ျမင္ေတြ႕သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)

ၿပီးခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႕က စကၤာပူႏိုင္ငံ ဒုတိယအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲၾကီး စည္ကား သိုက္ျမိဳက္စြာျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားေခ်ၿပီ…။ သည္ႏွစ္ လာေရာက္ေဟာေျပာၾကသူမ်ားမွာ ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္၊ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) ႏွင့္ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ တို႕ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုစာေပေဟာေျပာပြဲကို သြားျဖစ္သူ မ်ားလည္းရွိ၊ မသြားျဖစ္သူမ်ားလဲ ရွိၾကလိမ့္မည္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ကိစၥတခုရွိေန၍ အဆံုးအထိ မေနႏိုင္ခဲ့။ ပထမပိုင္းမွာ ေဟာေျပာခဲ့ေသာ ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ႏွင့္ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႕၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားအျပီး ညစာစားရန္ ေခတၱအနားေပးေသာ အခ်ိန္မွာ ျပန္ခဲ့ရသည္။

ဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားႏွင့္ အခန္းအနားတခုလံုး၏ အေၾကာင္းစံုကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ား၊ အသံဖိုင္လ္မ်ားႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ဖတ္ၾက ျမင္ၾက ေတြ႕ၾက ၾကားၾက ရၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေရးျပေတာ့ပါ။ ထိုေန႕က မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ခဲ့ ေတြ႕ခဲ့သည္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ကိုသာ ကိုယ္ ျမင္သလို ေရးျပခ်င္ပါသည္။

ခန္းမေနရာကို ေျမပံုထဲမွာ အေသအခ်ာ ရွာၾကည့္ထားၿပီးေသာ္လည္း တရုတ္တန္း၏ တလမ္းေမာင္း ယာဥ္စည္းကမ္းေၾကာင့္ အေတာ္ေလး ရြာလည္ၿပီး ေန႕လည္ ၂ နာရီထိုးခါနီးမွ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ကားရပ္စရာ တေနရာကို ခက္ခက္ခဲခဲရွာၿပီး ခန္းမေရွ႕ကို အေရာက္… ေတြ႕လိုက္ရသည္က ခန္းမထဲဝင္ရန္ တခဲနက္ တန္းစီေနၾကေသာ ေရာင္စံု လူအုပ္ၾကီး… ဘုရားေရ… ၂ နာရီထိုးေတာင္ ေပးမဝင္ေသးတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဟု ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ထိုလူအုပ္ၾကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕လ်ားသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အထဲ ဝင္လို႔ရၿပီ…

ခန္းမထဲမဝင္ခင္ အခ်ိန္ေလးမွာ စာအုပ္ဝယ္ရန္ စာအုပ္ေရာင္းေသာေနရာကို လိုက္ရွာမိသည္..။ ေဟာ… ေတြ႕ပါၿပီ… ေနာက္ လူတန္းရွည္ တတန္း… ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္ ေနာက္က်ေန၍လားေတာ့ မသိ၊ ဒီႏွစ္အဖို႕ ဝယ္စရာ စာအုပ္ နည္းသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အမွတ္တရအေနျဖင့္ ဆရာတေယာက္စီ၏ စာအုပ္ တအုပ္စီကို ဝယ္လိုက္သည္။ ဆရာမ်ား အမွတ္တရ လက္မွတ္ေရးထိုးေသာ ေနရာကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဘုရား တသိန္း တ ကာ အသာ ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေနရာကို ကင္မရာအလံုးေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္…။ ကိုယ္တိုင္က ကင္မရာတလံုးျဖင့္ ေနရာတကာ လူတကာကို အလိုက္ကန္းဆိုးမသိစြာ ခ်ိန္ရြယ္ ရိုက္ႏွက္ခဲ့ေလေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို လာခ်ိန္ေနတာကိုေတာ့ျဖင့္ မခံခ်င္ျပန္… ။ ဝဋ္ဆိုသည္မွာ ေနာင္ဘဝကို မကူး… ခ်က္ခ်င္း လည္တတ္သည္ပဲ…။ သည္လိုႏွင့္ ဆရာေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြ မရခဲ့...

