အ ေမွာင္ ထု ထဲ သို႔ တိုး ဝင္...

ခန္းဆီးလိုက္ကာမ်ားကို တင္းတင္း ေစ့ပိတ္အျပီး တခန္းလံုးမွ မီးခလုတ္မ်ားကို ပိတ္လိုက္ေသာအခါ ညအေမွာင္ႏွင့္ မီးအေမွာင္တို႔ ေရာေႏွာ တသားတည္းက်… ညက လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမို ေမွာင္မိုက္ရင္း အသက္ဝင္ လွပသြားေတာ့သည္။

* * * * * *

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အေမွာင္ကို မၾကိဳက္ၾကေသာ္လည္း ကြ်န္မကေတာ့ လူအမ်ားႏွင့္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆန္႔က်င္လိုက္ရမွ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သူ… ထူးထူးျခားျခား အေမွာင္ကို ၾကိဳက္တတ္သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ေတြးရျခင္းထက္ အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားျဖင့္ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနရျခင္းကို ႏွစ္သက္လွသည္။ လူအမ်ား ႏွစ္သက္လွေသာ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ေတြကို အခန္းထဲသို႔ မေရာက္ေစရန္ ခန္းဆီးထူထူျဖင့္ ပိတ္ဆည္းကာ အကာအကြယ္ ျပဳတတ္သူမွာလည္း ကြ်န္မသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထုသည္ လူမ်ား၏ စိတ္ကို လွည့္စားတတ္သည္ဟူေသာ အခ်က္မွာ အျခားသူမ်ားအတြက္ မွန္ မမွန္ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို မွန္ကန္ပါသည္။

စပ္စုတတ္ေသာ အခန္းနီးခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေန႔ေန႔ ညည ေနပူပူ မိုးရြာရြာ အခ်ိန္တိုင္း မီးဖြင့္ေလ့မရွိေသာ ေမွာင္ပိတ္ပိတ္ ကြ်န္မ၏အခန္းကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကေသာအခါ မီတာခ မတတ္ႏိုင္၍ မီးမဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟူေသာ ကပ်က္ကေခ်ာ္ အေျဖမ်ိဳးကို ေပးရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာပစ္တတ္သူမွာ ကြ်န္မ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမွာင္မိုက္ေသာ အခန္းထဲမွာ တဦးတည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေနထိုင္ရင္း ရႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးအရာမ်ားကို ကြ်န္မ ရွာေဖြေနခဲ့မိပါသည္။

ေကာင္းၿပီ… အေမွာင္ခန္းတခုထဲမွာ ကြ်န္မ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးေတြ ရႏိုင္မည္လဲ…

ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခုသည္ ကြ်န္မကို ေအးခ်မ္းေသာ စိတ္ကူးအေတြးမ်ား ေတြးေစႏိုင္သည္။ အေတြးတစရလာလွ်င္ ထိုအေတြး၏ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လြတ္လပ္စြာ လိုက္ပါ ေတြးေတာခြင့္ကို အေမွာင္ထုက ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အေမွာင္ကို က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ဘယ္အထပ္မွာ ဘာစာအုပ္ေတြ ရွိေနသည္ကိုပင္ အလြယ္တကူ သိေနခဲ့သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ အတိအက်ေျပာရပါမူ အထူအပါး အရြယ္အစား မတူညီၾကေသာ္လည္း ဘယ္စာအုပ္ေတြက သူ ကြ်န္မကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္ကိုပင္ အတတ္ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔အျပင္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ အခန္းတခုသည္ ကြ်န္မ သြားလို ေရာက္လိုေသာ ေနရာမ်ားကို သူ႔အလိုလို ေရာက္သြားေစႏိုင္သည္…။ သည္အခန္းထဲမွာ ေနထိုင္ရင္းကပင္ ကိုယ္တိုင္က တိမ္ေတြၾကားထဲသို႔ တဟုန္ထိုး တိုးဝင္သြားတတ္ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးမ်ားဆီသို႔ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ နားထဲမွာ ေလယာဥ္အင္ဂ်င္သံတို႔က ဆူညံလွ်က္…။

