ဒီဇင္ဘာကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ဒီတစ္ႏွစ္
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေရ…

အသစ္ အသစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
အေဟာင္းကိုသာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္
ရင္ထဲမွာ အစဥ္အၿမဲ ရွိေနတတ္ေပမယ့္
ဒီတၾကိမ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါလို ့
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ…

ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းရဲ ့ ေန ့စြဲေတြထဲမွာ
ကိုယ္ဘာေတြ ရရွိခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ တိုးပြားခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ဆိုး႐ြားခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ခ်န္ခဲ့ႏိုင္သလဲ
ကိုယ့္အတြက္ ဘာေတြ က်န္ခဲ့ႏိုင္သလဲ
….. လဲ
….. လဲ
….. လဲ
ထိုအရာေတြကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္
ေ၀ဖန္ကာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့
အေျဖမွန္ဟာ ကိုယ့္ကို ကြင္းကာေရွာင္…
စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေလရဲ ့…။

ဒီလိုဆိုေတာ့ျဖင့္…
လူသားဆန္ဆန္ ကိုယ္ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့ပါ
ဒီႏွစ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္
ထင္သမွ် အစစမွာ
ဘ၀င္က်စရာ သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့သမို ့
ေနာင္ႏွစ္မွာ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ကိုယ့္ရင္တြင္း တိုး၀င္ ေပြ ့ဖက္
အလုအယက္…

ႏွစ္သစ္ကို…
ကိုယ္… ၾကိဳဆိုပါရေစ
ကိုယ္… ရင္ခုန္ပါရေစ
ကိုယ္… ေမွ်ာ္လင့္ပါရေစ
ကိုယ္… တမ္းတပါရေစ
ကိုယ္…
ကိုယ္…

ဒီဇင္ဘာေရ…
ေတာင္းပန္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါရေစ…
ရာသီစက္၀န္း တစ္ပါတ္လည္မွာ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ေနာ္…
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို ရင္ခုန္တတ္တဲ့ ကိုယ္
အိပ္မက္အသစ္ကို တမ္းတတတ္တဲ့ ကိုယ္
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာကို
လြမ္းပင္လြမ္းလ်က္ လြမ္းလက္စႏွင့္ပင္
ခ်န္ရစ္ခဲ့ပါရေစေတာ့…

ဒီတစ္ႏွစ္
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေရ…

Merry Christmas & Happy New Year 2009

အခုရက္ေတြမွာ အလုပ္မ်ားေနလို ့ ဘာမွလဲ အသစ္မေရးျဖစ္၊

သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလဲ မွန္မွန္ အလည္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။

လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို

ခရစ္စမတ္ ပြဲေတာ္ ႏွင့္ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ ၂၀၀၉ မွာ ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ လို ့

ဆုေတာင္းေပးရင္း E Mail က ရတဲ့ ခ်စ္စရာ ပံုေလးေတြကို

အမွတ္တရ အျဖစ္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ ႏွင့္ ကိုယ္

ဒီေန ့ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္။
မ်က္ေစ့က နဲနဲမွ မပြင့္ခ်င္…။
လဘက္သုပ္ေတြ ေကာ္ဖီေတြလဲ ဘယ္လိုမွ မကယ္ႏိုင္…။
အလုပ္ထဲမွာလဲ အာ႐ံုမရ…။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္…။
လုပ္စရာေတြရွိေနေပမယ့္ စိတ္ပါလက္ပါ မလုပ္ခ်င္။

ပ်င္း ပ်င္းနဲ ့ ပ်င္းရိျခင္း ၆ ပါး အေၾကာင္း အက်ယ္ခ်ဲ ့ေတြးေနမိသည္။
အမွန္တကယ္ ပ်င္းေနသူတစ္ေယာက္အဖို ့ေတာ့ ပ်င္းရိျခင္းမွာ ၆ ပါး မ ကပါ…။
ေအးလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
ပူလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
မိုး႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေနပူေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္
ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေစာေသး၍ ပ်င္းေနသည္။
ဗိုက္ဆာ၍ ပ်င္းသည္။
ဗိုက္ျပည့္ေနသျဖင့္ ပ်င္းသည္။
ပ်င္းပံု ပ်င္းနည္း အမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပ်င္းသည္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ပ်င္းတယ္လို ့ေျပာဖို ့ရာေတာင္မွ ပ်င္းေနတတ္ေသးသည္။

ပ်င္းတတ္တဲ့ဘ၀ တစ္ခ်ိဳ ့က အိပ္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့…။
မအိပ္ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနရေတာ့ေကာ ပ်င္းစရာ မေကာင္းေပဘူးလား…။
ေတြးရမွာေတာင္ ပ်င္းပါတယ္ေလ ဟု စဥ္းစားမိကာ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ၿပီ…။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ခုထက္ထိ ပ်င္းစရာ ရွာမရေသးေသာ၊ ပ်င္းရိဖြယ္ မေကာင္းေသးေသာ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ျပစရာ ရွိေနသည္။ ထိုအရာကား ဘေလာ့ဂ္ျခင္းပင္…။
အခ်ိန္ရသ၍ ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ ့၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို မပ်င္းမရိ စိတ္၀င္တစား လည္ပတ္ ဖတ္႐ႈသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစမ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးသားေနေသးသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ားလဲ တိုးပြားလာသည္။ တစ္ေယာက္ဆီကို တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ (ဘေလာ့ဂ္လည္) ထြက္ၾကသည္။ C Box မွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ဆိုၾကသည္။ စာေတြဖတ္၍ Comment မ်ား ေရးကာ စာမူခမ်ား ေပးေလ့ရွိၾကသည္။

ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ ့ ပတ္သက္လွ်င္ ဘယ္သူက ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္ၿမိဳ ့မွာေနသည္၊ ဘယ္သူကျဖင့္ တစ္ကိုယ္တည္း… အဟဲ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကသည္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္၊ ဘယ္သူနဲ ့ဘယ္၀ါ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေတြေျပာၾကသည္။ ဘယ္သူရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေလးေတြ ထူးထူးျခားျခားေတြ႕ရသည္။ ဘယ္သူ ့ဆီမွာ ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္ေတြ စားခ်င္စရာ ရွိေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ ခဏ နားေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ခရီးသြားေနလို ့ ဘာပိုစ့္မွ အသစ္မတက္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျပႆနာေတြ တက္ေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ စိတ္တို ေပါက္ကြဲေနသည္ စတာေတြအျပင္ ဘယ္သူ ့ရဲ ့ေမြးေန ့က ဘယ္ေန ့၊ ဘယ္သူေတြရဲ ့ မဂၤလာႏွစ္ပါတ္လည္က ဘယ္ေန ့၊ ဒီႏွစ္ဆို ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ေျမာက္... အစရွိသည္တို ့ကိုလည္း အထူးက်က္မွတ္စရာ မလိုပါဘဲ မွတ္မွတ္သားသား သိရွိေနတတ္ေသးသည္။ သူတို ့ေတြကို ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူး မသိကြ်မ္းဖူးေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးေနသည္။

တေန ့တေန ့ နံနက္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း အိပ္ရာထဲက မထြက္ခင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖုန္းထဲမွာ အရင္ေခၚၾကည့္ရသည္။ Comment အသစ္ေတြ၊ C Box ေလးမွာ စာေၾကာင္း အသစ္ေတြ ျမင္ရပါက ႐ံုးေနာက္က်ခ်င္ ေနာက္က်ပါေစ ကြန္ျပဴတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္သည္။ (ဖုန္းထဲမွာ ျမန္မာစာလံုး မျမင္ရ၊ ေလးေထာင့္အတံုးမ်ားသာ ျမင္ရသည္။) အလုပ္ခ်ိန္မွာလဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ားကို ၀င္ ၀င္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ဖတ္႐ံုသာ ဖတ္ၿပီး Comment ကို ေနာက္မွ တစ္ေခါက္၀င္ေရးသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္မူ ေျပာစရာမလိုေတာ့… အစားကို ေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားႏိုင္၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္လည္သည္။

ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ကို ကဗ်ာကရာ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာႏွင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ ့ေရာက္သြားၿပီး ဖြင့္မိသည္မွာလဲ ထိုဘေလာ့ဂ္မ်ားပင္။ ဟိုးအရင္ကလို ကစားေနက် အြန္လိုင္းဂိမ္းမ်ားကိုလဲ မစြဲလမ္းတတ္ေတာ့ၿပီ။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာလဲ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိန္းနဲ႕ ခ်က္တင္း မေႏွာႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အားအား ယားယား သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လဲ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း၊ Sales ေတြအေၾကာင္း၊ Discount ေတြအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရင္း ေလမေပါျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ အခ်ိန္တိုင္း ဘေလာ့ဂ္မွ ဘေလာ့ဂ္… ဘေလာ့ဂ္ၿပီးရင္း ဘေလာ့ဂ္…။ အိမ္ကလူရဲ ့ မၾကိဳက္တၾကိဳက္ အၾကည့္တခ်ိဳ ့ကိုလဲ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဘာသာျပန္ မေနခ်င္ေတာ့ၿပီ။ မသိခ်င္ေယာင္ကို အၾကီးအက်ယ္ ေဆာင္ကာ လုပ္ခ်င္တာကို စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနျဖစ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ။ အခ်ိန္က်႐ံုတင္မက အခ်ိန္လြန္ေနၿပီး မတတ္သာ၍ အိပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္အေတြးေတြကေတာ့ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေတြဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ။ မအိပ္ခင္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုအတြက္ ဘာေလးေရးရပါ့မလဲ စဥ္းစား။ ဒါေတြအျပင္ ေရာက္ေလရာ အရပ္ေတြမွာလဲ ကင္မရာ တရမ္းရမ္းနဲ ့ ဟို႐ိုက္ရ ဒီ႐ိုက္ရ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ တစ္ေယာက္လိုလို၊ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္္ တစ္ေယာက္လိုလို ဘာလိုလို။ ေဘးလူ အျမင္ကပ္မယ္ဆိုရင္ ကပ္ခ်င္စရာ။

ခက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနသည္။
ထိုသို ့စြဲလမ္းေနျခင္းသည္ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းေသာ အလားအလာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ၿပီ။ ခုေတာင္မွ လက္က ကိုက္၊ မ်က္လံုးေတြက ေအာင့္၊ ဇက္ေၾကာေတြ တက္၊ ၿပီးေတာ့ လူက အခ်ိန္လံုး ေညာင္းေနသလိုလို၊ အိပ္ေရး မ၀သလိုလို၊ ဟိုနားက နာ ဒီနားက နာ၊ အသက္ကေလးကလဲ ရလာေတာ့ ခႏၵာကိုယ္က နဲနဲ အခ်က္ျပလာၾကၿပီ။ အိမ္ရွင္မတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပစ္ထားေသာ အိမ္အလုပ္ အေၾကြးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စုပံုရွင္လင္း ရသည္မွာလည္း မႏိုင္မနင္း။ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

ဒီေတာ့ တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္။
က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေဖၚ ဘေလာ့ဂ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြရဲ ့ အခ်ိန္ကို စီမံခန္ ့ခြဲပံု၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးအေပၚ စြဲလမ္းတတ္ပံု၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးအတြက္ လႈပ္ရွားၾကပံုေတြကို သိလိုေသာ စိတ္ဆႏၵ ေပၚလာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစြဲလမ္းစိတ္ေတြကိုလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ ေလွ်ာ့ခ်ၾကသည္ကိုပါ တစ္ဆက္တည္း သိခ်င္ေနေသးသည္။ ဒါေတြကို ပိုစ့္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ Comment ေလးမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးၿပီး ေျပာျပၾကရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ (ပြပြၾကီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါ) ေက်းဇူးေတြ တင္ေနမိမည္။

ခါတိုင္းလို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အမည္နာမေတြ ေရးသား၍ တက္ဂ္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္သူမ်ားထဲမွ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာသူမ်ားသာ ေရးေပးၾကပါဟု ေျပာရရင္ေကာင္းမလား ဟုစဥ္းစားေနသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ… ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြကို ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ေတြေပါလြန္း အခ်ိန္ေတြ အားလြန္း၍ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကျခင္း မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ နာမည္မ်ားျဖင့္ မတက္ဂ္လိုေတာ့ၿပီ။ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းတို ့ ေတြးမိသလို၊ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေရးေပးၾကပါ ဟုသာေျပာခ်င္ပါသည္။ ၾကိဳတင္ ေက်းဇူးတင္ေနပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ႏိုင္ၾကေစ…။

ႏွစ္ကိုယ္တူ

အစက,ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး...

ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတိုးလို ့... ခ်စ္ျပန္ဆိုပဲ...။

၂၀၀၈ မွတ္တမ္း

အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းလွသည္။ ေနာင္ထပ္ ရက္အနဲငယ္ၾကာရင္ ၂၀၀၉ ဟူေသာ ႏွစ္သစ္ တခုကိုေရာက္ေတာ့မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ အေၾကာင္ကို းျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ သိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွ…။

မွတ္မိသမွ် ေျပာရရင္… တပါတ္မွာ ငါးရက္ အလုပ္လုပ္၍ ႏွစ္ရက္ နားရသည္။ အလုပ္ထဲမွာလဲ သိပ္မဆိုးလွ…။ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ တ႐ုပ္၊ မေလး၊ ျမန္မာ ေတြနဲ ့ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ့္အထက္က လူၾကီးေတြႏွင့္လဲ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပသည္။ လခ တစ္ခါတိုးၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့…။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ပ႐ိုဂ်က္ အသစ္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ…။ ထို ့ေၾကာင့္ နဲနဲ အသက္႐ႈ ေခ်ာင္ေနသည္။ အခု ဒီဇင္ဘာလကုန္တြင္ ရမည့္ ပံုမွန္လခ ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္လစာ ေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ အခုတေလာ ကမာၻမွာ စီးပြားက ပ်က္စျပဳေနသည္ဟု ၾကားၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္အဖို ့ ေဘာနပ္စ္ ရမွရပါေတာ့မလားဟု ပူသူေတြလဲရွိ…။ ေနာင္ႏွစ္မွာ မိန္းမယူရန္ ပိုက္ပိုက္စုေနသူမ်ားကလဲ ထိုေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရလွ်င္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့…။ ရရင္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ႏွင့္ တ႐ုပ္ႏွစ္ကူးတြင္ ေရွာ့ပင္ေတြ ခဏခဏ ထြက္ရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္။

နားရသည့္ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္မွာ အိမ္သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္၊ ေစ်း၀ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ရတာနဲ ့တင္ တစ္ရက္ ကုန္သြားသည္။ က်န္တဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေအာခ်တ္ေလး၊ စီးတီးေဟာေလး ဘယ္ေလး ညာေလး သြားရင္သြား…။ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္…။ မဟုတ္ရင္ ဟိုက ဒီက ဖိတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ သြားစားၾကသည္။ အိမ္မွာ စုတဲ့အခါ စုၾကသည္။ ျမန္မာစာ စစ္စစ္ေလးမ်ား ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ ထိုအခါ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္က တကယ္ကို မ၀ မလင္…။ တခါတရံ ၾကာသာပေတးလို ပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေသာၾကာေန ့ ခြင့္ယူၿပီး စေန တနဂၤေႏြ ႏွင့္ ဆက္နားလိုက္သည္။ ဘာမွ သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးခြင့္ကို တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ယူျဖစ္သည္။ မဟုတ္ရင္ ေဆးခြင့္ေတြ ပိုေနမွျဖင့္ ႏွေျမာစရာ…။

ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြက ဆက္ေနၾကသည္။ အီးေမးလ္မွ ရထားေသာ ၂၀၀၉ အတြက္ ပိတ္ရက္ (စကၤာပူ) ျပကၡဒိန္ကို သတင္းအျဖစ္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္သည္။

အနီေရာင္ျဖင့္ ျပထားေသာရက္မွာ အစိုးရ ႐ံုးပိတ္ရက္၊ အ၀ါေရာင္မွာ စေန တနဂၤေႏြ ေန ့မ်ား၊ အျပာေရာင္မွာ ခြင့္ယူသင့္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား။ ထိုရက္မ်ားတြင္ ခြင့္ယူပါက အသင္ ရႏိုင္သည့္ ေဟာလီးေဒး ရက္ရွည္မ်ား ကိုေတြ ့ရမည္ ျဖစ္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္တတ္သူမ်ားအတြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ျပကၡဒိန္ပင္…။ ဟိုတစ္ရက္က ႐ံုးမွ အထက္လူၾကီးကို ထိုျပကၡဒိန္ကိုသြားျပကာ ၂၀၀၉ အတြက္ ထိုအျပာေရာင္ေန ့ရက္မ်ားကို အခုထဲက ၾကိဳၿပီး ခြင့္တင္ထားခ်င္ပါသည္ဟု ရွည္ရွည္ကဲကဲ ေျပာလိုက္မိသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ျခင္းခံရသည္။ (သူ႕မ်က္လံုးက နဂိုထဲက နဲနဲေတာ့ျပဴးပါသည္။)

ပံုထဲတြင္ Source : Ministry of Manpower ဟု အထင္အရွား ေရးသားထားေသာေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ…။ အခုတေလာ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥေတြက အေတာ္ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုတင္ဖို ့ရာ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရသည္…။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ျဖစ္လိုက္…။ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ခုထဲက ပိုက္ဆံၾကိဳစုထားမည္ ဟုလဲ စဥ္းစားထားေသးသည္။ ဘယ္ေလာက္ စုျဖစ္မည္ကိုေတာ့ မသိ…။

