Monday, August 1, 2011

လွမ္းအေဝးမွ လြမ္းေတးတပုဒ္

ဘေလာ့ဂ္ကို တလေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ စိမ္းစိမ္းကားကား ပစ္ထားႏိုင္ခ့ဲတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသမဆံုး ျဖစ္ေနမိတယ္…။ သူ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး… မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္… လို႔ သီခ်င္းဆိုရေတာ့မလိုပဲ…။

ဂ်ဴလိုင္တလလံုးလံုး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြေၾကာင့္ စိတ္ေရာ လူပါ မအားရတဲ့အခါမွာ ေခါင္းထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြေရာ ေရးစရာ အေတြးစေတြပါ အားလံုး ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ပိုတခ်ိဳ႕ ရွိေနေပမယ့္လည္း အာရံုေတြကို ဘယ္လိုမွ စုစည္းလို႔ မရေတာ့ ဘာမွ ေရးဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး…။ ဆႏၵမရွိပဲ အာရံုမဝင္စားပဲ တာဝန္ေက်ရံု လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တိုင္းဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေသသပ္ လွပမွာ မဟုတ္ဖူးလို႔ သူက အားေပးလာတယ္…။ အင္းေလ… သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပါပဲလို႔ ေခါင္းညိတ္မိတယ္…။

ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တလအတြင္းမွာ လက္ပေတာ့နဲ႔ ကင္မရာကို အနားေပးထားေပမယ့္ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြရဲ႕ စာအသစ္တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္…။ မွတ္ခ်က္ေတာ့ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚကို တခါတခါ ေရာက္ျဖစ္တယ္…။ ဒါလည္း ဖုန္းထဲကေန ဖတ္လို႔ ၾကည့္လို႔ ရေနလို႔ပါ။

ဖတ္မိသမွ်ထဲမွာ ႏွစ္သက္တဲ့ အက္ေဆးတခုက ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ ၂၇ ႏွစ္မွာ... ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ပါ။ အဆိုေတာ္ Amy Winehouse ကြယ္လြန္တဲ့သတင္းကို ၾကားၿပီး အသက္ ၂၇ ႏွစ္ မွာ ျဖစ္ပၚလာတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြအေၾကာင္း… ပိုစ့္ေရာ ေကာ္မန္႔ေတြေရာက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ မတက္ဂ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ္တိုင္ ၂၇ ႏွစ္မွာ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္တခုေတာင္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္… မၾကာခင္မွာ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္…။

ေနာက္ ခံစားရတာတခုကေတာ့ ညီမ ပန္ဒိုရာ ျပဳသမွ် ႏုလိုက္ရတဲ့ (ကဗ်ာအုပ္စုထဲ အတင္း ဆြဲသြင္းခံလိုက္တဲ့) ျပည္ေတာ္ျပန္ တူမကေလးႏွင့္ ေနအိမ္ဝန္းက်င္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ (၁၃.၇.၂၀၁၁) ညေန ၆ နာရီ ၃၀ မိနစ္ စက္ရပ္သတင္းအက်ဥ္း ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ပါ…။ ဖတ္အျပီးမွာ အေတာ္ေလးကို စိတ္မသက္မသာ ခံစားလိုက္ရတဲ့ စာတပုဒ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး…။ တူမေလးလို မိဘနဲ႔ ခြဲၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္…။ ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတာပဲ…။

လူေျပာ သူေျပာမ်ားေနတဲ့ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အားကစားစိတ္ဓါတ္ ျပင္းထန္ပံုကို စာဖြဲ႔တားတဲ့ BlueSkyForest ရဲ႕ အားကစားသတင္းပေဒသာ ကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ အရယ္တဝက္ အေမာတဝက္နဲ႔…။ (ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကို လႊမ္းရမည္... ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကို လႊမ္းရမည္...)