မၾကာခင္မွာပင္ ရထားသံလမ္းေတြ၏ ေဘးတဖက္ တခ်က္မွ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားကို လွမ္းျမင္ရတတ္ေသာ၊ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္မ်ားမွ ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးေအးကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္ခြင့္ရတတ္ေသာ ေက်းလက္က အိမ္ကေလးတလံုးဆီကို ေရာက္သြားတတ္ျပန္သည္။ ထိုအခါ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ အစဥ္ဆန္႔က်င္တတ္ၿပီး ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္လည္း ဘယ္ေသာအခါကမွ အေစးမကပ္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ မသိစိတ္မွာ အိမ္ကိုလြမ္းဆြတ္ တမ္းတစိတ္ကေလး အနည္းအက်ဥ္းမွ် ရွိေနတတ္ေသးသည္ကို တအံ့တၾသ ေတြ႔ရျပန္သည္။

ကိုယ္တိုင္က ေကာ္ဖီကို စြဲစြဲလန္းလန္း မၾကိဳက္တတ္ေသာ္လည္း သူ ႏွစ္သက္၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ သြားခဲ့ဖူးေသာ မွန္ခ်ပ္ရွည္ရွည္မ်ား ကာရံထားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားတတ္ေသာအခါ ေကာ္ဖီနံ႔ ေမႊးေမႊးသည္ ကြ်န္မ၏ အေမွာင္အခန္းေလးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင့္လွ်က္…။ သဲမြမြေပၚတြင္ ဖိနပ္ခြ်တ္၍ သူ ႏွင့္အတူ တေပ်ာ္တပါး ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ ကမ္းေျခတခုဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္မူ ေျခဖဝါးမွာ သဲမွဳန္မ်ား ကပ္လာသလိုပင္ ခံစားရႏိုင္ေသးသည္ ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူ ျငင္းခ်က္ ထုတ္ႏိုင္မည္လဲ…။

ထိုအရာေတြအျပင္ ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခု၏ နံရံေလးဖက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚတြင္ ကြ်န္မ အလိုရွိေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ဖန္တီး၍ ရႏိုင္သည္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ေထာင္ထားေသာ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမတို႔၏ ေလးလက္မ ေျခာက္လက္မ ဓါတ္ပံုကေလးကို နံရံေပၚမွာ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဲ႕ထားသလို ျမင္ရေစခဲ့သည္။ ဆိုးေတေတ ဂ်စ္ကန္ကန္ သမီးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔က ကြ်န္မကို အစဥ္ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ ၾကည္ျဖဴတတ္ၾကပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေတြ႔လွ်င္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပံဳးျပတတ္ေသာ၊ တခုခု ရယ္စရာေတြ႔လွ်င္ သို႔မဟုတ္ သူ သေဘာက်လွ်င္ ပါးေဖါင္းျပတတ္ေသာ၊ အလိုမက်စရာမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကို အစြမ္းကုန္ ၾကဳတ္ျပတတ္ေသာ၊ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သူ… သူ႔မ်က္ႏွာမ်ားက နံရံေတြတိုင္းမွာ အျပည့္… ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္…။ တခါတရံမွာ ညမိုးခ်ဳပ္တိုင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတတ္ေသာ ကြ်န္မ မုန္းတီးေသာ ေဘးတခန္းေက်ာ္မွ ကေလးေလး၏ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးပင္ အဆစ္ပါလိုက္ေသး။

ပိန္းပိတ္ေအာင္ နက္ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခုႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ဂီတသံမွာ သာယာ ျငိမ့္ေညာင္းေသာ ေမရွင္၏ ေခတ္ေဟာင္းေတး တပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္သလို တခါတခါမွာ ေလးျဖဴ၏ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့… ဟူေသာ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ေတးသြားတခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပင္။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္ဝိုင္း၏ အိမ္လြမ္းသူ… တခ်ိဳ႕ညမ်ားမွာေတာ့ မီမီဝင္းေဖ၏ အေမွာင္ယံ ၾကီးစိုးတဲ့ညရယ္… အစျပဳေသာ သီခ်င္းသံ ေအးေအးသဲ့သဲ့…။ သို႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ၏ အခန္းမွာ ေဝဒနာေတြ ကင္းစင္ၿပီး အရာရာ ျပီးျပည့္စံုသြားၿပီျဖစ္သည္။