၂၀၀၈ ထဲမွာ ဘာကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳထားသလဲ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမး၊ ျပန္ေတြး ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ မ်ားမ်ားစားစား ေျပာစရာဆိုလို ့ ရန္ကုန္က ရွင္သာမေဏေက်ာ္ စာျပန္ပြဲအတြက္ စလံုး ၂၀၀၊ ကိုယ္ေနခဲ့ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ၁၅၀၊ နာဂစ္ အတြက္ ၂၀၀ လႈခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ နာဂစ္မွာ မိဘမဲ့သြားေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ (ေ႐ႊည၀ါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ပညာေရး) မူလတန္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အလယ္တန္း ကေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမြးစားထားသည္။ လစဥ္ပံုမွန္ စလံုး ၄၅ က်ပ္ လႈရသည္။ ထိုကေလးေလးေတြက သူတို ့ရဲ ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အက်ဥ္းေလးေတြပါတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ ပို ့ေပးၾကသည္။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ ပဲပင္ေပါက္လို လက္ေရး ေကြးေကြး လိမ္လိမ္ေလးေတြက တကယ္ကို ဂ႐ုဏာသက္စရာ..။ ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ၾကည္ႏူးစရာ…။

ေနာက္ ဘာရွိေသးလဲ…။ ေအာ္… သတိရတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ ရန္ကုန္မွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး ဒီမွာ ေဆးကုသရန္ ၾကြလာစဥ္က န၀ကမၼ ၀တၳဳ အလႈေငြ ၂၀၀ လႈခဲ့ေသးသည္။ ဒါနဲ ့ေမ့ေတာ့မလို ့… ဒီမွာ လစဥ္လတိုင္း မပ်က္မကြက္ လႈရတာ တစ္ခုလဲ ရွိေနေသးသည္…။ အဲဒီကိုေတာ့ ၄ လ (သို ့) ၆ လ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ မွန္မွန္ သြားလႈရသည္။ မဟုတ္လို ့ တလံုးတခဲထဲ စုထားၿပီးမွ လႈရပါက ထိုလအဖို ့ ထမင္းငတ္သြားႏိုင္သည္။

ဒီ ၂၀၀၈ ထဲမွာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ေယာင္းမေတြ ေယာက္ဖေတြ တစ္စုၿပီးတစ္စု လည္လည္လာၾကေသာေၾကာင့္ ေဆြစံု မ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။ ထိုလမ်ားတြင္ ဘတ္ဂ်က္ နဲနဲၾကပ္သြားသည္မွလြဲ၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ၂၀၀၈ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ သူတို ့ေတြက ပံုစံ အစံုအလင္ျဖင့္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အလည္သက္သက္၊ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကေလးေက်ာင္းထား…။ အဆင္ေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ၊ မေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ...။

ဒီႏွစ္အတြင္း ႏွလံုးသားေရးရာကေတာ့… ေျပာရရင္ အားလံုးေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဟိုတပတ္က အိုင္စီရႈိးကို လိုက္ျပဖို ့သူ ့ကို ပူဆာရင္းက စကားေျပာ အဆင္မေျပလို ့ စိတ္တို စိတ္ဆိုးရေသးသည္။ အိုင္စီက စလံုးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါလာေနက်၊ လာတိုင္းလဲ ၾကည့္ခ်င္လို ့ ပူဆာေနက်၊ ပူဆာတိုင္းလဲ သူက အဲဒီ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ ဆူဆူညံညံပြဲမ်ိဳးေတြ နဲနဲမွ ၀ါသနာမပါတာမို ့ ဟိုဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီလိုနဲ႕ ၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိပ္တစ္လံုးႏွင့္ အေပးအယူတည့္ကာ ေဒါသကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္…။ အငဲ နဲ႕ Rဇာနည္ကို အေခြထဲမွာဘဲ ၾကည့္ပါေတာ့မယ္ေလ…။

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ၂၀၀၈ ဇန္န၀ါရီလကစလို ့ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး (တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး) ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖန္တီးထားသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသစ္မ်ား မ်ားစြာရခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ခင္မင္ခဲ့သူမ်ားပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကသည္။ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္စရာ…။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ရသည္။ လက္ကိုက္ရသည္။ မ်က္ေစ့ ကိုက္ရသည္။ တခါတရံ ေခါင္းလဲ ေျခာက္ရေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ဒါေလးကိုဘဲ မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တာေနသည္။ မနက္ မိုးလင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း သူ ့ကိုအရင္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ က်န္တာေတြ ဆက္လုပ္လို ့ရသည္။ တမ်ိဳးေတာ့ ထူးဆန္းသား။

ေနာက္ထပ္ေတာ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ ဘာမွမရွိေတာ့ၿပီ။ ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ေကာင္းေသာႏွစ္ တစ္ခုဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္တတ္ဖို ့က အေရးအၾကီးဆံုး မဟုတ္ပါလား…။

(ပိုစ့္အသစ္ ဘာေရးရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ စဥ္းစားလို ့ရသမွ် ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးခ်လိုက္သည္။ လာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)

ေဆာင္း (သို ့) ဒီဇင္ဘာ အလြမ္း

ေဆာင္းကို ခ်စ္သည္။ ႏွင္းကို ခ်စ္သည္။ ဒီဇင္ဘာကို ခ်စ္သည္။
အခုေတာ့ ဒီက သူတို ့ေျပာၾကတဲ့ winter ဆိုတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတြမွာ ေဆာင္းကလဲမပီ၊ ႏွင္းကိုလဲ မျမင္ရေတာ့ၿပီ။ လြမ္းစရာ…။

အိမ္က ေဆာင္းကို လြမ္းမိသည္။ ႏွင္းကိုလဲ လြမ္းမိသည္။ ဒီဇင္ဘာေန ့ရက္ေတြကိုလဲ လြမ္းမိသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေဆာင္းရာသီ၊ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိသည္။

ႏွင္းမႈန္မႈန္ေတြၾကား အိပ္ရာက ေစာေစာထၿပီး ေဖေဖ ေမေမ၊ ေမာင္ေလးတို ့နဲ ့ အတူ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား သြားဖူးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ဘုရားေပၚမွအဆင္း လမ္းတပါတ္ေလွ်ာက္ၿပီး Oriental House မွာ Dim Sum ျဖစ္ျဖစ္၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲက တင္တင္ေအးမွာ မုန္ ့ဟင္းခါးပူပူ ျဖစ္ျဖစ္ စားခဲ့ရတာကို လြမ္းသည္။ ဒီဇင္ဘာလကို ျပည္သူ ့ အားကစားလ ဟုသတ္မွတ္ကာ စေန၊တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ေစာေစာေတြမွာ ၾကားရေနက် “ေစာေစာအိပ္လို ့ ေစာေစာထလို ့ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို ့” ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက သီခ်င္းသံ (ေလာ္စပီကာသံ) ခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုလဲ လြမ္းမိေသးသည္။ ႏို၀င္ဘာ ၃၀ ရက္ ညဖက္ေတြမွာ ထံုးမႈန္ ့ျဖဴျဖဴေတြ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး လမ္းမေပၚမွာ Happy Sweet December လို ့ စာလံုးအၾကီးၾကီးေတြ ေရးခဲ့ၾကရတာကိုလဲ ခုထိလြမ္းေနဆဲ…။

ခရစ္စမတ္နား နီးလာရင္ေတာ့ အနီးအနားက Church ေတြက ကေလး လူၾကီးတစ္စုရဲ ့ ခရစ္စမတ္ သီခ်င္းသံေတြ ၊ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ ဆုေတာင္းေပးသံေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ၊ သၾကားလံုးေတြ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့ၾကရတဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္ေတြကိုလဲ ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ…။

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္။ အမွတ္ရ လြမ္းေနေသးသည္။ ေဆာင္းတြင္းရဲ ့ ေအးစက္စက္ ညတညမွာေတာ့ ေဟာ့ေပါ့ ပူပူတစ္အိုးတည္ၿပီး ေဖေဖနဲ ့ ေမေမ့ရဲ႕ ေမြးေန ့ပြဲကို အတူတူေပါင္းၿပီး ေႏြးေထြးစြာ က်င္းပေလ့ရွိခဲ့ၾကတာ…။ ကိုယ္တို ့ေမာင္ႏွမ မုန္႕ဖိုးေတြစုၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ၀ယ္ထားတဲ့ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေတြကို ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ကို ေပး…။ သူတို ့ကလဲ သားနဲ႕သမီးရဲ႕ အဖိုးတန္မဟုတ္တဲ့ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပိစိေလးေတြထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးထားရင္း ၾကည္ႏူးပီတိေတြျဖာ…။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္။ အမွတ္ရ လြမ္းေနေသးသည္။

ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းေတြမွာေတာ့ ႏွင္းေငြ ့မႈန္မႈန္ မွာ ေက်ာင္းေ႐ွ ့က တိုင္ၾကီးေတြၾကားက တိုးထြက္လာတဲ့ လင္းလက္ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ ႏုႏုေတြကို လြမ္းသည္။ ထိုနံနက္ခင္းေတြမွာ ေႏြးေအးဆိုင္မွာ စားခဲ့ရတဲ့ ပဲထမင္းနဲ႕ ေကာ္ဖီပူပူကို လြမ္းေနသည္။ ထိုနံနက္စာ စားအၿပီး အေျပးအလႊား (အေနာက္ေပါက္မွ) သြားတက္ခဲ့ရေသာ Building 7 နဲ႕ Building 8 က Lecture တန္းေတြကို လြမ္းေနသည္။ သူလာရင္ အတူတူ ထိုင္ေနက် Building 6 ေထာင့္နားက ေနရာေလးကို လြမ္းသည္။ သူေကြ်းေနက် ေကာ္ဖီသၾကားလံုး ညိဳညိဳေလးေတြကို လြမ္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အတန္းလစ္ၿပီး ခေရပင္လမ္းမွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အတန္းေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ခ်စ္စကားေျပာခ်င္လို ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုး ေရွာင္ေပးၿပီး ခေရပင္ေတြေအာက္မွာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းက ဇာတ္လမ္းေလးကိုလဲ မေမ့မေလ်ာ့ လြမ္းေနေသးသည္။ (ခုေတာ့ ထိုႏွစ္ေယာက္က တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္ေလး တစ္ခု ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။)

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းက စီစဥ္တဲ့ ေလ့လာေရးခရီးတစ္ခု သြားခဲ့ရတာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတိုင္း ခုခ်ိန္ထိ ရင္ခုန္လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ။ ကိုယ့္ဘဝမွာ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ မပါဘဲ ပထမဆံုး သြားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ညအိပ္ ခရီးေလး တစ္ခု…။ အေမွာင္မကြဲေသးတဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ Bus ကား အၾကီးၾကီးေတြနဲ ့ ခရီးစခဲ့တာ…။ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ မုန္ ့ေတြ စားၾက၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေတြ မဆိုးခဲ့ၾက၊ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္လို ့ မဝခဲ့ၾက…။ ဇက္နဲ႕ ဧရာဝတီျမစ္ကို ျဖတ္အကူး ဧရာဝတီျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြၾကားမွာေတာင္ အခ်မ္းဒါဏ္ကို ေမ့ထား၊ အေႏြးထည္ေတြခြ်တ္ ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္၊ ေျပးလိုက္ၾက လႊားလိုက္ၾက ၊ မယံုႏိုင္စရာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အင္ဂ်င္နီယာ မမေတြ…။

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးညေတြမွာ မအိပ္ႏိုင္ၾက။ အိပ္ပစ္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကုန္သြားမွာကို ႏွေျမာတသစြာ…။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းနံေဘးက လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ စကားေတြ ဆူဆူညံညံ ေျပာတဲ့သူေတြကေျပာ၊ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတြေတြေငးေငး သီခ်င္းေတြနားေထာင္… အဲဒီအခ်ိန္က ေဇာ္၀င္းထြတ္ရဲ ့ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ မ်က္ႏွာ သီခ်င္းသံေတြက ေနရာအႏွံ ့…။

ေနာက္ဆံုးညမွာ မီးပံုပြဲေလး တစ္ခု..။
ျပန္ေျပာျပရရင္ နာမည္ၾကီး ဒ႑ာရီ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ေတာင္ အားနာခ်င္စရာ…။

“ေလေျပညွင္းရယ္ ၿငိမ္သက္ဆဲညမွာ အသာအယာ တိုးလို ့တိုက္ခတ္စဥ္….” ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုးရဲ ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တစ္ေယာက္က ဂီတာတီးလို ့ တစ္ေယာက္က ခပ္တိုးတိုး ညည္းဆို…။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေတာက္ေတြကို ၾကားထဲမွာ ျခားထားရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ေငးၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူေတြ…။ အဲဒီညမွာဘဲ အဆင္ေျပသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္စံုတြဲ မက…။

အျပန္ခရီးမွာေတာ့ အလာခရီးနဲ ့ တျခားစီ။ သီခ်င္းသံေတြ တိတ္ဆိတ္ခဲ့ၿပီ။ ဆူညံသံေတြလဲ နဲနဲအားေပ်ာ့ခဲ့ၿပီ။ ရင္ခြင္တိုင္းမွာ အလြမ္းေတြအျပည့္နဲ ့…။ အျငင္းခံရလို ့အသဲကြဲတဲ့ သူေတြက ကြဲ…။ အသစ္စက္စက္ အတြဲေတြကေတာ့ လက္ခ်င္း ဆုပ္ေထြး အနာဂတ္ အေရးေတြး…။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေက်ာင္းၾကီးေရွ ့ကို ျပန္ေရာက္.. ေဆာင္းက မညွာမတာ ေအးစက္ေနၿပီ…။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေပ်ာ္နဲ႕ ေရာေနတဲ့ အလြမ္းေတြက ပူပူျပင္းျပင္း ေတာက္ေလာင္…။

ကဲ.. မကုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား… ေဆာင္းရဲ႕အလြမ္းေတြရယ္…။
တကယ့္တကယ္ ေရတြက္ၾကည့္လို ့ မကုန္ဆံုးႏိုင္တဲ့ အလြမ္းေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆာင္းမွာ အျပည့္…။

ေနာက္ တေဆာင္းမွာေတာ့…
ကိုယ့္အိမ္ေလးကိုျပန္ၿပီး ႏွင္းေ၀တဲ့ ေဆာင္းကို ၾကိဳခ်င္တယ္…
ထံုးမႈန္ ့ျဖဴျဖဴေတြနဲ႕ အတူ Sweet December စာလံုးေတြကို လမ္းမေပၚမွာ တေပ်ာ္တပါး ေရးဆြဲခ်င္တယ္…
မနက္ေစာေစာ ႏွင္းမကြဲခင္ အခ်ိန္ေလးထဲမွာ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားကို မိသားတစ္စု အတူတူ သြားဖူးခ်င္တယ္…
ဒါေပါ့… ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ Dim Sum ျဖစ္ျဖစ္၊ တင္တင္ေအး မုန္႕ဟင္းခါးျဖစ္ျဖစ္ တခုခုစားမွာေပါ့…
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ ေက်ာင္းၾကီးဖက္ကို တစ္မနက္ေလာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းေရွ ့က တိုင္ၾကီးေတြနားမွာ ေနပူစာလႈံခ်င္တယ္…
ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုေအာင္တို ့ရဲ႕ ေႏြးေအးက ပဲထမင္းေလးစား၊ ေကာ္ဖီက်က်တစ္ခြက္ေသာက္…
ၿပီးရင္ ခေရပင္လမ္းမွာ သူနဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အတိတ္က အခ်ိန္ေတြကို ရင္ထဲ ျပန္ေခၚသြင္း…။
စြယ္ေတာ္ရိပ္ကိုသြားၿပီး စြယ္ေတာ္႐ြက္ေလး တစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္လဲ အမွတ္တရ ခူးခ်င္ပါေသးတယ္…
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္ထားၿပီး အေျခာက္ခံ သိမ္းထားမွာေပါ့…။
ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အခြင့္အေရးရမယ္၊ အခ်ိန္လဲရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဇက္ကေလးနဲ႕ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ကူးၿပီး လတ္ဆတ္တဲ့ ဧရာဝတီေလကို တဝၾကီး ႐ႈ႐ႈိက္လိုက္ခ်င္ေသး…။
ကိုယ့္ရင္ထဲက အလြမ္းေတြနဲ႕ ဆႏၵေတြ…။

အင္း… ဒါေပမယ့္ အခု ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ဒီဆႏၵေတြအားလံုးကို ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့မယ္။
သို ့ေသာ္လည္း ဘုရားမွာေတာ့ ဆုေတြ အထပ္ထပ္ေတာင္းေနမယ္…
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ ့ေနာက္ႏွစ္ခါ ေဆာင္းအတြက္ေပါ့…။

(ခ်ိဳေသာ ဒီဇင္ဘာ… ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန ့ အမွတ္တရ)

ေဘာလံုးပြဲမွ အေၾကြး

ေျပာရရင္ နဲနဲေတာ့ၾကာေနပါၿပီေလ…။

အဲဒီညက Man U နဲ ့ Chelsea တို႕ကန္ၾကတဲ့ညေပါ့…။ ကိုယ့္ကို အစြဲအလမ္း ထားတယ္ဘဲေျပာေျပာ အတၱၾကီးတယ္ဘဲေျပာေျပာ.. ေျပာခ်င္တာေျပာၾက... တို႕ကေတာ့ Man U မွ Man U ပါဘဲ…။ နဲနဲမွ မေလွ်ာ့…။

