ခ်စ္ခြင့္

သည္ေန႕ စိတ္ထဲမွာ သူမကို ထူးထူးျခားျခား သတိရေနမိသည္။
လြမ္းဆြတ္ သတိရ တမ္းတမိခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ကိုယ့္အနားမွ ေႏြးေထြးဖြယ္ရာ မီးခိုးေရာင္ ေမြးပြ ဝက္ဝံေလးသည္ သူမ ျဖစ္၏။ ကိုယ့္စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ပန္းစိုက္အိုးထဲမွ ရိုးတံရွည္ရွည္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပြင့္ အနီရဲရဲေလး တပြင့္သည္ သူမ ျဖစ္၏။ ပန္းႏုေရာင္ အသည္းပံု ပိုစ့္ကဒ္ လွလွေလးတခုသည္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မွ လက္သည္း ခြ်န္ခြ်န္ကေလးမ်ား ျဖစ္၏။ ေခ်ာကလက္ ညိဳဝါဝါေလးမ်ားသည္ သူမ ဆိုးေနက် ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္ ျဖစ္၏။ ထို႕အတူ ၾကယ္သီး ၾကည္ၾကည္ေလးတလံုးသည္ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ဝန္းၾကည္လဲ့လဲ့မ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

ပိုလိုရွပ္ အနက္ေရာင္ဝတ္ထားေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ မိန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္တိုင္း၊ အရုပ္ပိစိေလးမ်ား ကီးခ်ိန္ေလးမ်ား မ်ားစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္ေသာ ေက်ာပိုးအိပ္ အညိဳေရာင္ေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္တိုင္း၊ ဆံပင္ရွည္ နက္နက္မ်ားႏွင့္ ေခါင္းကိုေစာင္းငဲ့ကာ ခ်စ္စဖြယ္ စကားဆိုတတ္ေသာ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕တိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ သူမႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အမွတ္ရစရာမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိလိုက္တိုင္း ကိုယ့္ ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၾကားရေလာက္ေအာင္ သူမကို လြမ္းဆြတ္မိပါသည္။

ေနာက္ဆံုးတခါ ေတြ႕ခဲ့စဥ္က သူမကို အခ်ိန္တိုင္း လြမ္းဆြတ္ သတိရေနေၾကာင္း စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပလိုက္မိေသာအခါ သူမ ျပန္ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႕က ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ စကားမ်ားထဲတြင္ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ သူမကို အေတြးထဲမွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဖယ္ထုတ္ထားေစခ်င္သည္ ဟု ယူဆ၍ရေသာ စကားမ်ိဳးကို သူမ ေျပာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကို မငဲ့ညွာ မစာနာ၊ ေျပာထြက္ေလျခင္းဟု သူမကို မနာက်ည္းႏိုင္၊ အမွန္ကေတာ့ သူမ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ အစဥ္သျဖင့္ ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္တတ္သည္သာ။ ခက္ေနသည္က သူမကို ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္ေသာ ကိုယ္သာ ျဖစ္သည္။

