ပါေနမွာေလ။ Orchid Country Club က သူတို႔ အမွားမို႔ ဒီ ပိုက္ဆံကို ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ Banking တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဒီ Bill ကိုေတာ့ ေဆာင္လိုက္ရမယ္ သူတို႔ ျပန္ေပးမယ့္ ပိုက္ဆံကေတာ့ ရက္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၾကာမွ ဝင္မယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ရံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ရဲတိုင္ဖို႔ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္…။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ Credit Card တခုရဲ႕ လံုျခံဳမွဳပါ။ Credit Card ေတြကို ထပ္မပြားႏိုင္ေအာင္ Chip ေတြ ထည့္လိုက္တာလည္း အားလံုး အသိပဲ။ Credit Card ကို သံုးၿပီး Online မွာ တခုခု ဝယ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ (၅ ေဒၚလာ ၁၀ ေဒၚလာ ကစလို႔) ကဒ္နံပါတ္ ရိုက္ထည့္ၿပီးရင္ CCV ဆိုတဲ့ နံပါတ္ ၃ လံုးကို ထည့္ၾကရတယ္။ ဒီကမွတခါ ပိုၿပီး လံုျခံဳေအာင္ Hand Phone ထဲကိုလာတဲ့ OTP (One Time Password) ဒါမွမဟုတ္ Bank ေတြက ေပးထားတဲ့ IB Message Token ေလးေတြကို ႏွိပ္… ဒီလို အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ အသံုးျပဳလို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား။ အခုအတိုင္းဆို အဲဒါေတြအားလံုး Rubbish ပဲေပါ့…။

Credit Card တခုကို နံပါတ္ ၁၆ လံုး သိရံုနဲ႔ ဘယ္ေနရာကမဆို Offline ကေန သံုးလို႔ရသလို ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ နံပါတ္ ၁၆ လံုးကို ရိုက္ခ်င္သလို (Random) ရိုက္ၿပီး က်ရာ နံပါတ္မွာ Offline နဲ႔ အလြယ္တကူ ပိုက္ဆံသံုးလိုက္လို႔ ရသလို ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ တခါ Credit Card နံပါတ္ ၁၆ လံုးမွာ ေရွ႕ဆံုး ၄ လံုးက Bank Code မို႔ ဆင္တူတယ္ထား… က်န္တဲ့ နံပါတ္ ၁၂ လံုးမွာ ၉ လံုး တူၿပီး ေနာက္ဆံုး ၃ လံုးပဲ လြဲတယ္ဆိုတာေရာ ျဖစ္သင့္သလား...။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

အခု အျဖစ္အပ်က္မွာ သံုးထားတဲ့ ပိုက္ဆံက စကၤာပူေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ သိပ္မနည္းေပမယ့္ သိပ္မ်ားလွတယ္လို႔လည္း မဆိုႏိုင္ဘူး။ မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မယ္ဆို ေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေသးတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ဒီ့ထက္မ်ားတဲ့ Amount ဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ၿပီးေတာ့ အခု သံုးတဲ့ေနရာက ဒီစကၤာပူမွာ… ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လို႔ ရတဲ့ေနရာ၊ မတတ္သာလို႔ လူကိုယ္တိုင္ သြားရေစဦးေတာ့ နာရီဝက္အတြင္း အေရာက္ သြားႏိုင္တဲ့ ေနရာ…။ တကယ္လို႔မ်ား တျခား တႏိုင္ငံ ကိုယ္လက္လွမ္းမမွီတဲ့ ေနရာကေန တၾကိမ္ထဲနဲ႔ Credit Limit ကုန္ေအာင္ သံုးသြားရင္ ဘယ္လိုရွင္းရပါ့မလဲ…။

ၿပီးေတာ့ ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ Credit Card က နံပါတ္ေတြကို လူမျမင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္ရာက မထပဲ စားပြဲထိုးကို Credit Card ေလး လွမ္းေပးၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေရာ စိတ္ခ်ရပါေတာ့မလား။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဖုန္းေတြတိုင္းမွာ ကင္မရာေတြ ပါေနၾကတာ… ကိုယ့္ ကဒ္ကို ယူသြားတုန္းမွာ ေရွ႕ေရာ ေနာက္ပါ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ရင္ အင္ေဖၚေမးရွင္း အကုန္ပါသြားၿပီ… တေပ်ာ္တပါး သံုးပါေလ့ပဲ…။

ၿပီးေတာ့ Bank ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာတခုခု ျဖစ္ၿပီးရင္ ပိုက္ဆံ ျပန္ရဖို႔က ဟိုးေနာက္ဆံုး အဆင့္မွာ… ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘာညာ မေျပာနဲ႔ Bill ထဲ ပါလာသမွ် အကုန္ရွင္းေပေတာ့ပဲ…သူတို႔ ဖက္က လံုးဝ ေလွ်ာ့ေပးတာ မဟုတ္ဘူး…။ (မရွင္းျပန္ရင္ အတိုးက တက္လာအံုးမွာ…)

ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားက အဲဒီ DBS Bank က တာဝန္ရွိသူတေယာက္ကို သူတို႔ရဲ႕ Credit Card လံုျခံဳမွဳစနစ္အေၾကာင္း Complaint လုပ္တဲ့ E mail တေစာင္ ေရးလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္ က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ၿပီး ဆီေလ်ာ္တဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ေပးပါ… မင္း မရွင္းႏိုင္ရင္ ဒီစာကို ရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ အထက္ လူၾကီး (သို႔) CEO အထိ တင္ေပးပါလို႔ ေျပာထားတယ္။ ခုထိေတာ့ Bill ကလြဲလို႔ ဘာမွ ျပန္မလာေသးဘူး။

ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္မွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီ DBS Bank က Credit Card ေလးခုကို ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က စလို႔ တခုခ်င္း ဖ်က္ပစ္ေနပါၿပီ။ ဘာလို႔ဖ်က္တာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးကို လံုျခံဳေရး စိတ္မခ်ရလို႔ လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အားရေလာက္စရာ ပါပဲ… သူတို႔ဆီက ဘာမွ ေရရာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈ မရပါဘူး။ စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ ဘဏ္ၾကီးတခုျဖစ္တဲ့ အဲဒီ DBS Bank ဟာ တဆိတ္ေတာ့ တာဝန္မဲ့လြန္းတယ္ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လံုျခံဳေရး… ဘာဆို ဘာတခုမွ မလံုျခံဳဘူး…။

ကိုယ္ ေပါ့ဆလို႔၊ ကိုယ့္ကဒ္ေပ်ာက္သြားလို႔ မဟုတ္ပဲ အခုလို အသားလြတ္ၾကီး ခံလိုက္ရတဲ့ ျပႆနာအတြက္ အေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္…။ ဘာ Credit Card မွ ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေအာင္ပါပဲ…။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း Credit Card နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သတိထားၾကဖို႔ အသိေပးခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္…။

ေဆာင္းအိပ္မက္

ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေစာေစာေမွာင္တတ္တဲ့ ေဆာင္းညေနေတြကို သတိရလာတာ အိမ္အဝင္ဝမွာ ယုယစရာ မလိုပဲ အရြက္စိမ္းေတြ ေဝေနတဲ့ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းႏွစ္ပင္က ဆီးၾကိဳ ႏွဳတ္ဆက္တယ္ ေဘးနားက ဖိနပ္စင္မွာေတာ့ ပန္ဆယ္လ္ဟီးလ္ ခြ်န္ျမျမ နဲ႔ ေလဒီရႈး နက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြ အဲဒီ ဖိနပ္စင္ဟာ အိမ္မွာေနတဲ့ လူရဲ႕အမ်ိဳးအစားနဲ႔ အသက္အရြယ္ အဆင့္အတန္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ သံဗန္းတံခါးတခ်ပ္နဲ႔ သစ္သားတံခါး တခ်ပ္ရဲ႕ အတြင္းဖက္မွာ လူးလာေခါက္ျပန္ ေျပးလႊားေနၾကတဲ့ ေရႊငါးေတြကို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မွန္ကန္နဲ႔ ထည့္ထားတယ္ အေနက်ဥ္းက်ပ္ေပမယ့္ အခ်ိန္မွန္မွန္ အစာစားေနရတဲ့ သူတို႔ဘဝဟာ ဝမ္းသာစရာ မေကာင္းေပဘူးလား ငါးကန္အေပၚက နံရံမွာ အင္းေလးေရျပင္ အျပာေရာင္နဲ႔ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြပါတဲ့ မွန္ေဘာင္သြင္း ဓါတ္ပံုခပ္ၾကီးၾကီးတခု ခ်ိတ္ဆြဲလို႔ တခ်က္ကေလးမွ မျငိမ္ပဲ အစဥ္ေရြ႕လ်ားေနၿပီး လွပသေလာက္ အေျပာင္းအလဲ ျမန္တတ္တဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကို အခုလို မွန္ေဘာင္ထဲ ထည့္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္တာ ေက်နပ္စရာပဲ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ထားတဲ့ အညိဳေရာင္ သားေရ ဆိုဖါ ခပ္ၾကီးၾကီးေတြဟာ ေစ်းၾကီးသေလာက္ အသံုးမက်တာ ေသခ်ာတယ္ သူတို႔ အသံုးမက်လို႔သာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ခ်ခင္းထားတဲ့ နက္ျပာေရာင္ ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမြးတံုး အေရာင္လြင့္လာခဲ့တာ တကယ္ဆိုရင္ အခုလို ညအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဧည့္ခန္းထဲက ရုပ္ျမင္အသံလႊင့္စက္မွာ ေဟမာေနဝင္းရဲ႕ စပါယ္ေတြ ပြင့္ၿပီ ေမာင္ ဒါမွမဟုတ္ Micheal Buble ရဲ႕ Home လိုမ်ိဳး သာယာျငိမ့္ေညာင္းတဲ့ သီခ်င္းသံ ခပ္တိုးတိုးေလး ထြက္ေနသင့္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလား အခုေတာ့ ကမာၻအရပ္ရပ္က အနိဌာရံုျမင္ကြင္းေတြက စကၠန္႔ မိနစ္တိုင္းကို လႊမ္းမိုးလို႔ ေတာ္ပါေတာ့ လို႔ တီးတိုးေရရြတ္ရင္း အေဝးထိန္းခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္ ေသြးစက္ေတြနဲ႔ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္းကို ရွာေနကာမွ ထမင္းစားခန္းက စားပြဲေပၚမွာ မီးမညွိရေသးတဲ့ အနီရဲရဲ ဖေယာင္းတိုင္ သံုးတိုင္ ေတြ႔တယ္ အရည္ေပ်ာ္ ေလာင္ကြ်မ္းေစခ်င္တဲ့ တေန႔မွာ အားလံုးကို မီးပံုရႈိ႕ပစ္မိမွာပဲ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ မနက္က ေသာက္လက္စ အနက္ေရာင္ ေကာ္ဖီတခြက္ ေအးစက္ေနတယ္ ထမင္းစားခန္း နံရံ မွန္ခ်ပ္ေတြၾကားကေန အိမ္ေျမွာင္တေကာင္ ေခါင္းျပဴၿပီး ထြက္ ႏွဳတ္ဆက္တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ အသည္း ေအးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္ သူ႔ကို ေကြ်းထားတဲ့ ထမင္းလံုးနည္းနည္းပါတဲ့ ပန္းကန္ျပားေလးကို သူ႔ဖက္ကို တိုးေပးလိုက္တယ္ ေက်နပ္ပါေနာ္ ထမင္းစားခန္းက မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ဟာ ထမင္းခ်က္တဲ့ မီးဖိုအနားကို မသပ္မရပ္ ျဖာက်လို႔ ျဖစ္သလို ေခါက္ၿပီး တင္ထားတဲ့ လက္သုပ္ပုဝါအနားမွာ အိမ္ေျမွာင္ ဒါမွမဟုတ္ ပိုးဟပ္တေကာင္ ရွိမေနႏိုင္တာ ေသခ်ာလား အေမွာင္ကို ေၾကာက္တတ္လို႔ မီးဖိုခန္းကို ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္ ျပဴတင္းေပါက္ကတဆင့္ အိမ္အျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက သစ္ေတာအုပ္ေတြအဆံုးမွာ မီးပြင့္တခ်ိဳ႕က လင္းတခါ မွိန္တလွည့္နဲ႔ ၾကယ္မစံုတဲ့ လမိုက္ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ကေတာ့ မွိဳင္းေမွာင္လို႔ ဘုရားစင္မွာ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆီမီးေတာက္ေတြက ေလအေဝွ႕မွာ ဘယ္ ညာ ယိမ္းထိုး ကခုန္ေနၾကတယ္ သူတို႔နဲ႔ထပ္တူ စည္းခ်က္ညီညီ လိုက္ပါ ကခုန္ေနၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘုရားပန္းအိုးထဲက အျဖဴေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေတြ ဒါဟာ ကဗ်ာတပုဒ္ေပါ့ ဘယ္သူျငင္းမလဲလို႔ တိုးတိုးေလး ညည္းမိသြားတယ္ ငရဲေတာ့ မၾကီးတန္ေကာင္းပါဘူးေလ ေတြးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကေန ဦးသံုးၾကိမ္ ခ်လိုက္တယ္ ေမွာင္မိုက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္မွာ တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနတဲ့ နာရီဟာ မနက္ သံုးနာရီကို ညႊန္ျပေနတယ္ မနက္ သံုးနာရီဆိုတာ ည အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ေနာက္က်ေနသေလာက္ မနက္ ႏိုးထဖို႔ဆိုရင္ တဆိတ္ေတာ့ ေစာေနေသးျပန္တယ္ အမွန္ကေတာ့ အိပ္ဖို႔ေကာင္းၿပီ အိပ္ခန္းထဲကို လွမ္းအဝင္မွာ ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ အေငြ႔ေတြက ေအးစက္စြာ ၾကိဳဆိုတယ္ ေဆာင္းရာသီမွာ ေအးတဲ့ ေအးပံုေအးနည္းနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတယ္ ဒါကေတာ့ ေဆာင္းအတုေပါ့ ေလေငြ႕ေအးေအးနဲ႔ အတူတူ ႏွင္းပြင့္ ႏွင္းစက္ေတြ က်လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတာင့္တရင္း အိပ္ရာထဲ ဝင္ခဲ့တယ္ ေစာင္ကို တကိုယ္လံုး လံုေအာင္ ဆြဲျခံဳလိုက္တယ္ ဂြမ္းေစာင္ထူထူရဲ႕ အေႏြးဓါတ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံစားရင္း မ်က္ခြံေတြ ေလးလာၿပီး ခဏအၾကာမွာ အိပ္မက္မက္တယ္ ကန္ထဲမွာ ေလွာင္ထားတဲ့ ေရႊငါးေတြက မွန္ခ်ပ္ေနာက္မွာေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္တေကာင္နဲ႔အတူတူ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ တေပ်ာ္တပါး သီဆို ကခုန္ေနၾက မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔ အျပင္ဖက္ကို သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ တိုးထြက္လာၿပီး ႏွင္းေတြအျဖစ္နဲ႔ တဖြဲဖြဲရြာခ် အဲဒီႏွင္းမိုးေတြ ေအာက္မွာ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ကို နားရြက္လံုေအာင္ ေဆာင္းၿပီး လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္အသြား လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴေတြဆီက နီေစြးေစြး ဖေယာင္းစက္ေတြဟာ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ႏွင္းေတြေပၚကို အဆက္မျပတ္က်လို႔…