အဲဒီ အသင္းကို ကိုDavid Beckham ေလးရွိကထဲက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အားေပးလာလိုက္တာ ခုထက္ထိပဲေပါ့…။ ဟီဟိ… (ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ား မေတြးၾကေစခ်င္…) အားကစားကို စိတ္ပါ၀င္စားတဲ့ သေဘာပါ။
ဒါနဲ ့ဘဲ လမ္းေၾကာင္းေတြ လြဲကုန္ၿပီ။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီ Man U နဲ႕ Chelsea တို ့ ကန္ၾကတဲ့ညက ကိုသူၾကီး နဲ ့ C Box မွာ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက Chelsea Fan ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္ကဘဲစၿပီး (မိန္းကေလးပီပီ) ေလာင္းမလားလို ့ စိန္ေခၚလိုက္မိတယ္ေလ…။ Man U နဲ ့ Chelsea ဘယ္သူႏိုင္မလဲ ေလာင္းၾကမယ္… ႏိုင္တဲ့သူက မုန္ ့ေကြ်းေၾကးေပါ့…။ သူကလဲ ၀မ္းသာ အားရပါဘဲ… ေလာင္းၾကမယ္ေလတဲ့…။

ေမြးေန ့ေတြမွာ မုန္ ့ေကြ်းၾကတာ... ေမြးေန ့ဆုေတာင္းပိုစ့္ေလးေတြ တင္ေပးၾကတာ... တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးၾကတာ... အေပ်ာ္သက္သက္နဲ႕ အႏိုင္အ႐ႈံး ေလာင္းၾကတာ..။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ အေလ့အထေလးေတြေလ…။ တကယ့္ တကယ္ ေကြ်းလို႕လဲမရ… တကယ္လဲ မစားရၾကေပမယ့္ တကယ္ စားၾကရသလို…။ ေကြ်းတဲ့သူက ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ႕ ေကြ်း... စားတဲ့သူကလဲ ေကြ်းတဲ့သူရဲ႕ ေစတနာ ေတြကို ျမိန္လွ်က္စြာသံုးေဆာင္.. ေပ်ာ္စရာေနာ္…။

အဆံုးသတ္ရရင္ေတာ့ အဲဒီေန ့က Chelsea က ႐ႈံးၿပီး Man U က ႏိုင္ေလေတာ့ သက္ေဝက ကိုသူၾကီးကို မုန္႕ဝယ္ေကြ်းဖို ့ျဖစ္သြားတာေပါ့…။ အဲဒါ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေန ့ေ႐ႊ ့ ညေ႐ႊ ့နဲ႕ မေကြ်းျဖစ္ပဲ အေၾကြးတင္ေနတာ…။ သူက ပထမတစ္ခါမွာ အတိအလင္း ေၾကျငာၿပီ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္နဲ႕ သတိေပးတယ္ေလ…။ အဲဒီ ရက္ေတြက ႐ံုးမွာ ပ႐ိုဂ်က္ေတြပိၿပီး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ ့တအားကို အၾကပ္အတည္းထဲ ေရာက္ေနတာမို႕ မေကြ်းျဖစ္ခဲ့ဖူး။

ဒီလိုနဲ ့ သူလဲ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားတယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဘာရမလဲ အေမ့ခံ ေနလိုက္တာေပါ့…။ သို႕ေသာ္ မၾကာခင္ကာလကဘဲ သူက ေနာက္ဆုံးရ စက္ရပ္ သတင္းတုိမ်ား ဆိုတဲ့ ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုမွာ "ၾကိဳ စဥ္းစားေခ် မသက္ေဝ" ဆိုၿပီး သက္ေဝ သူ ့ကို မုန္ ့မေကြ်းရေသးေၾကာင္း၊ ဘာေကြ်းမွာလဲလို ့စဥ္းစားထားဖို ့ မေမ့မေလ်ာ့ ေဖၚျပျပန္တယ္ေလ…။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ စကၤာပူကို သိပ္မၾကာခင္မွာ ျပန္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းလဲ သတိေပးေသးတယ္…။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး... ကိုယ္ဒီထက္ ဆက္ေမ့ေနရင္ ကိုသူၾကီးတစ္ေယာက္ စကၤာပူမွာ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ပိုစ့္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္တင္ၿပီး သတိေပးေနမွျဖင့္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ေကြ်းစရာရွိတာကို ေစတနာပါပါနဲ႕ ေကြ်းလိုက္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

ၿပီးခဲ့တဲ့စေနေန ့က The Orange Lantern ဆိုတဲ့ Vietnamese စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ သြားစားရင္း မေမ့မေလ်ာ့ ႐ိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံု.. အဲ.. အဲ.. ေယာင္လို ့… ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြပါ။ ကိုသူၾကီး တစ္ေယာက္စာ တင္မက ဘေလာ့ဂ္ကို လည္လည္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ပါ အမ်ားၾကီး ပို၀ယ္လာပါတယ္…။ စားသြားၾကပါေနာ္…။

ဒါက နာနတ္သီး ထမင္းေၾကာ္ ပုဇြန္နဲ ့ ...

ဒါကေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ ့ကြ်ဲေကာသီး သုပ္

ဒါက ေကာ္ျပန္ ့ေၾကာ္...

ဒါကေတာ့ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ ပူပူေလာင္ေလာင္ Tom Yam ဟင္းခ်ိဳ...

ဒါက ကိုယ့္တို ့ဆီက ငါးဖယ္ေၾကာ္နဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ Fish Cake

ေနာက္ဆံုး အခ်ိဳပြဲက ေရခဲသုပ္နဲ ့ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္...

ကဲ... ကိုသူၾကီးလဲစား... သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စားၾကပါေနာ္...

လိုက္ပြဲေတြက ေနာက္မွာ အဆင္သင့္... အမ်ားၾကီး....။

မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း

ေန ့တိုင္း ေန ့တိုင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္က ေမေမ့လက္ရာ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးကို အရမ္း သတိရမိပါတယ္…။ ဟိုးအရင္ အခ်ိန္ေတြ… မိသားစုေတြ အတူတူေနရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေပါ့…။ သက္ေ၀တို႕ အားလံုး ေန ့လည္စာကို ထမင္းဘူးထည့္သြားၿပီး အလုပ္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပသလို စားတတ္ၾကေပမယ့္ ညေနစာေတြတိုင္းကိုေတာ့ မိသားစု စံုစံုညီညီရွိမွသာ စားတတ္ၾကပါတယ္။ ေဖေဖ (သို ့) ေမေမ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္အျပန္ ေနာက္က်တဲ့ေန႕မ်ိဳး ဆိုရင္လဲ အဆာေျပ မုန္ ့တစ္ခုခု စားၿပီး လူစံုေအာင္ ေစာင့္တတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတူတူထိုင္ၾကၿပီးရင္လဲ ထမင္း ဟင္းေတြ ကို (ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက အဖိုးအဖြားေတြ သင္ထားတဲ့အတိုင္း) အသက္ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စည္းကမ္းနဲ ့ ႏႈိက္ယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဖိုး ၿပီးရင္ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ၿပီးေတာ့ သက္ေ၀.. ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးေပါ့…။ သူက အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ယူရတာမို ့ သူမို ့ ဗိုက္ဆာေနၿပီဆို လူၾကီးေတြ ျမန္ျမန္ယူၾကပါေတာ့ဗ်ိဳ႕ လို႕ ပူညံပူညံလုပ္တတ္ေသးတာ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးရေသး…။

မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ ့အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၀ိုင္းဖြဲ ့ စားေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ေႏြးေထြးလွတဲ့ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီမွာ တကြဲတျပား ေရာက္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ ့ လက္ရွိ အေျခအေနေတြကို တကယ္ဘဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရႏိုင္မယ္မွန္း မသိႏိုင္တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကေလး… အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ (အခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ) အဖိုးရဲ႕ ဟိုးတုန္းကဆိုရင္… အစခ်ီတဲ့ စကားဆိုသံေတြ၊ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ျငင္းခံု စကားႏိုင္လုသံေတြ၊ ေဖေဖ ေမေမ တို ့ရဲ ့ တစ္ေန ့တာ အလုပ္ခြင္အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ျပန္ေျပာျပၾကတဲ့ ခ်ိဳသာ စကားသံေတြ စည္စည္ညံညံနဲ ့ ဘယ္အခါမဆို စားၿမိန္ခဲ့ရတဲ့ ေမေမ့လက္ရာ ထမင္း၀ိုင္းကေလးရဲ ့ တန္ဖိုးကို အခုအခ်ိန္မွာ တကယ္ဘဲ အရမ္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိပါတယ္…။

*****

ဒီလိုနဲ ့ မေန ့ညေနက ထမင္းစားခါနီးမွာ မိုးေတြ သည္းသည္း မဲမဲ႐ြာေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ မိုးဦးက် ကာလေတြ မိုးတြင္းကာလေတြမွာ ေမေမ ခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ ဟင္း အတြဲအစပ္ေလးေတြကို ျပန္ေတြး စိတ္ကူး ပံုေဖၚ ၾကည့္မိပါတယ္…။

ပုဇြန္ဆိတ္ ေသးေသးေလးေတြကို အခြံမခြာပဲ အၿမီးနဲ ့ေခါင္းကိုျဖဳတ္ ေရစင္စင္ေဆး၊ ဆီမ်ားမ်ား ၾကက္သြန္ျဖဴ မ်ားမ်ား င႐ုတ္သီး စပ္စပ္နဲ ့ေက်ာ္၊ သခြားသီးေတြကို ျခစ္ၿပီး ၾကက္သြန္စိမ္းရယ္၊ ဆီမပါဘဲ ေလွာ္ထားတဲ့ ပုဇြန္ဆိတ္ေလးေတြကို မွ်င္ငပိ၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းနဲ ့ၿပီး ေရာေထာင္းထားတာရယ္ နဲ ့သံပုရာရည္ ညွစ္ၿပီး သုပ္ရတဲ့ သခြားသီးသုပ္ရယ္၊ တြဲဖက္ ကေတာ့ ဘူးသီးဟင္းခါးေလးကို ျငဳတ္ေကာင္း ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ ခ်က္ၿပီး ပူပူေလးေသာက္...။

မိုးရာသီေတြမွာသာ ေပါေပါမ်ားမ်ားေတြ ့ရတတ္တဲ့ ငါးသလဲတိုး (သို ့) လယ္ငါးခူ ခပ္ေသးေသးေလးေတြကို ဆီမ်ားမ်ားထဲမွာ ၾကြပ္ၾကြပ္ကေလးေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးေၾကာ္ရယ္၊ ေစ်းထဲမွာ တစ္ခါတရံမွ ရတတ္တဲ့ ေကာက္႐ိုးမႈိေလးေတြကို ေရစင္စင္ေဆး၊ ၿပီးေတာ့ ဆီေလးနဲနဲ နဲ ့လွိမ့္၊ ၾကက္သြန္စိမ္း ပါးပါးလွီး၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြကို တုတ္ေခ်ာင္းကေလး ထိုးၿပီးမီးကင္ မညက္ တညက္ေထာင္း၊ ခုနက မႈိေၾကာ္ေလးနဲ႕ေရာ သံပုရာရည္ညွစ္ၿပီးသုပ္တဲ့ မႈိခ်ဥ္သုပ္ရယ္ ၾကာဆံဟင္းခါး (သို ့) ဘူးသီးနဲ႕ ပုဒတ္စာဟင္းခါး ပူပူေလးရယ္နဲ႕ တြဲစားရတဲ့ ဟင္းေတြကေတာ့ ေမေမ့ရဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ လက္ရာပါ။

*****

ေဆာင္းဦးေပါက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး မနက္ေတြမွာေတာ့ ေမေမက မနက္ အိပ္ရာက အေစာၾကီးထၿပီး ေကာက္ညွင္းဆန္အသစ္ ေစးေစးေလးေတြနဲ ့ ဆီထမင္း ထိုးတတ္ပါတယ္။ ဆီထမင္းက်က္လို ့ အဖိုးနဲ႕ ေမေမတို ့ဘုရား ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီးခ်ိန္နဲ ့ သက္ေ၀တို ့ေတြ အိပ္ရာႏိုးတဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ေတာ့ အကိုက္ပါဘဲ။ ဆီထမင္းနဲ ့တြဲဖက္ စားစရာေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အၾကိဳက္ခ်င္း မတူၾကတာမို ့ ေမေမက အားလံုးရဲ ့ အၾကိဳက္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဖိုးအတြက္က ႏွမ္းေလွာ္ေထာင္း ေမႊးေမႊးေလး၊ ေဖေဖ့အတြက္က ငါးရံ ့ေျခာက္ဖုတ္ကို ပဲဆီေမႊးေမႊးေလးဆမ္းလို ့တမ်ိဳး၊ ေကာက္ညွင္းဆိုရင္ အုန္းသီးနဲ ့မွစားခ်င္တဲ့ သမီး နဲ ့သား အတြက္ကေတာ့ အုန္းသီးႏုႏု ျဖဴျဖဴေလးေတြ ျခစ္လို ့ေပါ့…။

ခရမ္းခ်ဥ္သီး လႈိင္လႈိင္ေပါတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေမေမ့ရဲ ့ဟင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ပါေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးရံ ့ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ားနဲ႕ အရည္စပ္စပ္ေလးခ်က္၊ မခ်ခင္မွာ နံနံပင္ေလးအုပ္၊ ဒီဟင္းက အသက္ၾကီးလို ့ သြားေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ အဖိုးနဲ ့ေမေမ့ရဲ ့ အၾကိဳက္ ပါ။ အဲဒီ ငါးဟင္းနဲ႕ တြဲဖက္စားဖို ့က ျငဳတ္သီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီသပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္ ့နဲ႕ ေရာခ်က္တဲ့ ငန္ျပာရည္ခ်က္ရယ္၊ ခရမ္းသီးေသးေသး၊ ဘူးသီး ေသးေသးေလးေတြကို မက်က္တက်က္ ျပဳတ္ထားတဲ့ တို ့စရာရယ္…။

အားလံုး အလုပ္အား ေက်ာင္းအားၾကတဲ့ စေန တနဂၤေႏြလိုေန ့မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေမေမက လုပ္ရတာ နဲနဲလက္၀င္တဲ့ ငါးရံ ့ ဆန္ေလွာ္ဟင္းကို ခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးရံ႕ ကိုဘဲ အေကာင္လိုက္ ဆား၊ ဆႏြင္း၊ ဆီ၊ ျငဳတ္သီး ၾကက္သြန္ျဖဴ နီေတြေရာ ၿပီးနယ္၊ စပါးလင္ အပင္လိုက္ကို ငါးမွာ ခ်ည္၊ ေမႊးေနေအာင္ ေလွာ္ထားတဲ့ ဆန္ကို ေလးစိတ္ကြဲေလး ေထာင္းၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဳေလး ဆီသပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ငါးအေကာင္လိုက္ ကိုထည့္ခ်က္ရတဲ့ အဲဒီ ဆန္ေလွာ္ဟင္း ကေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုးရဲ ့ အၾကိဳက္ေပါ့…။ ငါး ဆန္ျပဳတ္လို သူ ့ အတိုင္းစားလို ့ရသလို ထမင္းနဲ ့အတူ ဟင္းလိုလုပ္ၿပီး စားရင္လဲရတာမို ့ အဲဒီဟင္းခ်က္တဲ့ေန ့ဆို အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘဲ ဗိုက္က အလိုလိုေနရင္း ဆာေနတတ္ပါတယ္။

တခါတခါ မီးမလာတဲ့ေန ့မ်ိဳးမွာ မီးေသြးမီးဖိုနဲ ့ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရတဲ့အခါ မီးေသြးေမႊးရတာ ပင္ပန္းလို ့ စိတ္ညစ္စြာ ၿငီးျငဴမိေပမယ့္ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို မီးဖုတ္လို ့ နံနံပင္နံ ့ ျငဳတ္သီးနံ ့ေမႊးေနတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္ စားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာသမွ်ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ၿပီး ထမင္းၿမိန္ရျပန္ပါတယ္…။

*****

ပူေလာင္ေလာင္ အိုက္စပ္စပ္ ေႏြရာသီအခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေမေမ့အတြက္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမို ့ ခါတိုင္းနဲ ့မတူ ထူးျခားတဲ့ ေထြလီကာလီ ဟင္းမ်ိဳးေတြ စားရတတ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းစားပ်က္တတ္ၾကေပမယ့္ အိမ္သားေတြအဖို ့ကေတာ့ ေမေမ့လက္ရာေတြေၾကာင့္ ပိုလို ့ ေတာင္မွ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္ေလ။

ေမေမခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ဟင္းေတြထဲက သက္ေ၀ အၾကိဳက္ဆံုးဟင္းကေတာ့ မုန္လာပင္ေပါက္နဲ ့ ခ်က္ရတဲ့ ငါးက်ည္း ငါးဆုပ္ ခ်ဥ္ဟင္းပါ။ ငါးက်ည္းအေကာင္ ခပ္လတ္လတ္ေတြကို မန္က်ည္းသီးနဲ ့ ဆားနဲ ့နယ္ၿပီး ေရစင္စင္ေဆး၊ ၿပီးရင္ ဒါးမနဲ ့ ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ ၿပီးေတာ့မွ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္ ့၊ ျငဳတ္သီး တို ့ရယ္၊ စပါးလင္ ႏုတ္ႏုတ္စင္းရယ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္ ့နဲနဲရယ္ထည့္ၿပီး နာနာေလးေထာင္း၊ မုန္လာပင္ေပါက္ ႏုႏုေလးေတြကို ခ်ဥ္ဟင္းအိုး အရင္တည္… ဟင္းအိုး ပြက္ပြက္ဆူလာၿပီဆိုမွ ၿပီးမွ ခုနက ေထာင္းထားတဲ့ ငါးက်ည္းေတြကို လက္နဲ ့ အေနေတာ္ လံုး ဆုပ္ၿပီး ထည့္…။ ငါးဆုပ္လံုးေလးေတြ က်က္ေလာက္ၿပီဆိုရင္ ခ်…။ သူနဲ ့ လိုက္ဖက္တဲ့ အတြဲက ျငဳတ္သီး ဆားေထာင္းပါ။ ျငဳတ္သီး အေလွာ္မႈန္ ့ကို ဆားေလးနဲနဲ နဲ ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးေရာၿပီး ေထာင္း၊ စားကာနီးမွ ဆီဆမ္းစားရတဲ့ အညာျငဳတ္သီးေထာင္းေပါ့။ အဲဒီဟင္းခ်က္တဲ့ေန ့ဆို တအိမ္သားလံုး ေခါင္းမေဖၚႏိုင္ေအာင္ ထမင္းစား ေကာင္းခဲ့တာကို ခုထက္ထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း မွတ္မိေနပါတယ္…။ အခုဆိုရင္ အဲဒီ ဟင္းနဲ ့ေ၀းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့…။