*****

သူမကို သတိရ လြမ္းဆြတ္မိတိုင္း ကိုယ့္ စိတ္အေတြးေတြသည္ ဟိုးအရင္က အခ်ိန္မ်ားဆီသို႕ လြင့္ပ်ံ႕သြားတတ္သည္သာ။ ေအးစက္စက္ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲသို႕ ေနသားတက်မရွိေသးခင္မွာ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ စကားပ်ဴငွာ ခ်ိဳသာစြာဆိုတတ္ေသာ သူမကို ေတြ႕ဆံုၿပီး ေန႕ရက္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ သတိထားမိခဲ့သည္။ ကိုယ္လိုအပ္သမွ်ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ေသာ သူမ သည္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူအမ်ားၾကားထဲတြင္ ဘယ္သူနဲ႕မွမတူေသာ ေႏြးေထြးေသာ၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ စာနာ နားလည္ျခင္း ဟူေသာ ခံစားမႈ တခုကို ကိုယ့္ထံသို႕ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ တစထက္တစ ရင္းႏွီး နီးကပ္လာေသာ သူမႏွင့္ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အၾကား ဆက္ဆံေရးသည္ ေကာင္းသည့္ဖက္ကို ဦးတည္ေနသည္လား၊ ဆိုးသည့္ဖက္ကို ဦးတည္ေနသည္လား ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မဆန္းစစ္မိခင္မွာပင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြသည္ သူမႏွင့္ အနီးဆံုး တေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အေနအထားကို သူမ သတိျပဳမိသြားသလို ကိုယ့္ရင္ထဲမွ စကားသံမ်ားကိုလည္း သူမ ေကာင္းေကာင္း ၾကားနာတတ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို စာတအုပ္လို သူမ အလြယ္တကူ နားလည္ ဖတ္ရႈ ခံစားတတ္ သြားေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္ကို မသိမသာ တမ်ိဳး၊ သိသိသာသာ တမ်ိဳး ေရွာင္ဖယ္တတ္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အရင္နဲ႕မတူ… သူမ တိုးတိတ္စြာ ျငိမ္သက္ စကားနည္းသြားသည္။

သို႕ေသာ္ ေတြ႕လိုက္တိုင္းမွာ ၾကည္လင္လွပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက ေအးခ်မ္းသေယာင္ႏွင့္ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ပါဝင္ေသာ စကားမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ဆိုေနေလ့ရွိသည္…။ ႏႈတ္မွ ဖြင့္ဟေျပာၾကား စကားဆိုလိုက္သည္ထက္ ပို၍ သိမ္ေမြ႕ေသာ၊ ပို၍ ေလးနက္ေသာ၊ ပို၍ နားလည္ရခက္ေသာ၊ ကိုယ့္ရင္ကို ထိခိုက္ လႈပ္ခါေစေသာ မ်က္ဝန္း အၾကည့္မ်ားပင္။ အဓိပၸါယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုယ့္ တေယာက္တည္းအတြက္ တီးတိုး ေဖၚျပတတ္ေသာ ထိုမ်က္လံုးနက္နက္ေလးေတြကို တခါတရံမွာ ကိုယ္ မွန္ကန္စြာ ဘာသာမျပန္တတ္ခဲ့ပါ။ သူမ၏ ျပံဳးေယာင္ေယာင္ မ်က္လံုးေလးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိရင္း အခ်ိန္မ်ား ေရြ႕လ်ားလာခဲ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ေဝးကြာရေတာ့မည့္အခ်ိန္မ်ား နီးကပ္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္ျပန္ရသည္ပဲ…။ သို႕ေသာ္ ဒီအတိုင္းေတာ့ျဖင့္ သူမကို ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္... ခ်န္မထားခဲ့ႏိုင္...။ သူမကို တခုခုေတာ့ ေျပာခဲ့ခ်င္သလို သူမဆီကလဲ တစံုတရာကို ကိုယ္ လိုခ်င္ ေတာင့္တေနမိေသးသည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ….

ညေနခင္း တခု... ထိုညေနခင္းကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။ ထိုညေနဆီက သူမ၏ သိမ္ေမြ႕ေသာ္လည္း နက္ရႈိင္းေသာ၊ လွပေသာ္လည္း တည္ၿငိမ္ေသာ၊ ရိုးသားေသာ္လည္း ထူးျခားေသာ အၾကည့္ေတြကို ယေန႕ထက္တိုင္ ကိုယ္ မေမ့…။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကို ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ မ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ား။