အေမြျပတ္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း

ေပးစရာ အေမြမရွိေပမယ့္လည္း အမ်ားသူငါေတြ ေၾကာ္ျငာသလို အေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္ျခင္း လို႔ပဲ ေၾကာ္ျငာပါရေစ အနည္းဆံုးေတာ့ လူရွိန္တာေပါ့ ဒီအခါမွာ ေၾကာ္ျငာကို ဖတ္မိတဲ့သူေတြက သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးၾကလိမ့္မယ္ မွတ္ခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး မရိုးေအာင္ ေပးၾကလိမ့္မယ္ တေယာက္စကား တေယာက္နားနဲ႔ အားအားယားယား မၾကားတၾကားေတြလည္း ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္ ဒီေၾကာ္ျငာဟာ လူသိမ်ားေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး နာမည္ေက်ာ္ဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး စာလံုးအမည္းနဲ႔ ပါဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး တစံုတေယာက္ကို တစံုတခုေသာ ဆက္သြယ္ ပတ္သက္ေနမႈကေန အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ကို ဆက္လက္ ပတ္သက္လိုစိတ္ အလ်င္း မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေစတဲ့ ေၾကာ္ျငာပါ ဒီေနရာမွာ တစံုတေယာက္နဲ႔ အေၾကာင္းတစံုတရာ ဆိုတာကို အမ်ားက စိတ္ဝင္စားၾကမယ္ တေယာက္ကို တေယာက္ တီးတိုး ေမးေနၾကလိမ့္မယ္ ဘယ္သူကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုလဲ ဘာလို႔လဲ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲနဲ႔ - လဲ ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးၾကလိမ့္မယ္ အဲဒီအေမးေတြအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္ အေမြျပတ္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းခံရတဲ့သူဟာ အက်ႌအနက္ေရာင္ ဝတ္ထားတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ မ်က္မွန္ အစိမ္းေရာင္ တပ္ထားတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ေနာက္ျမီးျပတ္ေနတဲ့ ဖိနပ္အစုတ္နဲ႔ ကက္တလီယာ ခရမ္းေရာင္တပြင့္ကို နင္းေျခခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ အေနအစား ေခ်ာင္ဖို႔အတြက္ အမွန္တရားကို လက္ခုတ္မတီးခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ကတိသစၥာ မတည္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ မီးပြိဳင့္နီေနတုံး စည္းကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက စကၠဴစြန္တေကာင္ကို ေလထဲမွာ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ေလးလံတဲ့ ဝန္ကိုထမ္းရင္း မမွီမကမ္းကေန အတင္း ေျပးလိုက္ေနတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ နီးနီးေလးကေန ကပ္ၾကည့္မွ ျမင္ရတဲ့ အေဝးမွဳန္ ျဖစ္မယ္ သံသယေတြ မတင္မက်နဲ႔ အရြယ္က်ေနတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ေနရာတကာမွာ အသံက်ယ္ခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ အရာရာကို အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ ေက်ာခိုင္းေနတဲ့သူ ျဖစ္မယ္ ဒီလိုအုပ္စုထဲမွာ ပါဝင္တဲ့သူတိုင္းကို အေမြျပတ္ စြန္႔လႊတ္တယ္ ဒီေၾကာ္ျငာကို ထည့္ၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ အက်ႌအနက္ေရာင္ ၿပီးေတာ့ တစံုတရာကို ေက်ာခိုင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္ ဟုတ္ကဲ့ က်ဳပ္ တိုက္ဆိုင္တာကေတာ့ ဒီ ႏွစ္ခုထဲပါပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ ဘယ္ေနရာေတြမွာ တိုက္ဆိုင္ေနၾကပါသလဲ…

ခိုင္ျမဲေသာၾကိဳး

ဒီညေန ရံုးက ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက အိမ္မွာ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။
အခန္းထဲဝင္လာရင္း မ်က္စိက သူ႔စားပြဲဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ပထမေတာ့ အမွတ္တမဲ့… ေနာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ စားပြဲေပၚမွာ…
လက္ပတ္နာရီက ႏွစ္လံုး…
မ်က္မွန္က ႏွစ္လက္…
Sound Box က ႏွစ္လံုး…
ေဘာပင္က ႏွစ္ေခ်ာင္း…
ဖုန္းက ႏွစ္လံုး…
ေအေအအရြယ္ ဓါတ္ခဲက ႏွစ္လံုး…
တက်ပ္ေစ့ေတြကို ဆယ္ေစ့စီ ထပ္ထားေသာ အပံုက ႏွစ္ပံု…
လက္ပေတာ့က ႏွစ္လံုး…
ရီမုတ္ကြန္ထရိုး ေလယာဥ္ပ်ံက ႏွစ္စင္း…
ထိုေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္စရာ ရီမုတ္ကြန္ထရိုးက ႏွစ္ခု…

စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္…။
ကိုယ့္အျမင္ေတြမ်ား မွားေနေလသလားဟု ေတြးကာ မ်က္စိေတြကို လက္ႏွင့္ပြတ္၊ မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ၿပီး ေနာက္တခါ ျပန္ၾကည့္မိသည္…။ မမွားပါ… လံုးဝ မမွားပါ… အားလံုး ႏွစ္ခုစီ ရွိေနၾကသည္…။ ထိုပစၥည္းမ်ားအနက္ တခ်ိဳ႕က တခုႏွင့္တခု ခြ်တ္စြတ္ တူၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခြ်တ္စြတ္နီးပါး ဆင္တူၾကေလသည္။

ခဏၾကာေတာ့ သူ အခန္းထဲကို လိုက္ဝင္လာသည္…။ သူ႔စားပြဲကို မၾကည့္စဖူး အၾကည့္ထူးကာ အၾကည့္စူးစူးတို႔ျဖင့္ မ်က္စိမလႊဲတမ္း ၾကည့္ေနေသာ ကိုယ့္ကို “ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…” ဟု ေမးလာသည္…။

“ဘာျဖစ္ရမလဲ… ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး… အားလံုး ႏွစ္ခုစီ… ႏွစ္ခုစီ… ေတြ႔ေနလို႔ စဥ္းစားေနတာ…” ဟု မာဆတ္ဆတ္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ သိ… ေပါင္းသင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ ဘာကို ဆိုခ်င္ၿပီး ဘာကို ရစ္ေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနေသာ သူက ကိုယ့္စကားအဆံုးမွာ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ပါေတာ့သည္…။ ၿပီးေတာ့ ေျပာသည္… “စိတ္ခ်… စိတ္ခ်… ဘာမွ ေတြးပူမေနနဲ႔… ဒီတေယာက္ထဲနဲ႔တင္ More than enough ပါ…” တဲ့..။

ကိုယ္… နည္းနည္းရွက္သြားၿပီး အဟီး ဟု ရယ္လိုက္သည္…။
ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ “အင္း… ဒါ အကြက္ပဲ…” ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ခဏၾကာမွ… “ဒါဆို မနက္ျဖန္အတြက္ လက္ေဆာင္က ဘာလဲ…” ဟု ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္သည္။ သူ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားၿပီးမွ တဟားဟား ဆက္ရယ္ျပန္သည္…။ စြတ္ရယ္ေနတာပဲ… နည္းနည္းေတာ့ လြန္လြန္းေနၿပီ…။

ေျပာရရင္ ၿပီးခဲ့ေသာလက ကိုယ္သံုးလက္စ ကင္မရာကို upgrade လုပ္ခဲ့သည္။ မလဲမျဖစ္ မဝယ္မျဖစ္ မရွိမျဖစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အလကားေနရင္း ေရာဂါသည္းကာ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ အသည္းအသန္ လိုခ်င္လွၿပီျဖစ္သည္က တေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ေတြ မဆြဲေနပဲ အျမန္ဆံုး လိုက္ဝယ္ေပးေစလိုသည္က တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကင္မရာဖိုးကို ကိုယ္ တဝက္ ေပးပါမည္ ဟု အလြယ္တကူ ေျပာခဲ့မိသည္။

သည္လိုႏွင့္ လိုခ်င္ေသာ ကင္မရာ လက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အဲ… ပိုက္ပိုက္တဝက္ ျပန္ေပးဖို႔ကိုေတာ့ (ထံုးစံအတိုင္း) ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ဆြဲလာရင္း လခထုတ္ၿပီးရင္ ေပးမည္ဟု ေျပာထားခဲ့သည္။ အခု လကုန္လို႔ ေနာက္တလပင္ ၁၀ ရက္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ…။ သို႔ေသာ္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားဆဲ… …

ဒီေန႔မွာ ကုသိုလ္ကံမ်ားက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရစ္စရာ အမႈတြဲၾကီးက ကိုယ့္ေရွ႕တည့္တည့္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ၾကီး ေရာက္လို႔ လာခဲ့သည္…။ ၾကည့္ပါအံုး… ဒီလို ႏွစ္ခုတြဲ… ႏွစ္ခုတြဲေတြ စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔ေနရျခင္းဟာ ရစ္ခ်င္စရာ အမႈတြဲ အၾကီးၾကီး မဟုတ္ေပဘူးလား…။

ကိုယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္ေနေသာ သူ႔ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ခပ္တည္တည္ ၾကည့္လိုက္ရင္း… “ရပါတယ္… မနက္ျဖန္အတြက္ လက္ေဆာင္ကို ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ေတာ့… ဟိုကင္မရာကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္…” ဟု အင္မတန္မွ သေဘာထားၾကီးလိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာေပး၊ ေတာ္ေတာ္ေလး အနစ္နာခံလိုက္ရေသာ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာအျပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ရင္း ႏွဳတ္ခမ္းကို နာနာ ကိုက္ကာ သူ႔ကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ပဲ မွင္ေသေသ မ်က္ႏွာျဖင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

အခန္းထဲမွ သူ႔ရယ္သံကေတာ့ ခုနကထက္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ကာ ကိုယ့္အေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ…



ခိုင္ျမဲေသာၾကိဳး (2008)
Love Each Other (2009)
လြင့္ေမ်ာ ျမစ္တစင္း (2010)