ၿပီးေတာ့ အဝင္ဝမွာ ေပးေနေသာ ေရသန္႔ဗူး တဗူးႏွင့္ Goodie Bag တခုကိုယူကာ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ ေနရာအတြက္ အခက္ၾကံဳ… ခဏေနေတာ့မွ အဆင္ေျပ…။ သည္လိုႏွင့္ ပြဲစေလသည္။ ခုနက ရလာခဲ့ေသာ Goodie Bag ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား၊ ေကာ္ဖီမစ္ တထုပ္၊ Feed Back Form ႏွင့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္း ကို ေတြ႕ရသည္။ ေအာ္… လက္စသတ္ေတာ့ Goodie Bag ဆိုသည္မွာ ဒါမ်ိဳးပါလား ဟု နားလည္ သေဘာေပါက္ရသည္။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းမ်ားကို ေတြ႕ခ်င္ ျမင္ခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေနာက္က်၊ ေနရာရေတာ့ ေရွ႕နားက၊ ၿပီးေတာ့ အေဝးမႈန္… သည္လိုႏွင့္ အနီးအနားက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စမွ လြဲ၍ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕လိုက္ရ။ မီးေတြမွိန္ကာ အခန္းအနားစတင္သည္။ ေရွ႕ေျပး မိတ္ဆက္ေတြကို အခ်ိန္ေပးတာ မ်ားသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီမွ ဆယ္နာရီ ဟူေသာ ပြဲခ်ိန္ကို အနည္းငယ္ ထပ္ခ်ံဳ႕လို႕ ရေသးသည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္… ရွိပါေစေတာ့…။

ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေအးခ်မ္းေသာ အျပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ “လြမ္းလိုက္တာ…” ဟူေသာ ေလယူ ေလသိမ္းေလးကို နားထဲ စြဲေနသည္။ ဆရာက မီးထိုးထားေသာေၾကာင့္ ပရိတ္သတ္က သူ႕ကို ျမင္ေနရၿပီး မီးေမွာင္ထဲမွ ပရိတ္သတ္ကို သူက မျမင္ရသည္မွာ မတရားပါ ဟု ဆိုေလေသာေၾကာင့္ ခန္းမထဲမွာ ရုတ္ခ်ည္း မီးေတြ ျပန္လင္းလာသည္။ သတၱိခဲ ကိုယ္က တေယာက္တည္းဆိုလွ်င္ အေမွာင္ကို အေသအေၾက ေၾကာက္တတ္ေသာ္လည္း အခုလို လူတအုပ္ၾကီးနဲ႕ကေတာ့ မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္… ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာ ေနရင္း နားေထာင္ရတာ ပိုေကာင္းသည္ဟုေတာင္ ခံစားရသည္။ အခုေတာ့ လင္းလင္း ရွင္းရွင္းၾကီး…။

လူ ၁၂၀၀ ဆံ့ ခန္းမထဲမွာ ပရိတ္သတ္က ျပည့္ရံုမက လွ်ံေနသည္။ စီတန္းခ်ထားေသာ ကုလားထိုင္မ်ားမွာ ေရွ႕ေနာက္ အနည္းငယ္ က်ဥ္းသည္။ ထိုအခါ အဝင္အထြက္ အေတာ္ခက္လွသည္။ ကိုယ့္အရပ္ႏွင့္ေတာင္ ေျခေညာင္း လက္ဆန္႕ လုပ္၍ မရ… ကိုယ့္ထက္ အရပ္ရွည္သူမ်ား ေရွ႕ခံု၏ ေက်ာမွီႏွင့္ ဒူးတိုက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရသည္ ဟူ၏။ ၿပီးေတာ့ ခံုတန္းေတြကို ေနရာလပ္မရွိ ဆက္တိုက္ ခ်ထားသည္… ထိုအခါ အေရးဆို ဟိုးေရွ႕ဆံုးတန္းႏွင့္ စင္ျမင့္အၾကား လြတ္ေနေသာ ေနရာမွသာ ျဖတ္သန္း သြားလာရေခ်၏။ အေတာ္ေလး အဆင္မေျပ…။ ထို႕ေၾကာင့္ ေနာင္ႏွစ္ခါက်ရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲကို Esplanade က Theatre တခုခုမွာ က်င္းပဖို႕ ပြဲစီစဥ္သူမ်ားကို အၾကံေပးရန္ ေတးထားလိုက္သည္…။ (သေဘာတူလွ်င္ လက္ခုပ္တီးပါ…)

ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ေဟာေျပာ၍ အၿပီး ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း အလွည့္ မေရာက္ေသးခင္မွာ ေရွ႕ေျပး မိတ္ဆက္သူမ်ား ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပရိသတ္ၾကီးမ်ား အေတာ္ေလး ေယာက္ယက္ခတ္စြာျဖင့္ အခန္းငယ္တခုကို ဦးတည္ၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုအခန္းငယ္သည္ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ စင္ျမင့္၏ ညာဖက္ ေထာင့္တြင္ တည္ရွိေလသည္။ ထိုအခါ စင္ျမင့္ကို မ်က္ႏွာမူေနေသာ ဘယ္ဖက္ပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းအရပ္မွ အေရာင္စံု အေသြးစံု၊ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု ပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႕သည္ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ခန္းမအတြင္း တခုတည္းေသာ လမ္းလိုျဖစ္ေနသည့္ ခန္းမ၏ ေရွ႕ဆံုးတန္းႏွင့္ စင္ျမင့္အၾကား လြတ္ေနေသာ ေနရာကြက္လပ္မွ ျဖတ္သန္းကာ ထိုအခန္းဆီသို႕ သြားလာရေလ၏။ ခန္းမတခုလံုး၏ မ်က္ေစ့ေရွ႕၊ လူၾကီးမ်ား၏ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွေန၍ တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးသား ပူးတြဲ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အုပ္စုလိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း အလွ်ိဳ အလွ်ိဳ ထိုေနရာကို သြားေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းမွာ ၾကည့္ရတာ တဆိတ္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ သြားၾကသူမ်ားကို အဆင္မေျပဟု ေျပာျခင္းမဟုတ္… ေနရာထိုင္ခင္း၏ အားနည္းခ်က္ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သာေအာင္ ေျပာျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ထို႕ေနာက္ ရုပ္ရည္ အမူအရာ အသံသာမက ဟန္ပန္ပါ မိုက္လွေသာ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)၏ အလွည့္ ေရာက္လာသည္။ အရင္ကထက္စာလွ်င္ အနည္းငယ္ ပိုပိန္သြားေသာ္လည္း နီညိဳေရာင္ ရင့္ရင့္ ေယာလံုခ်ည္ ႏွင့္ နံ႕သာေရာင္ တိုက္ပံုႏွင့္ ဆရာက လိုက္ဖက္စြာ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲပါ…။ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ စီနီယာ ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးဟူေသာ အသိကလဲ စိတ္ကို အလြန္အမင္း မ်က္ႏွာလိုက္တတ္ေသးသည္ပဲ...။ သုတ ဆိုတာ ဒီထဲကို တိုက္ရိုက္ပို႕ေပးတာ ဟုဆိုကာ နားထင္ကို လက္ႏွင့္ ေထာက္ျပေသာဟန္၊ ရသ ဆိုတာ ဒီထဲကို အရင္ဝင္တာ ဟုဆိုကာ ရင္ဘတ္၏ လက္ဝဲဖက္ေနရာကို ညႊန္ျပေသာ ဆရာ့ဟန္ကို အလြန္ သေဘာက်မိသည္။ ကဗ်ာရြတ္ျပေသာ ဆရာ့အသံကေတာ့ တကယ့္ကို ရွယ္ပါပဲ…