ထိုေန႕က သူမ၏အၾကည့္ေတြကို ဘာသာျပန္ဖို႕ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္၊ ထိုအၾကည့္ေတြအတြက္ သူမကို ေမးခြန္းမ်ား ေမးရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အေျခအေနက မေပး၊ ရင္ထဲတြင္ တင္းၾကပ္စြာ ခံစားၿပီး သူမ၏ အၾကည့္ဆန္းဆန္းေတြကို ႏွလံုးသားႏွင့္အျပည့္ သယ္ေဆာင္ၿပီး လာလမ္းအတိုင္း ကိုယ္ လွည့္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ထိုေန႕က အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ မိုးေတြ သည္းၾကီးမဲၾကီး ရြာခ်သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းေနခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အေဝးဆံုးကို ေဝးကြာသြားၾကရေတာ့မည္လား…

တခါတရံမွာ ကံၾကမၼာသည္ ဆန္းၾကယ္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ဖန္တီးတတ္သည္။ ထိုေန႕က ကိုယ့္အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ရပ္တန္႕ထား၍ မရႏိုင္ေသာ နာရီလက္တံမ်ား အေၾကာင္းကို ေတြးရင္း သူမ၏ မ်က္ဝန္းတစံုကို လြမ္းဆြတ္ရင္း တိုးတိတ္စြာ ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီအနည္းငယ္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္တို႕ ေဝးကြာသြားၾကရေတာ့မည္ပဲ…။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာ ကိုယ့္ ေရွ႕ေမွာက္ကို သူမေရာက္လာခဲ့တာ…

ထံုးစံအတိုင္း ပိုလိုရွပ္ နက္ျပာေရာင္၊ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုးအိပ္၊ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ နက္နက္မ်ားႏွင့္ ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ဝန္းတစံု…။ ကိုယ္ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေအာင္ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္ေနဆဲ… ကိုယ့္လက္ထဲကို ေပါ့ပါး၍ ႏူးညံ့ေသာ အရာေလးတခု ေရာက္လာသည္ကို သိလိုက္သည္…။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္မ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တိုးတိတ္ ညင္သာေသာ စကားတခြန္းကို သူမ ဆိုခဲ့သည္။ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ (အမွန္ကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ရဲတာ ပိုျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) သူမ၏ စကားကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို ထူးဆန္း အံ့ၾသေနဆဲ… ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပဲ လွစ္ကနဲဆို သူမ ကိုယ့္ေရွ႕မွ ေျပးကြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

*****

ထိုေန႕မွစလို႕ သူမကို ကိုယ္ တိုးတိတ္စြာ ခ်စ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ လြမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္အတြက္ ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေသာ Me to You မီးခိုးေရာင္ ေမြးပြ ဝက္ဝံေလးသည္ သူမ ျဖစ္၏။ ရိုးတံရွည္ရွည္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပြင့္ အနီရဲရဲေလး တပြင့္သည္ သူမ ျဖစ္၏။ ပန္းႏုေရာင္ အသည္းပံု ပိုစ့္ကဒ္လွလွေလးတခုသည္ သူမ၏ လက္သည္း ခြ်န္ခြ်န္ကေလးမ်ား ျဖစ္၏။ ေခ်ာကလက္ ညိဳဝါဝါေလးမ်ားသည္ သူမ ဆိုးေနက် ႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္ ျဖစ္၏။ ထို႕အတူ ၾကယ္သီး ၾကည္ၾကည္ေလးတလံုးသည္လည္း သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ဝန္းၾကည္လဲ့လဲ့မ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

သူမသည္…
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဆံုဆည္းျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသူ… ကိုယ့္ ဘဝအတြက္ အတိုင္းအဆမဲ့ေသာ လွပ ဆန္းၾကယ္ျခင္းေတြကို ယူေဆာင္လာခဲ့သူ… ကိုယ့္ လိုအင္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး နားလည္စြာ လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့သူ… သူမထံမွ ရရွိခဲ့ေသာ ေလးနက္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ႏွင့္ အဖိုးတန္ လွပေသာ ခ်စ္ခြင့္ တို႕အတြက္ သူမကို ကိုယ့္ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္ရင္း ထာဝစဥ္ အမွတ္ရ လြမ္းဆြတ္လ်က္ ရွိေနမည္သာ…။