အလွဴမွတ္တမ္း

သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ေရၾကီးၿပီး အပ်က္အစီး အဆံုးအရႈံးမ်ားလွတဲ့ ပခုကၠဴ၊ ဆင္ျဖဴကြ်န္းနဲ႔ ဆိပ္ျဖဴ ေဒသတဝို္က္က အမွန္တကယ္ အကူအညီလိုေနတဲ့ ေနရာေတြအတြက္ အလွဴေလးတခုလုပ္ၾကဖို႔ကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ား စကားဝိုင္း (AaB) မွာ စကားေျပာျဖစ္ၾကရင္းက အဲဒီစိတ္ကူးေလးကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္…။

အဲဒီအတြက္ အလွဴေငြေတြကို ေအာက္တိုဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ကေန စၿပီး ေကာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူက အလွဴရွင္ေတြကေတာ့ Bank to Bank အလြယ္တကူ ေငြလႊဲႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး အျခားႏိုင္ငံေတြက အလွဴရွင္ေတြကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကေန တဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Western Union နဲ႔ PayPal Account ေတြက တဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အလွဴေငြေတြကို ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္သန္စြာနဲ႔ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွာ အလွဴေငြေကာက္ခံမႈကို ရပ္နားၿပီး စာရင္းပိတ္ပါမယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ အလွဴေငြေတြက ဆက္တိုက္ ဝင္လာေနဆဲျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က ည ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ စာရင္း ပိတ္ခဲ့ရပါတယ္။

စာရင္းပိတ္အၿပီးမွာ လက္ခံရရွိတဲ့ စုစုေပါင္း အလွဴေငြက စကၤာပူေဒၚလာ ၅၁၅၀.၂၁ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို လက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြေတြကို မေန႔က ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ စကၤာပူ တေဒၚလာကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၆၃၅ က်ပ္ႏွဳန္းနဲ႔ ဆရာမ ျမေသြးနီဆီကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ အလွဴေငြ စုစုေပါင္း ၃၃ သိန္းအတိ ျဖစ္သြားေအာင္ သက္ေဝနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေအးက ထပ္ျဖည့္ၿပီး လွဴလိုက္ပါတယ္။ မေန႔ညေနက ဆရာမ ျမေသြးနီက အလွဴေငြေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ လက္ခံရရွိတဲ့အေၾကာင္း အီးေမးလ္ပို႔လာပါတယ္။

ပခုကၠဴျမိဳ႕နယ္ အပါအဝင္ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြအတြက္ ဆရာမ ျမေသြးနီ လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေငြ က်ပ္ ၅ ေသာင္း အပါအဝင္ စုစုေပါင္း အလွဴေငြ ၃၃ သိန္း ၅ ေသာင္းတိတိကို ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ စီစဥ္ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔အတူ ရနံ႔သစ္ မဂၢဇင္းက တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ ဆရာျပည္ေသြးႏိုင္ထံမွာ ဒီေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔ ညေန ၃ နာရီအခ်ိန္က သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။


ဒီအလွဴမွာ ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အလွဴေငြ စာရင္း အျပည့္အစံုက ဒီမွာပါ။

1. Oversea Burmese Youth Group - $S 200.00
2. ဦးထြန္းထြန္းေဇာ္ + ေဒၚႏုႏုဝင္း - $S 60.00
3. No name - $S10.00
4. No name - $S10.00
5. ဦးျမင့္ဦး မိသားစု -S$30.00
6. ကိုုၿငိမ္းခ်မ္း+မေရႊရည္-S$20.00
7. ကိုစိုးခိုင္ + မဝင္းမင္းသန္း - S$ 100.00
8. Trilobite Myanmar ႏွင့္ ဇနီး - S$10.00
9. ေဆြေဆြ - S$ 50.00
10. ကိုဝင္းထြန္းႏိုင္ + မဟန္ေအးစိုး - S$ 30.00
11. Creative Ant Team - S$100.00
12. Everlearner - S$ 30.00
13. Theingi Myint - S$ 50.00
14. ကိုသက္ မိသားစု - S$ 50.00
15. Serene Cheong - S$ 10.00
16. လြင္ထူးကို + ခင္စႏၵာကို - S$ 40.00
17. ဦးလွျမင့္ + ေဒၚညိဳညိဳ - S$ 20.00
18. ကိုေဇာ္ဝင္းထြတ္ + မႏွင္းယုယုဝင္း သမီး ေအးခ်မ္းပြင့္ျဖဴ - S$ 50.00
19. ျဖဴေမဇင္ - S$ 33.00
20. ကိုတင္ေမာင္ေအး - S$ 10.00
21. ကိုေမာင္ေမာင္တာ + မေမသူေဆြ - S$ 30.00
22. TOI's friend - S$ 50.00
23. Donation fr Reader - S$ 10.00
24. သန္႔ေဆြ - S$ 50.00
25. ZYLKPS - S$ 50.00
26. ကိုျပည္သင္း + မျမႏွင္းေအး - S$ 50.00
27. Pink Lover - S$ 110.00
28. Erna (Indonesia) - S$ 150.00
29. မ်ိဳးျမင့္ဟန္ - S$ 20.00
30. ေအာင္ကိုဝင္း - S$ 20.00
31. ေအာင္မ်ိဳး - S$ 20.00
32. ေအာင္သူေက်ာ္ - S$ 20.00
33. ျမတ္ကိုေနာင္ - S$ 20.00
34. ဆုမြန္သြင္ - S$ 20.00
35. ခ်မ္းျငိမ္းေအး - S$ 20.00
36. ဥမၼာေထြး - S$ 50.00
37. မိုးစႏၵာျမင့္ - S$ 50.00
38. TDW - S$ 50.00
39. သန္းေဇာ္မ်ိဳး - S$ 10.00
40. ခေရျဖဴ - S$ 30.00
41. ေအးေအးစန္း - S$ 50.00
42. ကိုဝဏၰဝင္း + မေမေဇာ္ဦး သား ညီညာေဇာ္ - S$ 50.00
43. ေစာစုျမတ္ - S$ 30.00
44. လွမ်ိဳးေအာင္ - S$ 20.00
45. ကိုစိုးဝင္း + မျဖဴ - S$ 50.00
46. မေက်ာ့ေက်ာ့ေရႊ - S$ 100.00
47. Mya TheinGi - S$ 20.00
48. ဦးေဇာ္ျမင့္ + ေဒၚစန္းစန္းၾကည္ - S$ 30.00
49. ခိုင္စုလတ္ - S$50.00
50. ခ်စ္ၾကည္ေအး (http://www.chitkyiaye.com/) - S$73.40
51. ေမဇင္ေအး (http://monethu.blogspot.com) -S$30.00
52. Noble Moe (www.noblemoe.blogspot.com) -S$50.00
53. သက္ေဝ (http://www.thet-wai-blog.blogspot.com/) - S$73.40
54. ကိုလူသစ္ (http://luthit.blogspot.com/) - S$50.00
55. အေမ့သား (http://amaythar1976.blogspot.com/) - S$50.00
56. ညိဳေလးေန (http://nyolaynay.blogspot.com/) -S$30.00
57. အန္တီတင့္ (http://www.auntytint21183.net/) - S$100.00
58. မံႈနံ႔သာ (http://nyeinsuaye.blogspot.com/) -S$30.00
59. TZA (http://www.degolar.info/) - $S 30.00
60. TOI (http://turnonideas.blogspot.com/) - $S 50.00
61. ေပါက္ (http://ah-pauk.blogspot.com/) - S$ 50.00
62. အင္ၾကင္းသန္႔ (http://ingjinthant.blogspot.com/) - S$ 30.00
63. ပီတိ (http://www.pti31.com/) - S$ 50.00
64. မယ္ကိုး (http://www.maecoe.net/) - S$50.00
65. July Dream (http://july-dream.blogspot.com/) - S$ 150.00
66. ကိုေအာင္(ပ်ဴ) မိသားစု (http://www.pyustate.com/) - S$ 50.00
67. ကိုေဇာ္သက္ေအာင္ (http://www.phoonuthit.com/) - S$ 50.00
68. လင္းလင္းေဇာ္ (http://www.mymps.blogspot.com/) - S$ 50.00
69. ကိုတင္ေမာင္ေဌး + မေႏြးေနျခည္ (http://www.nwaynaychi.blogspot.com/) - S$ 50.00
70. Vista Aung (http://vistazplanet.blogspot.com/) - S$ 40.00
71. ညီရဲသစ္ (www.nyiyethit.blogspot.com) - S$ 30.00
72. ကိုဧရာ + မသီတာ သား ေရခ်မ္း ႏွင့္ ေရစင္ (http://sonata-cantata.blogspot.com/) - S$ 50.00
73. ေမာင္သန္႔ (www.mgthant.me) ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း - S$ 50.00
74. ကိုေဌးေအာင္ (http://luula18.blogspot.com/) - S$ 680.72
75. ျဖိဳးျဖိဳးလွိဳင္ (http://www.phyophyohlaing.com) - S$ 86.48
76. နန္းဝါဝါေမာင္ (http://warwarkhaingmin.blogspot.com/) - S$ 40.00
77. ေကာင္းထက္ျမင့္ (http://khetyintyint.wordpress.com/) – S$ 20.00
78. ေတးမြန္ (http://ahnai.blogspot.com/) – S$ 100.00
79. ခ်ိဳက် (http://xdeadxromanticx.blogspot.com) - S$ 30.00
80. ဖိုးသၾကၤန္ (www.phothagyan.blogspot.com ) - S$ - 50.00
81. Libra Tun (http://libratun.blogspot.com/) - S$ 20.00
82. ကိုေဂ် (http://xdeadxromanticx.blogspot.com) - S$ 20.00
83. ဘိုဘို ႏွင့္ ဖိုးစိန္ (http://phoesein.blogspot.com/ & http://www.mogokthar.com/) - S$ 50.00
84. ပိုးပိုး (http://33poepoe.blogspot.com/) - S$ 30.00
85. ေနာ္ေဖာ (http://rose-sharon.blogspot.com/) - S$400.00
86. ေကသြယ္ (http://kthwe.blogspot.com/) - S$ 50.00
87. KMSL + KOM (http://khinoomay77.blogspot.com) - S$ 30.00
88. အိျႏၵာ (http://eaindrar.blogspot.com/) - S$ 50.00
89. မိုးပန္းခ်ီ (http://moepanchi.blogspot.com/) - S$ 20.00
90. ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ (http://www.maytheint2kyaw.com/) - S$ 80.00
91. ကိုခင္ေမာင္ဦး + မသႏၱာလြင္ (http://thandarlwin.blogspot.com/) - S$ 30.00
92. ျမေသြးနီ (http://www.myathwayni.com/) - က်ပ္ ၅ ေသာင္း

စုစုေပါင္း စကာၤပူေဒၚလာ ၅၁၉၇.၀၀ နဲ႔ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅ ေသာင္း ျဖစ္ပါတယ္…။

ဒီစုေပါင္းအလွဴေလး ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္…
AaB (All about Bloggers) ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ား စကားဝိုင္းေလးတခု ျဖစ္လာေအာင္ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ စၿပီး အၾကံျပဳခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ)၊ အဲဒီ ဘေလာ့ဂါေတြ စကားဝိုင္းမွာ တို႔ေတြ စုေပါင္းအလွဴေလးတခုေလာက္ လုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမွာ… လို႔ စကားစခဲ့တဲ့ ေဘာ္ဒါၾကီး ကလူသစ္၊ ဒါဆိုရင္ ပခုကၠဴေရေဘးမွာ သြားလွဴၾကရေအာင္ေလ လို႔ ေျပာဆိုလွံဳ႕ေဆာ္ခဲ့တဲ့ ကိုဂ်ဴလိုင္၊ Personal Bank Account ကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးၿပီး ဝင္သမွ် အလွဴေငြစာရင္းေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ update လုပ္ေပး၊ ဆရာမ ျမေသြးနီ နဲ႔ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္တို႔ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဆက္သြယ္ၿပီး အလွဴျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ စနစ္တက် စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္၊ အဖြဲ႕ရဲ႕ လိုဂိုေလးကို အမႏွစ္ေယာက္ ျပင္ခ်င္သမွ် အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ျပင္ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလး ေဆာင္းခ်မ္းမိုး အပါအဝင္… တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပင္မွာ တခါမွ မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း ခ်စ္စရာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပီပီ အလွဴလို႔ ၾကားလိုက္ရင္ ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္သန္စြာနဲ႔ ထည့္ဝင္လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ရပ္နီး ရပ္ေဝးမွ အလွဴရွင္ ဘေလာ့ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား နဲ႔ စိတ္ေစတနာခ်င္းေရာ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းပါ ထပ္တူညီၾကတဲ့ အြန္လိုင္းေပၚက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာစြာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္…။

ဒါကေတာ့ ဒီေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔ မနက္မွာ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ဆီက ေရာက္လာတဲ့ ေမးလ္ပါ...။ ေစတနာရွင္ အလွဴရွင္မ်ား အားလံုး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကေစဖို႔ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္...။


