Wednesday, March 30, 2011

ႏႈတ္ဆက္ အိပ္မက္


ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ရံုးမွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါး အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့၊ လိမ္မာၿပီး အားကိုးရတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္ အလုပ္ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း က အေမ့အိမ္ကို အျပီးျပန္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧျပီလထဲမွာ ႏိုင္ငံေျပာင္းေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း မဆြီတီ…။

မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ မဆြီတီေရးခဲ့တဲ့ စာေလးအတိုင္းပါပဲ… အနီးအနားမွာ ရွိေနတုန္းကေတာ့ ဖုန္းေတာင္ တခါတရံမွ ေျပာျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥရွိမွ လူခ်င္းေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ကိုယ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနၾကတာပဲ၊ ေတြ႔ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္ခ် လက္ခ်ရွိၿပီး ေနေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အခုလို ခြဲၾကရျပန္ေတာ့ သူတို႔ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္ဆံုႏိုင္ပါ့မလဲဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္…။ အဲဒီစိတ္အေတြးေတြေၾကာင့္ မေန႔ညက အိပ္မက္တခုကို မက္ခဲ့ၿပီး အိပ္ရာက ႏိုးလာခ်ိန္မွာလဲ အိပ္မက္ကို ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Life has to move on… မဟုတ္လား…။
ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ေကာင္းေသာခြဲခြာျခင္းနဲ႔ ခရီးဆက္ၾကတဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕ခရီးမွာ အစစ အရာရာ ေအာင္ျမင္ အဆင္ေျပၾကေစဖို႔ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္…။


ႏႈတ္ဆက္ အိပ္မက္

ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္မ်ား အလ်ဥ္းကင္းစင္ကာ ညက ေမွာင္မိုက္သြားၿပီ…။ တေန႔တာ သြားလာ လွဳပ္ရွားခဲ့သမွ်၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသမွ်ေတြကို ျပန္လည္ေတြးေတာေနရင္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က မနည္းေတာ့… ၾကိဳးစားၿပီး အိပ္သင့္ေနၿပီ။

သည္လိုႏွင့္… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏိုးေနသည္လား၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား မေသခ်ာခင္မွာပင္ အိပ္မက္တခုကို ပီပီသသၾကီး မက္ျမင္ခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း… အိပ္မက္ထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ဖန္တီးေနခဲ့သည္။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ သစ္သားစင္ေပၚမွာ ကင္းဗတ္စ ျဖဴျဖဴတခု၊ အနားက စားပြဲငယ္ေလးေပၚမွာ ေရေဆး ဆီေဆး ေရာင္စံု… စုတ္တံ အၾကီး အေသး အရြယ္အစား အစံုအလင္…။

*****

အျပင္မွာ တခါမွ ပန္းခ်ီမဆြဲဖူးေသာ္လည္း အိပ္မက္၏ အစမွာပင္ စုတ္တံအျပားၾကီးၾကီးတေခ်ာင္းကို ဟန္က်ပန္က် ကိုင္တြယ္ကာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တခုကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ကာ စတင္ဖန္တီးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အမည္းေရာင္ ေဆးေတြကို စုတ္တံမွာ စြဲနစ္ေနေစကာ ပထမဆံုး စုတ္ခ်က္ကို ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ထင္ေစခဲ့သည္။ ထိုေဆးခ်က္မ်ားသည္ ေက်ာခိုင္းေနေသာ လူပံုေတြဟု သိသာ ထင္ရွားေစေသာ ေဒါင္လိုက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ပံုသ႑ါန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္…။ ထိုေနာက္ စုတ္တံအေသးကိုယူၿပီး ရွိေနၿပီးသား ေဆးခ်က္ေတြအေပၚ အသာအယာ တို႔ကာ ထိကာ ျပင္ဆင္လိုက္ေသာအခါ ေစာေစာက လူပံုေတြမွာ မိန္းမ ေယာက်ၤား ဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဖက္ အသြင္ေတြ တမဟုတ္ခ်င္း ထင္ဟပ္လာေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ အျဖဴေရာင္ေဆးမ်ား ခပ္ဖြဖြ တို႔ထိထားေသာ စုတ္တံကို သံုးကာ ပန္းခ်ီကားကို အေရာင္ညွိေပးခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ အနက္ေရာင္မွတဆင့္ အနည္းငယ္ အေရာင္ေဖ်ာ့သြားေသာ မီးခိုးေရာင္ ေဒါင္လိုက္စင္းမ်ား ကို ေတြ႔လာရသည္။ ေက်ာခိုင္းေနေသာ လူသံုးေယာက္ တြင္ အမ်ိဳးသမီးက ႏွစ္ေယာက္၊ အမ်ိဳးသားက တေယာက္မွန္း ေပၚလြင္ သိသာ လာေစခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ပီသလာေသာ စုတ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးရမည့္အစား စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ေသးသည္။