ေႏြရာသီရဲ႕ေန႕လည္ခင္းေတြမွာေတာ့ ေမေမက လဖက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖီထုပ္ေတြနဲ႕ သုပ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႕ ေကြ်းတတ္ပါေသးတယ္။ ေႏြေန႕လည္ခင္း ပူပူမွာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ခ်ည္သား အက်ႌေလး၀တ္၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္ထူထူကြက္ၿပီး လဖက္သုပ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ စပ္စပ္ကို ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႕စားခဲ့ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ေန႕လည္စာပါဘဲ…။

*****

စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကို မိသားစုေတြ အတူတကြ တစ္ေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကတဲ့အခါတိုင္း မွတ္မွတ္ရရ အဖိုးေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ “လက္ရည္တျပင္တည္း” ဆိုတဲ့ စကားေလးပါဘဲ။ ႏွီး ေဒါင္းလန္းၾကီးေတြထဲမွာ ထမင္းေတြေရာ ဟင္းေတြပါ စုထည့္ၿပီး မိသားစုေတြ ကေလး လူၾကီးေတြအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၀ိုင္း၀န္းႏႈိက္ယူ စားေသာက္ၾကတဲ့ ဟိုး ေရွးေရွးက ခ်စ္စရာ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို ျပတဲ့ ဓေလ့ေလး တစ္ခုေပါ့။

အခုေခတ္မွာေတာ့ ႏွီး ေဒါင္းလန္းေတြနဲ႕ စားတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ မိသားစု ဆိုတာ ဘယ္လို အရာမ်ိဳးမွာမဆို ေအးအတူ ပူအမွ်၊ အစစ အရာရာမွာ ေကာင္းအတူ ဆိုးအတူ သာတူ ညီမွ် ခြဲေ၀ ခံစားၾကရတယ္ ဆိုတာကို သိရွိ နားလည္ဖို ့အတြက္ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ မဟုတ္ေတာင္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုး အတူတူ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႕ေအးေအးလူလူ စားေသာက္ၾကဖို႕ သင့္တယ္လို ့ အဖိုးက ခနခန ေျပာဖူးပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္နဲ႕ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္သာ ေ၀းကြာတဲ့ အခု လက္ရွိ အခ်ိန္မွာေတာ့ သြား သုတ္သုတ္ စား သုတ္သုတ္နဲ ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္တဲ့ ေအးစက္စက္ မာေတာင့္ေတာင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ထမင္းဟင္းေတြကို မိုက္ခ႐ိုေ၀့ဖ္ ရဲ႕အကူအညီနဲ ့ ပူေအာင္လုပ္ၿပီး ေသာက္ေရတစ္ခြက္ အနားခ်လို ့ ျမန္ျမန္ၿပီး ေအးေရာ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕စားလိုက္ရတဲ့ ထမင္း အနပ္ေတြတိုင္းမွာ ေအာ္… အဖိုးသာျမင္ရင္ ဘယ္လို ေကာက္ခ်က္မ်ိဳးမ်ား ခ်မွာပါလိမ့္လို ့ ေတြးေတာရင္း၊ ေဖေဖ ေမေမ ေမာင္ေလးတို ့နဲ႕ေႏြးေထြးလွတဲ့ ေမေမ့လက္ရာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကေလးကို အရမ္း သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ထိုေနာင္တ

ဟိုး ငယ္႐ြယ္စဥ္ သူငယ္ခ်င္း ဘ၀ ကထဲက ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူမကို အခ်ိန္ေတြ ရွည္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္ စံုမက္ခဲ့ေသာ္လည္း ရွင္းျပရခက္ခဲလွေသာ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ဖြင့္ဟခဲ့ၿပီးေသာ ႏွလံုးသား တံခါးကိုပိတ္၊ ေၾကျငာခဲ့ၿပီးေသာ အခ်စ္စိတ္တို ့ကို ၿမိဳသိပ္ကာ သူမ အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုတို ့ႏွင့္ ေ၀းေ၀းကို ဖယ္ခြာေရွာင္ရွားကာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ဆန္လွေသာ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ… ေန ့ေပါင္း ရက္ေပါင္း လေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကို အလုပ္ထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ေခါင္းစိုက္ရင္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္မွာ… ထိုတစ္ေန ့အထိ…။

ထိုတစ္ေန ့…
သူမႏွင့္ မေတြ ့ခင္ ထိုေန ့မနက္အထိ သူ၏ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ လုပ္ရပ္အေပၚ တြင္ စိုးစဥ္းမွ် သံသယမရွိ၊ ေနာင္တဆို၍ အမႈန္တစ္စမွ်ပင္မရွိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိေနခဲ့ေၾကာင္းကို သူ ရဲရဲၾကီး သစၥာဆို၀ံ့ပါသည္။ ထိုတစ္ေန ့အထိေပါ့ေလ..

*****

သူမကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ဖြင့္ဟေျပာဆိုၿပီးကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေပၚေပါက္လာေသာ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ဖြင့္ဟခဲ့ၿပီးေသာ ထိုအခ်စ္တို ့ကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းပါသည္ဟု (ရင္ထဲမွာ ေမာပန္း ဆို ့နင့္ ေၾကကြဲေနေသာ္လည္း) ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဟန္ပန္ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္ သူမကို စိမ္းကားခဲ့ပါသည္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ၊ အံ့ၾသေနေသာ သူမ၏ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားကို ရယ္ေမာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ဥပကၡာျပဳရင္း… ထိုေန ့က ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ နာက်ည္း ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစိတ္တို ့ျဖင့္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုခဲ့မိပါသည္။ အေၾကာင္းသိ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု၏ နားမလည္ႏိုင္လြန္းေသာ အၾကည့္မ်ား၊ အျပစ္တင္စြပ္စြဲသံမ်ား၊ ကဲ့ရဲ ့ ႐ႈံ ့ခ်သံမ်ား... အားလံုးကို ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးေတာ့ဘဲ… အားလံုးကို ေက်ာခိုင္း… အားလံုးႏွင့္ ေ၀းရာ… အေ၀းဆံုးေနရာ တစ္ခုသို ့…။

သူမႏွင့္ေ၀းရာမွာ ေနထိုင္ရင္း သူမကို သတိရ လြမ္းဆြတ္မိသည့္ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ထို အလြမ္းစိတ္တို ့ကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ရန္ စိတ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္အေနျဖင့္ အလုပ္မ်ားကို ေလာဘတၾကီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ ဟိုမွ သည္မွ၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ ့ ထံမွ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားသိရတတ္ေသာ သူမ၏ သတင္းမ်ားကို ၾကားခ်င္ေသာ္လည္း မၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေသာ္လည္း မသိခ်င္၊ သူမေလးကို ျမင္ခ်င္ေသာ္လည္း မျမင္ရဲ၊ ေတြ ့ဖို ့ အခြင့္အေရးရွိေနပါေသာ္လည္း မေတြ ့ရဲျဖင့္ အစစ အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္တြက္ၾကည့္ရလွ်င္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ရွိခဲ့ေလၿပီ။ သူ ့ကိုယ္သူ ထူးဆန္းစြာ အံ့ၾသခဲ့သည္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလာရင္း မၾကာခဏ ေတြ ့ျမင္ ၾကံဳဆံုရတတ္ေသာ မိန္းကေလးငယ္မ်ား၊ လြယ္လင့္တကူ ၾကည္ျဖဴ လိုက္ေလ်ာၾကမည့္ မိန္းကေလးငယ္မ်ား အေပၚတြင္ နည္းနည္းေလးမွ် စိတ္မ၀င္စား စိတ္မကစားမိျခင္းပင္…။

*****

ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား၊ ၾကိဳးစားမႈမ်ား၏ အက်ိဳးကို ခ်ိုၿမိန္စြာ စားသံုးေနရေသာ အခ်ိန္တြင္ အရာရာ အတန္အသင့္ ျပည့္စံုသည့္ ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ ဟု ယူဆကာ စိတ္အစဥ္တို ့သည္ ဟိုး အေ၀း ကာလတစ္ခုဆီက သူမေလးဆီသို ့ လြင့္ေမ်ာ….။ သူ ့ကို နာက်ည္းေနမည္ဟု ယူဆရေသာ သူမကေလး… သူ ့ႏွလံုးသားကို အခ်ိန္ျပည့္ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ေသာ.. အခ်ိန္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရခဲ့ေသာ သူမေလး…။ သူ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္တို ့သည္… အနည္းငယ္ အဓိပၸါယ္ရွိလာ…။ အို.. ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမွားေတြကို ခြင့္လႊတ္ဖို ့ဆိုတာ ကိုယ္က အရင္ ေတာင္းပန္ၾကည့္ဖို ့ေတာ့ လိုမွာေပါ့ေလ…။

သူမႏွင့္ သူ၏ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ အေနအထားကို ဟိုး ကၾကီးမွသည္ အ အထိ အစ အဆံုးသိေနခဲ့ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သူမကို သူ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သာယာလွပေသာ ျပာလြင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီး ေအာက္တြင္ ရင္ခုန္ လႈိက္ေမာဖြယ္ေကာင္းလွစြာျဖင့္ သူမကို သူ ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း ဘာမွထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲဘဲ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကလို ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္၍ လွပေနေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ ေအးခ်မ္းသိမ္ေမြ ့ဆဲျဖစ္ေသာ သူမကို သူ အံ့ၾသတၾကီး ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။ သို႕ေသာ္… သူမ ဘ၀၏ အၾကီးမားဆံုး ေျပာင္းလဲမႈကို သူမကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ဟ ေျပာဆို လာေသာအခါ… ။

ထိုေန ့က သူမအတြက္.. တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ သူ၏ ေတြေ၀ခဲ့မႈ ႏွင့္ အစားထိုးမရေသာ ကုန္လြန္ခဲ့ခ်ိန္ မ်ားစြာတို ့အတြက္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေနာင္တ အနည္းငယ္ ရခဲ့မိပါသည္…။ သို ့ေသာ္ ထိုေနာင္တတို ့ကို မာနတရားတို ့ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းဖို ့ ၾကိဳးစားရင္း သူမေရွ ့တြင္ ဘာမွမျဖစ္ေလဟန္ ေကာင္းေကာင္း ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္မဆံုးျဖစ္ေနရင္း…။

*****

ထိုတစ္ေန ့…
ထိုတစ္ေန ့…
ထိုေန ့က သူမႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ ့ဆံုရန္ အေၾကာင္းဖန္လာပါသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆံုေတြ ့ရခ်ိန္သည္ ပထမအၾကိမ္ႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ကြာျခားခဲ့ျပန္ပါသည္။

သူမ…
သက္တူ ႐ြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာတို ့ၾကားတြင္ ဘာမွေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္ရေသာ သူမ…။ သူမကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင့္အတူ… ခ်စ္စဖြယ္ စကားေတြ တီတီတာတာ ဆိုတတ္ေနေသာ သားကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ… သာယာ ခ်မ္းေျမ့ေသာ မိသားစုဘ၀ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမ…။ ဟိုးအရင္တုန္းကလို ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား အျပည့္ျဖင့္ လွပေနဆဲ သူမ…။ ဘ၀ကို စိတ္ေအး ခ်မ္းေျမ့စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ သူမ…။

ထိန္းခ်ဳပ္လို ့မရ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႈပ္ခတ္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့စိတ္အစဥ္ေတြသည္…
ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြသည္…
ခႏၵာကိုယ္ ေနရာအႏွံ ့မွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္တိုးေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ ႏွလံုးေသြး ေတြသည္…
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မ်က္၀န္းထဲမွ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားအျဖစ္သို ့ ကူးေျပာင္းခါနီးဆဲဆဲ…

ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရယ္ေမာႏႈတ္ဆက္ေနေသာ သူမကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရန္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ကိုယ္အားယူေနဆဲမွာ ေ၀၀ါးသြားေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္... အို.. ကိုယ့္ရဲ ့ ေနာင္တေတြ အတၱေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သူမေလး ရိပ္မိသြားမွာ စိုးလွပါသည္…။

အဆံုးမွာေတာ့…
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္ေအာင္ ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ ႏွလံုးခုန္သံကို ကိုယ္တိုင္ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္… အျပင္ပန္းက ၾကည့္လွ်င္ အစစအရာရာ ျပည့္စံုသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ႐ုပ္၀တၳဳအားျဖင့္သာ ျပည့္စံုၿပီး အဖက္ဖက္က လိုအပ္ခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ ့ေအးစက္စက္ အထီးက်န္ ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ေၾကကြဲစြာ… ။

ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြႏွင့္အတူ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ဘ၀လမ္းကေလးမွာ သံသယေတြ၊ ေနာင္တ တရားေတြ ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္… ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္ မရွိေတာ့ေသာ ဘ၀မ်ား…။
ဘာနဲ ့မွ လိုက္လို ့ မမွီႏိုင္ေအာင္ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား… ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ကို ဆု အျဖစ္ေတာင္ ေတာင္းယူ၍ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္တိုင္ နာက်င္ နာက်ည္းစြာျဖင့္…။
သက္ျပင္းေတြကို အခါခါခ်ရင္း ေတြ ့ဆံုခ်ိန္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္ ့ထားလိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း လူ ့ဘ၀၏ နိယာမေတြအရ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစၿမဲမို ့ကိုယ့္ရဲ ့ ျပန္ျပင္မရေသာ မွားယြင္းမႈေတြနဲ ့အတူ ေနာင္မွရေသာ ေနာင္တတရားေတြ၊ ယူက်ံဳးမရ စိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ အျပည့္အႏွက္ျဖင့္…။

*****

သူမကို ဘ၀တသက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို ့မရႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈႏွင့္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ၿပီးေသာ ၾကိဳးတစ္စ… ျပန္လည္၍ ဆက္သြယ္ ထံုးေႏွာင္ရန္လည္း အခြင့္အေရးက မရွိေတာ့ၿပီ… သူ ့အတိုင္းသာ ရွိပါေစေတာ့.. ။ သူမ ဘ၀ကေလး အစဥ္အၿမဲ လွပ ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုင္ရန္ သူမ၏ စိတ္ကေလး အစဥ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္း ျပည့္စံုေစႏိုင္ရန္ ဆုေတာင္းေပး႐ံုမွတပါး….။

စာၾကြင္း ။ ။ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ ့ အတူတူ နားေထာင္ရင္း ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…။
ေအးခ်မ္းေမ - ဇာတ္ဆရာ အလိုက်

ခိုင္ၿမဲေသာၾကိဳး

Hours fly...

Flowers die...

New days, New ways passed by

But LOVE stays...

