ဒီတပါတ္ သူ ခရီးသြားေနသည္။ အနားမွာ အတူတူရွိေနစဥ္က ဟိုလိုလွည့္ ရစ္လိုက္ ဒီလိုလွည့္ ဂ်စ္လိုက္၊ ဟိုဟာ ဝယ္ခိုင္းလိုက္ ဒီဟာ ဝယ္ခိုင္းလိုက္၊ ျငင္းလိုက္ ခုန္လိုက္ ရန္လုပ္လိုက္ႏွင့္ တေန႔တမ်ိဳး မရိုးရေအာင္ ျပႆနာရွာေနရေသာေၾကာင့္ ပ်င္းစရာ အခ်ိန္မရွိခဲ့…။ အခုေတာ့ အေတာ္ေလးကို ပ်င္းစရာေကာင္းေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ရံုးမွ ခြင့္ယူၿပီး သူႏွင့္အတူ လိုက္သြားခ်င္သည္မွာ တပိုင္းမက ေသေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ့..။
အရင္ႏွစ္ကလဲ ဒီလိုအခ်ိန္ပဲေပါ့…။ သူ ခရီးသြားေနေသာ ရက္ေတြမွာ မအိပ္မေန အသက္ရွည္ စိတ္တိုင္းက် ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေနခဲ့တာ…။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသာင္းက်န္းတာေတြကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္မေနပဲ ပိုစ့္တခု ေရးၿပီး တင္ခဲ့မိေသးသည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အအိပ္မမွန္ အစားမမွန္ ေနခ်င္သလိုေန လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ေနေသာ ဆိုးသြမ္းမႈေတြကို သူ သိသြားသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ဒီတခါ သြားခါနီးမွာ ကိုယ့္ကို ေနေကာင္းေအာင္ေနရန္ ႏွင့္ ညဖက္ေတြမွာ ကားကို ေျဖးေျဖးေမာင္းရန္မွ အစခ်ီကာ အစားအေသာက္ကို အခ်ိန္မွန္မွန္ စားရန္၊ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားၾကီး မေသာက္ရန္၊ ညဖက္ေတြ အခ်ိန္မွန္မွန္ အိပ္ရန္၊ ညလံုးေပါက္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာမ်ိဳး၊ ေမာ္နီတာႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ညလံုးေပါက္ ဘေလာ့ဂ္ေနတာမ်ိဳး မလုပ္ရန္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သတိေပး မွာၾကားသြားသည္။ ကိုယ္ကလဲ သူမွာသမွ် ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ စိတ္ခ်ပါ ဟု အခြန္း တသိန္းေျပာ၍ ေခါင္းကို အခါ တသိန္း ညိတ္လိုက္သည္။ ေျပာသည့္အတိုင္း တကယ္လဲ လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနပါသည္။ အရင္တခါကလို ထင္ရာျမင္ရာေတြ မလုပ္ေတာ့ပါ။ (နဲနဲပါးပါးလုပ္လဲ ပိုစ့္အျဖစ္ မျမင္ေစရပါ။ ဒီတခါေတာ့ နပ္သြားၿပီ…)
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြမွာ သူမွာသြားသလို ညေတြကို ၾကိဳးစားၿပီး ေစာေစာအိပ္သည္။ (မွတ္ခ်က္ - အခ်ိန္ မေမးရ) မနက္ကို ေစာေစာထသည္။ သို႕ေသာ္ မနက္အိပ္ရာႏိုးတိုင္း ရေနက် ေကာ္ဖီနံ႔ ေမႊးေမႊးေလး မရေသာအခါ အေတာ္ စိတ္ေလသြားသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေဖ်ာ္ေသာက္ရေသာ ေကာ္ဖီ၏ အရသာသည္ ဘာလိုေနမွန္းမသိေအာင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏွင့္… တခုခုလိုေနသည္မွာ သိပ္ကို ေသခ်ာပါသည္။
ၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ေန႔စြဲေတြအတိုင္း ရံုးကို အခ်ိန္မွန္မွန္ သြားသည္၊ အခ်ိန္မွန္မွန္ ျပန္သည္။ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ေမေမခ်က္ထားေသာ ထမင္း ဟင္းကို စားသည္။ အေညာင္း အညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သူမွာသြားသလို သစ္ပင္ေလးေတြကို ေရေလာင္းသည္။ ငါးေလးေတြကို အစာေကြ်းသည္။ ေအာ… တညေနကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ကန္ထဲမွ ငါးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ လူးလာေခါက္ျပန္ႏွင့္ အလြန္တရာ ကဲကဲလႈပ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ေရေတြ စင္ထြက္လာသည္။ ေရေတြကို အဝတ္ႏွင့္ လိုက္သုတ္ရေသာေၾကာင့္ ေမာၿပီး စိတ္တိုကာ သူတို႕ကို ညစာမေကြ်းပဲ အျပစ္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ (သို႕ေသာ္ ခဏၾကာေတာ့ ထိုအေၾကာင္းကို ေဖေဖသိသြားၿပီး သမီးက အေတာ္ဆိုးပါလားဟု ဆူကာ ငါးေတြကို အစာ သြားေကြ်းလိုက္သည္…) ေရေတြ သုတ္ရေသာေၾကာင့္ ေမာၿပီး တိုေနေသာစိတ္ေတြသည္ အဆူခံရေသာအခါ ပို၍ ပို၍ တိုသြားၿပီး “အဆိုးေကာင္ေတြ… ေနႏွင့္ဦး… ေနာက္ေန႔က်မွ ငါးေၾကာ္ႏွပ္ လုပ္စားပစ္မည္…” ဟု စိတ္ထဲမွေန၍ အသံတိတ္ ၾကိမ္းဝါးလိုက္ေသးသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးကို သူသိလွ်င္ေတာ့ အေတာ္ေၾကကြဲသြားႏိုင္သည္။
ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေစ်းဝယ္သည္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ပင္ အိမ္ရွင္းသည္။ အခန္းထဲမွာ ပြေနေသာ စာအုပ္ေတြ အေခြေတြကို ရွင္းသည္။ အဝတ္ဘီဒိုကို ရွင္းသည္။ မီးပူတိုက္သည္။ မလိုတာေတြ လႊတ္ပစ္သည္။ စာဖတ္သည္။ သီခ်င္းနားေထာင္သည္။ ခ်က္ရမွာ ပ်င္းေသာ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ေမေမတို႕ကိုေခၚၿပီး ညေနစာကို အျပင္မွာ သြားစားၾကသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဝယ္သမွ် စားသမွ်ေတြကို သူ႔ကို ျပန္ Claim လုပ္ရန္ Bill ေတြ၊ Receipt ေတြကိုလည္း တစုတစည္းထဲ သိမ္းထားပါေသးသည္။
လုပ္စရာရွိတာေတြ အားလံုးၿပီးမွ အခ်ိန္နဲနဲအားသြားေသာအခါမွ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ခဏတျဖဳတ္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ပါသည္။ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာလဲ ခဏတျဖဳတ္ ေမႊပါသည္။ ကိုရီးယားကားေတာ့ မၾကည့္ပါ။ စာေရးခ်င္စိတ္ရွိေသာအခ်ိန္မွာ စိတ္ကူးထဲ ေပၚလာသမွ်ကို ခ်ေရးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူျပန္မလာမခ်င္း ေရးၿပီးသား စာအသစ္ေတြကို တလစပ္ မတင္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါမည္။ မဟုတ္ရင္ ညမအိပ္ပဲ စာေရးေနသလားဟု အေမးခံရဖြယ္ ရွိသည္ေလ…။
အိုေက… သူမွာၾကားသြားသမွ်ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး လိုက္နာက်င့္ၾကံေနထိုင္ၿပီးေသာအခါ ကိုယ္ မွာရန္ အလွည့္ေရာက္ၿပီ…။ လိုခ်င္သည္မ်ားကို အင္တာနက္မွာ ရွာေဖြၿပီး Screen Shot ရိုက္ကာ သူ႔ကို အီးေမးလ္ ပို႔ရန္ ျပင္ဆင္သည္။ သူေတာ့ ညေတြတိုင္းမွာ ေခါင္းကို ဆင္နင္းသည္ဟူေသာ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြ မက္ေနေလာက္ၿပီ။ အီးေမးလ္ကို အခ်ိန္မီ မစစ္ျဖစ္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ ထိုမွာတမ္းကို မ်က္ႏွာစာအုပ္မွတဆင့္ ထပ္ပို႔လိုက္သည့္အျပင္ Check your mail please... ဟူေသာ Message ကိုလည္း ပို႔လိုက္ပါေသးသည္…။
တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရုပ္ဝတၳဳဆန္ဆန္ တိုးတက္လာေသာ ေခတ္မီနည္းပညာ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္မ်ားေၾကာင့္ လူသားဆန္ေသာ ေႏြးေထြးမႈမ်ား သူ႔အလိုလို ေလ်ာ့နည္း ပါးလ်ားသြားၾကသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ သူကလည္း ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းမေခၚလာ၊ သူ အားလား မအားလား မသိေတာ့ ကိုယ္ကလဲ စၿပီး မေခၚျဖစ္၊ ေျပာစရာရွိလွ်င္ Message ပို႔ၾကသည္။ အိမ္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ ပ်က္သြားတာကို မ်က္ႏွာစာအုပ္မွ တဆင့္ လွမ္း၍ အသိေပးလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ တေန႕တာ လႈပ္ရွားသြားလာမႈေတြကိုလဲ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚသို႔ တက္လာေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားမွတဆင့္ ၾကည့္ျမင္ သိရွိရသည္။ Like ေတြ လုပ္ၿပီး Comment ေတြ ဘာေတြလည္း ေရးရေသးသည္ေပါ့…။