ေစတနာေရွ႕ထားၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့ အလွဴရွင္မ်ားအားလံုး မိမိတို႔ လိုရာဆႏၵမ်ား တလံုးတဝတည္း ျပည့္ဝၾကပါေစ… ေနာက္ေနာင္ကိုလည္း အခုထက္ ပိုတိုးၿပီး လွဴႏိုင္ တန္းႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ… စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သအပ္ပါတယ္…။

ပခုကၠဴ ေရေဘး အလွဴ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္း

ပခုကၠဴ ေရေဘး အလွဴအတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းပါ။
မေန႔က မခ်စ္ၾကည္ေအးက ဧရာဝတီ စာေပေဟာေျပာပြဲလာတဲ့ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာက ေျပာျပပါတယ္… လွဴဖို႔လိုေနတဲ့ ေနရာက ပခုကၠဴ တေနရာထဲမဟုတ္… သူ႔ထက္အေျခအေနပိုဆိုးတဲ့ ဆင္ျဖဴကြ်န္းတို႔ ဆိပ္ျဖဴတို႔ အဲဒီေနရာေတြအတြက္လည္း အလွဴရွင္ေတြ လိုအပ္ေနပါေသးတယ္ တဲ့…။ အခု ကြ်န္မတို႔ လက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြေတြကို ဆရာေအာ္ပီက်ယ့္ဆီ လႊဲမွာျဖစ္ၿပီး ဆရာကေနမွတဆင့္ သင့္ေတာ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတခုကို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ လွဴဒါန္းေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာက အခုေလာေလာဆယ္ စကၤာပူမွာ ရွိေနပါတယ္…။ ဒီလ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မွာပါ… ဆရာ ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ ဒီကေန ေငြလႊဲရမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ အလွဴေငြလက္ခံတဲ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္ရက္ကို ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ ရက္ (တနလၤာေန႔) ေန႔လည္ ၁၂ နာရီအထိ လို႔ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္…။ စုစုေပါင္းေကာက္ခံရရွိေငြမ်ားကို ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဆရာ့ဆီကို ပို႔မွာျဖစ္ပါတယ္…။

ဒီေန႔ ေအာက္တိုဘာလ ၂၇ ရက္ မနက္ ၁၁ နာရီအထိ လက္ခံရရွိေသာ အလွဴေငြ စုစုေပါင္းမွာ စကာၤပူေဒၚလာ ၂၀၄၀ တိတိ ျဖစ္ပါတယ္…။

Overseas က အလွဴရွင္ေတြအတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲေနပါေသးတယ္…။ Western Union က တဆင့္ပို႔တဲ့သူေတြ ကိုယ္ပို႔ထားတဲ့ Receipt လက္ခံေလးကို ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ျဖစ္ေစ၊ Scan ဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္က Message Box ထဲ (သို႔) အီးေမးလ္ထဲကို ပို႔ေပးေစခ်င္ပါတယ္…။

ေနာက္ထပ္ ေျပာခ်င္တာတခုက အလွဴေငြေကာက္တဲ့ကိစၥကို အရင္က ပထမအသုတ္ နဲ႔ ဒုတိယအသုတ္ ႏွစ္သုတ္ခြဲဖို႔ စဥ္းစားထားခဲ့ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အလွဴေငြေကာက္ခံတဲ့ရက္ကို ေနာက္ထပ္ ၃ ရက္ ထပ္တိုးလိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္တသုတ္ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီတသုတ္ထဲမွာ ေကာက္ခံလို႔ရသ၍ အကုန္ တခါတည္း လွဴလိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနသူေတြကို အေကာင္းဆံုး ပံ့ပိုးကူညီႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေစတနာ သဒၺါတရား ျပည့္ဝစြာနဲ႔ အလွဴပါဝင္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါ အုပ္စုနဲ႔ က်န္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္…။

ပခုကၠဴ ေရေဘး အလွဴခံ

ၾကားျဖတ္ ပိုစ့္ေလး တခု တင္ပါရေစ…။
အဲဒါကေတာ့ ပခုကၠဴ နဲ႔ အနီးပါတ္ဝန္းက်င္က ျမိဳ႔ေတြရဲ႕ ေရေဘးအတြက္ အလွဴခံပါ…။ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ဘေလာ့ဂါေတြ စကားဝိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္ရင္း ဒီအၾကံအစည္ကို စတင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။

ေရၾကီးၿပီး အပ်က္အစီး အဆံုးအရႈံးမ်ားလွတဲ့ ပခုကၠဴေဒသတဝိုက္က သတင္းေတြကိုေတာ့ စာမ်က္ႏွာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ ျမင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကတာမို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး မေရးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေရေဘးအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴဒါန္းၾကဖို႔ အလွဴခံေနပါတယ္။ အစကေတာ့ Blogger ေတြ စုထားတဲ့ All About Bloggers (AAB) ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ေလးကပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုၿပီး လွဴလိုက္ၾကဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကပါ လွဴခ်င္ၾက၊ လွဴလည္း လွဴေနၾကတဲ့ အတြက္ ေခါင္းစဥ္ကို “AAB - All about Bloggers ႏွင့္ ေစတနာရွင္ မိတ္ေဆြမ်ား” လို႔ ေျပာင္းဖို႔ တိုင္ပင္လိုက္ပါတယ္…။ (တျခား ေတြးမိတဲ့ နာမည္မ်ားရွိရင္လည္း ေျပာျပသြားၾကပါ)

ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္မိတဲ့ ေစတနာရွင္ အလွဴရွင္မ်ား အလွဴေငြထည့္ဝင္လိုပါက…
မခ်စ္ၾကည္ေအး - DBS Saving Plus - 029-8-030146 ကို ေပးပို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္…။ ပထမအသုတ္အျဖစ္ အလွဴေငြမ်ားကို ေအာက္တိုဘာလ ၂၇ ရက္ - ၾကာသာပေတးေန႔ ညေန ၆ နာရီအထိ လက္ခံပါမယ္…။

အေကာင့္ထဲကို လႊဲၿပီးရင္ ေအာက္က ေကာ္မန္႔ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နာမည္နဲ႔ ေငြ amount နဲ႔ကို ေရးေပးခဲ့ပါ။ စုစုေပါင္း လက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြစာရင္းကို ၂၇ ရက္ေန႔ ညမွာ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ တိတိက်က် update လုပ္ပါ့မယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ စကာၤပူက အလွဴရွင္ေတြအတြက္ပဲ အဆင္ေျပပါေသးတယ္…။ တျခားႏိုင္ငံက အလွဴရွင္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ တိုင္ပင္ေနၾကဆဲပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘဏ္ေတြက တဆင့္ ေငြလႊဲတဲ့အခါမွာ Bank Charges ကို ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေပးရမွာ ျဖစ္တာမို႔ တဦးခ်င္း အလွဴရွင္ေတြအေနနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ နီးစပ္ရာ စုၿပီး နည္းနည္းမ်ားမ်ားရလာမွ ပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။

ေနာက္တခုက ေကာက္ခံရရွိတဲ့ အလွဴေငြေတြကို ဘယ္ကို ဘယ္လိုပို႔ၿပီး ဘယ္လို လွဴၾကမလဲ၊ ဘာေတြ လွဴၾကမလဲ ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေမးၾကပါတယ္… ဒါဟာလည္း ေမးသင့္ ေမးထိုက္တဲ့ ကိစၥပါ။ အလွဴေငြေတြကို လိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြကို ေရာက္ေအာင္ စီစဥ္ ပို႔ေဆာင္လွဴဒါန္းေပးေနတဲ့ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာ ပထမ Option အေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ ၂၆ ရက္ေန႔ ဧရာဝတီ စာေပေဟာေျပာပြဲကိုလာမယ့္ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ဆရာက လက္ခံၿပီး လိုအပ္သလို စီစဥ္လွဴဒါန္းေပးမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ ဆရာ့ကေန တဆင့္ လွဴလိုက္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယ Option ကေတာ့ Blogger တဦးျဖစ္တဲ့ ညီမ မိုးေငြ႕က (OVDR 4MM) အဖြဲ႕က ရန္ကုန္တာဝန္ခံ ကိုမ်ိဳးသက္ပိုင္ (09- 5275239) နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီလို႔ သိရတဲ့ အတြက္ သူကေန တဆင့္ အလွဴေငြ ပို႔ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ပါ။ ကိုမ်ိဳးသက္ပိုင္နဲ႔ အဖြဲ႕က ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ၁၂ နာရီမွာ ယုဇနပလာဇာက J’Donut မုန္႔ဆိုင္မွာ တၾကိမ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔ ေသာၾကာေန႔ ညေန ၆ နာရီကေန ၈ နာရီမွာ လွည္းတန္း ဝိုင္ေကေကအို နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က Bisou ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ တၾကိမ္ အလွဴေငြ လက္ခံမယ္လို႔လည္း သတင္းရထားပါတယ္။

တတိယ Option ကေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ပခုကၠဴသား က ပခုကၠဴက သူ႔မိသားစုကို ဆက္သြယ္ၿပီး အဲဒီကမွတဆင့္ ပခုကၠဴ စာသင္တိုက္က ဘုန္းဘုန္းေတြက အလွဴေငြေတြကို လက္ခံေပးၿပီး လိုအပ္သလို စီစဥ္ေပးဖို႔ပါ။

ေစတနာရွင္ အလွဴရွင္ေတြအေနနဲ႔ မိမိတို႔ သဒၺါၾကည္လင္စြာ ထည့္ဝင္လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴေငြေတြအတြက္ စိတ္လက္ ႀကည္လင္ ခ်မ္းသာစြာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴေငြေတြကို လိုအပ္တဲ့ေနရာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ (မေရာက္ ေရာက္ေအာင္) ေပးပို႔လွဴဒါန္းေပးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိေပးလိုပါတယ္။

အလွဴဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လွဴေနရံုနဲ႔ မၿပီး… ကိုယ့္အနီးအနား ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်စ္သူ ခင္သူ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆြေတြကိုလည္း လွဴျဖစ္ေအာင္ ႏွိဳးေဆာ္ တိုက္တြန္းရတယ္… ဒါဟာလည္း ကုသိုလ္တမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ဒီအလွဴျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေစတနာ ေရွ႕ထားကာ ႏွိဳးေဆာ္ တိုက္တြန္းရင္း ဒီပိုစ့္ကို ေရးပါတယ္…။



ေနာက္ဆက္တြဲသတင္း - ပခုကၠဴ ေရေဘးအတြက္ ယေန႔ ေအာက္တိုဘာလ ၂၅ ရက္ ည ၁၁ နာရီ အထိ လက္ခံရရွိေသာ အလွဴေငြ စုစုေပါင္းမွာ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၄၅၀ တိတိ ျဖစ္ပါသည္။ တဦးကို တဦး တၾကိမ္တခါမွ် မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း အလွဴဟု ဆုိလိုက္လွ်င္ အလိုလို သဒၺါေပါက္ကာ နည္းမ်ားမဆို လွဴဒါန္းလာၾကေသာ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ဝမ္းသာစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ေကာက္ခံေပးလာေသာ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ အားလံုးပဲ ေကာင္းေသာညပါ...