ထို႔ေနာက္ ခပ္ေသးေသး စုတ္တံတခုကို ကိုင္ကာ မိုးစက္ မိုးေပါက္မ်ားကို ခပ္က်ဲက်ဲ ရြာသြန္းေစခဲ့ၿပီး ထီးသံုးလက္ကို ပံုေဖၚရင္း သူတို႔သံုးေယာက္ကို ေသေသသပ္သပ္ အုပ္မိုးေစခဲ့ျပန္သည္။ ထီးအရြက္မွာ အျဖဴေရာင္သက္သက္သာ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး ထီးရိုးေတြကိုေတာ့ အမည္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ခ်ယ္မွဳန္းခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူသံုးေယာက္ ထီးကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္းကာ မိုးမွဳန္ မိုးေငြ႔ေတြအၾကား တေရြ႕ေရြ႕ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားေနၾကေသာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ အသက္ဝင္လာေတာ့သည္။

ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္လံုးတြင္ အမည္းေရာင္ မီးခိုးေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ အေရာင္ျငိမ္ သံုးေရာင္ျဖင့္သာ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ သိပ္အေသးမစိပ္လွေသာ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ္လည္း ျမင္လိုက္ရသူတိုင္း ပီပီသသ ၾကည့္ျမင္ ပံုေဖၚႏိုင္ေသာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ျဖစ္သည္။

*****

အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခ်ိန္သည္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ရသေလာက္ ေကာင္းကင္တခုလံုး မွိဳင္းေမွာင္ေနကာ မိုးေတြက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ ရြာသြန္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ကို အျမန္ဖန္တီးကာ မိုးစက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း ညက အိပ္မက္ကို ျပန္လည္ ေခၚယူကာ အဓိပၸါယ္ေဖၚၾကည့္မိသည္။

ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသူ လူသံုးေယာက္သည္ မီးခိုးေရာင္ မွိန္ျပျပ အသြင္သ႑ါန္ရွိၾကသည့္အတြက္ တကယ္တမ္း လူခ်င္း ေဝးသြားၾကေသာ္လည္း စိတ္အေတြးေတြ မေဝးၾက၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ရုပ္ျခင္းသာ ခြဲခြာသြားၾကျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေက်ာခိုင္းသြားသူမ်ား၏ ရုပ္သြင္ေတြက မားမားမတ္မတ္ရွိလွေသာေၾကာင့္ သူတို႔သံုးေယာက္သည္ ခိုင္မာေသာ ခရီးတခုကို ေရြးခ်ယ္ကာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ခရီးႏွင္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးစက္ေတြက ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ၿပီး ထီးကိုယ္စီ လက္ဝယ္ ကိုင္မိုးထားေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ ေရွ႕ဆက္ ခရီးတေလွ်ာက္တြင္ အမိုးအကာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံု လံုျခံဳေႏြးေထြးေစမည္မွာလည္း ေသခ်ာေနျပန္သည္။ ျဖဴလဲ့လဲ့ ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ေရြ႕လ်ားေနၾကေသာ ေဒါင္လိုက္စင္း စုတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူတို႔ သံုးေယာက္၏ ေရွ႕ဆက္ရာ ခရီးလမ္းေတြသည္ ျဖဴစင္ ၾကည္လင္ကာ ေခ်ာေမြ႕ေနမည္ဟုလည္း ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ေနမိျပန္သည္။

