ျမိဳ႕ေလးနဲ႔ သူ
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာေပါ့... ... ... ...
အဲ့ဒီျမိဳ႕မွာ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလထုေတြ ရွိတယ္။ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ဆင္းရနံ႔နဲ႔ ပန္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ ျမဴႏွင္းေတြ အုပ္ဆုိင္းေနတတ္တာ အဲ့ဒီျမိဳ႕ရဲ့ ပံုမွန္တဲ့။ မုိးေတြ အခ်ိန္အခါမေရြးလည္း ရြာတတ္ျပန္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ တိမ္ေတြ.... ျမိဳ႕ကိုက တိမ္ေတြထဲမွာလိုလုိ…။ နတ္ျပည္အလား သူ ထင္မွတ္မွားေလာက္ေအာင္ တိမ္ေတြက သူ႕ကုိဆြဲငင္ ဖ်ားေယာင္းၾကလိမ့္မယ္တဲ့။ ဒါသူတုိ႕ အေျပာ.....
မင္း လိုက္ခဲ့စမ္းပါ… ေရာက္သြားရင္ မင္းသေဘာက်မွာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္… ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြက ခ်ည္ေႏွာင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းမွာ ျမိဳ႕ေလးက ဒီထက္တြယ္ျငိစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မယ္လို႔ သူမသိတတ္ခဲ့ေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမိဳ႕ေလးနဲ႔ သူနဲ႔ တသားတည္းက်သြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ မသိခဲ့ဖူးေပါ့.......
လာရတဲ့ ခရီးက သိပ္ေဝးလြန္းတယ္လို႕စိတ္က ထင္ေနမိေသးတယ္။ ေတာင္ေတြကို ပတ္လွည့္ျပီး ကားေမာင္းေနတဲ့အခုိက္မွာ ျဖစ္ေနၾက မူးေဝေဝ အသိနဲ႔ တလမ္းလံုး လံုးခ်ာပတ္ခ်ာ လိုက္ေနခဲ့တာ။ ေအာ့အန္မလိုျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကို တလမ္းလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းေပါ့။ ျမိဳ႕ေလးကို မဝင္ခင္ လက္ဖက္စိုက္ခင္းကို ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့အသိေတြ အားလံုး လြင့္စင္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႕တဲ့ ေလေတြ၊ မ်က္စိတဆံုး အစိမ္းေရာင္ လႈိင္းေတြနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းပါလား......
မဆလာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ရင္ထဲက စိတ္လွုပ္ရွားမႈေတြေရာ၊ စိတ္ဝင္စားမႈေတြပါ ထည့္ျပီးေသာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ ျမိဳ႕ေလးကို မေရာက္ေသးဘူးတဲ့ေလ…။
ကုန္းျမင့္ေတြ ဆင့္ဆင့္ျပီးတက္လာတဲ့ေနာက္ ျမိဳ႕ေလးကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရျပီ။ လွတယ္ဆိုတာထက္ ေအးခ်မ္းမႈေတြက ရာသီဥတုတြင္ မကဘူး မ်က္စိအျမင္နဲ႔ပါ လိုက္ပါခံစားလို႔ ရေနခဲ့တယ္။
ဒီ SmokeHouse ေလးေတြကလည္း မင္းတို႔ကို စိတ္ဝင္စားမႈေပးလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္… လို႕ လမ္းညႊန္က ညႊန္းဆိုျပန္ေတာ့ ေခါင္းအသာျငိမ့္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ျမိဳ႕ျပေတြ အားလံုးထက္ သဘာဝအလွအပေတြေပၚမွာ ထုဆစ္ထားတဲ့
ျမိဳ႕ေလးမွာ ဒီ့ထက္နစ္ဝင္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနလိမ့္မယ္လို႕ စိတ္ထဲကေန အသာတၾကည္ ေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။
မင္းတို႕တည္းရမယ့္ ေနရာက လေရာင္ျခည္ ဘန္ဂလို (Moonlight Bungalow) ပါဆုိျပီး အထုတ္ေတြ ခ်ရင္း ဟိုတယ္ကို check in ဝင္လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က မတ္လ ၂၄ရက္ေန႔ေပါ့။ ရာသီဥတုက သာယာေနခဲ့တယ္။ ျပာရွင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံနဲ႔အတူ သစ္ပင္အုိေလးေတြ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ ဘန္ဂလိုေလးက တကယ့္ကို ေနခ်င့္စဖြယ္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ အသီးသီး အသက အခန္းေတြကို ေနရာယူျပီး ျမိဳ႕ေလးထဲကုိ အသာေလး စီးေမ်ာဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။