F-R-E-E-D-O-M

မိတ္ေဆြတေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးေသာေၾကာင့္ Norman Rockwell ဟူေသာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္အေၾကာင္းကို သိခြင့္ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ Normal Rockwell ၏ ျပတိုက္ကေလးကိုလည္း ဓါတ္ပံုေတြမွ တဆင့္ အလည္အပတ္ သြားေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ေသးသည္။

ထိုျပတိုက္ကေလးကို အလည္မသြားခင္မွာ ျပတိုက္ပိုင္ရွင္ Normal Rockwell အေၾကာင္းကို အတိုခ်ဳပ္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

Normal Rockwell (၁၈၉၄-၁၉၇၈) မွာ သရုပ္ေဖၚ ပန္းခ်ီမ်ား ေရးဆြဲရာတြင္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားသူတဦး…။ Rockwell အသက္ ၁၄ ႏွစ္တြင္ New York Art School တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ အသက္ ၁၆ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာပင္ သူ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ခရစ္စမတ္ကဒ္ ေလးခုကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သူသည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ Boy Scouts မဂၢဇင္းအတြက္ Art Director အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ ငွားရမ္းျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ လူငယ္မ်ားထုတ္ေဝေသာ စာေစာင္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ သရုပ္ေဖၚပံု (Illustration) မ်ားကို လက္မလည္ေအာင္ ေရးဆြဲခဲ့ရသည္။

Rockwell အသက္ ၂၁ ႏွစ္တြင္ New York ျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရင္း Life, Literary Digest, Country Gentleman စေသာ မဂၢဇင္းမ်ားအတြက္ သရုပ္ေဖၚပံုမ်ား ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ၁၉၁၆ ခုႏွစ္၊ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ တလလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ ထုတ္ေဝေသာ The Saturday Evening Post မဂၢဇင္းတြင္ သူ၏ ပထမဆံုး မ်က္ႏွာဖံုး သရုပ္ေဖၚပံုကို ေရြးခ်ယ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းခံရသည္။ ထိုမွ အစျပဳကာ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၄၇ ႏွစ္ အထိ The Saturday Evening Post အတြက္ သရုပ္ေဖၚပံု စုစုေပါင္း ၃၂၁ ပံု ေရးဆြဲခဲ့ရသည္။

၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ Stockbridge, Massachusetts သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၇ ႏွစ္တိုင္တိုင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ Saturday Post မွ ႏႈတ္ထြက္ကာ Look မဂၢဇင္းတြင္ ေျပာင္းလဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

Look မဂၢဇင္းတြင္ တာဝန္ယူခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ေအာင္ျမင္ထင္ရွားေသာ သရုပ္ေဖၚပံုမ်ားစြာကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ သူေနထိုင္ေသာ Stockbridge ေနအိမ္ကို ျပတိုက္ကေလးတခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ဖန္တီးခဲ့သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ Presidential Medal of Freedom ဆုကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရသည္…။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ Commonwealth of Massachusetts ၏ ေအာင္ျမင္ေသာ အႏုပညာရွင္ တဦးအျဖစ္ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံခဲ့ရသည္။

ဓါတ္ပံုေတြမွ တဆင့္ အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့ရေသာ Stockbridge မွ သူ႔ေနအိမ္ကို အသြင္ေျပာင္းထားေသာ ျပတိုက္ကေလး၏ အဝင္လမ္း…


ဒီပန္းေလးေတြက ျပတိုက္အေရွ႔ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ပြင့္ေနၾကတာ…


ဒါက ျပတိုက္အျပင္ဖက္က ပန္းပုရုပ္ထုေတြ…



ဒါေတြကေတာ့ Norman Rockwell ရဲ႕ အလုပ္ခန္းေတြ…



Norman Rockwell ၏ မ်ားျပားလွေသာ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားမ်ားအနက္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ Four Freedoms (သို႔မဟုတ္) Four Essential Human Freedoms စီးရီးစ္မွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့သည္။

Four Freedoms ဆိုသည္မွာ လူသားမ်ားအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ...
- Freedom of Speech (လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္)
- Freedom of Worship (လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခြင့္)
- Freedom from Want (လိုခ်င္တပ္မက္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း) ႏွင့္
- Freedom from Fear (ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်က္ ေလးခ်က္ကို သူက ဤကဲ့သို႔ သရုပ္ေဖၚေရးဆြဲခဲ့သည္။


Norman Rockwell အေၾကာင္းကို ဖတ္အၿပီး၊ သူ႔ ျပတိုက္ကို အလည္ေရာက္အျပီးမွာ စိတ္ထဲ ႏွစ္သက္စြာ စြဲစြဲျမဲျမဲ က်န္ရစ္ေနေသာ ပန္းခ်ီကားမွာ Four Freedoms ျဖစ္ၿပီး ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေတြးေနမိေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ Freedom ဟူေသာ စကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။



မွတ္ခ်က္ - က်န္ရွိေနေသးေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ေစရန္ ဆုေတာင္းရင္း ဤပိုစ့္ကို ေရးပါသည္။ Norman Rockwell ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ဓါတ္ပံုမ်ား အသံုးျပဳခြင့္ေပးသူ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါသည္...။

အသြင္ေျပာင္း ပံုရိပ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္း ဂ်ာနယ္အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ အသစ္တပုဒ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အရာတခု (သို႔) ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္စြာ လက္ခံတတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ အေသအခ်ာ နားလည္ ခံစားလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတံ့ေလးမွာ ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္…။

အသြင္ေျပာင္း ပံုရိပ္

ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေဝဝါးေနေသးေသာ အရာမ်ားကို ၾကည္လင္ျပတ္သားလာေစရန္ မွန္ေျပာင္းငယ္ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ကာ ခ်ိန္ယူလိုက္မိသည္။ လိုအပ္ေသာ ၾကည္လင္ျပတ္သားမႈကို ရသြားေသာအခ်ိန္မွာ ခလုပ္ကို ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။ စူးရွေသာ မီးပြင့္တခ်က္လင္းလက္သြားၿပီး ပံုရိပ္တခုကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ ေက်နပ္သြားေသာ အျပံဳးကို ျပံဳးလိုက္သည္။ ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ကူးလိုက္ေသာ ပံုကို ကင္မရာမွာပါေသာ ျပန္ၾကည့္လို႔ရသည့္ မွန္ကြက္ေလးမွတဆင့္ ျပန္ၾကည့္ရင္း သေဘာတက် ေက်နပ္ေနဆဲ…

ထိုအခိုက္အတံ့ေလးမွာပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲကို လူတေယာက္ တည့္တည့္မတ္မတ္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တာ…။

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြ်န္ေတာ့ကို ဓါတ္ပံု တပံုေလာက္ ရိုက္ေပးႏိုင္မလား…”

-----
----------
---------------
--------------------

အျပည့္အစံုကို ဒီေနရာ မွာ ဖတ္ေပးပါေနာ္...။ ေက်းဇူး အၾကီးၾကီး တင္ပါတယ္…။

ညေနခင္း စကားဝိုင္း

ထိုေန႔က ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္သည္…။
ထိုေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ညစာ အတူစားရန္ စိတ္တူကိုယ္တူ ခ်ိန္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ တျမိဳ႕ထဲ အတူေနၿပီး မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္လ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္အနက္ တေယာက္က တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ေရလို႔ၾကည့္ အိမ္သား သံုးေယာက္ ရွိ ဆိုေသာ မိသားစု ေသးေသးေလးႏွင့့္… ေနာက္တေယာက္က သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္ေလးထဲမွာ… ေနာက္တေယာက္က တကိုယ္ေရ တကာယ အပူအပင္မဲ့ ေနထိုင္ရင္း ဘဝကို ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းေနသူ…။ အခုလို ေနာက္ခံ အေျခအေနေတြ မတူညီၾကေသာ္လည္း သူတို႔သံုးေယာက္မွာ မူလတန္းထဲက နီးကပ္စြာ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အေရးၾကီးရင္ ေသြးနီးၾကေသာ၊ ရင္ထဲက စကားေတြကို အရင္းအတိုင္း မခြ်င္းမခ်န္ ေျပာျပလို႔ရေသာ၊ အခ်င္းခ်င္း ဟန္ေဆာင္ၾကြားဝါစရာမလိုေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။

သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ည ရွစ္နာရီ ခြဲခန္႔မွာ ညစာစားျပီးၾကသည္။ ဆိုင္ထဲက အထြက္… သံုးေယာက္သား (မတိုင္ပင္ပါပဲႏွင့္) မိုးေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ျပိဳင္တူ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အတူတူ ရယ္ေမာရင္း… ဘာၾကည့္တာလဲ… ဟု အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေမးမိၾကသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အိမ္မျပန္ခ်င္ၾကေသး… စကားေတြ ဆက္ေျပာခ်င္ၾကေသးသည္… ထို႔ေၾကာင့္ မိုးရိပ္ ေလရိပ္ကို စနည္းနာၾကျခင္းပင္…။ ညေကာင္းကင္ကေတာ့ နီက်င္က်င္… လဆုတ္ရက္မို႔ ၾကယ္ လ ကင္းစင္၊ မိုးရြာႏိုင္ေခ်ရွိေသာ္လည္း သံုးေယာက္သား သေဘာတူညီစြာျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာဖို႔ မနီးမေဝးရွိ ေရကန္စပ္မွ ေလွ်ာက္လမ္းေလးဆီသို႔ ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။

မိသားစု ေသးေသးေလး ရွိေသာ သား ေမေမက လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ သားေလးအေၾကာင္းျဖင့္ စကားဝိုင္းကို စတင္ခဲ့သည္။ မိန္းကေလး အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ သမီးတေကာင္ ႏြားတေထာင္ ဟု ေျပာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ မိန္းကေလးတင္ မဟုတ္ ေယာက်ၤားေလးေတြမွာလဲ သားတေကာင္ ႏြားတေထာင္ဟူေသာ စကားပံုမ်ိဳး ရွိသင့္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္က “နင့္ သားက လိမ္မာတာပဲ… သိပ္စိတ္ပူစရာ မရွိပါဘူးေလ… “ ဟု ႏွစ္သိမ့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခုတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက ေယာက်ၤားေလး သီးသန္႔ေက်ာင္းမို႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ဘာညာ ဘာညာ ကိစၥမ်ား မရွိႏိုင္ေသးဟု ေျပာျပ ေျဖာင္းျဖၾကသည္။

“ဟဲ့… နင္တို႔ ဘာသိလို႔လဲ.. မိန္းကေလးသာ မရွိတာ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေယာက်ၤားေလးေတြ ရွိတယ္တဲ့… သူတို႔က တခါတခါ မိန္းကေလးေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီး စိတ္ပူစရာ ေကာင္းေသးတာ…” ဟု မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာအခါ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ဘုရား တ ကာ ရင္ဘတ္ကိုယ္စီဖိၿပီး ရယ္ေမာၾကေလသည္။ ထိုအခါ သားေမေမလည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ရယ္ေမာရင္း အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ေခ်ာင္သြားရတာ အမွန္…။

သားသမီးအပူ မရွိေသာ တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္မွ မမကို နင္ကေတာ့ ဒီလိုအပူေတြ မရွိ၊ ႏွစ္ေယာက္ တဘဝ ေအးခ်မ္းေပစြဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ “အမေလး… သားသမီးသာ မရွိတာ… တူေတြ တူမေတြ ညီမေတြ ေမာင္ေတြကို ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ရပါသေတာ္…” ဟု ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျပာ၏။ ထိုအခါ က်န္ႏွစ္ေယာက္က သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို အသာအယာ ညိတ္ၾကေလသည္…။ သူက ကုန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္က သူမ၏ ခင္ပြန္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပူပန္ေသာက ေရာက္ရေၾကာင္းကို ေျပာျပေသးသည္။ ေယာက်ၤားေတြ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ မိန္းမေတြထက္ ပိုၿပီး ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္တတ္ၾကေၾကာင္း၊ နည္းနည္းေလးမွ သည္းညည္းမခံႏိုင္တတ္ၾကေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ သားေမေမက “အဟုတ္ပဲ… အဟုတ္ပဲ…” ဟု အၾကီးအက်ယ္ ေထာက္ခံေလသည္။

“အို… သူတို႔က အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ မဟုတ္လား… တခုခုဆို သူတို႔က ေရွ႕ေရးေတြ ဘာေတြ ေတြးရင္း ပိုၿပီး ပူပင္ ေၾကာင့္ၾကတတ္ၾကေပမေပါ့…” ဟု ေတြးေတြးဆဆ ဝင္ေျပာလိုက္သူက ေအးခ်မ္းေသာ တကိုယ္ေရ တကာယ ဘဝပိုင္ရွင္ေလး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း သေဘာတက် ျပံဳးရယ္မိၾကေလသည္။

ေအးေဆးလွေသာ ထိုသူငယ္ခ်င္းကပင္ “ဒါေတြကို သိလို႔ ငါ အခုလို ေအးရာေအးေၾကာင္း ေနေနတာ… သိလား…” ဟု ရယ္ေမာရင္း ေျပာ၏။ အင္း.. ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲ ဟု ေတြးေနစဥ္မွာပင္ သူက မိဘေတြရဲ႕ ယိုယြင္းစျပဳလာေသာ က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပလာခဲ့သည္။ သူ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ရသမွ်ကို အေဝးမွ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေနေရး ထိုင္ေရး က်န္းမာေရး အစစအရာရာအတြက္ လိုေလေသး မရွိ ျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္တာ သူကိုယ္တိုင္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္မိသည္ ဟု ေျပာျပလာေသာအခါမွာေတာ့ သားေမေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တဘဝ ပိုင္ရွင္တို႔က ပီတိျဖစ္ကာ သာဓု သံုးၾကိမ္ ေခၚမိၾကေတာ့သည္။

ဒါေတြအျပင္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ မ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ၾကေသးသည္။ သံုးေယာက္စလံုး အတူတူ သတိတရ ေျပာျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းတစု၏ ေခ်ာင္းသာ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညမွာ ၁၃ ေယာက္စာ တည္းစရာ ဟိုတယ္အခန္း အလံုအေလာက္မရသျဖင့္ မေက်မခ်မ္းျဖင့္ အနားက ရြာထဲမွာ ခြဲ အိပ္ၾကရပံု၊ ေနာက္ညေတြမွာ ဟိုတယ္ တခုတည္းမွာ အခန္းျပန္ရၾကေသာ္လည္း တညလံုး ဘယ္သူမွ မအိပ္ၾကပဲ ဟိုတယ္ခန္းထဲက အိပ္ရာခင္း အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေတြကို ကမ္းေျခက သဲေတြေပၚမွာ ခ်ခင္းၿပီး ေပ်ာ္ပါး ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကပံုမ်ား၊ အျပန္ခရီးမွာ တဖက္ကမ္းကူးစရာ ဇက္မမွီလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကံဳရာ ေျမသယ္ကားၾကီး တစီးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္စီးရင္း ပုသိမ္ကားဂိတ္ကို အမွီသြားရပံုေတြအျပင္ ည ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲမွာ အိပ္ရာခင္း အျဖဴေရာင္ကို တကိုယ္လံုး မံမီေတြလို ပတ္စည္း၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ေမးေစ့မွ ပင့္ထိုးကာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ႏွင့္ သရဲေျခာက္သလို လုပ္ျပတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေသးေသးေလး တေယာက္အေၾကာင္းႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းဆို အသည္းအျမစ္ကို အရင္ဦးဆံုး ေရြးယူတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းဆိုးဆိုးေလးတေယာက္ အေၾကာင္းလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ပါဝင္ေသးသည္…။

ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွာ သူငယ္ခ်င္းစံုစံုညီညီျဖင့္ သည္လို ခရီးမ်ိဳးျပန္သြားႏိုင္ၾကမွာလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းတခုကို အတူတူ ေတြးမိၿပီး တခဏ ျငိမ္သက္သြားၾကသည္…။ အေျဖကား မေရရာ…။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး အခုအခ်ိန္မွာ တေယာက္ တေနရာစီ တစစီ ပ်ံ႕က်ဲကာ… အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဘဝ အေျခအေနေတြမွာ ကိုယ္စီ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ေနၾကရသည္ေလ…။

အေတြးကိုယ္စီ ေတြးေနၾကရင္းမွာပင္ မိုးေငြ႕မ်ားမ်ားပါေသာ ေလေအးေအးေတြ စတင္တိုက္ခတ္လာၿပီး မိုးေပါက္ေလးေတြ က်လာေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္ၿပီဟု သတိေပးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။

“တခါတခါေတာ့ အဆြယ္အပြားေတြ၊ ေနာက္တြဲေတြ ခ်န္ထားၿပီး အခုလို ေတြ႔ၾကရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္… ေတြ႔ဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္.. ေနာက္ကို တို႔ေတြ တလ တခါ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္လ တခါေလာက္ ေတြ႔ၾကရေအာင္…” ဟု ေျပာေသာအခါ တေယာက္တည္းသမား သူငယ္ခ်င္းေလးက ပါးကို လိုအပ္သည္ထက္ ပိုေဖါင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းစူျပရင္း “ငါက အျမဲ အားပါတယ္ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သာ… ဟြန္း…” ဟု ဆူပြပြ ဆိုေလသည္…။ ထိုအခါ သံုးေယာက္သား စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာလိုက္ၾကရင္း တဖြဲဖြဲက်လာေသာ မိုးစက္ေတြၾကားထဲမွာပင္ တေယာက္တလမ္း ခြဲခြာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

ခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီသို႔...

ျမိဳ႕ျပမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝမွာ ထူးျခားမႈ တစံုတရာမရွိ… ရိုးစင္း၏။ အိမ္မွာ အစိုးရဝန္ထမ္း မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းတဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အဖိုးရွိသည္။ ကူေဖၚေလာင္ဖက္ ေခၚထားေသာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ရွိသည္။ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ မိဘႏွစ္ပါးက အလုပ္သြားသည္။ ကြ်န္မက ပံုမွန္လာၾကိဳေသာ ေက်ာင္းကားျဖင့္ ေက်ာင္းသြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ကၾကီး ခေခြးေတြ ေရးၿပီး ေဖေဖ ေမေမတို႔ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ညစာစားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာဝင္သည္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ႏိုးလာလွ်င္ အေဒၚၾကီး ျပင္ဆင္ထားေသာ နံနက္ခင္းစာကို စား၍ ေက်ာင္းသြားသည္…။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အဖိုးႏွင့္အတူ ေရႊေသြး ေတဇ မိုးေသာက္ပန္း အစရွိေသာ စာအုပ္ေလးေတြကို ဖတ္တတ္သေလာက္ ဖတ္သည္။ သည္လိုႏွင့္ သမရိုးက် ေန႔ရက္မ်ားကို ပံုမွန္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ တိုက္တာ အိမ္ေျခ အေဆာက္အဦးမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ၊ ရုပ္ဝတၳဳဆန္ေသာ ျမိဳ႔ျပလူေနမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူ ကြ်န္မကို တခုေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အဖိုးက ျမိဳ႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မ တသက္ ေမ့မရႏိုင္စရာ ခရီးတခုျဖစ္ၿပီး ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္မအသက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီဟု မွတ္မိပါသည္။

ထိုေနရာကိုေရာက္ေအာင္ ရထားၾကီး စီးသြားရတာ မွတ္မိသည္။ ရထားၾကီးက တိုက္တာ အိမ္ေျခမ်ားႏွင့္ ကင္းလြတ္ရာကို တဂ်ံဳးဂ်ံဳးႏွင့္ ခုတ္ေမာင္းလာေလသည္။ တခါမွ ရထားမစီးဖူးေသာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ျမင္ရသမွ် ေတြ႕ရသမွ် အရာရာသည္ ဆန္းၾကယ္ေနခဲ့ေလသည္။ ရထားလမ္း ေဘးတဖက္ တခ်က္မွာ စိမ္းစိမ္းစိုစို စိုက္ခင္းမ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး လူေနအိမ္ဟု ယူဆရေသာ တဲအိမ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္မႏွင့္ရြယ္တူ ကေလးငယ္မ်ားက ထိုစိုက္ခင္းမ်ားအၾကားတြင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေက်ာင္းက ကစားကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ကစားေဖၚ စိုးစိုးတို႔ကို သတိရသြားသည္။ အတူတူ ကစားၾကရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ…။

လမ္းေဘး ဝဲယာကို ၾကည္ေငးၿပီး ရထားစီးရျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာလို႔ ၾကာမွန္း ကြ်န္မ မသိလိုက္ခင္မွာ ရထားၾကီးက ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ဘူတာရံုေလးတခုမွာ ရပ္သြားခဲ့သည္။ ပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို လြယ္ကာ ထိုရထားဘူတာမွာ ဆင္းရသည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္ရသည္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါတင္မက ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္ေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ လမ္းေဘးေစ်းေလးကိုလည္း တဆက္တည္း ေတြ႔ရသည္။ ျမင္ေနမက်ေသာ ျမင္ကြင္းသစ္မ်ားၾကားမွာ ကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အဖိုးလက္ကို ဆြဲကာ ေစ်းလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ၾကံေတြ ဖရဲသီးေတြ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ စိမ္းစားဥေတြကို အဖိုးက ညႊန္ျပသည္။ သည္အသီးအႏွံေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက သင္ျပထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ သိေနေပၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ခ်ဴသံလိုလို အသံတမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ္ထည္ အေကာင္ခပ္ဝဝႏွင့္ ညိဳတိုတို အေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ကြ်န္မေဘးက ျဖတ္သြားသည္…။

“အဖိုးေရ.. ဟိုမွာၾကည့္ပါအံုး ဝက္ၾကီးေတြ ဝက္ၾကီးေတြ… အၾကီးၾကီးပဲေနာ္…” ဟု ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိသည္…။ ကြ်န္မစကားအဆံုးမွာ ေဘးနားက လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား ကြ်န္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရယ္ၾကသည္။ အဖိုးကလည္း ရယ္ေမာေလသည္…။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္မ လက္ညွိဳးညႊန္လိုက္ေသာ အေကာင္မ်ားမွာ ဝက္မ်ား မဟုတ္ပါ။ က်န္းမာ သန္စြမ္းကာ ဝဖီးေနေသာ ကြ်ဲမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္လာရာလမ္းေဘး တဖက္တြင္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားရွိေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္လွ်င္ သူတို႔က ေလအေဝွ႔မွာ ေတးသံတမ်ိဳးကို သီဆိုေနသေယာင္…။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အဖိုးကို… “ဟိုနားက ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္နဲ႔ဟာ ဘာပင္ေတြလဲ ဖိုးဖိုးရဲ႕…” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။ ၅ ႏွစ္သမီး ကြ်န္မ၏ ထိုေမးခြန္းကို အဖိုးက ႏွစ္သက္မဆံုး… သတိရတိုင္း၊ စကားၾကံဳတိုင္းလည္း ျပန္ေျပာမဆံုး…။ ကြ်န္မ၏ အေမးကို “အဲဒါ ေလတိုးတိုင္း သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဝါးရံုေတြ…” ဟု အဖိုးက အေျဖေပးပါသည္။ ေမေမတို႔ အေဒၚၾကီးတို႔ ဟင္းခ်က္စားေလ့ရွိေသာ မွ်စ္မွာ ထိုဝါးပင္က ရေၾကာင္းကိုပါ အဖိုးက တဆက္တည္း ရွင္းျပေသးသည္။ ဝါးကို ဟင္းခ်က္စားၾကၿပီး မွ်စ္ဟု ေခၚၾကပံုကို ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္… တကယ္ဆို ဝါးက ဝါးပဲ မဟုတ္လား..။ ဝါးရံုေတြ၏ ေတးသံကို ခ်စ္ေသာ ကြ်န္မက ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး မွ်စ္ကို မွ်စ္ဟု လံုးဝ မေခၚေတာ့ေခ်။ အိမ္မွာ မွ်စ္ဟင္း ခ်က္ေသာေန႔မ်ားတြင္ တစံုတေယာက္က “သမီး အိမ္မွာ ဘာဟင္းခ်က္သလဲ…” ဟု ေမးလာလွ်င္ ငါးနဲ႔ ဝါးနဲ႔ (သို႔) ဝက္သားနဲ႔ ဝါးနဲ႔… ဟုသာ အစဥ္ ေျဖဆိုတတ္ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မတို႔ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္တို႔ျဖင့္ ေအးျမေနေသာ ျခံဝိုင္းေလးထဲမွ သစ္သား ေျမစိုက္အိမ္ကေလး တလံုးဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္မတခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ အဖိုး၏ မိတ္ေဆြမ်ားက အိမ္ေလးထဲမွ အေျပးအလႊား ထြက္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔ကို ၾကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုျခံဝင္းထဲမွာ အခုနက ကြ်န္မ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေကာင္ ဝဝမ်ိဳးေတြကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ရာ သည္တခါေတာ့ ကြ်န္မက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ “အဖိုးေရ… ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး… ကြ်ဲၾကီးေတြေနာ္…” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ရယ္သံေတြ စီစီညံသြားခဲ့သည္။ “ဒါ ကြ်ဲေတြ မဟုတ္ဖူး ကေလးရဲ႕ သူတို႔က ႏြားေတြ… ကေလး စားေနတဲ့ ထမင္းေတြရေအာင္ သူတို႔က ကူညီတယ္… ေက်းဇူးရွင္ေတြ…” ဟု အိမ္ရွင္ ဦးၾကီးက ရယ္သံတဝက္ႏွင့္ ေျပာပါသည္။

ထို ဦးၾကီးကပင္ “ကဲ… ကဲ… ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ ခရီးပန္းလာၾကတယ္… နားရေအာင္ အိမ္ေပၚတက္ၾကပါ…” ဟု ဖိတ္ေခၚေသာအခါ အဖိုးက “သမီး မေမာေသးရင္ အဖိုးတို႔ တေနရာကို သြားၾကရေအာင္…” ဟု ေျပာပါသည္။ အစစ အရာရာကို အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကလည္း ေမာရမွန္း ပန္းရမွန္း တကယ္ကို မသိခဲ့ပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ျခံေထာင့္တေနရာက ေရအိုးစင္ေလးထဲမွ အဖိုးခပ္ေပးေသာ ေရေအးေအးကို လက္ကိုင္ရိုးရွည္တပ္ အုန္းမႈတ္ခြက္ျဖင့္ တဝ ေသာက္လိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို အသာခ်ကာ အဖိုးေခၚရာကို လိုက္လာခဲ့ပါသည္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ခေလာက္သံ ခ်ဴသံ တခြ်င္ခြ်င္ႏွင့္ ႏြားလွည္းမ်ား၊ ခြာသံ တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ ျမင္းလွည္းမ်ား၊ ဝဲယာ တဖက္တခ်က္ဆီမွ ဝါးရံုတို႔ကို ေလတိုးေသာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္အသံမ်ား ႏွင့္အတူ ေျမနံ႔တသင္းသင္းတို႔တြင္ ကြ်န္မအလြန္တရာ ယစ္မူးေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ ကေလးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဘာဝကို အျမတ္တႏိုး ႏွစ္သက္လွေသာ စိတ္ကေလး ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့သည္ကို ေနာင္ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါမွာ ေကာင္းစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။