လူတိုင္း လူတိုင္း တေန႔မဟုတ္ တေန႔မွာ ခြဲခြာျခင္းေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကံဳၾကရမည္ မလြဲ။ ယခုကဲ့သို႔ ေကာင္းမြန္ေသာ ခြဲခြာျခင္းမ်ိဳးကို ဝမ္းနည္းမေနပဲ ၾကည္လင္စြာ လက္ခံၾကိဳဆိုရမည္ေပါ့…။ ထိုအေတြးေတြျဖင့္ ကိုယ့္အိပ္မက္ကို ကိုယ္တိုင္ သေဘာက် ေက်နပ္သြားသည္။

ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွ ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးကို ဆက္တိုက္ ေမာ့ခ်လိုက္ရင္း မေန႔ညက ဝမ္းနည္းေနေသာ စိတ္ေတြ ေလွ်ာ့ပါးသြားၿပီး ၾကည္လင္ေသာ စိတ္အစဥ္ျဖင့္…။ ခဏေနရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့မည္။ မီးခိုးေရာင္ မွိဳင္းမွိဳင္း ေကာင္းကင္ေပၚမွ မိုးစက္မ်ားကေတာ့ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနဆဲ… သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာ ေန႔သစ္တခုကေတာ့ ပီပီသသၾကီး အစျပဳခဲ့ေခ်ၿပီ္။




မွတ္ခ်က္ - ကိုယ့္အိပ္မက္ထဲက ပန္းခ်ီကားေလးကို အနီးစပ္ဆံုး ပံုေဖၚေပးခဲ့တဲ့ ညီမ ပန္ပန္႔ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

14 comments:

  1. ခြဲခြာခ်ိန္ေတြကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ေပမယ္႔ ေရွာင္လႊဲမရေတာ႔လဲ ဒီလိုေပါ႔ေလ.. ညီမလဲ သားေလးနဲ႔ခြဲရဦးမယ္.. ကိုယ္႔ေၿမကိုယ္႔ေရမွာ မိသားစုေတြစံုစံုလင္လင္ ေနခြင္႔ရမယ္႔ေန႔ေလးေတြကို အိပ္မက္ရင္းနဲ႔ ေတာ္ရာမွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရတယ္ မမေရ..

    ReplyDelete
  2. ခြဲရရင္လည္း ကိုယ္ကေနရာသစ္ကိုသြားတဲ့ လူပဲျဖစ္ခ်င္တယ္ ..ေနရာေဟာင္းမွာ က်န္ခဲ့ပီး လြမ္းက်န္ရတဲ ့လူမျဖစ္ခ်င္ဘူး ။ငယ္ငယ္ကေလးထဲက ခုထိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးကို ကိုယ္ကၾကီးထားသြားခဲ့ရ
    လို ့လည္းအက်င့္ပါေနတာေနမယ္။

    ReplyDelete
  3. ဒီကလည္း ပန္းကဗ်ာကို ဖန္တီးခဲ့တာ တီဆြိကို ႏႈတ္မဆက္ တဆက္ လုပ္တာပါ...

    ReplyDelete
  4. မမသက္ေ၀က အေရးအသားညွက္တယ္ မပန္က ပန္းခ်ီအပ့ံအပိုးေတာ္တယ္....။ လြမ္းေမာဖြယ္စရာျပည့္စံုတဲ႔ ပို႔စ္ေလးတစ္ခုပါပဲ...။ ညီမေလးလဲ မပန္ကို ပန္းခ်ီတစ္ကားအပ္ထားေသးတယ္..။ ကာယကံရွင္က ဆြဲေပးမယ္မေပးဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းမျပန္ေသးပါဘူး..။ ဒီကေတာ့ ေမွ်ာ္ေနတယ္..။ ရရင္ မမသက္ေ၀ကိုလာၾကြားမယ္...။

    ခင္တဲ႔
    မိုးေငြ႔

    ReplyDelete
  5. ႏႈတ္မဆက္နဲ႔ ငိုခ်င္တယ္.. :)