ႏွင္းဆီျခံကိုေရာက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ေလးရဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္လား… ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြရဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလေၾကာင့္လား… ထူးျခားဆန္းျပားစြာ ပြင့္တဲ့ ပန္းတိုင္းလွျပီး ေမႊးပ်ံ႕ေနေတာ့တာ။ မိန္းမရြယ္ေလးတိုင္း ျခံထဲကို ဝင္လာခါစမွာ အိေျႏၵအျပည့္နဲ႔ ဝင္လာႏိုင္ျပီး ျခံထဲေရာက္ရင္ သူတို႕ရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားေတြကို မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ၾကေတာ့ေလာက္ေအာင္ အဲ့ဒီႏွင္းဆီေတြက ျပဳစားထားၾကေလရဲ့။ အေသြးအေရာင္စံုလင္ လွပတဲ့ ပန္းခင္းထဲမွာ ေကာ္နီနဲ႔ ဟယ္လင္တို႔ရဲ႕တခဏ လိပ္ျပာဘဝေတြကို တနာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီ ပ်ိဳးခင္းေတြဆီကို သြားရေအာင္လို႔ မနည္းတိုက္တြန္းလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေဒါက္တာလင္းက ႏွိဳးေဆာ္ေပလို႔…။ သူ႔အလိုအရဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ျပီး ႏွင္းဆီအိပ္မက္ေတြ မက္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
စနစ္တက် တန္းစီစိုက္တဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီပ်ိဳးခင္းထဲမွာ ေလ့လာလိုစိတ္ေတြ တဖြားဖြား။ ဘန္ေကာက္က ပိုးလုပ္ငန္းေတြအျပင္ ဒီစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ကိုင္ရရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြကို တျပိဳင္နက္ ေမြးဖြားေစခဲ့တယ္။ ခ်စ္စရာစေတာ္ဘယ္ရီေတြကို ကိုယ္တိုင္ ခူးဆြတ္ရင္း သူ႕ျခံေလးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ရယ္လို႕ ဆုမေတာင္း စေကာင္း ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အဲ့ဒီညေနက လေရာင္ျခည္ ဘန္ဂလိုကို ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ သူဟာ ျမိဳ႕ေလးကို တိတ္တခိုး စြဲလမ္းသြားခဲ့တယ္။
သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ဘန္ဂလိုက မီးလင္းဖိုေဘးမွာ စာအုပ္တအုပ္ရယ္ စီးကရက္တဘူးနဲ႔အတူ သူ႕ရဲ့ အေတြးအိမ္ေတြကို နယ္ခ်ဲ႕ေနခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္ဖရားျမစ္ကမ္းေဘးက အိမ္ထက္ ဒီလေရာင္ျခည္ ဘန္ဂလိုေလးကို ပိုခ်စ္ခင္သလိုလို…။ ပိုးခ်ည္ေတြကို ကိုင္တြယ္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းဆီကေန ဒီခ်စ္စရာျမိဳ႕ေလးမွာ ပံုစံအဆန္းနဲ႔ အိမ္ေလး တစ္လံုးေလာက္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဒီဇိုင္းဆြဲျပီး ေနရရင္ေကာင္းမလား ဆုိျပီး အေတြးေတြက လြန္းထုိးေစျပန္တယ္။
ဂ်င္မ္ အိပ္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ထျပီး BOH စိုက္ခင္းေတြကို ၾကည့္ၾကရေအာင္လုိ႔ ေဒါက္တာလင္းက အိပ္ရာဝင္ ႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႔အတူ သူ႔ကိုပါ တိုက္တြန္းသြားေလရဲ့။ မီးလင္းဖုိထဲက မီးေသြးေတြကို နည္းနည္းျဖန္႔ေပးျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ သူ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တယ္။
လက္ဖက္စိုက္ခင္းေတြအတြက္ ေတာင္ကုန္းအျမင့္တေနရာမွာ BOH လက္ဖက္ေျခာက္ထုတ္လုပ္ငန္းကို ေလ့လာႏိုင္တယ္။ ေတာင္တန္းေတြ အကုန္လံုးမွာ လက္ဖက္ပင္ေတြ ဖုံုးလႊမ္းေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူးေလ။ လက္ဖက္ရြက္အႏုေတြကို လက္နဲ႔ တုိ႔ထိျပီး ေျပးလႊားသြားခ်င္ လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္ကို မနည္း ျမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတယ္။ လက္ဖက္ရြက္ေတြကေန တဆင့္ သူ႔ဆီ စီးဝင္လာမယ့္ အရာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ စီးပြားေရးအျမင္နဲ႔တင္ မဟုတ္ပဲ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ခံစားမႈအေနနဲ႔ပါ လက္ဖက္ရြက္ေတြက သူ႔ကို ညိဳ႕ငင္ေနၾကတယ္။ စက္ရံုလုပ္ငန္းစဥ္ အဆင့္ဆင့္ကို တာဝန္ရွိသူက