ဒီရက္ပိုင္း ၾကားရသမွ် သတင္းထဲမွာ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္စရာတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ ငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳ အေၾကာင္း နဲ႔ ေနာက္ခံေျပာင္းသြားတဲ့ သစ္သား ဘတ္စ္ကားၾကီး အေၾကာင္းပါ။ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၿပီးၾကၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္…။ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ဝင္ေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကပံုေတြ ျပန္လည္ ေခ်ပ တုံ႔ျပန္ၾကပံုေတြ ထူးျခားလြန္းလို႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ…။ (ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ ရွိတယ္… ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ…)

အဲဒါနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔က သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္နဲ႔ေတြ႔လို႔ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေလး ဘာေလး အင္တာဗ်ဴးၾကည့္မလို႔ စကားစေတာ့ ဘာမွ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္စိတ္မရွိတဲ့ ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းကို ခါယမ္းျပေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ မေမးျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး…။ (မသိလို႔ ေမးတာလား… သိရက္နဲ႔ ေမးတာလား…)

တခုခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရရင္ အခ်ိန္ေတြဟာ သာမန္ထက္ ပိုပိုၿပီး ရွည္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ခံစားရတယ္…။ ပူပင္ေသာကေတြ ပါလာရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြကို စာတအုပ္ဖတ္ရင္း ကုန္လြန္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္…။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာအုပ္ကတျခား အေတြးကတျခား၊ မ်က္လံုးက စာအုပ္ေပၚ တည့္တည့္ၾကီးေရာက္ေနတာေတာင္ စာလံုးေတြ မျမင္မိေအာင္ ေဝဝါးလြန္းတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ေအာင္ စိတ္အာရံုကို ေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ ေနာက္တခုလုပ္မိတယ္… အဲဒါကေတာ့ ဂိမ္းကစားတာပါပဲ…။ ျဖတ္ထားတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိတဲ့ ဂိမ္းေတြကို မရည္ရြယ္ပါပဲနဲ႔ ျပန္ေဆာ့မိတယ္…။ ငွက္ေတြကို (ေဒါသအေလ်ာက္) ေလးခြနဲ႔ပစ္တယ္… လယ္စိုက္တယ္… စားေသာက္ဆိုင္ နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး စီးပြားရွာတယ္… ၿပီးေတာ့ တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္တခု ေဆာက္တယ္..။ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒါေတြကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ေဆာ့ေနတာ… အိပ္မက္ထဲေတာင္ အေကာင္ေတြ အစာေကြ်းၿပီး ကိတ္မုန္႔ဆိုင္က ပိုက္ဆံေတြ သိမ္းေနမိတုန္း…။

အခုေတာ့ အေျခအေနေတြ အားလံုး ေကာင္းလို႔ အရာရာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါၿပီ…။ ဂိမ္းကစားတာကို ေလွ်ာ့လို႔ စာျပန္ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္။ အလည္မေရာက္ျဖစ္ မွတ္ခ်က္မေရးျဖစ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကိုလည္း မၾကာခင္မွာ အေရာက္ လာခဲ့ပါ့မယ္…။ ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အီးေမးလ္မွာ စီေဘာက္စ္မွာ သတိတရ လာရွာၾက ႏႈတ္ဆက္ၾက သတင္းေမးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းမ်ားအားလံုးကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။

ေျပာရရင္ ဒီပိုစ့္ကေတာ့ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ပိုစ့္တပုဒ္ပါ… ။
သို႔ေသာ္လည္း စာျပန္ေရးဖို႔ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့အေနနဲ႔… ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းနဲ႔ အလွမ္းေဝးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စာေၾကဖို႔ ၾကိဳးစားထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ မပီျပင္လွတဲ့ အလြမ္းေတးတပုဒ္လို႔သာ မွတ္လိုက္ၾကပါေနာ္…။




23 comments:

  1. I am glad to read your new post, Ma Ma Thet Wai! Looking forward to read "at the age of 27" too.
    Mon Petit Avatar

    ReplyDelete
  2. ဒါေလးဖတ္ျပီး စာေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္

    ReplyDelete
  3. ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ျပီး အက္ေဆးအသစ္တစ္ပုဒ္ေတာ့ဖတ္ရျပီဆိုျပီး လာတာ...စာျပန္ေႏြးတဲ႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔လာေတြ႔ေနတယ္...။ ကဲ ကဲ လိမ္၂မာ၂ေလးနဲ႔ အိမ္စာေလးလုပ္ေနေနာ္...။ ေနာက္ျပီးမွ ျပန္လာစစ္မယ္...း))

    ခင္တဲ႔
    မိုးေငြ႔

    ReplyDelete
  4. လိုက္လြမ္းပါတယ္....