F O R E V E R

* * * * * *

ကေလးမ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း

အခုတေလာ ကေလးမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ Child Psycho အေၾကာင္းေတြသည္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အေတြးေတြကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာေၾကာင့္ ဤပိုစ့္မ်ားကို ေရးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ားကို မေတြးေစခ်င္ပါ…။

အျခားေသာ လူမ်ိဳးျခား ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကြ်န္မ အမ်ားၾကီး မသိပါ။ သူတို ့၏ ပါတ္၀န္းက်င္၊ သူတို ့၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူတို ့၏ ေန ့စဥ္ ရွင္သန္ေနထိုင္ပံု၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို ့၏ မိသားစု ဆက္ဆံေရး… လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္တို ့၏ ဆက္ဆံေရး… မိဘႏွင့္ သားသမီး ဆက္ဆံေရး…။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကြ်န္မ အလြန္ စိတ္ဝင္စားလွေသာ္လည္း အတန္အသင့္သာ ေလ့လာဖူး၊ ေတြ ့ဖူး ျမင္ဖူး ၾကားဖူးပါသည္။

သို ့ေသာ္ ကြ်န္မသိသမွ် ေတြ ့ဖူး ျမင္ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြသည္ ကေလးမ်ား၏ ခံစားခ်က္ ေသးေသးေလးမ်ားကို၊ သူတို ့၏ စိတ္ဓါတ္ေရးရာမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ပင္ လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈတတ္ၾကသူမ်ား ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ထိုထင္ျမင္ ယူဆခ်က္သည္ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း၏ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားခ်င္လဲ မွားေနပါလိမ့္မည္။ လက္မခံႏိုင္သူမ်ား ေဝဖန္ခ်င္က ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္…။

“အဲဒီနားမွာ မကစားရဘူး သစ္ပင္ေပၚမွာ သရဲၾကီး ရွိတယ္…”

“ဒီကစားကြင္းမွာ သရဲၾကီး ေစာင့္ေနတယ္ လာကစားတဲ့ ကေလးေလးေတြကို ဖမ္းမလို႕ တဲ့…”

“ညက် ေစာေစာမအိပ္ရင္ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး လာဖမ္းလိမ့္မယ္…”

“ေဟာ.. ဟိုမွာ ပီပီ ပီပီ နဲ ့ မႈတ္ေနတဲ့ လူၾကီး လာေနၿပီ ဆိုးတဲ့ ကေလးေတြကို ဖမ္းမလို႕တဲ့…”

“သား ဆိုးေနရင္ ေမေမ အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး ႐ံုးမွာဘဲ ေန ေနေတာ့မယ္…”

“သမီး ေမေမေတာ့ ကုလားၾကီးေနာက္ လိုက္သြားၿပီ…”

“သား ေဖေဖေတာ့ ကုလားမၾကီးက လာေခၚသြားၿပီ…”

အစရွိတဲ့ စကားစုေတြကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါတယ္။ ၾကားဖူး႐ံုတင္မက အဲဒီလိုေရာ ေျပာဖူးၾကပါသလား… အဲဒီလို စကားေတြကိုသံုးၿပီး ကိုယ့္ကေလးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ကေလးမ်ား၊ မိမိပါတ္ဝန္းက်င္မွ ကေလးေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖူးၾကပါသလား….။

ကြ်န္မ သတိထားမိသေလာက္ လူၾကီးေတြက ကေလးေတြကို စသလို ေနာက္သလို ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တကယ္ ေၾကာက္လန္ ့ ေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ဤစကားမ်ိဳးကို ေျပာတတ္ၾကပါသည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ထိုစကားတို ့သည္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ထင္ရေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏုနယ္လွေသာ ကေလးမ်ားအဖို ့ သူတို ့ေလးေတြ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ထိတ္လန္ ့ တုန္လႈပ္ ေၾကာက္႐ြံ ့သြားတတ္ၾကသည္ကို သတိျပဳၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုေၾကာက္စိတ္မွာလဲ အခ်ိန္ကာလ အေတာ္ၾကာသည့္အထိ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ဘဲ စြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖင့္ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ေတြ ့ဖူးခဲ့ပါသည္။ တကယ္လဲ ထိုေၾကာက္စိတ္ ႏွင့္ ထိုအစြဲအလမ္းမ်ားသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္၍ မရပါ…။ သူတို ့စိတ္ထဲတြင္ မျမင္ေတြ ့ဖူးေသာ သရဲၾကီး၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး၊ ကုလားၾကီး တို ့ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ပံုပန္းမ်ားျဖင့္ စိတ္ကူးပံုေဖၚ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ကာ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္မ်ား တစ္စထက္ တစ္စ တိုးပြား ေနတတ္ၾကသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သနားစရာလဲ အလြန္ေကာင္းပါသည္။

သူတို ့သည္ အသက္အ႐ြယ္ ေတာ္ေတာ္ရလာၿပီး အစစအရာရာကို ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္လာေသာ အ႐ြယ္ေလာက္တြင္မွသာ သူတို ့ငယ္ငယ္က ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့ဖူးေသာ ထို သရဲၾကီး၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး၊ ကုလားၾကီး ဆိုသူမ်ားသည္ တကယ္မရွိေၾကာင္း၊ လူၾကီးမ်ား တမင္ ေျခာက္လွန္ ့ၾကေၾကာင္း ကို နားလည္သိျမင္ လာႏိုင္ပါသည္…။

ေျပာျပရလွ်င္ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က (၆ ႏွစ္သမီးေလာက္ဟု ထင္ပါသည္) မိဘမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကြ်န္မႏွင့္လည္း ဦးေလးတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးေသာ သူတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုအလည္လာရင္း တခုခုကို အလိုမက်၍ နဲနဲဂ်ီတိုက္ေနေသာ ကြ်န္မကို စသလို ေနာက္သလိုျဖင့္ “ဒီလိုဆိုးေနရင္ ေက်ာေပါက္ၾကီး လာဖမ္းလိမ့္မယ္ေနာ္” ဟု ထပ္ခါ ထပ္ခါ (၄, ၅ ၾကိမ္ထက္မနဲ...) ေျပာေလသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မသည္ တစ္ခါမွ မသိဖူး မၾကားဖူး မျမင္ဖူးေသာ ထို ေက်ာေပါက္ၾကီး ဟူေသာ လူကို ထိတ္လန္ ့စြာျဖင့္ မရဲတရဲ ပံုေဖၚၾကည့္ရင္း တုန္လႈပ္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚလာေပေတာ့သည္။

ည အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေမေမတို ့ အလုပ္သြား၍ အိမ္မွာ အဖိုးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘာမွလုပ္စရာမရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေထာင့္ေလးတစ္ေထာင့္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနမိသည္မွာ ထိုေက်ာေပါက္ၾကီး အေၾကာင္းပင္...။ ေက်ာၾကီးက ဘယ္လိုေပါက္ေနတာလဲ… ေက်ာကုန္းမွာ အေပါက္ၾကီး ရွိေနရက္သားနဲ ့ ဘာေၾကာင့္မို ့အသက္ရွင္ေနႏိုင္တာလဲ… ေပါက္ေနေသာ ေက်ာျပင္မွေန၍ ဗိုက္ထဲက အသဲတို ့ ႏွလံုးတို ့ကိုေရာ ျမင္ေနရမွာလား… နီနီရဲရဲ ေသြးေတြေရာ ထြက္ေနမွာလား… စသျဖင့္…။ ထိုစဥ္က မိုးတြင္းကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးမ်ားေမွာင္မဲ၍ ႐ြာေသာအခ်ိန္တြင္မူ ကြ်န္မ၏ ေၾကာက္စိတ္မွာ အထြတ္အထိပ္သို ့ေရာက္ေနပါသည္…။ ဘယ္ေထာင့္ကမ်ား ေက်ာေပါက္ၾကီး ေပၚလာလိမ့္မလဲ ဟု ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ျဖင့္ ေက်ာခ်မ္းေနခဲ့ဖူးသည္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သနားစရာေကာင္းလွပါသည္။

အလုပ္မွ ေမာေမာပန္းပန္းျပန္လာေသာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ့၏ အရိပ္အကဲကိုၾကည့္၍ မရဲတရဲႏွင့္ ထိုေက်ာေပါက္ၾကီး အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ေသာအခါတြင္လည္း ေမေမက အေရးမဟုတ္တာ အေရး လုပ္ေနရပါ့မလား… အဓိပၸါယ္မရွိ အပိုေတြ ေတြးေၾကာက္ေနရလား… ဟူေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ကြ်န္မလိုခ်င္ေသာ “ေက်ာေပါက္ၾကီး ဆိုသည္မွာ အျပင္ေလာကတြင္ တကယ္မရွိေၾကာင္း၊ ဘာမွေၾကာက္စရာ မလိုေၾကာင္း…” စသည့္ လံုေလာက္ တိက် ေႏြးေထြးေသာ အေျဖမ်ိဳးကို မရခဲ့ပါ။

တကယ္ကေတာ့ လူၾကီးေတြ၏ စိတ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ဒီေလာက္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေၾကာက္ေနမည္ဟု ေတြးထင္ မထားေသာေၾကာင့္ ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ သေဘာထား ေျဖၾကားသည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ထိုစကားေလး တစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရသည္မွာ တသက္ မေမ့ဖြယ္ရာပင္…။

ထိုကဲ့သို ့ ကေလးမ်ားကို ေျခာက္လွန္ ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ ႏွင့္ ႏုနယ္လွေသာ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ခံစားခ်က္တို ့ကို အေလးအနက္ထား ထည့္သြင္း စဥ္းစားကာ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္လဲ ကေလးမ်ားကို အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ေစခ်င္၍ ျဖစ္ေစ၊ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္၍ ျဖစ္ေစ... သူတို႕ေလးေတြ၏ စိတ္ထဲ၌ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေၾကာက္႐ြံ ့ သြားႏိုင္ေခ်ရွိေသာ စကားစုမ်ားကို ေ၀းေ၀းမွ ေ႐ွာင္ရွားၾကပါ ဟု အေလးအနက္ထား တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။

အနာဂတ္ကာလတြင္ တိုးတက္ေသာ လူ ့ေဘာင္ေလာကၾကီးထဲသို ့ အေနအထားအမ်ိဳးစံု၊ ပံုပန္းသ႑ာန္ အမ်ိဳးစံုျဖင့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးသို ့ ရွင္သန္၀င္ေရာက္လာမည့္ လူသားေလးမ်ား၏ ႏုနယ္ေသာ စိတ္အေတြးေလးမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေလးအနက္ျပဳ ဂရုစိုက္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

ကေလးမ်ား၏ စိတ္ကို ေလ့လာျခင္း

ကြ်န္မေတြ ့ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ျမန္မာမိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကေလးတို ့၏ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို အေရးမထားတတ္ၾက၊ အေလးအနက္ မယူတတ္ၾကေပ။ ကေလးတို ့ကို “ အို… သူတို ့က ကေလးေတြဘဲ… ဘာသိတာလိုက္လို ့… ထားလိုက္ပါကြာ... ကိစၥမရွိပါဘူး… သိပ္အေရးမၾကီးလွပါဘူး… ငယ္ပါေသးတယ္..“ စသည္ျဖင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာထားတတ္ၾကပံုမ်ား ကြ်န္မမ်က္ေစ့ေရွ ့တြင္ မၾကာခဏ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။

ကေလးဆိုသည္မွာ ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ကဲ့သို ့ ႏုနယ္လွသည္။ ဖေယာင္းကေလးမ်ားသဖြယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွသည္။ ဖေယာင္းရည္ေလးမ်ား မာတင္းသြားသည့္ အခ်ိန္မေရာက္ခင္အထိ သူတို ့ေလးေတြကို လိုရာကို ပံုသြင္း ထုဆစ္ႏိုင္သည္။

သာမန္အားျဖင့္ သူတို ့၏ စိတ္ခံစားခ်က္ကေလးမ်ားကို သိသာေအာင္ မေဖၚျပတတ္ၾကဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ့္ လက္ေတြ ့တြင္ ကေလးငယ္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေလ့လာၾကည့္ပါက သူတို ့၏ စိတ္ခံစားမႈကေလးမ်ားကို သူတို ့၏ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားအလိုက္ ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ျပသတတ္ၾကသည္ကို ေတြ ့ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

သူတို ့သည္ စကားမေျပာတတ္ေသးခင္ အခ်ိန္ေလးေတြမွာပင္ သူတို ့၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၊ သူတို ့၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို အမူအရာေလးမ်ား၊ မပီမသ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ထုတ္ေဖၚျပသတတ္ၾကသည္။ အလိုဆႏၵမျပည့္၀လွ်င္ ငိုတတ္လာၾကသည္။ အသက္ တစ္ႏွစ္၀န္းက်င္ စကား စတင္ ေျပာတတ္လာေသာ အ႐ြယ္၌ သူတို ့၏ ဆႏၵမ်ားကို စကားလံုးေလးမ်ားျဖင့္ ပံုေဖၚ ျပသတတ္လာၾကသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ အသံထြက္လို ့ ေျပာလို ့ရေသာ Verbs မ်ား ကို အသံုးခ်၍ လူၾကီးမ်ားကို လက္ညွိဳးကေလးေတြ တညႊန္ညႊန္ျဖင့္ သူတို ့လိုရာကို ေတာင္းဆိုတတ္လာၾကသည္။ ကေလးမ်ားသည္ အသက္ ၆ လမွ ၁၈ လ အတြင္းတြင္ အျပစ္အကင္းစင္ဆံုး၊ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး ကာလ အပိုင္းအျခားအျဖစ္ ေတြ ့ျမင္ရတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္အထိေတာ့ မိဘႏွင့္ ကေလးတို ့အၾကားတြင္ ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိတတ္ၾကေသးေပ။

ေက်ာင္းေနခ်ိန္ အသက္ ၄ႏွစ္ ၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ျပႆနာ အခ်ိဳ ့ စတင္ေလၿပီ…။ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ မနက္တိုင္း ငိုငိုေနေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းမွာ စာလိုက္မေရးေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းကို ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထမင္းဘူးကို လံုးလံုးမွ မထိ မတို ့ေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ေပ်ာက္ ခဲတံေပ်ာက္ ခဲဖ်က္ေပ်ာက္၊ ေက်ာင္းမွာ ဟိုဟာက်န္ခဲ့ ဒီဟာက်န္ခဲ့ႏွင့္ ေမ့က်န္တတ္ၾကေသာ ကေလးမ်ား…. မ်ားစြာရွိၾကသည္။ ထိုအခါ မိဘတို ့၏ အားမလို အားမရမႈ၊ အလိုမက်မႈ၊ စိတ္တိုမႈမ်ားႏွင့္ အတူတူ ေဒါသစိတ္တို ့ စတင္ျဖစ္ထြန္းလာၾကေလသည္။

အမွန္ဆိုပါက ထိုေဒါသတို ့ကို ေနာက္မွာ ခဏထားၿပီး အေၾကာင္းရင္း အေျခခံကို ဦးစြာ ေဖြရွာသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဤအသက္အ႐ြယ္ေလးတြင္ မိဘတို ့ရင္ခြင္မွ ခြဲခြာကာ တစိမ္းမ်ားၾကားထဲသို ့ စ စခ်င္း ၀င္ေရာက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္တို ့အေနျဖင့္ ထိုအေနအထားကို ခ်က္ခ်င္း လက္သင့္မခံႏိုင္၊ အဆင္သင့္မျဖစ္ႏိုင္ ေသးသည္မွာ သူတို ့၏ အျပစ္ စိုးစဥ္းမွ် မရွိေခ်။

ကေလး ေဆးပညာ စာတမ္းမ်ားထဲတြင္ ေက်ာင္းစေနစဥ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားသည္ လက္စုတ္တတ္ျခင္း၊ လက္သည္းကိုက္ျခင္း၊ အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ကိုက္ျခင္း၊ ခဲတံမ်ားကို ပါးစပ္တြင္း၌ ငံုထားတတ္ျခင္း၊ အိမ္မွထည့္ေပးလိုက္ေသာ ခဲဖ်က္မ်ားကို တစ္စစီ ခ်ိဳးဖဲ့ပစ္တတ္ျခင္း၊ ဗလာစာအုပ္မွ စာ႐ြက္မ်ားကို အသားလြတ္ ဆုတ္ၿဖဲပစ္တတ္ျခင္း စသည့္အျပဳအမူတို ့ကို လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသည္ဟု ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။

ကေလး အမ်ားစုသည္ အိမ္မွာ မိဘ ဖိုးဖြား ဦးေလး အေဒၚ အကို အမတို ့ အနည္းဆံုးေတာ့ ကေလးထိန္း၊ တစ္ဦးမဟုတ္ တစ္ဦးတို ့၏ ဂ႐ုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၃၀၊ ၄၀ တို ့ကို ဆရာမ တစ္ဦး ႏွစ္ဦး တို ့က အုပ္ထိန္းၾကရေသာအခါ သူတို ့ အတြက္ လိုအပ္သေလာက္ လံုေလာက္ေသာ ဂ႐ုစိုက္မႈ (Attention) ကိုမရၾကေသာအခါတြင္ လုပ္မိလုပ္ရာကို လုပ္ၾကေသာ သေဘာပင္…။ ထိုအခ်က္ကို မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္မႈရွိသင့္ၿပီး ေက်ာင္းမွ ရလာေသာ အျပစ္ေလးမ်ားကို ေဒါသႏွင့္ ဆီးၾကိဳၾကမည့္အစား စိတ္ရွည္ နားလည္မႈေလးမ်ားျဖင့္ အေျခအေနကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးသင့္ပါသည္။

ေက်ာင္းေနၿပီး အတန္းအနည္းငယ္ရလာေသာအခါ ေက်ာင္းစာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာ၊ စာေမးပြဲ ႏွင့္ ရမွတ္ အနည္းအမ်ား ျပႆနာမ်ား ကေလးႏွင့္ မိဘတို ့ၾကားတြင္ ေရာက္ရွိလာေလၿပီ….။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ပညာတတ္ေသာ မိဘႏွင့္ ပညာမတတ္ေသာ မိဘ… မည္သည့္ မိဘမ်ိဳးမဆို မိဘတိုင္း၏ တူညီေသာ အတၱတစ္ခုမွာ မိမိတို ့၏ သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္ ့ အလြန္ ထူးခြ်န္ေစခ်င္ၾကျခင္းပင္။

ပညာတတ္ေသာမိဘမ်ားသည္ ကေလးမ်ားကို “ဒါေလးေတာင္ မတတ္ရေကာင္းလား… ဒီေလာက္ေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလား… လြယ္လြယ္ေလးကို မွားခဲ့ရသလား…” ဟူေသာ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ျပစ္တင္႐ႈံ ့ခ် ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္း တတ္ၾကသည္။ ပညာမတတ္ေသာ မိဘမ်ားကမူ ကိုယ္တိုင္က ပညာ အေျခခံနည္းခဲ့၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေျခအေန မေပးခဲ့ၾက၍ ေသာ္လည္းေကာင္း အတန္းပညာ၌ ေကာင္းမြန္စြာ မတတ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားအလွည့္တြင္ အရမ္းကို ေတာ္ေစ တတ္ေစ ထူးခြ်န္ေစခ်င္ၾကၿပီး ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ျဖစ္မလာေသာအခါ အမ်က္ေဒါသမ်ား အလြန္အကြ်ံ ထြက္ေပၚ လာတတ္ၾကေလသည္။

