Thursday, August 26, 2010

ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း - အပိုင္း (၁)


ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း ၃ ႏွစ္နီးပါးရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ Blog, Blogger နဲ႕ Blogging ဆိုတာေတြ အေပၚ ကိုယ္ ခံစား နားလည္မိတာေတြနဲ႕အတူ ကိုယ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြရယ္၊ ကိုယ္ ျမင္ေန ေတြ႕ေနတာေတြရယ္ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ဒီပိုစ့္ကို ဖန္တီးပါတယ္။ ဘာမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္က ပိုစ့္ ၂၀၀ ျပည့္သြားတဲ့ အခ်ိန္က အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေရးမလို႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က မေရးလိုက္ႏိုင္လို႔ အခုမွ ေရးရတာ။

ပထမ စဥ္းစားထားတာက ဒီပိုစ့္ကို Personal မပါပဲ Review ဆန္ဆန္ ေရးဖို႕ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီေနရာဟာ ကိုယ္ ေန႕စဥ္ အခ်ိန္ အမ်ားၾကီး ေပးၿပီး က်င္လည္ေနတဲ့ ေနရာတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရးရင္း ေရးရင္းနဲ႕ Personal ေတြပါ ေရာပါကုန္တယ္။ ျပန္ခြဲထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္…။

ေရးရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္သြားတဲ့အတြက္ ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႕စရာျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕ အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္း ခြဲလိုက္ပါတယ္။ တရက္ျခားရင္ ေနာက္တပိုင္းကို ဆက္တင္ပါ့မယ္။ စာေရးေဖၚ စာေရးဖက္မ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ စိတ္သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ ပိုစ့္တခုျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။


ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း

ဒီဘေလာ့ဂ္တခုအတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့တာ (စာ စမေရးခင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ ၂ လ ေလာက္ကို ထည့္မတြက္ပဲ) တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၂ ႏွစ္နဲ႕ ၈ လ ရွိခဲ့ၿပီ… ပိုစ့္ေပါင္းက ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ဒီဘေလာ့ဂ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတာေတြကို ျပန္တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္လြန္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္… ဒီအတြက္ အခ်ိန္ေပးရင္း က်န္တဲ့ ရံုးအလုပ္၊ အိမ္အလုပ္၊ မိသားစုအေရး ေဆြေရးမ်ိဳးေရး လူမႈေရး တာဝန္ေတြ ဝတၱရားေတြ အားလံုးကိုလဲ မွ်တေအာင္ ေက်ပြန္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းတယ္လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ ဝါသနာပါၿပီး ႏွစ္သက္တဲ့ အရာတခုကို လုပ္ရဖို႕ အခ်ိန္ေပးရတာ အပင္ပန္းခံရတာ အိပ္ေရးပ်က္ခံရတာ ေခါင္းကိုက္ရတာေတြကို တန္တယ္လို႕ ယူဆခဲ့ပါတယ္။ ညည္းလဲ မညည္းခဲ့ဖူး။ ဒီလိုနဲ႕ ေရွ႕ကို တိုး၍သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

အစပိုင္းေန႕ရက္မ်ား

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး စလုပ္ခါစက တကယ့္ကို မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္နဲ႕ပါ။ နည္းပညာပိုင္းအတြက္လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာေလး ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ မတတ္ တတတ္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ မိတ္ေဆြ နဲနဲ၊ လာလည္တဲ့သူ နဲနဲ၊ မွတ္ခ်က္ေရးသူ နဲနဲေလးနဲ႕ စခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလွ်ာက္လည္ၿပီး စာဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကိဳက္မွ ၾကိဳက္ၾကပါ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္တဲ့ေနရာေတြမွာ မွတ္ခ်က္ေရးဖို႕ကို မရဲခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္အားျဖင့္ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ အရင္ကထက္စာရင္ မိတ္ေဆြ နဲနဲပါးပါး စ ရလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေတြဖတ္လာရင္းက စာေရးေနၾကသူေတြထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြကိုလဲ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ရိပ္မိလာၾကတယ္… ၿပီးေတာ့ စာေတြထဲကပဲ သူကေတာ့ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ သူကေတာ့ ဘယ္ဝါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ နဲ႕ ခန္႔မွန္းရင္း အခ်င္းခ်င္း ပိုသိလာခဲ့ၾကတယ္။ မသိေသးတဲ့သူေတြကိုလဲ စာထဲကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လာခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္က တဆင့္ ခင္မင္လာခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို အျပင္မွာပါ သိကြ်မ္းခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္…။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္…။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ… ဒီလိုနဲ႕ပဲ…

ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ

ဒီလိုနဲ႕ပဲ… ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုမွာ ေပ်ာ္ဝင္က်င္လည္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္သက္တာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ခဲ့ရသလို တခါတခါမွာ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ပဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာတခ်ိဳ႕နဲ႕ တိုက္ရိုက္ၾကီး မဟုတ္ဖူးလို႕ ဆိုႏိုင္တဲ့ ေဝဖန္မႈ နဲနဲပါးပါးကို ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ သို႕ေသာ္ ၾကီးၾကီးမားမားကိစၥေတြ မဟုတ္လို႕ အမ်ားၾကီး မခံစားခဲ့ရပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာေကာင္းေပမြန္ေလးေတြ ဖတ္ရရင္ ဝမ္းသာၿပီး ေရးတဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္၊ မွ်ေဝေပးတာေတြကို ဖတ္ရရင္လဲ အခ်ိန္ေပးၿပီး မွ်ေဝေပးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရျပန္တယ္။ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အသစ္အဆန္းေတြကို ဖတ္ရရင္၊ ကိုယ္မစားဖူးေသးတဲ့ စားစရာ အသစ္အဆန္းေလးေတြ ေတြ႕ရရင္၊ ကိုယ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေလးေတြကို ေတြ႕ရရင္ ဗဟုသုတ တိုးၿပီး အားရဝမ္းသာ ဖတ္ရႈမွတ္သားရတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ စာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ္ပါေရာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို ဝမ္းနည္းစရာေတြဆိုရင္လဲ ကိုယ္ပါ ေရာၿပီး ဝမ္းနည္းခံစားမိတယ္။ ခံစားမႈ ရသေတြ အမ်ိဳးအစား စံုစံုလင္လင္ ေပးႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလို႕ ေျပာခ်င္တယ္…။

သေဘာထား

တခါတခါ ျပႆနာေလးေတြ အျငင္းပြားေနၾကတာေလးေတြ ေတြ႕ရတဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူ႕ဖက္မွ မလိုက္ပဲ ေဘးကေန ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ တေယာက္အေနနဲ႕ပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တယ္…။ သတၱိမရွိဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ ေျပာပါေစ… အဲဒီလို ကိစၥေတြမွာ မလိုအပ္ပဲနဲ႕ ဝင္မပါခ်င္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တိုင္းသာ လိုက္ၿပီး အျငင္းပြားေနရရင္ ကိုယ္ နဲ႕ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ေန႕တိုင္းကို အတိုက္အခံျပဳၿပီး ျငင္းေနရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္နဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ အမွန္အမွားကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အသိဥာဏ္ကေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ မွားတာကို ျမင္တတ္သလို မွန္တာကိုလဲ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာကို သိသလို ဆိုးတာကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနပါတယ္။ ယဥ္ေက်းတာကို ဂရုျပဳမိသလို မယဥ္ေက်းတာေတြ မဖြယ္ရာတာေတြကိုလဲ သတိထားမိေနတာပါပဲ။

သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တန္ဖိုးထား ႏွစ္သက္ရတဲ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ေလးမွာ စာေရးေဖၚ စာေရးဖက္ေတြ အားလံုးနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျဖစ္ေအာင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ မုဒိတာပြားစရာေတြကို မုဒိတာပြား၊ လွ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြကို လွ်စ္လ်ဴရႈ၊ ဥပကၡာျပဳသင့္တာေတြကို ဥပကၡာျပဳရင္း ဒီလမ္းေပၚကို ေျဖးေျဖးနဲ႕ မွန္မွန္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနတတ္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