ပြဲခ်ိန္အတြင္း ကင္မရာၾကီးမ်ားျဖင့္ ဓါတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို မႏွစ္က စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ကင္မရာလိုခ်င္ေသာ ေရာဂါ ရခဲ့ပံုႏွင့္ ေရးခဲ့ဖူးေသာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲဇာတ္လမ္းပိုစ့္ကို သတိရသြားေသာေၾကာင့္ ျပံဳးမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေန႕ကေတာ့ အိမ္မွ အေလာသံုးဆယ္ႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ရာ ကင္မရာယူလာရန္ ေမ့သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘာပံုမွ မရိုက္ခဲ့ရ…။

မ်က္ႏွာစာအုပ္ထဲမွာ၊ ဘေလာ့ဂ္ တခ်ိဳ႕မွာ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကို ေတြ႕ခဲ့သည္… ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္သည္... ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ေတြ႕ရက္ႏွင့္ လွမ္းမေခၚ… ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အက်ႌဘာအေရာင္ႏွင့္… စသည္ျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကို ဖတ္ရင္း ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ခဲ့ရျခင္းအေပၚ မခ်င့္မရဲ…။

ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားအၿပီးမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ ေပးသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကေတာ့ အိမ္ျပန္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ရသည္။ သည္လိုႏွင့္ ခန္းမထဲက အထြက္မွာ ဒန္ေပါက္ထမင္းဗူးမ်ား ေဝငွသည္။ အေအးကေတာ့ လက္မွတ္ျပမွ ယူလို႕ရမည္ဟု ေျပာသည္။ သည္တခါေကြ်းေသာ ညေနစာကိုေတာ့ မ်ားစြာ စိတ္တိုင္းက်ၾကသည္ဟုလည္း သတင္းၾကားရသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ဒီတဗူးႏွင့္ မဝႏိုင္ပါဟု ရင္းႏွီးပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆိုကာ တေယာက္လွ်င္ ႏွစ္ဗူးက်စီ ယူသြားသူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္ဟု တဆင့္စကားျဖင့္ ၾကားသိရသည္။ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္ ရွိၾကသည္မွာ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ…

ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ဒန္ေပါက္တဗူးကို ကိုင္ကာ မျပန္ခင္ ခန္းမအျပင္ဘက္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ၿပီး မ်က္ေစ့ကစားရင္း ဘယ္သူ႕မ်ား ေတြ႕ရအံုးမလဲ ရွာမိေသးသည္။ ဒန္ေပါက္ဗူးမ်ား အေအးဗူးမ်ား ကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ကာ ဟိုေနရာတစု သည္ေနရာတစု စုေဝးစားေသာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ႏွင့္ သိသူ ဘယ္သူ႕မွ မေတြ႕ရ…။ သည္လိုႏွင့္ မျပတ္ခ်င္ေသာ သံေယာဇဥ္ကို ဇြတ္အတင္းျဖတ္ကာ ထိုေနရာမွ မခြာခ်င့္ ခြာခ်င္ႏွင့္ ခြာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ ျမင္သမွ် စာေပေဟာေျပာပြဲ ျမင္ကြင္းမ်ားလဲ ဤေနရာတြင္ တဝက္တပ်က္ႏွင့္ အဆံုးသတ္သြားေလေတာ့သတည္း…။



စာၾကြင္း ။ ။ အမ်ား သူငါေတြ ေရးၾကသလို စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းကို ဆရာသမားေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို ကိုးကားၿပီး ေလးေလးစားစား မေရးပဲ ထင္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးတယ္လို႕ အျပစ္မျမင္ၾကပါနဲ႕…။ ကိုယ္လဲ သူမ်ားေတြလို ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႕ ကိုယ္ျမင္တာေတြကို ျမင္သလို ေရးျပတာပါေလ… လာမဆူရဘူးေနာ္… ဒါပဲ…။