စာေမးပြဲတို ့တြင္ ရမွတ္ ၁၀၀ မျပည့္မခ်င္း ကေလးမ်ား၏ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈအေပၚတြင္ လံုးလံုးမွ မေက်နပ္တတ္ၾကေခ်။ စာေမးပြဲတြင္ သခ်ၤာ အမွတ္ ၉၀ ရခဲ့ေသာကေလးကို “ေအာ္… သမီးေလးက ေတာ္လိုက္တာ… အမွတ္ ၉၀ ေတာင္ရခဲ့တယ္ ဟုတ္လား… (သို ့) အို… ၾကည့္စမ္း.. သားေလးက သခ်ၤာမွာ အမွတ္ ၉၀ ရခဲ့တယ္.. ေမေမ ဆုခ်ရေတာ့မွာေပါ့…” ဟု အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာတတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး အေယာက္ ၁၀၀ တြင္ ၁၀ ေယာက္မွ ရွိပါေလစ ဟု ကြ်န္မ သံသယၾကီးစြာ ၀င္မိပါသည္။ “ၾကည့္စမ္း.. ဒီေလာက္ေတာင္ သင္ထား ေျပာထားတဲ့ၾကားက ၁၀ မွတ္ေတာင္ေရာ့လာခဲ့တယ္… မင္းက တယ္ရွမ္းသကိုး… (သို ့) အေျဖေတြရရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စစ္ခဲ့ပါလို ေမေမ မွာထားရဲ ့သားနဲ ့ ခုေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါအံုး… ၁၀ မွတ္ဖိုးၾကီးမ်ားေတာင္ ေတာင္ မွားခဲ့တယ္… (သို ့) ၁၀ မွတ္ဆိုတာ နဲတဲ့ အမွတ္လား… သြား.. ယူမလာခဲ့နဲ ့ Report Book… ေမေမ လက္မွတ္ထိုးမေပးႏိုင္ဘူး” ဟု ဆူပူတတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး ဒီေလာကၾကီးမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ရွိေနပါသလဲ…။

ထိုကဲ့သို ့ မိဘမ်ား အျပစ္တင္ ဆူပူေနေသာအခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ ျပန္လည္ ခြန္းတံု ့ျပန္ ႏႈတ္လွန္ထိုး၍ ေျပာစရာ အခြင့္အေရးမရွိပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးထမ္းစဥ္လာအရ လူၾကီးေတြကို ျပန္မေျပာရ… ငရဲၾကီးတတ္သည္... ဆိုတာ သူတို ့ေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ အ႐ိုးစြဲလို ့ ေနၾကသည္။ ျပန္ေျပာပါက မိဘတို ့ ပိုပို ေဒါသထြက္႐ံုသာရွိလိမ့္မည္ကို သူတို ့ေလးေတြ နားလည္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ဆူသမွ်ခံကာ အသာၿငိမ္ေနတတ္ၾကသည္။ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ငိုခ်င္လဲ ငိုေနႏိုင္ပါသည္။

သို ့ေသာ္ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ စိတ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊ ဆင္ေျခ (သို ့) ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုခုရွိေကာင္း ရွိေနႏိုင္သည္ဟု ဘယ္မိဘမွ ရိပ္မိ သတိထားမိၾကမည္ မထင္္။ သတိထားမိလဲ အေရးအရာလုပ္ကာ အေလးအနက္ထား ေမးျမန္း ေျပာဆို နားေထာင္ၾကလိမ့္မည္ မထင္။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ သူတို ့ေတြရဲ ့ အမွတ္ ၉၀ တန္ ၾကိဳးစားမႈေလးအေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ အသိအမွတ္ျပဳၾကရမယ့္အစား ၁၀ မွတ္တန္ အမွားေလးေပၚမွာ စကားလံုးေပါင္း၊ ေဒါသေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ အဆံုးသတ္ သင့္ပါသေလာ…။

ထိုအျခင္းအရာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ခံစားခ်က္တို ့ကို အေလးအနက္ထား၍ ထည့္သြင္း စဥ္းစား ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္…။ အနာဂတ္ကာလတြင္ တိုးတက္ေသာ လူ ့ေဘာင္ ေလာကၾကီးထဲသို ့ အေနအထားအမ်ိဳးစံု ၊ ပံုပန္းသ႑ာန္ အမ်ိဳးစံုျဖင့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးသို ့ ရွင္သန္၀င္ေရာက္လာမည့္ လူသားေလးမ်ား၏ ႏုနယ္ေသာ စိတ္အေတြးေလးမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေလးအနက္ထား ဂရုစိုက္ကာ အခြင့္အေရးမ်ား ေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။



ဆက္ေရးပါဦးမည္။

ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း - ေနာက္ဆက္တြဲ

မေန ့က တင္ခဲ့တဲ့ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း ပိုစ့္ေလးမွာ ကို၀င္းေဇာ္ ေရးခဲ့တဲ့ Comment ေလးကို ဖတ္ၿပီး နဲနဲေလး ထပ္ျဖည့္ပါရေစ…။ သူေရးခဲ့တာက…

အစ္မခင္ဗ်ား
အေဖအေမတုိ႔ကေတာ့ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ေတာ္ေစခ်င္၊ ထူးခၽြန္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ ႐ုိက္ႏွက္ဆံုးမတာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ႐ုိက္ရတဲ့အျပင္ တစ္ဖက္ကလည္း စည္း႐ုံးေရး ၀င္ရတာလည္း ရွိပါတယ္၊ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့ ဒီလုိအခ်ိန္က်ရင္ အေဖအေမတုိ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အသိပညာေပးပို႔စ္ေလးပါ
ေလးစားလ်က္
http://winzaw-mdy.blogspot.com

တကယ္ေတာ့ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးတဲ့အခ်ိန္တံုးက စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းလို႕ ကေလးကို ႐ိုက္ခဲ့တယ္…။ ေနာက္ထပ္ တျခားဘာသာေတြမွာ အမွတ္ေတြသိရရင္လဲ ႐ိုက္ကို ႐ိုက္အံုးမွာ လို ့ ဆိုလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာတဲ့ အေတြးနဲ ့ေရးခဲ့တာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေဒါသလဲ နဲနဲပါ ပါတယ္။

ေရးခ်င္ရာကို စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ ့ ေရးခ်ခဲ့ၿပီးမွ ကို၀င္းေဇာ္ ေထာက္ျပေပးလို ့ အေတြးေတြ နဲနဲ ေယာက္ယက္ခတ္ သြားပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ကိုဝင္းေဇာ္ေရ ့… မေက်နပ္တဲ့စိတ္တစ္ခုကို ေရွ ့တန္းတင္ၿပီး အေလာသံုးဆယ္ ေရးမိတာမို ့မိဘေတြရဲ ့ရင္ထဲက ေစတနာနဲ ့ ေမတၱာတရားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားေဖၚျပေပးဖို ့ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ ့ သားသမီးေတြအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္၊ ေတာ္ေစခ်င္၊ ထူးခၽြန္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုေတြနဲ ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ မိတာလို ့ ကြ်န္မ လံုးဝ သံသယမရွိပဲ အျပည့္အဝ လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။

အခုလို ကြ်န္မရဲ႕ပိုစ့္ေလးကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ၿပီး လိုအပ္ခ်က္ကေလးကို ေထာက္ျပေျပာဆိုသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…။ ေနာင္ကိုလဲ အခုလိုဘဲ ေထာက္ျပ ေဝဖန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္…။

ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း

ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာမိဘ အမ်ားစုသည္ မိမိတို ့၏ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္၍ ဆံုးမေလ့႐ွိၾကသည္။ အခ်ိဳ ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ မ်ားသည္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႐ိုက္ျခင္းျဖင့္ အျပစ္ဒါဏ္ ေပးေလ့႐ွိၾကသည္။ ထိုသို႕ဆံုးမတတ္ၾကပံုကို ဟိုးေရွးေရွးေခတ္က ပံု၀တၳဳမ်ား၊ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားတြင္ အထင္အရွားေတြ ့ႏိုင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို ့ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမရသည္ကို သူတို ့ကို ေမးၾကည့္ပါက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူညီၾကေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပါင္းစံုကို ၾကားသိရမည္ျဖစ္သည္။

မိဘမ်ားသည္ မိမိတို ့၏ သား သမီး ကေလးမ်ားကို စာမက်က္၍ ရိုက္သည္။ စာဆိုခိုင္းလွ်င္ မရသျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ သခ်ၤာပုစာၦမ်ား အေျဖမွားသျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ စာက်က္ရမည့္ အခ်ိန္တြင္ စာမက်က္ဘဲ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ ႐ိုက္သည္။ အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ Computer Game ေဆာ့ေန၍ ႐ိုက္သည္။ ေက်ာင္းမွ လစဥ္ စာေမးပြဲ မွတ္တမ္းတြင္ အမွတ္နည္း၍ ႐ိုက္သည္။ ေျပာစကား နားမေထာင္၍ ႐ိုက္သည္။ အမွားအယြင္း တစ္ခုခု ျပဳမိေသာေၾကာင့္ ႐ိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကေလးလက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဖန္ခြက္ (သို ့) ပန္းကန္လံုး မေတာ္တဆ လြတ္က်၍ ကြဲသြားသည္ကိုပင္ အျပစ္ယူကာ ႐ိုက္တတ္ၾကသည္ကို ေတြ ့ခဲ့ဖူးပါသည္။

ထိုသို ့ဆိုလွ်င္ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းခံမွာ အေျခအေန တစ္ခုခုတြင္ မိမိတို ့ျဖစ္ေစခ်င္သလို အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္မလာေသာအခါ၊ မိမိတို ့၏ လ်ာထားခ်က္ (သို ့) သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုခု၊ မိမိတို ့ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ စံခ်ိန္ စံညႊန္း တစ္ခုခုႏွင့္ မကိုက္ညီၾကေသာအခါတြင္ ႐ိုက္ေလ့ရွိၾကသည္ ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ခ်င္ပါသည္။ သေဘာတူၾကပါသလား…။

ထိုအခါ မိဘတစ္ဦးအေနျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပ ဆင္ေျခေပးႏိုင္သည္မွာ မိမိတို ့သည္ မိမိတို ့၏ ရင္မွျဖစ္ေသာ သား သမီးတို ့ကို ေတာ္ေစ တတ္ေစ လိမၼာေစ ေေကာင္းေစခ်င္ေသာ ဆႏၵ၊ အမွားကင္းေစလိုေသာ ဆႏၵတို ့ျဖင့္ ဆိုဆံုးမၾကရင္း တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္အခန္ ့မသင့္ေသာ အခါတြင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ မိပါသည္ဟု…။ ထိုသူတို ့သည္ မိမိတို ့၏ အတၱတရားကို ေဒါသစိတ္မ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းရန္ ၾကိဳးစားၾကသူမ်ားဟု စြတ္စြဲၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

တကယ္ကေတာ့ မိဘဆိုသည္မွာ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကေလးမ်ားပင္…။ ထိုအခါ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားၾကည့္သင့္သည္မွာ မိမိတို ့ငယ္စဥ္ ကေလးအ႐ြယ္၌ေရာ ထိုအမွားမ်ိဳးကို မၾကံဳခဲ့ၾကဘူးသေလာ…။ ေမြးစအရြယ္မွ စတင္ကာ အရာရာကို အမွန္ေတြခ်ည္းသာ သိျမင္ နားလည္ ျပဳမူ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္သေလာဟူ၍ပင္...။

အမွား ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းႏွင့္ မကင္းေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာ ကေလးမ်ားတြင္သာမက လူၾကီးမ်ားတြင္လည္း အမွား ဆိုသည္မွာ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ႐ွိႏိုင္ၾကေသာ အရာတစ္ခုပင္။ ယုတ္စြအဆံုး ထိုကေလးမ်ားကို ႐ိုက္၍ဆံုးမေနေသာ မိဘကိုယ္တိုင္ကပင္ အမွားမ်ား ကင္းစင္ပါရဲ ့ေလာ…။ စဥ္းစားစရာ…။

အလားတူပင္ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ဆိုသည္မွာလည္း လူတိုင္းတြင္ရွိတတ္ၾကေသာ လူတိုင္းႏွင့္ မကင္းႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို အမွားဟု သိျမင္လာေသာအခါ အမွန္ကို ရွာေဖြ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်ိန္မွီ ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာသူသည္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ထိုကဲ့သို႕ ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္ပညာတို ့သည္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနေသာ လူမ်ားတြင္ မုခ်ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ႏုနယ္ ငယ္႐ြယ္လွေသးေသာ ကေလးအ႐ြယ္တြင္မူ အနည္းငယ္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ အမွားအယြင္းမ်ား ျပဳလုပ္မိေသာ ကေလးမ်ားကို လူၾကီး မိဘမ်ား အေနျဖင့္ ၾကိဳးစားနားလည္ေပး ခြင့္လႊတ္ေပးကာ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို ေရာက္ရန္ နာက်င္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမမည့္အစား ခ်ိဳသာေသာ နည္းျဖင့္ ဆံုးမ တည့္မတ္ေပးသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

မိဘ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးၾကမည့္အစား ဥပမာ.. စာက်က္ခ်ိန္တြင္ စာမက်က္လိုေသာ ကေလးမ်ားကို

“သား ဒီစာတစ္ပုဒ္ကို ရေအာင္က်က္ရင္ Computer Game တစ္နာရီ ကစားခြင့္ ေပးမယ္…”

“သမီး ခုနကတြက္တဲ့ သခ်ၤာအပုဒ္ ၂၀ ထဲမွာ ၅ ပုဒ္မွားေနလို ့ ေနာက္ထပ္ အပုဒ္ ၂၀ ထပ္တြက္ရမယ္”

“ ဒီလ Chapter End Test မွာ အဂၤလိပ္စာ အမွတ္နဲလို ့ ဒီလအတြက္ ကစားစရာ မ၀ယ္ေပးႏိုင္ဘူး…”

စသည္ျဖင့္ ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆုေပး ဒါဏ္ေပး စနစ္ကို က်င့္သံုး၍လည္းေကာင္း ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္သင့္ပါသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္လည္း အတန္းထဲတြင္ အျပစ္ရွိေသာ ကေလးမ်ားကို ခံုေပၚတက္ မတ္တပ္ရပ္ျခင္း (သို ့) အတန္းေရွ ့ထြက္၍ မတ္တပ္ရပ္ေစျခင္း (သို ့) ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းျခင္း စသည္ျဖင့္ အျပစ္ေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။

အဓိက အခ်က္မွာ အနာဂတ္၏ အညြန္ ့အဖူးကေလးမ်ား ျဖစ္ေသာ စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ႏုနယ္လွေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို မိမိဆႏၵႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္တိုင္း၊ မိမိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မျပည့္၀တိုင္း၊ မိမိ၏ အတၱစိတ္၊ မိမိ၏ ေဒါသစိတ္တို ့ကို ေ႐ွ ့တန္းမတင္ၾကပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ကိုင္တြယ္ ဆံုးမ ၾကေစရန္ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

* * * * * * * * * * * * * * * *

၀န္ခံခ်က္ ။ ။ ကေလးကို႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမွ ကေလးလဲ လိမၼာ ကိုယ္တိုင္ကလဲ မိဘ ၀တၱရား ေက်ပြန္သည္ ဟု ထင္ျမင္ယူဆထားေသာ လူတစ္ခ်ိဳ ့့ႏွင့္ စကားေျပာအၿပီးမွာ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးစု ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

သတင္းစကား

စိတ္မအား လူမအားနဲ ့ဒီရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ ့ ေ၀းေနခဲ့တာ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာလွေပါ့လို ့ ေတြးေနမိတုန္း ခ်စ္ရတဲ့ မမခင္ဦးေမက C Box ေလးမွာ လာေအာ္သြားတယ္။ သက္ေဝ စာမေရးတာ ၁၆ ရက္ရွိၿပီဆိုဘဲ…။ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း တန္ခူးကလဲ လြမ္းလို ့ လာေငးသြားပါတယ္တဲ့…။ ျမတ္ႏိုးေလးကေတာ့ Get Up လို ့ အက်ယ္ၾကီး လာေအာ္သြားေသးတာ…။ မသီတာကေတာ့ လာေခ်ာင္းလိုက္ ျပန္သြားလိုက္ တဲ့…။ ခ်ိဳသင္းကေတာ့ သူ ့ဆီကို အလည္မေရာက္တာ ၾကာသြားလို ့ထင္ပါ့... သက္ေဝ သူ ့ကို မခင္ေတာ့ဘူးလား ထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာတဲ့...။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား လာလာလည္ၾကပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ဘာအသစ္မွ မရွိေတာ့လဲ… အင္း… အားနာစရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လူနဲ ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ ့ ေဝးေနတယ္ဆိုတာထက္ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္စရာ စာအသစ္ မေရးႏိုင္တာက ပိုမ်ားေနတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာ၀င္၀င္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေလး နဲနဲပိုရရင္ Comment ေလးေတြေရး.. အခ်ိန္မရရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းေလး လွည့္ျပန္…။ ဒီလိုနဲ ့ဘဲ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားပါလား လို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားလိုက္မိေတာ့… အဲ.. ဘာမွ အသစ္ တင္စရာမရွိရင္ေတာင္ အနဲဆံုးေတာ့ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ သတင္းစကားေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရးႏိုင္ရင္ မဆိုးဘူးေလ ဆိုၿပီး ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးလိုက္တာပါ…။

ဒီရက္ေတြမွာ ႐ံုးအလုပ္ တစ္ဖက္၊ အိမ္အလုပ္တစ္ဖက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္မ်ားေနတာ အမွန္ပါ။ ႏွစ္ဖက္မိသားစုရဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က အၾကီးဆံုးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာမို ့ ကိုယ့္မိဘေတြရဲ ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြ အျပင္ ကိုယ့္ထက္ အငယ္ ေမာင္ေတြ ညီမေတြရဲ ကိစၥအဝဝကိုလဲ တတ္အားသ၍ ကူညီ လုပ္ကိုင္ၾကရေသးတယ္ေလ…။ ဒီ ၂၀၀၈ ထဲမွာ ဘယ္က ဘယ္လို ဓါတ္က်တယ္မသိ… ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေမာင္ေတြ ညီမေတြက မိသားစုလိုက္ တစ္ေခါက္ျခင္းစီ အလွည့္က် လာလည္ ေနၾကတယ္ေလ…။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတြက အၾကီးေတြပီပီ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး ေတြအျပင္ စကၤာပူ ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီးရဲ ့ အထင္ကရ ေနရာေတြ၊ ေရာက္သင့္ ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနရာေတြကိုလဲ ႐ံုးက ခြင့္ေတြယူၿပီး Tourist Guide တစ္ေယာက္လို မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ လိုက္လံပို ့ေဆာင္ ရျပန္ပါတယ္။