သာမန္လူတေယာက္မို႕ တခါတခါမွာ ကိုယ့္ စိတ္နဲ႕ မတိုက္ဆိုင္ရင္၊ အျမင္မေတာ္ရင္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္စရာ စကားလံုးေတြကေတာ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းစီေနတာေပါ့… ကိုယ္လဲ ဆူးရွိတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္… ကိုယ္ ဝင္ေျပာလိုက္လို႕ အက်ိဳး ရွိ မရွိ ဒါေတြ အားလံုးကို အျမဲတမ္း ခ်ိန္ထိုးၿပီး သတိထားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ၾကီး ထိပါးလာတာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ အသာပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အဲ… ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ထိပါး တိုက္ခိုက္လာခဲ့ရင္ေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ေသြးပူသြားမွာျဖစ္ေပမယ့္ အေရခြံထူၿပီး အျပံဳးမပ်က္ ေနတတ္ဖို႕ ခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းတတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြေပါ့…။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ တရာ ရာခိုင္ႏွဳန္း အျပည့္ စိတ္တိုင္းမက်တတ္တာ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ တျခားသူတေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းမ်ား စိတ္တိုင္းက်ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျမင္မေတာ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ဝင္ပါခ်င္စိတ္ေတြ၊ ႏႈတ္လွန္ထိုးခ်င္စိတ္ေတြ၊ အျငင္းပြားခ်င္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။

ဒီေနရာမွာ မထူးဆန္းေပမယ့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ျဖစ္ေနက် ကိစၥတခုကို ေျပာခ်င္တယ္။ စာေရးေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေရးတဲ့စာေတြနဲ႕ စာေရးသူနဲ႕ အတူတူ ေရာေႏွာၿပီး မဖတ္ၾကဖို႕ပါပဲ…။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ပါစင္နယ္ပိုစ့္ေတြက ပါစင္နယ္မွန္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ စာစုေတြ၊ အက္ေဆးေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေန ၾကားေနရတာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေျပာျဖစ္ ဆိုျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ စာတအုပ္ကို ဖတ္ေနရင္းက ကိုယ့္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္တကားကို ၾကည့္ရင္းက ကိုယ့္အေတြးကို ဆြဲေဆာင္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ၊ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု၊ နားေထာင္မိတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္၊ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကေနေပးတဲ့ ခံစားမႈေတြ… အားလံုးကို ေရာေႏွာ ေတြးေတာ ခံစားၿပီးေတာ့ ဖန္တီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတေယာက္ကို သူေရးတဲ့စာေတြနဲ႕ ခ်ိန္ထိုးၿပီး သူ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ဘဝကို အဓိပၸါယ္ေကာက္ မလြဲၾကေစခ်င္ပါဘူး…။

ေစတနာ

လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ျမင္ႏိုင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ စာေရးတဲ့အခါ ေရးခ်င္တိုင္း မေရးပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတိထားၿပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေရးခဲ့တယ္… သုတ ရသဆိုတဲ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေလးေလးနက္နက္ စာမ်ိဳးေတြ အက်ိဳးျပဳစာ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မေရးတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာေလးပဲ ေရးေရး ေစတနာအျပည့္နဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေရးခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ ေရးလဲ ေစတနာနဲ႕ ေရးခဲ့တယ္။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေစတဲ့စကားလံုးမ်ိဳး၊ ေထ့တဲ့ ေငါ့တဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး ေတြကို ရိပ္ဖမ္း သံဖမ္းေလးေတာင္ မပါရေလေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစစ္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ထဲရွိသလို ေရးခ်င္တိုင္း ေရးခ်လိုက္ၿပီးရင္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို တင္ခါနီးမွာ အထပ္ထပ္ အခါခါ စဥ္းစားတယ္… (အရာရာမွာ မွန္တိုင္းလဲ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား) ကိုယ္တေယာက္တည္း စဥ္းစားလို႕ မရရင္ ရင္းႏွီးတဲ့ စာေရးေဖၚသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို ေပးဖတ္ၿပီး စဥ္းစားေပးဖို႕ အကူအညီေတာင္းမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ အခုအခ်ိန္မွာ ပိုစ့္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ တင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္တယ္။ ေရးၿပီး မတင္ျဖစ္တဲ့ စာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ… အခုအတိုင္းကေတာ့ ကိုယ္တင္ထားသမွ် ပိုစ့္ေတြထဲမွာ ျပႆနာၾကီးတဲ့ ပိုစ့္ နည္းပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာ ကိုယ္ေရးသမွ်က သိပ္ကို စဥ္းစဥ္းစားစား ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ လူဆိုတာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့နဲ႕ ျဖစ္တတ္တဲ့ အမွားေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ရွိေနၾကမွာပါပဲ။