* * * * * *

တံခါးရြက္ကို အျပင္ဖက္မွေန၍ အျပင္းအထန္ ထုႏွက္ ရိုက္ခတ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ သူတို႔ေတြ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဟရန္ ၾကိဳးစားေနၾကပံုရသည္။ တံခါးကို ဖြင့္၍ မရေအာင္ ပရိေဘာဂ တခုခုႏွင့္ တြန္းထိုးၿပီး ကာကြယ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္အရာကိုမွ ကိုင္တြယ္ ထိေတြ႔၍ မရေတာ့ေခ်။ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ထုႏွက္သံတို႔၏ အဆံုးမွာ ဝုန္း ကနဲ အသံက်ယ္က်ယ္တခုႏွင့္အတူ ကြ်န္မေၾကာက္ရြံ႕လွေသာ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ အခန္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။

ေနာက္မွာေတာ့ လူတစုက ကြ်န္မကို မျမင္သလို တြန္း တိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ အေျပးတပိုင္း ဝင္သြားၾကျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အေစးမကပ္ေသာ ကြ်န္မအတြက္ အတန္းထဲမွာ အခင္ဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္က မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လွ်က္ ပါးစပ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္းက ကြ်န္မအိပ္ရာနားသို႔ တိုးကပ္ဝင္ေရာက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကို စကားေတြ လွမ္းေျပာေနေသာ္လည္း ၾကားရပံု မေပၚေခ်။

“ေက်ာင္းကအျပန္မွာ ေခြးကိုက္လိုက္တာ ေခြးရူးလား ေခြးေကာင္းလား မသိလို႔ ေဆးခန္းသြားမယ္၊ ေဆးခြင့္ယူၿပီး နားအံုးမယ္ဆိုျပီး ျပန္သြားတာပဲ… ဒီ တပတ္လံုး ေက်ာင္းမလာေတာ့ အိမ္မွာ နားေနတယ္ မွတ္တာေပါ့… တခုခုလိုရင္ အခ်ိန္မေရြး လွမ္းေခၚလိုက္ပါလို႔ မွာထားရဲ႕သားနဲ႔… အခုေတာ့… … …”

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သူ… ဖြာလန္က်ဲေနေသာ ဆံပင္နီက်င္က်င္မ်ား… ၿပီးေတာ့ နာက်င္ နီရဲေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္… အေဝးၾကီးမွ ေမာၾကီး ပန္းၾကီး လာခဲ့ရသူတေယာက္ႏွယ္…။ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ကြ်န္မ၏ နာမည္ကို သူ ေခၚေနက်အတိုင္း ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေရရြတ္လ်က္...။ သူတို႔ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာအေနျဖင့္ ျပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ကြ်န္မကိုမူ မည္သူကမွ မျမင္ၾကေခ်။

သူငယ္ခ်င္းက အသံထြက္၍ ရႈိက္ငိုေနစဥ္မွာပဲ ထိုလူတစုက အနည္းငယ္ ေလးပင္ဟန္တူေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေသတၱာတခုကို အခန္းထဲမွ အသာ မ ယူ သယ္ေဆာင္သြားၾကေတာ့သည္။ အို… ကြ်န္မ သြားရေတာ့မည္ပဲ…။ ငိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ပုခံုးကို လက္သီးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြထိုးရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္...။ ၿပီးေတာ့... နံရံကို ေခါင္းႏွင့္တိုက္ကာ အသံတိတ္ ရႈိက္ငင္ေနေသာ သူ႔ ဆံပင္နီက်င္က်င္ကို တခ်က္ နမ္းရႈိက္လိုက္ရင္း ထိုလူတစုႏွင့္ အတူ ကြ်န္မ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။

ကြ်န္မ ႏွစ္သက္မက္ေမာခဲ့ေသာ အေမွာင္ထုက ကြ်န္မအနားမွာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ… … …