    ReplyDelete
  5. လြမ္းေတးမဆံုးေစနဲ႔ သက္သခင္ ... :))
    အမသက္ေ၀ပို႔စ္ ေခါင္းစဥ္ဖတ္ျပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ - ၀တၳဳကို သတိရသြားလို႔ ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က ေစာသခင္ဆိုေတာ့ အမသက္ေ၀က သက္သခင္ေပါ့။

    ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေသြးမေအးေအာင္ ဆက္တုိက္လုပ္ရမွာေနာ္ ... အမ။

    ReplyDelete
  6. စာေတြဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္ မသက္ေ၀ေရ.. မအားတဲ့ အခါေတာ့လည္း ဒီလိုဘဲေပါ့။ စာဆိုတာကလည္း တကယ္စိတ္ပါမွ ေရးလို႔ေကာင္းတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ စိတ္ေထြေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးေတြဆို ဘာမွထြက္မလာတတ္တာ အမွန္ပဲ။

    ReplyDelete
  7. ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ပိုစ္ေလးကလည္း ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ သက္ေ၀ရယ္။ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ပိုစ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလုိက္လိမ့္မလဲေနာ္။ က်န္းမေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ့...(သစ္လြင္ေသာ အသစ္အသစ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ပါလုိ႔...)

    ReplyDelete
  8. ကုုိယ့္ဆိုုဒ္မွာ ထိပ္ဆံုုးကေပၚလာေတာ့ မအားေသးလိုု ့ ေနာက္မွဖတ္မယ္ဆုုိျပီးေတြးထားတာကိုုအသာထား ခ်က္ခ်င္းလာဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ ေပ်ာက္ေနတာၾကာလိုု ့သတိရေနတာ။ အားလံုုးပံုုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားျပီဆိုုလိုု ့၀မ္းသာမိပါတယ္။
    ဘာေရးေရးဖတ္ေကာင္းေနတာပါဘဲ။
    အိုုင္အိုုရာ

    ReplyDelete
  9. ေပ်ာက္ေနေပမယ့္ စာေၾကတာေတာ့ အထင္အ႐ွား ပဲဗ်ိဳ႕၊ စက္ရပ္သတင္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးခန္းေတြကို တစ္ခုမွ လြတ္ပံုမရဘူး..၊ း) က်ေနာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေတြ မွာ အလုပ္မ်ားရတဲ့ ၾကားတဲ့ Wi-fi router ကပါ ပ်က္ခ်င္ခ်င္မို႔လို႔ ကြန္နက္႐ွင္က မေကာင္းေတာ့ ဘာမွ မတင္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့ေသးတာ...၊ ကဲ.. ငွက္ေတြလည္း လြတ္လပ္စြာ ပ်ံႏိုင္ပါေစေတာ့၊ လယ္ေတြကိုင္းေတြ လည္း သူရင္းငွားနဲ႔ ထား၊ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္လည္း လက္လႊဲခဲ့ၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚက ေႏြးလက္စ လက္ေခ်ာင္း ေတြ ဆက္ၿပီး ေႏြးပါေစလားဗ်ာ.....။ း)

    ReplyDelete
  10. Well come back my friend. Cheers!!!

    ReplyDelete
  11. If you need Oven to reheat, I will send you one :))) hee hee....
    Please write , waiting for new post
    really really new Essay :) OK

    ReplyDelete
  12. ေနပါဦး ရယ္က်ဲက်ဲ ဆိုတာ ဘာတုန္း...၊ ရယ္ေနတုန္း ေရေရာလိုက္တာလား....ေျဖပါ...ေျဖပါ....:)

    ReplyDelete
  13. အလြမ္းမ်ားေ၀းးးေစသတည္းးးးးး
    (ေကာ္နီ အသံေလးနဲ႔)
    း)

    ReplyDelete
  14. အလြမ္းေတးနဲ႕ စာေႏႊးတာ ေတာ္လိုက္တာ..။

    လင့္ခ္ေတြလဲ လိုက္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္...။

    ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား မေရးျဖစ္တာေတာင္ အဖတ္ေတာ့ မပ်က္ၾကဘူး...အံ့ေလာက္တဲ့ သံေယာဇဥ္ပါပဲ။