ဒီအခ်က္မွာေတာ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ေစတနာနဲ႕ အမ်ားၾကီး သက္ဆိုင္တယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ္ေရးထားတာကို ခ်စ္ခင္တဲ့ စိတ္၊ ေကာင္းမြန္ေသာ ေစတနာ ေမတၱာေတြနဲ႕ အေကာင္းဖက္ကသာ ၾကည့္ျမင္ ဖတ္ရႈသြားၾကတာမို႕ ကိုယ့္ဆီ အလည္လာၾကတဲ့သူ၊ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႕ မွတ္ခ်က္ေရးသြားၾကသူမ်ားကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ခ်က္တခုကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို ေရးခဲ့တဲ့သူရဲ႕ အတြင္း စိတ္ေစတနာနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ သေဘာထားကို အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ေနရတာ မဟုတ္လား…။ တဦးရဲ႕ ေစတနာကို တဦးက ေတြ႔ႏိုင္ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာတခု ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး…။

(ဆက္ရန္)



27 comments:

  1. ေမာင္မ်ိဳးAugust 26, 2010 at 11:07 PM

    အစ္မ ဘေလာ့က ဆၤီၤပံုးမွာ ပထမဆံုးေကာ့မန္႔ေပးဖူးတာ ဘယ္သူလဲမသိ ????

    ;)

    ReplyDelete
  2. Thet Wai,
    That's the great post with good facts & good point of view for blogging.
    Waiting for part 2...

    ReplyDelete
  3. ေရးထားတာေလး ေကာင္းပါတယ္။ ဘေလာ႔ေရးသူေတြအတြက္ သိမွတ္စရာေလးေတြ၊ ဂရုၿပဳစရာေလးေတြ မွတ္သြားပါတယ္။

    အေပၚကပံုကို သိပ္သေဘာက်တယ္ သိပ္တူတာပဲ။

    အမည္မေဖာ္လိုသူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး

    ReplyDelete
  4. ဟယ္..ဒီပံုေလး ၾကည့္ ရတာ.. ..သိဖူးတဲ့.. တေယာက္ မ်ားလား မသိဘူး..။ ဟုတ္ပါတယ္.. သူ ..မွ.. သူ.. အစစ္...။

    အဲဒါေၾကာင့္ ..ထင္ပါတယ္ လို႕...

    ReplyDelete
  5. စိတ္သေဘာထားခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိုက္ဆုိင္ပါတယ္ အမ.. ဒုတိယပုိင္းေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္.. :) မပန္ ပုံဆြဲတာေတာ္လိုက္တာ... :))

    ReplyDelete
  6. မၾကီး.. မၾကီးေျပာမွမဟုတ္ဘူး။ အျမဲသတိထားမိတာပဲ။
    ေရးေသာစာ၊သူမ်ားဆီမွာေျပာေသာစကား..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အၾကီးတေယာက္က အငယ္ကုိေျပာသလုိမ်ိဳး ညီမကုိေတာ့ ခံစားမိေစတာပဲ..။ႏူးညံ့ညင္သာမႈကုိလဲ ထိေတြ႔မိေစတာပဲ..။

    ခင္မင္လ်က္..