“အိုး… ဟိုးမွာ ေရေတြ… ေရေတြ… ေရေတြ အမ်ားၾကီးပဲ…”
အလန္႔တၾကား၊ ၿပီးေတာ့ တအံ့တၾသႏွင့္ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိပါသည္။ ကြ်န္မ မ်က္စိ မမွားပါ…။ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတူရႈမွာ ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီးတခု ေရာက္ေနပါသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာ ေရျပင္ကို ကြ်န္မဘဝတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဖိုးက ကြ်န္မလက္ကို ဆြဲထားရာမွ ေျဖလႊတ္ေပးလိုက္သည္…။ ကြ်န္မကလည္း အဖိုးလက္မွ လြတ္လွ်င္ လြတ္ခ်င္း ေရေတြရွိရာကို တဟုန္ထိုး ေျပးသြားမိေတာ့သည္…။

ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီး၊ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ တေလွ်ာက္ဆီမွ တဲအိမ္ငယ္ေလးေတြ၊ ထိုေရစပ္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေရခ်ိဳးေနၾကသူေတြ၊ ငါးမွ်ားတံေတြ လက္ဆြဲပံုးငယ္ေလးေတြ ကိုယ္စီျဖင့္ ငါးမွ်ားေနၾကသူေတြ၊ ငါးဖမ္း ပိုက္ကြန္ေတြျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကသူေတြ၊ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ အစုန္အဆန္ ကူးလူး သြားလာေနၾကေသာ အရြယ္စံု အေရာင္စံု ငါးဖမ္းေလွ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ေတြ၊ ျမစ္ဆိပ္မွ ကုန္းေပၚသို႔ ပစၥည္းေတြ သယ္ပိုးလာေသာ သူေတြ၊ ေသာက္ေရ သံုးေရ ခပ္ေနၾကသူေတြ၊ တလံုးေပၚ တလံုးဆင့္ကာ အစီအရီ ထပ္တင္ထားေသာ အမ်ိဳးအမည္စံုလင္လွေသာ အရြယ္အစား စံုလင္ေသာ စဥ့္အိုးေတြ၊ ညီညီညာညာ စုပံုထားေသာ ထင္းေျခာက္ေတြကို သယ္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ဝါးေဖါင္ေတြ၊ အဲဒါေတြအျပင္ ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ ဘဲ၊ ၾကက္ အစရွိေသာ သတၱဝါေလးေတြကလည္း အစုလိုက္ အစုလိုက္ ေအးေအးလူလူ ဟိုမွသည္ ကူးလူးသြားလာေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းေတြက ကြ်န္မလို ကေလးတေယာက္၏ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ ထိမွန္ခဲ့သည္။


အဖိုးက ေျပာသည္…။ သမီး… ဒါ ဧရာဝတီ တဲ့…။
အဖိုးက ထိုစကားကို တၾကိမ္ထဲ တခြန္းထဲ ေျပာေသာ္လည္း ကြ်န္မနားထဲတြင္ ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဟု အခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့သည္…။ သည္အမည္နာမကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ လူက အလိုလိုေနရင္း ခြန္အားေတြ တိုးလာၿပီး စြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ဝကာ ေမာပန္းေနတာေတြ အားလံုးကို လြင့္စင္သြားေစခဲ့သည္။ ၾကည့္ပါအံုး… ဧရာဝတီ တဲ့…။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးက ဧရာဝတီ အေၾကာင္းကို ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ…။ အသက္မဲ့ ဧရာဝတီကို အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ျမင္ကြင္းႏွင့္အတူ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးကို အဖိုးက ဧရာဝတီႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပံုမွာ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည့္ဝလွသည္။

ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ ကြ်န္မ၏ ရင္ထဲ ဧရာဝတီက စြဲျမဲခဲ့တာ ျဖစ္သည္…။ ထိုရက္ေတြမွာ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္မွလြဲ၍ အခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မ ဧရာဝတီနားကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။ သစ္ပင္ေျခရင္းမွ အျမစ္ဆံု တခုခုေပၚမွာ ထိုင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရစပ္က ေက်ာက္တံုးခပ္ေသးေသးတခုေပၚမွာ ထိုင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း အခ်ိန္ရွိသ၍ ဧရာဝတီကို တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ သစ္လံုးအၾကီးၾကီးေတြကို တရြတ္တိုက္ ဆြဲယူသြားႏိုင္ေအာင္ ခြန္အားဗလ ၾကီးမားလွေသာ ဆင္ၾကီးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ဆင္ေပါက္စေလးေတြကို ၾကည့္ကာ တေယာက္တည္း သေဘာတက် ရယ္ေမာေနခဲ့မိေသးသည္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ သြားေလရာကို ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျမင္ရသလိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဖရဲသီးေတြ တင္လာေသာ ေလွထဲမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဖရဲသီးစိတ္ေတြကို ကြ်န္မ စားခဲ့ရသည္။ အိုးပုတ္ ခ်ိဳးရုပ္ေလးေတြ တင္လာေသာ ေလွထဲမွ အရုပ္ကေလးေတြကိုလည္း ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ညိဳညစ္ညစ္ ရႊံ႕ေတြျဖင့္ ေလာက္စာလံုးေလးေတြကိုလည္း ဝိုင္းေနေအာင္ လံုးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

ထိုျမိဳ႔ေလးမွ ျပန္ခါနီး ညေနမွာေတာ့ အဖိုးက ကြ်န္မကို ဧရာဝတီႏွင့္ အေသအခ်ာ ထိေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ေစခဲ့သည္။ ကမ္းစပ္က ေရေတြထဲကို သြက္သြက္လက္လက္… ၿပီးေတာ့ မေၾကာက္မရြံ႕ ဆင္းခ်သြားေသာ ကြ်န္မကို အဖိုးက အခါမ်ားစြာကလို စိတ္ပူမေနသည့္အျပင္ လက္ခုတ္တီးကာ အားေပးေနခဲ့ေသးသည္။ ေသခ်ာသည္ေလ… ဧရာဝတီက သူ႔ခ်စ္သူမ်ားကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစႏိုင္ပါ။ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေနလံုးနီနီၾကီးက ဧရာဝတီထဲသို႔ နစ္ဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာမွ ကြ်န္မ ဧရာဝတီကို ႏႈတ္ဆက္လက္ျပကာ ခြဲခြာခဲ့ရသည္။ ထိုအခိုက္အတံ့ေလးမွာေတာ့ ကေလးအေတြးႏွင့္ ေနလံုးၾကီး… ကြ်န္မ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မိသည္။ သို႔မွသာ ဧရာဝတီထဲကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တိုးဝင္ခိုလွံဳကာ နီးစပ္ခြင့္ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား…။

ထိုခရီးတိုေလးက အျပန္မွာ ဧရာဝတီ၏ ျမင္ကြင္းပံုရိပ္ေတြ ကြ်န္မ မ်က္စိထဲမွာသာမက ရင္ထဲသို႔ အျပီးတိုင္ေအာင္ ခိုင္ျမဲစြာ စူးနစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္မ နားလည္တတ္သိေသာ အသက္အရြယ္ကို ေရာက္လာေသာအခါတြင္ စကားမဆိုတတ္ေသာ ဧရာဝတီ၏ ညင္သာေသာ ေရစီးသံႏွင့္အတူ လွ်ိဳ႕ဝွက္စကားသံမ်ား (သို႔မဟုတ္) တီးတိုး ညည္းဆိုသံမ်ားကို အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ၾကားခ်င္ေနမိသည္။ ဧရာဝတီမွာလည္း ရင္ထဲက စကားသံေတြ ရွိေနႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား…။ ဧရာဝတီကို လြမ္းေသာ တခ်ိဳ႕ ညေတြမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အဖိုးႏွင့္ ဧရာဝတီကို တြဲဖက္ကာ အိပ္မက္ မက္ျမင္တတ္ခဲ့သည္။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ အခု ေလာေလာဆယ္မွာပဲ ျဖစ္သည္။ တိမ္ညိဳညစ္တို႔လို မွိဳင္းေမွာင္ေသာ အၾကံအစည္ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီ တကိုယ္တည္း ငိုညည္းေနမည္ေလာ… ဒါဏ္ရာ အနာတရေတြအတြက္ နာက်င္ခံခက္စြာ ညည္းတြားေနမည္ေလာ… အံၾကိတ္ကာ အသံတိတ္ လွဲေလ်ာင္းေနမည္ေလာ… သို႔တည္းမဟုတ္ ရွိသမွ် အားအင္တို႔ကို စုစည္းၿပီး ခုခံတြန္းလွန္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကိဳးစားေနမည္ေလာ…။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အခုခ်က္ခ်င္း ဧရာဝတီဆီကို အေျပးကေလး ျပန္သြားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သူ႔စကားသံမ်ား ညည္းတြားရႈိက္သံမ်ားကို ကြ်န္မ စာနာစြာ ၾကားနာလိုလွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဧရာဝတီဆီကို တခုတ္တရ လိုက္ပို႔မည့္ အဖိုးကျဖင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ… ဧရာဝတီႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးတေနရာမွာ…။

ဧရာဝတီႏွင့္ ေဝးေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီကို သိသူတိုင္း သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ တြယ္တာလွသည္။ ၾကီးမား ခန္႔ျငားေသာ ဧရာဝတီကို အစဥ္ ေတြ႔ျမင္မေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီအေၾကာင္းကို ေလသံမွ် ၾကားရရံုႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ ေလးနက္ခဲ့သည္။ ႏွလံုးေသြးတို႔ ဆူေဝခဲ့သည္။ အေတြးစတို႔ ဝဲလြင့္ခဲ့သည္…။ ဧရာဝတီသည္ ျမန္မာတို႔၏ သမိုင္းျဖစ္သည္။ ဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားႏွင့္ မ်ိဳးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ခုက သည္ ဧရာဝတီေပၚ မွီတင္း ေနထိုင္ ရွင္သန္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္လဲ… ျမန္မာဟူေသာ တိုင္းျပည္တခု ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ႏိုင္ငံ တနံတလ်ား အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွ ျဖတ္သန္း စီးဆင္း ဆက္သြယ္ေပးခဲ့ေသာ ဧရာဝတီသည္ တိုင္းသူ ျပည္သား မည္၍ မည္မွ်ကို ေက်းဇူးျပဳခ့ဲသည္လဲ…။ သည္ ဧရာဝတီၾကီး မရွိခဲ့လွ်င္ ဆိုေသာ အေတြးကိုျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မေတြးရဲပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာျပည္သားတိုင္း ဧရာဝတီကို ကာကြယ္ဖို႔ စြမ္းအားရွိသ၍ အားထုတ္ ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကသည္…။

ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစဥ္ေတြးျဖစ္ေနေသာ အေတြးႏွင့္ အစဥ္ေမးျဖစ္ေနေသာ အေမးတခု ရွိပါသည္…။ ဧရာဝတီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူတိုင္း သည္အေတြးကို ေတြးကာ သည္ အေမးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေမးၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ အေမးကေတာ့… ကြ်န္မတို႔တေတြ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် အသံုးျပဳခဲ့ၾက၊ အသံုးခ်ခဲ့ၾက ၿပီးၿပီလဲ… ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔တေတြ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသလဲ ဟူ၍ပင္…။



*** Photo credit to Poet & Digital Graphic Designer Khant Min Htet.

Cheese Cake

ၾကံစည္ေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ...။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ညကေတာ့ အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္...။ အဲဒါကေတာ့ အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြထဲမွာ တခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ Cheese Cake တလံုး ျပဳလုပ္ေရးပါ။ ဒီ Cheese Cake ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ အဓိက မွီျငမ္း ကိုးကားခဲ့ရတာကေတာ့ Evy Foodlover ဆီမွာ ပါ...။ ဒီအတြက္ ညီမ Evy ကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္...။

Cheese Cake တခုအတြက္ ပါဝင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား... (အတိအက်ကိုေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္လို႔ရပါတယ္...) Cream Cheese, Sour Cream, Butter, Eggs, Whipped Cream, Digestive Biscui & Sugar

ခုနက ပစၥည္းေတြ ဓါတ္ပံုရိုက္တံုးက Lemon Juice ေမ့က်န္ေနခဲ့လို႔...

175 gm of Digestive Biscuits

Cheese Cake အတြက္ ဗန္း (Pan with Removable Base)

Digestive Biscuit ကို အိပ္တလံုးထဲထည့္... Rolling Pin နဲ႔ ေခ်...)

ေထာပတ္ကို အပူေပး အရည္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ခုနက ေခ်ထားတဲ့ ဘီစကစ္ေတြနဲ႔ ေရာၿပီး သမေအာင္ ေမႊ... ၿပီးေတာ့ ဗန္းထဲထည့္...

ဗန္းရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ ခင္းၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာဖိ... ေရခဲေသတၱာထဲမွာ နာရီဝက္ အေအးခံ...