    ReplyDelete
  6. အိမ္မက္ေလးက ပထမ အျမင္မွာ လြမ္းစရာေကာင္း ေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အျမင္မွာေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဓိပၸါယ္ ႐ွိတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႔...၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေကာင္းေသာ ခြဲခြာျခင္းေတြကို ၾကည္လင္၊ ဝမ္းေျမာက္ ေသာစိတ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳဆိုရမွာေပါ့....။

    ReplyDelete
  7. ပထမဆံုး စာမဖတ္ခင္ ပန္းခ်ီေလးကို အရင္ေသခ်ာၾကည္႕မိတယ္..
    ဘယ္လိုခံစားခ်က္ရယ္လို႔ ေျပာမျပတတ္တဲ႔ ခံစားခ်က္ေလး ျဖစ္သြားတယ္ သံုးထားတဲ႕အေရာင္ေတြနဲ႕ ဆြဲထားတဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ႏူးညံ႕ျခင္း၊မႈန္မႈိင္းျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ ပါ၀င္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္..
    စာေလးကိုဖတ္ေတာ႔ စာေရးသူရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ျခယ္မႈန္းထားတဲ႔ စာသားေတြဟာ ပန္းခ်ီကားနဲ႔ သိပ္ကို match ျဖစ္လြန္းေနတယ္။ ေကာင္းေသာခြဲခြာျခင္း ျဖစ္သည္႔တိုင္ေအာင္ ခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ႕အရာကေတာ႕ ရင္ဘတ္ကို ထိရွေစတာ အမွန္ပါဘဲ။

    ReplyDelete
  8. အုန္းသီးေက်ာက္(ခြဲခြာရန္ခက္သူ)March 31, 2011 at 5:44 AM

    မယ္သက္ရဲ့ essay ေကာင္းေလးေတြ..ခနခနဖတ္ေနရလို႔ သေဘာက်သဗ်ား..
    ခုတေလာ ငါ့ႏွမ စာေရးစိတ္ေနပါ့လား...

    ReplyDelete
  9. သတိရရင္အျမဲေတြ႕လို႕ရပါတယ္

    ReplyDelete
  10. ေကာင္းလုိက္တဲ့အဖြဲ႔ကေလး..မေရ..
    ပန္းခ်ီေလးကလည္း အိပ္မက္နဲ႔ ထပ္တူညီစြာ လွပေသသပ္လုိ႔..
    တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခြဲခြာႀကရျပီဆုိရင္ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းျခင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေတာ့လြမ္းရတာပဲ မရယ္..

    ReplyDelete
  11. အိမ္မက္ပန္းခ်ီကလည္း ပီျပင္၊ ပံုေဖၚသူကလဲ လက္ရာေျမွာက္... ။

    အၿပံဳးနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သူေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေ၀းပါေလ။

    ReplyDelete
  12. သူငယ္ခ်င္္းတို႔ ... skype အေကာင္႔ေလးေတြ ဖြင္႔ထားၿပီး ေပးလိုက္ၾကပါ။ သတိရတဲ႔အခါ စကိုက္ကေနေတြ႔ၾကမယ္ေလ။ ခုေလာေလာဆယ္ အိမ္ကလူၾကီးနဲ႔ေတာ႔ အဲလိုပဲေတြ႔ေနၾကတာ ... အဆင္ေၿပတယ္။
    အမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးတင္ေပးတဲ႔ အတြက္ ခ်စ္သယ္ရင္းၾကီး အန္တီသက္ေ၀ ေက်းဇူးေနာ္။

    ReplyDelete
  13. အားတာနဲ ့အေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
    အိုုင္အိုုရာ

    ReplyDelete
  14. အမသက္
    အၿပင္မွာ ပန္းခ်ီမဆြဲတတ္ဘူးဆိုေပမဲ့ တကယ္ဆြဲတတ္သလိုပဲ ။ စုတ္တံၿပားၾကီးနဲ႕ ဆြဲၿပီး အေသးနဲ႕ အေရာင္ညွိရတယ္လား ။ အေရာင္ေတြၿပၿပီး နိမိတ္ပုံသုံးတာ ေရာ အို ေနာက္ဆုံး ေကာ္ဖီေႏြးေလး ေမာ့လိုက္တာကအစ ဒီပို႕စ္တပုဒ္လုံး အရမ္းၾကိဳက္တယ္။

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...