    ReplyDelete
  7. က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာ အမသက္ေဝ ေရးတာနဲ႔ တူတူပါပဲ ၊ အမသက္ေဝ စာေရးတာ ေကာင္းလိုက္တာ ။ စာေရးသူရဲ႕စာကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕စိတ္ေတြ ရွင္းေနတာကို ေတြ႔မိပါတယ္ ။

    ReplyDelete
  8. ညီမကေတာ့ ဘေလာ့ေရးတာ ၾကာလာေလ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ ပိုျဖစ္လာေလပဲ..
    အစက ေရးခ်င္တာေရးတယ္.. တင္ခ်င္တာတင္တယ္..
    အခုေတာ့ ေရးခ်င္တာေရးျပီးရင္ ျပန္ေခါက္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္..

    ReplyDelete
  9. မသက္ေ၀ .. အမစာကို ဖတ္ရင္ အမရဲ႕ ေစတနာကို ျမင္သာပါတယ္။ အမဘေလာ့ကို လာဖတ္ရတာလဲ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ အျပစ္ကင္းတယ္။ အျမဲမဟုတ္ေတာင္ မၾကာမၾကာ လာလာဖတ္ပါတယ္ အမ ...

    ReplyDelete
  10. ဟုတ္ပါတယ္.. တကယ္လဲ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုစိတ္ေန စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႕ေရးတယ္ ဘယ္လို ရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာ စာဖတ္သက္ရင္႕လာတာနဲ႕အမွ် နားလည္ခံစားႏိုင္ပါတယ္.. ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရာ ဘေလာ႕ဂ္စာမ်က္ႏွာဆိုေပမဲ႕ ကိုယ္စိတ္ထင္တိုင္း မေရးတတ္တဲ႕၊ စာဖတ္သူေတြကို ေလးစားတတ္တဲ႕သူဆိုတာ ဖတ္ယံုနဲ႕ နားလည္မိပါတယ္.. ဒီလို စာေရးသူေတြကိုလည္း ေလးစား ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္.. ေစတနာနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ႕ စာမ်က္ႏွာတိုင္းဟာ သန္႕ရွင္းလွပေနမွာပါ... ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္..
    ဆက္လက္ျပီး ေရးသားမွ်ေ၀ႏိုင္ပါေစရွင္။

    ReplyDelete
  11. ဘေလာ့ဂ္အေပၚ ျပတ္သားတဲ့ သေဘာထား ရွိသူ
    သက္ေ၀

    အဲ့စာလံုး အလြန္ သံုးခ်င္ေနလို႔
    သံုးခြင့္ျပဳပါ
    စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း မန္႔ေနတဲ့ အမိုက္အမဲေလးကိုလည္း
    ခြင့္လႊတ္...

    ဒီတေယာက္ကေတာ့ လူနဲ႔ စာ တျခားစီ
    ဒါေပမဲ့ ဘုရားစူး တေယာက္ထဲပါဗ်ာ အဲ ရွင္ းP

    ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေန...

    ReplyDelete
  12. သိပ္ကို အထင္ႀကီးေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ အစ္မေတြကို အျပင္ေလာကမွာ ေတြၾကံဳဖူးသလို၊ virtual worldထဲမွာလဲ သိကြ်မ္းခင္မင္ဖူးပါတယ္...

    အစ္မသက္ေဝ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ အျပင္မွာ မျမင္မေတြ႔ဖူးပါဘူး၊
    အစ္မေရးတဲ့ စာေတြဖတ္ၿပီး ေလးစားရာကေန ခင္မင္လာခဲ့တာပါ...

    လူဆိုတာ ၁၀၀%perfect မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္...ျဖစ္ႏို္င္ရင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတိုင္းကို အစ္မသက္ေဝတို႔လို အသိဥာဏ္နဲ႔ စဥ္းစာဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အမွန္အမွားကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္...