သၾကားနဲ႔ Cream Cheese ကို အရင္ေမႊ... ၿပီးေတာ့ ၾကက္ဥ ထည့္ေမႊ... ေနာက္ေတာ့ Sour Cream ရယ္ Lemon Juice တဇြန္းရယ္နဲ႔ Whipping Cream နဲ႔ ေရာေမႊ... (အမွန္ကေတာ့ တခုၿပီး တခု ထည့္ၿပီး အားလံုး ေရာ သ မ ေမႊ တာပါပဲ...)

ေမႊၿပီးရင္ ခုနက ဘီစကစ္ အခင္းေပၚကို ေလာင္းထည့္... မုန္႔ဖုတ္ရန္ အသင့္... Preheat Oven ထဲမွာ 180 Deg C နဲ႔ မိနစ္ ၇၀ ၾကာေအာင္ထားလိုက္...

အခုလို Cheese Cake ရလာတယ္... အခ်ိန္ေစ့ခါနီးအထိ အေရာင္က ျဖဴေနေသးတာမို႔ မီးထပ္တင္လိုက္တာ အေပၚယံ အေရာင္ရင့္သြားတယ္...

လုပ္ခ်င္တာသာသိၿပီး အိုးနဲ႔ မုန္႔နဲ႔ အခ်ိဳးအစားကို ထည့္မတြက္လိုက္မိလို႔ အိုးက ၾကီး၊ မုန္႔က နည္း ျဖစ္သြားတယ္... ဒီေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး Model Cheese Cake ေလး ရလာတယ္... (ေခတ္နဲ႔ အညီေပါ့...)

ဘာပဲေျပာေျပာ ၾကိဳးစားရ က်ိဳးနပ္တယ္ ဆိုရမယ္...။ Oven ထဲက ထုတ္ၿပီးခါစကေတာ့ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ့ေနသလိုမို႔ တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႔ ထင္ေနတာ... ဒါေပမယ့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ၄ နာရီေလာက္ အေအးခံလိုက္ၿပီးမွ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားတာ ေတြ႔ရတယ္...။ ဒီေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္... အရသာကေတာ့ ေျပာစရာမလို... Starbucks က New York Cheese Cake နဲ႔ တကယ့္ကို နင္လား ငါလားပါပဲ...။

အမွန္ကေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြေရာ စာေတြေရာကို Facebook မွာ တင္ၿပီးသားပါ...။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာအသစ္မေရးျဖစ္လို႔ ဆားခ်က္တဲ့ အေနနဲ႔ ဒီမွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္...။

အမွတ္တရဒါဏ္ရာ

အသံုးမျပဳသည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားယူရလိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္ထားေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဂဏန္း ေျခာက္လံုးသည္ လက္ဖ်ားမွ အစီအစဥ္တက် အလိုအေလ်ာက္ ထြက္က်လာသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လြယ္လင့္တကူ ဝင္ေရာက္အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ သေဘာတူ သတ္မွတ္ထားေသာ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္မ်ားကို သူေရာ မွတ္မိေနဦးမလားဟု ဖ်တ္ကနဲ ေတြးလိုက္မိသည္။ ထိုတခဏမွာ အမည္မေဖၚႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္ တခုႏွင့္အတူ အျမင္အာရံုေတြ ေဝဝါးသြားသည္ကို ဖာသာ သိလိုက္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ မငိုခ်င္ပါ…

တကယ္ဆိုလွ်င္ ထိုေနရာကေလးသည္ ႏွစ္ဦးသား အတူတူပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း အတူတူ မေနျဖစ္ပဲ တေယာက္တလွည့္စီသာ လာေနျဖစ္ၾကေသာ အိမ္ကေလးတလံုးႏွင့္ ဆင္ဆင္တူပါသည္။ ထိုေနရာေလးသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ လာသြားေသာ ေျခရာ လက္ရာကေလးမ်ား ေတြ႔ႏိုင္ ျမင္ႏိုင္ဦးမည္လား… အေျပးအလႊား ရွာေဖြမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေရာက္မလာခဲ့သည္ကို လေပါင္းအေတာ္ၾကာေနေသာ ေန႔စြဲမ်ားႏွင့္ ေအးစက္ရပ္တံ့လွ်က္ရွိေသာ စာမ်ားက သက္ေသျပေနပါသည္။ ထိုေနရာ… ဟုတ္ပါသည္… တိတိက်က် ေျပာျပရလွ်င္ေတာ့ ထိုေနရာဆိုသည္မွာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မထူးဆန္းလွေသာ သာမာန္ အီးေမးလ္အေကာင့္ေလး တခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုေနရာေလးမွာ ႏွစ္ဦးသား အျပန္အလွန္ ေရးသား ေျပာဆိုခဲ့ဖူးေသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနာက္ေျပာင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးေသာ၊ စိတ္ေကာက္၍ ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ၾကဖူးေသာ စာ အေစာင္ေစာင္ ရွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အေနေဝးခ်ိန္ေတြ၊ သတိရ လြမ္းဆြတ္ခ်ိန္ေတြမွာ ၾကည့္ရန္ အမွတ္တရ ရိုက္ကူးထားျဖစ္ေသာ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနသည္။ အဲဒါေတြအျပင္ တေယာက္ကို တေယာက္ သတိတရ လိုအပ္လာေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ နားေထာင္ရန္ အျပန္အလွန္ ေပးပို႔ထားေသာ သီခ်င္းေတြ… အားလံုး ေျခရာလက္ရာ မပ်က္မယြင္း ရွိေနပါေသးသည္။

ထိုေနရာေလးမွာ အတူတူ ရွိေနခဲ့ခ်ိန္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းသတိရစရာ ေကာင္း မေကာင္း၊ သင့္ မသင့္ မေတြးဆ မခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စာေတြထဲမွ စကားလံုးမ်ား၏ နာက်င္ခံခက္ ထိုးႏွက္မႈတို႔ႏွင့္ တျပိဳင္နက္မွာပင္ ထိုစကားလံုးမ်ား၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ ဆြဲေဆာင္မႈတို႔ကို အနည္းငယ္မွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ပဲ ထိုေနရာေလးမွာ စာအေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္ရင္း နာရီေပါင္း အေတာ္ၾကာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့မိပါသည္။ လက္သင့္ရာ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္လိုက္မိခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရသည္က ေလးျဖဴ၏ အလြမ္းမ်ား ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ အတူတူ ေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမ်ား... မင္းရယ္... တို႔ရယ္... ရင္မ်ာ ရူးသြပ္တဲ့ ညတိုင္း... တဲ့... တို႔ ေဝးမယ့္ အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့... တဲ့...။ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ခါယမ္းေနမိေတာ့သည္...။ သီခ်င္းမဆံုးခင္မွာ ပိတ္လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကို တင္းတင္းေစ့ပိတ္ၿပီး မ်က္ဝန္းနက္နက္မ်ားႏွင့္ တည္ျငိမ္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သူ႔ဓါတ္ပံုကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ေခၚေနက် စကားလံုးတလံုးကို တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္မိပါသည္။

သူေရးခဲ့ေသာ စာေတြတိုင္းမွာ I miss you… ဆိုေသာ စကားလံုး သံုးလံုးျဖင့္ စတင္ခဲ့ၿပီး တဖြဲ႔တႏြဲ႔မဟုတ္ပဲ ရိုးစင္းလွေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ Report ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာတေစာင္ကို ဖတ္လိုက္တိုင္း ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈတခုခုကို အစဥ္ ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ လိမ္ညာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းေသာ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာ စာေတြဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ ယံုၾကည္ခဲ့မိသည္…။ ယခုခ်ိန္အထိလည္း ယံုၾကည္ေနခ်င္ဆဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္… ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အခ်ိန္တြင္ ေထာင့္တေထာင့္မွေန၍ သူ ကိုယ့္ကို အလဲထိုးခဲ့ေလသည္။

ဘာေၾကာင့္လဲ… ဘာေၾကာင့္လဲ… ဟု အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေရရြတ္ေနမိပါသည္။ ကိုယ္ ဟန္ေဆာင္ မေကာင္းပါ။ သည္ေနရာမွာ သည္ထက္ပိုၿပီး အခ်ိန္ၾကာၾကာေနေနလွ်င္ အမွန္တကယ္ကို ရူးသြပ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ ထိုေနရာေလးမွ ဖယ္ခြာလာခဲ့သည္။

တကယ္ဆိုရင္ သူသည္ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာျဖင့္ ပိပိရိရိ လွည့္ဖ်ား လိမ္ညာေနခဲ့သူ တေယာက္မွ်သာ…။ သည္လို ေတြးလိုက္မိေသာအခါ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္မ်ားစြာက ေတြ႔ ျမင္ သိကြ်မ္းခဲ့ရေသာ သူ႔ဓေလ့ စရိုက္မ်ား၊ သူ႔ အမူ အက်င့္မ်ား၊ သူ႔ အယူအဆ အေတြးအေခၚမ်ားကို ျပန္လည္သတိရမိၿပီး တိတ္တဆိတ္ အားနာေနပါေသးသည္။ သူ ဒီလိုလူစားမ်ိဳး လံုးဝ မဟုတ္ႏိုင္ပါ ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခုခံ ျငင္းဆိုလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ နာက်ည္းပစ္လိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္ ေနာ္…

သူ႔အေၾကာင္းကို ၾကားရကာစက ေန႔ေပါင္း ညေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္ အရူးတပိုင္း ျဖစ္သြားခဲ႔သည္…။ တန္ခိုးရွင္တေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူ႔ဆီကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားကာ ဘာေၾကာင့္လဲ… ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ဟု ေအးေအးသက္သာပင္ ေမးျမန္းခ်င္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္… ကိုယ္ သူ႔ဆီ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့သလို သူကလည္း ကိုယ့္ကို မဆက္သြယ္ခဲ့ပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွ သတိရစရာ အမွတ္တရ ရက္စြဲမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အခ်ိန္နာရီႏွင့္တကြ မွတ္သားထားတတ္ေသာ၊ ယုတ္စြအဆံုး ရွပ္အျဖဴေလး ဝတ္လာတဲ့ေန႔က ကိုယ္ မင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါ နမ္းခဲ့တာေနာ္… ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးအထိ မွတ္မွတ္သားသားရွိေနတတ္ေသာ သူတေယာက္… အခုေတာ့ ထိုအမွတ္တရမ်ား သူ႔ထံမွာ စိုးစဥ္းမွ် မရွိေတာ့ျပီလား..။

သူ… ကိုယ့္ဘဝထဲမွ တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ရမည့္သူ သူ႔မွာ ရွိေနခဲ့ၿပီေလ…။ အေနေဝးလွ်င္ အခ်စ္တို႔ ေအးစက္သြားတတ္ၿပီး အေနနီးစပ္ျခင္းသည္ ရင္ခုန္သံ အသစ္အဆန္းတခု (သို႔မဟုတ္) အခ်စ္အသစ္တခုကို လြယ္လင့္တကူ ေမြးဖြားႏိုင္ေစသည္လား… ကိုယ္ နားမလည္ခဲ့ပါ။

သူခ်န္ထားခဲ့ေသာ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းသည္ ပိုးေကာင္မ်ား ဖ်က္ဆီးျခင္းခံလိုက္ရေသာ သစ္ရြက္စိမ္းေလး တရြက္လို… အပင္ေပၚမွ ေၾကြမက်ေသးေသာ္လည္း ဒါဏ္ရာ ဒါဏ္ခ်က္တို႔ျဖင့္ မတင့္တယ္ မလွပေတာ့ေသာ ပိုးေပါက္မ်ားစြာျဖင့္ ထိုသစ္ရြက္စိမ္းေလးလို…။ ေရစင္မည္သို႔ ပက္ျဖန္းေစကာမူ မလန္းဆန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ထိုသစ္ရြက္စိမ္းေလးလို…။

လက္ရွိအေျခအေနမွာ သူ ဘယ္ကိုေရာက္ေနသလဲ ကိုယ္ မသိပါ။ သိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခ်င္ပါ။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကို မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္ေစ၊ တမင္ ရည္ရြယ္၍ျဖစ္ေစ ေတြ႔ဆံုစရာအေၾကာင္း တခုခု ဖန္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္ ပိုးေပါက္ကေလးမ်ားစြာႏွင့္ ဒါဏ္ရာရေနေသာ သစ္ရြက္ကေလး တရြက္ကိုသာ ကိုယ့္ ကိုယ္စား အမွတ္တရ ခ်န္ထားေပးခဲ့ရန္ ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။



မွတ္ခ်က္ - အထက္ပါ သစ္ရြက္ပံု ဓါတ္ပံုေလးကို LIBRATUN က ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ားထံ မွ်ေဝၿပီး မိမိတို႔ ခံစားရသလို ေရးေပးရန္ႏွင့္ သည္ည ၁၁ နာရီမွာ အတူတူ တျပိဳင္နက္ထဲ တင္ၾကရန္ ေျပာလာေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ ခင္မင္စြာျဖင့္ ဤပိုစ့္ကို ေရးသားပါသည္။