မ်က္ႏွာစာအုပ္ မတြင္က်ယ္ေသးခင္ကဆိုလွ်င္ေတာ့ စာေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြကို အီးေမးလ္ႏွင့္သာ ပို႔ရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ထက္ေစာေသာ ဟိုးခပ္ေဝးေဝး အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆိုလွ်င္ေတာ့ စာတိုက္မွလာေသာ စာကို ေမွ်ာ္ရၿပီး ဓါတ္ပံုေတြကိုေတာ့ သူ ျပန္လာမွသာ ဖလင္လိပ္ကို ကူးေဆးၿပီး ၾကည့္ရမည္ေပါ့…။ တဆင့္ခံ တယ္လီဖုန္းကိုသာ အားကိုးရေသာ အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ေျပာခ်င္တာေလး ၅ မိနစ္ေလာက္ ေျပာရဖို႔အေရး Overseas Exchange က မမတို႔ရဲ႕ ဖုန္းျပန္ေခၚအလာကို ေစာင့္ရသည္မွာ တနာရီလဲ မက၊ ႏွစ္နာရီလဲ မက၊ ေျပာရေတာ့လဲ မၾကားတၾကား အားမလို အားမရ အေျပးအလႊား ၅ မိနစ္...။ အခုေတာ့ စကၠန္႔ မိနစ္ မဆိုင္း တေယာက္ကို တေယာက္ ဆက္သြယ္ ေျပာဆို၍ ရႏိုင္သည္။ တေယာက္အသံကို တေယာက္က အလြယ္တကူ ၾကားႏိုင္သည္… သို႔ေသာ္ျငားလည္း ဖုန္းဆက္ဖို႔၊ အသံၾကားရဖို႔ မၾကိဳးစားၾကေတာ့ပဲ ေျပာစရာ မွာစရာရွိသည္မ်ား၊ သိေစ ျမင္ေစခ်င္သည္မ်ားကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚတြင္ ဓါတ္ပံုမ်ား စာလံုးမ်ားျဖင့္ ခ်ျပလာၾကသည္…။ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအးစက္စက္ႏိုင္သည္ဟု ခံစားရသည္။
ဘာေတြပဲေျပာေျပာ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ အေတာ္ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႏိုင္လွသည္။ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ၾကားေနက် ဆူသံ ပူသံေတြ မၾကားရေသာအခါ၊ အသားလြတ္ ဂ်စ္တိုက္ၿပီး ရစ္စရာလူမရွိေသာအခါမ်ားတြင္ သူ႔ကို တကယ္လြမ္းပါသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ မေကာင္းေသာအခါေတြမွာလဲ သူ႔ကို လြမ္းပါသည္။ အခု ဒီပိုစ့္ကိုေရးေနရင္းလဲ သူ႔ကို လြမ္းေနပါသည္။ အလုပ္တဖက္ႏွင့္ မအားေသာ္လည္း ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာ သတိတရႏွင့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ဝင္လာၿပီး ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္မိေသာအခါ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးမိသြားလွ်င္ (သို႕မဟုတ္) တယ္လီဖုန္းေခၚခ်င္စိတ္ကေလး ေပၚလာခဲ့လွ်င္ ကိုယ္ ေရးရက်ိဳးနပ္ၿပီေပါ့…။ ထိုမွတဖန္ သူ႔ေျပာစကားေတြ ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ကာ လိမ္လိမ္မာမာေန ေနသည္ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး မွာလိုက္သည္မ်ားကို တခုမက်န္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွာေဖြ ဝယ္ယူလာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သည္လိုပိုစ့္မ်ိဳးကို သူ ခရီးသြားေနေသာ ရက္မ်ားတေလွ်ာက္မွာ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္းပင္ ေရးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။