    က်ေနာ့္ ဒီကြန္မန္႔ကို ေရးလိုက္တာဟာ...
    အားရဝမ္းသာနဲ႔ ဒါငါတို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ ဆိုၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူမိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ...

    တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အတင္းမ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ လုံးဝမဟုတ္ပါဘူး...

    ဒီကြန္မန္႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အကုသိုလ္စိတ္ မဝင္ေစခ်င္ပါဘူး...

    (အစ္မသက္ေဝ... ေျပးလို႔မလြတ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ လွမ္းေခၚမယ္။)

    ReplyDelete
  13. ဆက္ပါဦး...ေရးထားတာေလး..သေဘာက်လုိက္တာ။

    ReplyDelete
  14. ျဖိဳးေအာင္August 27, 2010 at 7:13 PM

    ဖတ္ျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းရတယ္ဗ်ာ....
    ဘာပဲလုပ္လုပ္ အသိတရားနဲ႕ သတိတရားကို လက္ကုိင္ထားရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ တမင္သက္သက္ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ္ထင္ေပၚခ်င္္တာနဲ႕ သူမ်ားအားနဲခ်က္၊ အျပစ္မွန္သမ်ွ မလုိအပ္ပဲ မိွဳခ်ိဳး၊ မ်ွစ္ခ်ိဳး ပုံၾကီးခ်ဲ႕ ေျပာတာမ်ိဳးက မ်က္နွာေမာ့ျပီး တံေတြးေထြးသလုိပါပဲ။
    တခ်ိဳ႕ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ သူတုိ႕ အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြက တယ္ဟုတ္ပါလားလုိ႕ အထင္ၾကီးမယ္ၾကံတုန္းရိွေသး..သူတပါးကို ဘာအက်ိဳးမွမရိွနုိင္တဲ့ ကိစၥအတြက္၊ တစ္တစ္ခြခြေ၀ဖန္ထားေတြ ဖတ္ျပီး စိတ္အေတာ္ပ်က္မိတယ္။ အင္းးးး..သူလဲေလ ေလာကီသားေပမုိ႕ ..ဆုိျပီး ျပန္ေတြးရတယ္ းး((

    ReplyDelete
  15. ၂၀၀ ေက်ာ္ေရးနုိင္ခဲ့တာ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ၊ ေရးၾကည့္ရင္မလြယ္မွန္းသိလာခဲ့တယ္၊ ေဘာင္ေတာ့မခပ္ထားေစခ်င္ဘူး ေစတနာေတြေရာ ေဝဒနာေတြပါေရးပါ

    ReplyDelete
  16. အပုိင္း(၂)ကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ အမေရ။

    ReplyDelete
  17. သက္ေ၀ေရ... ဘေလာ႔ဂ္မွတ္တမ္းကေလးထဲက မွတ္သားစရာ တန္ဖုိးရွိတဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြကုိ ဖတ္ရတာ ၀မ္းသာေက်နပ္ရပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္တခု ေရရွည္ အဖက္ဖက္က ေကာင္းမြန္ေအာင္ ထိိန္းသိမ္းထားဖုိ႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ မလြယ္တဲ႔ အလုပ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သက္ေ၀ကို အားက်ခ်ီးက်ဴးေနမိတာ အခါခါရယ္ပါ။

    အပိုင္း(၂)ကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ...

    ReplyDelete
  18. အစ္မသက္ေ၀က မ်က္မွန္ေလးနဲ႕လား။
    ဘာလုိလုိနဲ႕ ၃ႏွစ္နီးပါး ရွိသြားၿပီ။ အားေပးေနပါတယ္ အစ္မေရ။ ေနာက္ ပင္စင္ယူၿပီး အဖြားႀကီး ျဖစ္ၾကတဲ့ အထိ ဘေလာ့ဂ္ ဆက္ေရးေနႏုိင္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ေနာ္ :D။