    ReplyDelete
  15. ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ေနဆဲပါ ။

    ဒီပိုစ္ေလးကိုဖတ္ ၊ ပိုစ္အသစ္ေလးေမွ်ာ္ရင္း အေဟာင္းေလးေတြကိုပါ ၿပန္လွန္ေနပါတယ္ မမေရ။

    ReplyDelete
  16. အင္း..
    လက္ေသြးတယ္ဆိုပါေတာ ့၊
    အဆိုေတာ္ေတြလို အလံုပိတ္အခန္းထဲ
    အသံကုန္ အရင္ေအာ္ထုပ္ၿပီးမွ အၿပင္
    ထြက္ဆိုသလို ့ေပါ ့ေနာ္...။
    ဘေလာ ့ေရးသူအမ်ားစု မၾကာခဏၿဖစ္ေန
    တတ္ပါတယ္။ မေရးခ်င္ေပမယ္ ့လည္း
    မေရးပဲနဲ ့လဲ မေနႏိုင္...။
    ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ၾကိဳက္ေနတဲ ့
    ဝတၳဳေလးတင္လိုက္၊ ကိုယ္တိုင္ေရးေလး
    တစ္လွည္ ့တင္လိုက္နဲ ့ အဆက္ၿပတ္မသြား
    ေအာင္ လုပ္ေနတယ္ေလ..။

    ReplyDelete
  17. လက္ေႏႊးတဲ့ပုိ႔စ္ေလးေပါ့။
    က်ေနာ္ေတာ့ စာမေရးတာၾကာသြားရင္ ေရးဖို႔ပ်င္းပ်င္းသြားတယ္။ အာရံုေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ျပန္စုယူရတာပဲ။

    ReplyDelete
  18. sis, looking forward to read your new posts. Your writing is so nice , cute and attractive :)

    ReplyDelete
  19. မမသက္ေဝ..
    ဒီကလည္း ေဝးေဝးကေနလြမ္းေနပါတယ္...ခုေတာ့ တုပ္ေကြးမိေနုလို႔ စာမေရးႏုိင္ဘူး း(

    စီးပြားေရးေတြသိပ္ေသာင္းက်န္းျပီး ေပါင္းသင္၊ အပင္စုိက္၊ ေမြးျမဴေရးေတြခ်ည္းပဲလုပ္မေနနဲ႔ဦးေလ မရယ္..ဒီကပိတ္သက္ႀကီးက အျမဲအားေပးေနတဲ့ ဟာပဲဟာကုိ..း))

    ခ်စ္တဲ့

    ReplyDelete
  20. ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ျပန္လာျပီ ၊ အဲေလ မွားလုိ. ဗိုလ္သက္ေ၀ျပန္လာျပီ ..

    ရံုးမွာ အလုပ္နည္းနည္းပါးရင္ ဘေလာ့ေတြေလ်ာက္ဖတ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘေလာ့တကာေလ်ာက္လည္ ..

    အင္း ... အမေလးတုိ.လုိ ဘေလာ့ဂါေတြမရွိရင္ ေလာကၾကီးက အလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းလုိ. ရိပ္သာသြားျပီး တရားမွတ္ဖို.ပဲရွိေတာ့တယ္

    ပုိ.စ္အသစ္ေတြကုိ ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္ ...

    ReplyDelete
  21. ကိတ္မုန္ ့ဆိုင္ ဆိုင္နီးခ်င္းျဖစ္ခ်င္လို ့... သက္ေဝေရ.. တလေလးပဲေဝးေအာင္ controlလုပ္နိုင္တာကို အားက်မိပါရဲ့... ဒီက အေပအေတ ငပ်င္းမတန္ခူးဆို တနွစ္ေလာက္ ပ်င္းတာေတာင္ ပ်င္းလို ့မဝ...ဆိုးပံုမ်ားေလ...

    ReplyDelete
  22. ပို႕စ္ကို ဖတ္ေနရင္း ငါးမန္ေတာင္ ဟင္းခ်ိဳ မသာက္ဖို႕ ပုဂံမွာ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး လွံဳ႕ေဆာ္ရမလားဟင္ ျဖစ္သြားတယ္။

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...