Singapore Zoo, Jurong Bird Park, Night Safari နဲ ့ Esplanade တို ့၊ East Coast နဲ ့Singapore River တို ့၊ Sentosa ထဲက Merlion နဲ ့ Underwater World, Dolphin Lagoon တို ့ ဆိုရင္ မေရာက္ခ်င္မွ အဆံုး၊ Sentosa ရဲ ့ ညဖက္ေတြမွာ ျပေလ့ရွိတဲ့ Songs of the Sea ဆိုရင္ ေရပန္းေတြၾကားထဲက ေပၚလာမယ့္ အ႐ုပ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ေတြ ႐ြတ္ဆို ကျပသမွ် ကိုယ္က အလြတ္ေတြကို ရလို ့။ Singapore Zoo ထဲက ေကာင္ေကာင္ေလးေတြ အခုေလာက္ဆို ကိုယ့္ကို မွတ္ေတာင္ မွတ္မိေနေလာက္ၿပီ ထင္ရဲ ့၊ သူတို ့ေလးေတြ စကားသာ ေျပာတတ္လို ့ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတြ ့တာနဲ ့ ေဟာ… ဟိုအစ္မၾကီး လာျပန္ပေဟ့ လို ့မ်ား သူတို ့အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကမလား မသိဘူး လို ့ေတာင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေနမိေသး…။

Takashimaya တို ့ Robinson တို ့ OG တို Paragon တို ့ ့စတဲ့ Shopping Center ေတြကိုလဲ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ အေခါက္ေခါက္၊ ဆိုင္ေတြက တခ်ိဳ ့ အေရာင္း စာေရးမေလးေတြနဲ ့ဆို အသိ မိတ္ေဆြေတြေတာင္ ျဖစ္လုလု၊ ဘာပစၥည္း ၀ယ္လို ့ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ျပည့္ရင္ ဘယ္လို လက္ေဆာင္၊ ဘယ္လို Promotion ေတြရွိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကအစ သူတို ့ေလးေတြက ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ ့သတင္းေတြလဲ ေပးတတ္ၾကေသးတယ္။ တစ္႐ွည္တစ္လ်ား Orchard လမ္းမၾကီးေပၚဆိုလဲ ေန ့ေန ့ ညည လူေတြ တစ္သီၾကီးနဲ႕ ခဏ ခဏ သြားလိုက္ရတာ ဆိုတာ ဘုရားပြဲမ်ား လွည့္ေနသည့္အတိုင္း၊ ဒီကိုေရာက္ရင္ မျဖစ္မေန စားကို စားရမွျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဒါးလွီး ေရခဲမုန္ ့ကို ေ၀ဖါခ်ပ္ (သို ့) ေပါင္မုန္ ့ထဲမွာ ညွပ္ထားတဲ့ဟာ ကိုလဲ ရွာရွာေဖြေဖြ ၀ယ္ေကြ်းရေသး (ၾကံၾကံဖန္ဖန္... သူတို ့ဘဲ သိ သိႏိုင္လြန္း...)၊ Mc Donald, KFC နဲ ့ Burger King တို ့ေတြဆိုလဲ အနံ႕ေတာင္ မခံခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိ၊ ကိုယ္တိုင္က ငရဲၾကီးမွာ ေၾကာက္လို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွာ မစားရဲတဲ့ (မွန္ပံုးထဲက အရွင္ေတြကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး အေလးခ်ိန္ ကီလို နဲ ့ခ်က္ခ်င္း ၀ယ္ခ်က္ခိုင္းရတဲ့) နာမယ္ၾကီး Chilli Crab ေလးမ်ားလဲ စားခ်င္ၾကေသးသတဲ့ (လုပ္ခ်လိုက္ၾကပံု မ်ားကေတာ့...)၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ လားလားေတြ မ်ားလြန္းလို ့ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသြားျဖစ္တဲ့ Mustafa ဆိုရင္လဲ နာမည္ၾကီးဆိုင္မို ့ သူတို ့တေတြက ေရာက္ကို ေရာက္ရမွ ျဖစ္မတဲ့...။ အခ်ိန္မေ႐ြး သြားလို ့ရသတဲ့... ၂၄ နာရီလံုးလံုး ဖြင့္သတဲ့... ၾကည့္အံုး... သူတို ့က ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ဗဟုသုတ စံုလင္ေနေသးေတာ့...။ ကဲ.. ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ဘာညာ မေျပာနဲ ့ လိုက္ပို ့ေပအံုးေတာ့ေပါ့...။ ဒါတင္မက ကေလးငယ္တို ့ေပ်ာ္စံရာ လူၾကီးမ်ားတို ့ စိတ္ညစ္ရာ Toys R Us လိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲ အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ကေလးတစ္သိုက္နဲ ့အတူ ၾကည့္ခ်င္ခ်င္ မခ်င္ခ်င္ ျမင္သမွ် ေတြ ့သမွ်ေတြ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္…။ ဒီလိုနဲ ့... ဒီလိုနဲ ့... တစ္ေခါက္နဲ ့တစ္ေခါက္ ပါလာတဲ့သူေတြသာ တစ္စုၿပီး တစ္စု ေျပာင္းသြားမယ္... သက္ေဝ တေယာက္ကေတာ့ ပင္တိုင္ေပါ့...။

ဒီၾကားထဲ မိဘေတြရဲ ့ မိတ္ေဆြေတြ ဒီကို အလည္အပတ္လာၾကရင္လဲ ေလဆိပ္မွာ ၾကိဳသင့္တဲ့သူေတြဆို ေလဆိပ္ကို သြားၾကိဳ ျပန္ပို ့…။ အိမ္အလည္ေခၚ ထမင္း ဖိတ္ေကြ်းသင့္တဲ့ သူေတြဆို ထမင္းဖိတ္ေကြ်း…။ အျပင္လိုက္ပို ့ရင္း တခုခုေကြ်းသင့္တဲ့ သူေတြဆိုလဲ အခ်ိန္လုၿပီး လိုအပ္သလို ေဆာင္႐ြက္…။ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနတဲ့ လူၾကီးေတြဆီကိုက်ျပန္ေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပါတ္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္သြား… လူၾကီးေတြ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ႏိုင္မယ့္ ျမန္မာ အစား အေသာက္ေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ယူသြား… အမ်ိဳးသားကေတာ့ လူၾကီးေတြကို Pressure ေလး ဘာေလး တိုင္းေပး… နားၾကပ္ေလးနဲ ့ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္နဲ ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ ေပါ့ေလ…။ အဲဒီလို ေလးေတြလဲ လုပ္ေပးၾကရျပန္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေပါမ်ားတဲ့ အတြက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ စကၤာပူကို လာလည္တိုင္း ဖုန္းေတြ တတီတီ ဆက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြနဲ ့ ေတြ႕ရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္… ကိုယ္ကဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားတာလား… ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြကဘဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာေနၾကတာလား လို ့… ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာေရာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အာခီတက္က္ေတြ က်န္ေကာ က်န္ၾကေသးရဲ ့ လားလို ့…။ တကယ္ကိုပါဘဲ… အခုတေလာမွာ အပါတ္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ လာ လာေနၾကတယ္။ ေရာက္ဖူးေအာင္ အလည္သက္သက္ လာတဲ့သူေတြရွိသလို အလုပ္အကိုင္ေလးမ်ား အဆင္ေျပမလားလို႕ လာၿပီး စနည္းနာၾကတဲ့သူေတြလဲ တစ္ပံုတစ္ပင္…။ အင္း... လာၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေခါက္စီပါဘဲ… ဒါေပမယ့္ ဒီကသူေတြ မွာေတာ့….။

ဒီၾကားထဲ စေန တနဂၤေႏြ ေတြဆိုရင္လဲ ဒီမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းေမြးေန ့၊ ကေလးေမြးေန႕၊ ကေလး ကင္မြန္းတပ္၊ အိမ္တက္ မဂၤလာ၊ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေကြ်း၊ မဂၤလာေဆာင္၊ မဂၤလာဆြမ္းေကြ်း နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး လုပ္ၾကတဲ့ Gathering ေတြကလဲ တစ္ပါတ္ၿပီး တစ္ပါတ္ ဆက္ေနေတာ့ကာ… ေတြးသာေတြးၾကည့္ၾကပါေတာ့…။

တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြကို သူငယ္ခ်င္းတို ့ေတြလဲ အတူတူဘဲ မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ ့ ေနၾကရပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြမွာ ပိုစ့္အသစ္ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ ့ ေဝေဝဆာဆာ စည္ကားေနၾကတာေတြကို ေတြ ့ေတြ ့ေနရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်တဲ့ စိတ္ကေလး နဲ ့အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။ အင္း… သက္ေဝတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကို စီမံခန္ ့ခြဲမႈ အတတ္ပညာမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ညံ့ဖ်င္းေနပါေပါ့လား လို ့လဲ ေတြးေနမိပါရဲ ့…။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္… ဒီဘေလာ့ဂ္ အသိုင္းအ၀န္းေလးမွာ ေရစက္ဆံုလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူး ၾကေသာ္ျငားလည္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ထားရွိၾကတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြရယ္ ခ်စ္ခင္မႈေလးေတြရယ္ကို ေလးစား တန္ဖိုးထားတဲ့ အေနနဲ ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား ပိုစ့္ေလးေတြတင္ၿပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရင္း…
သူငယ္ခ်င္းေလးေတြဆီကိုလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ရင္း…
C Box ေလးေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုရင္း… စာေတြဖတ္၊ စာမူခေလးေတြ ေပးရင္း…
ဘေလာ့ဂ္၀န္းက်င္ရဲ ့ ခ်စ္စရာ အေလ့အထေလးေတြျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မေတြ႕တာၾကာတဲ့သူေတြ စာအသစ္မေရးတာၾကာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းေတြကို C Box မွာ သြားေအာ္ၾက သြားေခၚၾက...ႏႈတ္ဆက္ၾက... တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ အျပန္အလွန္ သတင္းေမးၾက... တတ္စြမ္းသ၍ ေမတၱာေဆးေလးေတြနဲ႕ ကုသေပးၾကရင္း...
မိသားစုေတြရဲ ့ အလုပ္၊ အိမ္အလုပ္၊ ႐ံုးအလုပ္၊ လူမႈေရး အလုပ္ေလးေတြအျပင္ ဘေလာ့ဂ္ အလုပ္ေလးကိုပါ မွ်မွ်တတ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါအံုးမည္ဟု…။

သီတင္းကြ်တ္

ငယ္ငယ္က
တေပ်ာ္တပါး ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတယ္…
သီတင္းကြ်တ္ၿပီ…
မီးပံုးပ်ံ လႊတ္ရေအာင္ တဲ့…

ငယ္ဘ၀…
ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ျမတ္ဘုရားထံ ရည္ေရာ္မွန္း ဆီမီးနဲ ့ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မိဘ ဖိုးဖြား ဆရာသမား အေလးနက္ထား ပူေဇာ္ၾကတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ကုသိုလ္ေတြရ မုန္ ့ေတြ၀ ၾကည္ရႊင္ပ်တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
လမင္းေရာင္သာ ထိန္ထိန္ျဖာ ၾကည္လင္လွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ဆီမီးေရာင္ရွိန္္ ထိန္ထိန္၀ါ သာယာလွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မီးပန္းေတြ တလက္လက္ ေဗ်ာက္အိုးသံ တညံညံ စည္ကားလွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ပြဲေတြလမ္းေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
စည္ေဗ်ာသံ ညံမစဲ လူတိုင္းေပ်ာ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္ကာ မွန္းဆ တမ္းတရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…

အခုေတာ့…
တကယ္ကဆို ငယ္ဘ၀လို ေပ်ာ္စရာ မရွိတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား ေတြ ေဖေဖ ေမေမေတြကို
စိတ္ထဲကသာ မွန္းကန္ေတာ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
ေလထဲကသာ လွမ္းကန္ေတာ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပံုး မဆင္ ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပန္း မျမင္ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပံုး မတြန္းရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မီးလံုး မထြန္းရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ေဗ်ာက္အိုးသံ တိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
စည္ေဗ်ာသံ ပိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ေပ်ာက္ေမ့ခ်င္ေအာင္ ေျခာက္ေသြ ့တဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
လူသူမသိေအာင္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…

အင္း… ဒီလိုနဲ ့ဘဲ
သီတင္း တခ်ီ ကြ်တ္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ…။

(သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန ့ ၁၄-၁၀-၀၈ အမွတ္တရ)

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ ့ ကို ေအာင္သာငယ္ ရဲ႕ Tag ကို ေရးဖို႕ စဥ္းစားေနရတာ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားတယ္…။ စဥ္းစားေနရတယ္ဆိုလို ့ အခ်စ္မရွိသူ၊ မခ်စ္တတ္သူ တစ္ေယာက္လားဆိုေတာ့လဲ… မဟုတ္ျပန္ပါ..။ အဲဒီလို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေတြ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ နားလည္ထားသလို ကိုယ္တိုင္ ခံယူထားသလို ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းဘဲ ေရးဖို႕ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္..။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေနာ္…။

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ…
ေလာကၾကီးမွာရွိၾကတဲ့ လူသားတိုင္း မကင္းၾကတဲ့ အရာတစ္ခု…
အဲဒီ အခ်စ္ေၾကာင့္ လူေတြ ရဲ ့ စိတ္ေတြ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၾကရသလို အဲဒီ အခ်စ္ေၾကာင့္ဘဲ လူေတြရဲ ့ စိတ္ေတြ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းၾကရတယ္…။ တစ္္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခ်စ္လာၾကတဲ့အခါမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးၾကရသလို တစ္ခါတစ္ရံမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္လွတဲ့ ေသာကေတြကိုလဲ ခံစားတတ္ၾကရတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုၾကတဲ့အတြက္ ေလာဘစိတ္ေတြနဲ ့ ပိုပိုၿပီး ေလာင္ၿမိဳက္လာတတ္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ သိပ္မခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြနဲ႕ စာရင္ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြက ပိုၿပီး ခံစားရတတ္တယ္။ ခ်စ္တတ္တာနဲ ့အမွ် စိတ္ေတြ ပိုပို ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရတာပါဘဲ…။

ေနာက္ၿပီး အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အခ်စ္မွာ ၅၂၈ ခ်စ္ေမတၱာနဲ ့ ၁၅၀၀ ခ်စ္ေမတၱာ ဆိုၿပီး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ခြဲျခားထားၾကတယ္..။ ၅၂၈ နဲ ့ ခ်စ္ၾကရရင္ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့ စိတ္မရွိတာေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတယ္လို ့ ဆိုၾကၿပီး ၁၅၀၀ အခ်စ္ကေတာ့ ရယူ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြေၾကာင့္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုမို ပူေလာင္တယ္လို ့ ဆိုၾကတယ္…။

ကိုယ့္သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ ခ်စ္မိၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ပူေလာင္ရတာဘဲလို ့ ထင္ပါတယ္…။ ၅၂၈ လဲ သူ ့နည္းသူ ့ဟန္နဲ႕ ေတာ့ ပူေလာင္ရတာပါဘဲ… ဒီေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ နဲနဲ ခ်စ္ခ်စ္ မ်ားမ်ား ခ်စ္ခ်စ္ အပူမီးေတြပါ…။ သိရက္နဲ႕ မျဖတ္ႏိုင္တာက ကိုယ္တိုင္က အတၱေတြ အျပည့္နဲ ့ ေလာကီလူသား တစ္ဦးျဖစ္ေနတာကိုး…။ အခ်စ္နဲ ့ ကင္းမွ မကင္းႏိုင္တာ…။ ကိုယ္ဆို မကင္းလိုက္သမွ အဲဒီ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို ပူေလာင္မယ္လို ့ သိသိၾကီးနဲ ့ ေစာေစာစီးစီးကို ကိုယ့္ဘဝထဲ ဆြဲေခၚခဲ့မိတာ…။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူသက္တမ္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ရလာတဲ့ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာဟာ အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အခ်စ္မ်ိဳးေတြနဲ ့ခ်စ္ႏိုင္လာတာမို ့ ပူေလာင္မႈေတြ နဲနဲ ေလ်ာ့သြားသလို ခံစားရပါတယ္။

ကိုင္ဇာရဲ ့ ေရႊရတု အခ်စ္ သီခ်င္းထဲကလို “မင္းဆံပင္ျဖဴျဖဴမွာ စပါယ္ကံုးေလး ပန္ေပးမယ္… အဖိုးၾကီး ငါ့ကို အဖြားၾကီး မင္းက ေမာင္ေတြ ဘာေတြ ေခၚပါအံုး“ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုရမယ့္ အရြယ္ေတြက်ရင္ေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီး ေအးခ်မ္းရလိမ့္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါဘဲ…။

ကဲ… အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကို သက္ေဝ နားလည္သလိုေတာ့ ေရးလိုက္ပါၿပီ…။
ဆက္ၿပီး ေရးေစခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့…

- တန္ခူး (ေလႏုေအး)

- ပန္ဒိုရာ

- ႏုစံ

- မိုးခ်ိဳသင္း

- မသီတာ (Sonata-Cantata)

- ျမတ္ႏိုး

- ကိုဇနိ + မဇနိ (အိုးေ၀)

- မမ ခင္ဦးေမ နဲ ့

- Megumi တို ့ပါ…။
အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး ေရးေပးၾကေလ... ေနာ္….။

*** သတိတရ Tag ထားတဲ့ အကိုၾကီး ကိုေအာင္သာငယ္ ကိုလဲ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္္…။

ကမာၻသစ္

ကိုယ့္အေတြးေလးႏွင့္ကိုယ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနလိုသူတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ထိုပါတ္ဝန္းက်င္သည္ တဆိတ္ေတာ့ျဖင့္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုဆူညံလြန္းေနသည္။ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ ေဝ့ဝဲ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ စိတ္အာ႐ံုေတြကို ၾကိဳးစား စုစည္းကာ ေတြးခ်င္ရာကို ေတြးေတာေနမိသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေတြးမိသည္မ်ားကို ေျပာျပရေသာ္….