    ReplyDelete
  19. ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ Blog မွ တ ဆင္႔ ပထမ ဆုံး အ ႀကိမ္ ဝင္ ဖတ္ ၿပီး မန့္႔ ခဲ႔ ပါ တယ္ ။
    အစ္မသက္ေဝ က သူူ တ ပါး "ျဖစ၊္ပ်က္" နဲ႔ မိ မိ "ျဖစ၊္ပ်က္" ကို သိ နား လည္ ေအာင္ ယွဥ္ ၿပီး ေစ တ နာ ေကာင္း န႔ဲ ေရး ထား တာ ေကာင္း ပါတယ္။ ခင္ မင္ ေလးစား စြာ ျဖင့္ ။

    ReplyDelete
  20. မမသက္ေ၀ ႕ ႕
    အရမ္းဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္။
    ေနာက္ပို႕စ္ေတြလည္း ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္။
    ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
    ညီမငယ္
    လုလု

    ReplyDelete
  21. အေတာ္မ်ားမ်ား... သေဘာထား တိုက္ဆိုင္၏...
    လူခ်င္းေတာ့ သိေနသလိုလိုပဲ... း)

    ReplyDelete
  22. သူငယ္ခ်င္းေရ...နင့္စိတ္ကို သိေနသူဆိုေတာ့ ဖတ္ရင္း နင့္ကို ျမင္ျမင္ေနမိတာပဲ။ ၃ႏွစ္နီးပါး ရပ္တည္ႏိူင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးေနာ္၊ အားလံုးက ခ်စ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိူင္ဖို႔၊ စကားနဲ ရန္စဲ ေနႏိူင္ဖို႔၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႉသင့္တာေတြ ႐ႉႏိူင္ဖို႔ဆိုတာ ပိုေတာင္ မလြယ္ေသးတယ္။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း....:)

    ReplyDelete
  23. ဟုတ္ပါတယ္...
    သက္ေ၀ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိသလို မခင္ဖူး မျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး..ဒါေပမဲ့ သက္ေ၀ရဲ႔စာေတြကိုဖတ္ျပီး သက္ေ၀ကို ခင္မင္ခ်စ္ခင္သူပါ။ခုေတာ့ စာတင္မက ဓါတ္ပံုေတြကိုပါ ခ်စ္ေနေရာ။

    ReplyDelete
  24. ျမေသြးနီAugust 29, 2010 at 12:10 AM

    ေလးစားပါတယ္ အစ္မသက္ေ၀။ ဘေလာ့ဂ္ မွတ္တမ္း - အပိုင္း (၂)ေလး တစ္ထိုင္ထဲ ဖတ္ခ်င္လာမိတယ္။

    ReplyDelete
  25. ေလးစားပါတယ္ မမ။
    မမရဲ႕ခံယူခ်က္ကေလးက အတုယူစရာပါ။

    ReplyDelete
  26. “သာမန္လူတေယာက္မို႕ တခါတခါမွာ ကိုယ့္ စိတ္နဲ႕ မတိုက္ဆိုင္ရင္၊ အျမင္မေတာ္ရင္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္စရာ စကားလံုးေတြကေတာ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တန္းစီေနတာေပါ့… ကိုယ္လဲ ဆူးရွိတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္… ကိုယ္ ဝင္ေျပာလိုက္လို႕ အက်ိဳး ရွိ မရွိ ဒါေတြ အားလံုးကို အျမဲတမ္း ခ်ိန္ထိုးၿပီး သတိထားခဲ့တယ္”
    ဟုတ္တယ္...တခါတေလ..ေျပာခ်င္တယ္...စိတ္ထဲမွာ
    ေျပာမိတယ္...။ျပီး..ျပန္စဥ္းစားတယ္...ကိုယ္ ေျပာလို့ေရာ
    ထူးမွာလား...။

    ReplyDelete
  27. ဘေလာက္တခုကေပးတဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ ေတြးေခၚေျပာင္းလဲ ရွင္သန္တိုးတက္လာပံုကိုဖတ္ျပီး
    သက္ရွိရုပ္ရွင္တခုထဲဝင္ပါေနရသလိုခံစားေက်းဇူးတင္ခဲ႕တယ္ခင္ဗ်

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...