ရွင္းျပတယ္။ ျမိဳ႕ေလးနဲ႔ နည္းနည္းကြာေဝးတဲ့ ေတာင္ေပၚနဲ႔ လိုက္ဖက္စြာ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ေနထိုင္ေရးသာမက ဝန္ထမ္းမိသားစု ပညာသင္ၾကားေရးကိုပါ ထည့္သြင္းေပးထားတာမုိ႕ စက္ရံုရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာကို သူ ခ်ီးက်ဴးေလးစားမိျပန္တယ္။ လက္ဖက္စိုက္ခင္းေတြကို ေငးေမာေနမိတာ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာမွ လက္ထဲမွာ ေအးစက္ေနတဲ့ English Tea တစ္ခြက္ကို ျပန္ေႏြးဖို႕ သတိရမိေတာ့တယ္။ အျပင္က ေအးစက္တဲ့ေလထု ေနာက္မွာ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕အတူ တခဏ ေအးခဲသြားတာထင္ပါရဲ့။
ညေနေစာင္းမွ လက္ဖက္ခင္းေတြဆီကေန ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ လက္ဖက္ခင္းေတြဆီက အဆင္းမွာ ပ်ားေမြးျမဴေရးစခန္းကိုုလည္း ဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေလထဲမွာ ဝတ္မႈန္ေတြကို အိမ္အျပန္ သယ္ေဆာင္လာၾကတဲ့ ပ်ားေတြရဲ့ အေၾကာင္းကလည္း သူ႕အတြက္ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းအရာ အသစ္ ျဖစ္ေစျပန္တယ္။ ေရေႏြးပူပူ ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ပ်ားရည္တခြက္နဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံတာကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ရင္း ပ်ားအံုေတြနားကို တုိး တုိးၾကည့္တယ္။ ပ်ားေတြ ဝင္ထြက္ေနၾကေပမယ့္ သူ႔ကို အႏၱရာယ္ျပဳမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသေနမိျပန္ေရာ…။
ဘန္ဂလိုကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူအရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့ျပီ။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခရီးတစ္ခု သြားလာခဲ့ျဖစ္တာမို႔ ညစာ စားအျပီးမွာ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။ ဒီညေတာ့ အေတြးေတြ ျဖန္႕က်က္ဖုိ႔ အခ်ိန္ သိပ္မရလိုက္ဘူး။ ေဟာက္သံ ခပ္တုိးတုိးနဲ႔အတူ လေရာင္ျခည္ ဘန္ဂလိုရဲ႕ ညတညက ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ ကုန္ဆံုးသြားေစခဲ့တယ္။
အီစတာေန႕ မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဝတ္ျပဳရင္း ဆုေတြေတာင္းမိေတာ့.... ျမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းစြာျဖင့္ သူနဲ႔ ျမိဳ႕ေလးကို တသားတည္းျဖစ္ေစေၾကာင္း ဘုရားသခင္ဆီမွာ တိုင္တည္ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးမြမ္းမယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ ျမိဳ႕ေလး ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘုရားေက်ာင္းက အျပန္ မီးလင္းဖိုနားမွာ ခပ္ေယာင္ေယာင္လုပ္ရင္း ေဆးလိပ္ထုိင္ေသာက္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးတခုရတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဘူးနဲ႔ အတူ မီးျခစ္ကို စားပြဲေပၚပစ္တင္ရင္း ညစာျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ဟယ္လင္တုိ႕ကို ေကာင္းေသာညပါ… လို႔ ႏႈတ္ဆက္ျပီး အျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။
ခပ္ဖြဖြေျခလွမ္းေတြနဲ႔… ျမိဳ႕ေလးရဲ့လမ္းေတြ နာက်င္သြားမယ့္အလား စိုးရိမ္စြာ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးသထက္ တုိးဝင္လာခဲ့တယ္။ တုိက္ေနတဲ့ ေလေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ျမင္ရျပီး ေတြ႕ထိလို႕မရတဲ့ ျမဴေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အထပ္ထပ္ပိတ္ဖြဲ႕ေနတဲ့ တိမ္ေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္......
သိပ္မၾကာခင္...
အင္း… ဟုတ္တယ္... ... ...
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ…
ျမိဳ႕ေလးနဲ႔ အတူ သူ တသားတည္းက်သြားခဲ့တာ… ယေန႔ထက္ထိပါပဲ... ... ...
Reference: http://en.wikipedia.org/wiki/Jim_Thompson_(designer)