ေလျပည္တိုက္ခ်ိန္ေတြမွာ ေလျပည္ညွင္းရဲ ့ အေငြ႕အသက္ကို ညင္သာ ခံစားၾကည့္ခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလအရွိန္ေတြသည္ ျပင္းထန္လြန္းေနသည္။ အခ်ိန္မွန္ ရြာသြန္းေသာ မိုးေရစက္တို႕မွလာေသာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ သံစဥ္မ်ားကို ေတးသြားတစ္ပုဒ္ပမာ နားဆင္ၾကည့္ခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုမိုးသံတို ့သည္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းေနသည္။ သစ္ရြက္တို႕က်ေၾကြသံသည္ သာယာေသာ ဂီတသံဟုၾကားဖူးသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုသစ္ရြက္ေၾကြသံတို ့သည္ မာေက်ာလြန္းေနသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ ေရအလ်င္တို ့သည္ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေတးသြားတစ္ခုဟု နားလည္ထားသူတေယာက္အတြက္ ထိုေရစီးသံတို ့သည္ ခက္မာလြန္းေနသည္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလြေနေသာ ႏွင္းပြင့္ ႏွင္းစုကေလးမ်ားသည္ အတန္အသင့္ေတာ့ ႏူးညံ့မႈရွိလိမ့္မည္ဟု ယူဆထားသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုႏွင္းစုကေလးမ်ားသည္ (အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားစြာ) ေအးခဲ မာေက်ာေနၾကသည္။ ႏွင္းဆီတို ့၏ ဆူးခက္ေတြသည္လဲ ခါတိုင္းနဲ ့မတူ ပိုမို မာေက်ာ ခက္ထန္ေနသေယာင္...။ ငွက္ကေလးတို ့ ဟစ္ေၾကြး ေအာ္ျမည္ၾကေသာ အသံပိစိေလးမ်ားသည္ ခ်ိဳသာဖြယ္ ခ်စ္စဖြယ္ ေတးသံမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ဟု ၾကားခဲ့ဖူးေသည္ျငားလည္း ယခုမူ ထိုသို ့ မဟုတ္ျပန္ေတာ့… တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ဆူဆူညံညံ ေအာ္ျမည္ေနၾကေသာ ထိုအသံမ်ားသည္ အၾကားအာ႐ံုကို မထိတထိႏွင့္ စိတ္မတို တိုလာေအာင္ ျပဳမူေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့...။ ထို ့အျပင္… ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရာဂါပိုးကိုေသေစ၏ ဟု မူလတန္းဖတ္စာတြင္ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုမူ ထိုေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ပင္ အေရျပားကင္ဆာ ဟူေသာ ေရာဂါဆန္းတမ်ိဳး ရၾကသည္တဲ့၊ ထိုမွတဖန္ ပိုဆိုးလာေသာ အပူလႈိင္းေၾကာင့္ လူသားေျမာက္မ်ားစြာ၊ သတၱဝါေျမာက္မ်ားစြာတို ့ ေသေၾကပ်က္စီးၾကသည္တဲ့…။

ကဲ… ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ… မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ၿပီ…။
ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္ထင္ထားတာေတြနဲ ့ တကယ့္လက္ေတြ ့ေတြဟာ တစ္ထပ္တည္းက် မေနရင္ေတာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား နဲနဲပါးပါး မနီးစပ္ၾကတာလဲ…။ အထင္နဲ ့အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား လြဲေနၾကတာလဲ…။ တစ္ခုခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို မွားေနပါၿပီ…။ ဒါဆို ထိုမွားယြင္းမႈေတြသည္ ကိုယ္အေတြးေတြကဘဲ မွားယြင္းေနတာလား။ အျပင္ေလာကၾကီးကဘဲ မွားယြင္းေနတာလား။ သို ့တည္းမဟုတ္ ထိုမွားယြင္းမႈေတြသည္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္ မွားယြင္းေနျခင္းလား…။ အားလံုးအတြက္ မွားယြင္းေနတာလား…။
ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေ၀ခြဲႏိုင္ခင္မွာပင္ ဝုန္း ဆိုေသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံၾကီးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ကိုယ့္အျမင္အာ႐ံု၊ ကိုယ့္အၾကားအာ႐ံုတို႕ ေပ်ာက္ဆံုး အရာရာ အေမွာင္အတိက်ကာ ႐ႈပ္ေထြး ဆူညံသံ အားလံုးတို ့သည္လည္း တမဟုတ္ခ်င္း ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကေလသည္။ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေရြ ့လ်ားစိတ္အစဥ္တို ့သည္ ကမာၻသစ္တစ္ခုဆီသို ့….

ထိုကမာၻသစ္တြင္ အစစအရာရာသည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပိုမိုထူးျခား ဆန္းျပားေနသည္။ ထိုကမာၻသစ္တြင္…
ေပ်ာ့ေျပာင္း ညင္သာေသာ ေလေျပေလးေတြ အဆက္မျပတ္ တိုးေဝွ႕လို ့…။ ႏူးညံ့စြာ ေၾကြက်လာေသာ မိုးစက္ မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ ခ်ိဳျမသံစဥ္တစ္ခုႏွယ္…။ ေရအလ်င္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ား ေၾကြက်ေသာအခါတြင္ စမ္းက်ေရစီးသံေလးမ်ားႏွင့္ ရြက္ေၾကြတို႕၏ သံစဥ္တို႕သည္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ ထူးျခားေသာ ဂီတ တစ္ခု…။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ႏွင္းပြင့္ေလးမ်ား၏ ႏူးညံ့မႈသည္ ဝါဂြမ္းေလးမ်ား တမွ်…။ ျဖဴ နီ ဝါ အေသြးစံု ဆူးမဲ့ ႏွင္းဆီတို ့သည္လဲ ေမႊးထံုၾကိဳင္လွ်မ္း သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႕မ်ားျဖင့္...။ အို… ေရာင္စံု ငွက္ကေလးမ်ားသည္လည္း ေႏြးေထြးေသာ သာယာလွပေသာ လင္းလက္ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ခ်စ္စရာ သံခ်ိဳေတးမ်ားကို သူ ့ထက္ငါ အၿပိဳင္ အလုအယက္ ဟစ္ေၾကြးေနၾကပါလား..။ ၾကည္ႏူးစရာ…။ ဒါတင္မက ျမင္ျမင္သမွ် လူသားတိုင္းသည္ အေရာင္အေသြး စံုလင္စြာျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွပေနေသာ ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခုထဲမွ ပန္းေရာင္စံုမ်ားႏွယ္…။ သူတို႕တေတြ ဟိုဒီ ေရြ ့လ်ား လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကသည္မွာလဲ ေလအလာမွာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေသာ ပန္းခက္ ပန္းႏြယ္မ်ားပမာ ညီညီညြတ္ညြတ္…။ သူတို ့၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္း တက္ၾကြေသာ၊ ေဖၚေရြေသာ အၿပံဳးပန္းေတြ ေဝလို ့...။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို ေရာက္ရန္ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အျပည့္အဝျဖင့္... ထိုျမင္ကြင္းသည္ အားရွိစရာ...။ ထို ့အျပင္ အစစ အရာရာသည္ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ…။

ထိုကမာၻသည္ လူသားအားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုမ်ားလားဟု လက္လွမ္း မမွီ႕တမွီ ေတြးေတာရင္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ စည္းခ်က္ညီညီ ကခုန္ ေ႐ြ ့လ်ားသြားၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ စီးေမ်ာ ေရာေႏွာပါဝင္ကာ….

ပထမဆံုးမ်ား

အခုတပါတ္မွာလဲ အလုပ္ေတြ အရမ္း႐ႈပ္ေနလို ့ ေရးလက္စေတြ လက္စသပ္မရ ျဖစ္ေနတုန္း ကိုေအာင္သာငယ္္ Tag ထားတဲ့ ပထမဆံုးမ်ားကို အရင္ေရးၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္ကမွ ေကာက္ရခဲ့တဲ့ အကိုၾကီး ကိုေအာင္သာငယ္ကို ေလးစားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူပစ္ဖူးတဲ့ ဟိုေသနတ္ၾကီးကို ေၾကာက္တာကလဲ တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ…။

အမွန္ကေတာ့ ပထမဆံုးမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္က ေတြးစရာ ေရးစရာေတြ အေတာ္က်ယ္၀န္းတဲ့ ပိုစ့္ေခါင္းစဥ္ပါ။ ဒီထက္ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္ ့ေရးခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ေရးေနရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္တဲ့ဆီ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အခ်ိန္ရတာနဲ ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ပထမဆံုးမ်ား ဆိုၿပီး ဆက္ေရးေပးပါ့မယ္ေနာ္…။

(အခုဘဲ ကိုေအာင္သာငယ္ ဆီေရာက္ခဲ့တယ္။ သူ ့ဆီမွာ ပထမဆံုးမ်ား (ေနာက္ဆက္တြဲ) ဆိုၿပီး ပိုစ့္အသစ္ေတြ ့ခဲ့တယ္..။ ဟီဟိ.. )

ပထမဆံုးတက္ရသည့္ ေက်ာင္း - မူၾကိဳ ၄ (ေၾကာက္အားလန္ ့အားနဲ ့ ေန ့တိုင္း ငို ငိုေနေသာေၾကာင့္ ေမေမက ဆက္မထားလိုေတာ့ သျဖင့္ တစ္လေလာက္သာ တက္လိုက္ရပါသည္။)

ပထမဆံုးတက္ရသည့္ အတန္း - သူငယ္တန္း (ခ) (သူငယ္တန္း - ၃ ခန္း ရွိပါသည္)

ပထမဆံုး အတန္းပိုင္ဆရာ - ဆရာမ ေဒၚခင္ေရႊ

ပထမဆံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း (ေယာက်္ားေလး) - မင္းမင္း (နာမည္အရွည္ေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ ့ .. ဟီဟိ)

ပထမဆံုးေသာ သူငယ္ခ်င္း (မိန္းကေလး) - ဆင့္ဆင့္ေအာင္ (သူနဲ ့အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ေနတာ ၾကာလွေပါ့..။ ခု သူ ဘယ္ကမာၻမွာ ေရာက္ေနသလဲဆိုတာကို စံုစမ္းဆဲ…)

ပထမဆံုး ဖတ္ရေသာ စာအုပ္ (ဖတ္မိသမွ်စာအုပ္မ်ားထဲမွ မွတ္မိေသာ) - ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ရဲ ့ သူမ

ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖတ္မိသည့္ ေက်ာင္းစာ (မွတ္မိသမွ်) - ဘယ္သြားေနလဲ ေမာင္ေရခဲ... ဘုရားပြဲကို လွည္းနဲ ့ ဆို…

ပထမဆံုး ရဖူးေသာဆု - သူငယ္တန္း တုန္းက ရခဲ့တဲ့ ပထမဆု

ပထမဆံုး စီးရေသာ ဘတ္စ္ကား - နံပါတ္ ၁၆ လိုင္းကား (၇ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ အတူ တင္တင္ေအး မုန္ ့ဟင္းခါးစားဖို ့ ေျမနီကုန္းေစ်းကို အိမ္ကမသိေအာင္ သြားရင္း ဘတ္စ္ကားစီးဖူးျခင္း)

ပထမဆံုး ဆိုခဲ့ေသာ သီခ်င္း - စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ ့ ဘီးနံပါတ္ OK ၀၁၂၂ L (ငယ္ငယ္တုန္းက အၿမဲၾကားရတဲ့ သီခ်င္းေတြထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ ့ သီခ်င္းက အမ်ားဆံုးပါဘဲ။ ၾကားရသမွ်ထဲမွာ ဘာလို ့မွန္းမသိ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ခဏခဏ ဆိုေနျဖစ္ပါတယ္)

ပထမဆံုး ဝယ္ေသာ သီခ်င္းေခြ (ကက္ဆက္ေခြ) - ကိုင္ဇာ ေမဆြိ ရဲ႕ တူႏွစ္ကိုယ္ တိုင္းျပည္။ မွတ္မွတ္ရရ အလြန္လိုခ်င္ခဲ့လို ့ မုန္ ့ဘိုးေတြစုၿပီး ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အေခြေလးပါ။ အဲဒီတုန္းက သီခ်င္းေခြ (ကက္ဆက္ေခြ) တစ္ေခြကို ကာဗာပါရင္ ၂၅ က်ပ္၊ ကာဗာ မပါရင္ ၂၃က်ပ္ေခတ္ပါ..။

ပထမဆံုး အၾကိမ္ ဝယ္ေသာ နုိင္ငံျခား တီးဝုိင္း ဗီဒီယို အေခြ - West Life (သူတို ့ေလးေတြက ေခ်ာတယ္မဟုတ္လား...)

ပထမဆံုး ႐ံုမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္ - တစ္ခါက တစ္ဘဝ (ေက်ာ္ဟိန္း ၊ ခင္သီတာထြန္း) - ၄ တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန ့မွာ ၿမိဳ ့နယ္ဆုရလို ့ ေဖေဖ နဲ ့ ေမေမ က လိုက္ျပတာ…။

ပထမဆံုး ရည္းစားထားခဲ့ဖူးေသာႏွစ္ - မွန္းၾကည့္ၾကေပါ့...။ ဘ၀လက္တြဲေဖၚ မွာေရးထားတယ္ေလ...။

ပထမဆံုး ေရးခဲ့ေသာ ရည္းစားစာ - အေျဖေပးတုန္းက ေခါင္းပဲညိတ္ျပခဲ့တယ္… ။ စာေရးပ်င္းတာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လဲ ဖုန္းနဲ ့ပဲ စကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ့… ယံု…။

ပထမဆံုး ကဗ်ာ - ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း (ပုလဲသီ တစ္ကြဲစီ) - ၁၉၉၉

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ အျခားျမိဳ႕ - မႏၱေလး

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား - စကာၤပူ (၁၉၉၅ မွာ မိသားစုနဲ ့ အလည္လာခဲ့တုန္းက... အဲဒီတုန္းက အလည္ ႏွစ္ပါတ္လာတာ ဆိုေတာ့ ရသမွ် မုန္ ့ဘိုးေတြနဲ ့ ေစ်းေတြ၀ယ္၊ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္.. စည္းကမ္းတက် သန္ ့ရွင္း ေသသပ္တဲ့ ဒီႏိုင္ငံေလးကိုလဲ ေတာ္ေတာ္သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့မိပါတယ္။ အခုေတာ့လား... ထြက္ေျပးစရာ ေျပးေပါက္ရွာေနတုန္းပါဘဲ...။)

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္ - မရွိ.. အဟိ

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးေသာ အရက္ - ရွိမွ ရွိဘဲ.. အဟဲ

ပထမဆံုး ခ်က္ဖူးေသာ ဟင္း - ကန္ဇြန္း႐ြက္ နဲ ့ မႈိေၾကာ္ (ေမေမတို ့ ခရီးသြားေနတုန္း အိမ္မွာ အဖိုးနဲ ့ အိမ္ေစာင့္ က်န္ခဲ့တုန္းက ရမ္းသမ္းခ်က္ခဲ့တာပါ။)

ပထမဆံုး ပစ္ဖူးေသာ ေသနတ္ - ဘုရား.. ဘုရား… ေၾကာက္လိုက္တာ… ေသနတ္ဆိုရင္ ပစ္ၾကည့္ဖူးဖို ့ ေ၀းစြ.. က်ိဳက္ထီး႐ိုးက ၀ါးေသနတ္ေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးပါ…

ပထမဆံုး ဘေလာ့ပို႕စ္ - Sweet December (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာက ေရးထားခဲ့တာပါ။ ဘေလာ့ဂ္ စလုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ျမန္မာစာလံုး ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကို ျမန္ျမန္ ျမင္ခ်င္ေဇာနဲ ့ စ စခ်င္း တင္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ။ အခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ ့ရယ္စရာ၊ ရွက္စရာ...။)

ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးၿပီး သြားခဲ့သည့္ ေနရာ - ၁၀ တန္းတုန္းက ေနအုပ္ (စိန္ေပါ) မွာ English တက္တုန္းက (မိဘေမတၱာ ပိုစ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ အတူ) က်ဴရွင္ေျပးၿပီး ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ဟိုဟာ၀ယ္စား ဒီဟာ၀ယ္စား လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ပထမဆံုး လည္ပတ္ၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးေသာ ဘေလာ့ဂ္ - ပန္ဒိုရာ (မိုက္မွမိုက္...)

ပထမဆံုး စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ - ေလနုေအး ပိုင္ရွင္ တန္ခူး (လူခ်င္းမသိေသးေပမယ့္ စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ အတူတူခိုခဲ့ၾကတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သူေတြခ်င္းမို ့ စိတ္ထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနမိပါတယ္...)

တစ္လက္စထဲ က်န္ေနေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆက္ Tag ပါရေစ...။

- တန္ခူး (ေလႏုေအး)

- ႏုစံ

- မသီတာ (Sonata-Cantata)

- ျမတ္ႏိုး

- ယု၀ရီ

- ကိုဇနိ + မဇနိ (အိုးေ၀)

- မမ ခင္ဦးေမ

ကဲ... ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပါဘဲ... ေရးေပးၾကေနာ္...။

* * * * * * * * * * * *